WSTĘP
Moje Małe Wielkie Marzenie
O mnie: 25- letnią mężatką z 2-letnim stażem :)
Moja ciąża: czekałam na Ciebie Kruszynko 25 cykli, za mną pęknięcie torbieli, badanie HSG, laparoskopia, wizja in vitro i CUD :)
Chciałabym być mamą: odpowiedzialną, kochającą i na którą zawsze można liczyć
Moje emocje: tak długo na Ciebie czekałam, jestem szczęśliwa, a jednocześnie trochę martwię się, czy wszystko będzie dobrze. Trzymaj się mocno Moje Marzenie :)
wspomnienia z dnia 9 lutego
hmm... nie ma plamienia, choć zazwyczaj było 4 dni przed okresem. Dziwnie sie czuje jakoś. Ale przecież tyle razy się nie udało, ale mimo to nadzieja gdzieś tam cichutko woła. "Raz, kozie ... robię test", przecież kiedyś w końcu musi się udać. Po minucie nie widze dwóch, lecz jedną kreskę, więc wyrzucam test. Po godzinie jednak go wygrzebuje i ... widzę II. Pomyślałam, że zwariowałam i pobiegłam na betkę.
O 15 wyniki online, a tu jak na złość pełno ludzi w pracy. Wreszcie poszli. Loguje się, otwieram wynik i ... 54,16!!! płaczę, śmieje się - wszystko na raz.
Kochanie, nareszcie jesteś
Jestem tak szczęśliwa, że w pracy myślę tylko o tym jak powiem Mariuszowi.
Dawno temu kupiłam czerwone małe pudełko i obiecałam sobie, że tam włożę coś, by oznajmić cudowną wiadomość.
W pudełku znalazły się buciki (różowe - przypadkowo), które ostatnio robiłam. Mariusz patrzył na mnie z wielkim niedowierzaniem. "Tak, wreszcie się udało. Wreszcie mamy Nasz Skarb"
hmm... nie ma plamienia, choć zazwyczaj było 4 dni przed okresem. Dziwnie sie czuje jakoś. Ale przecież tyle razy się nie udało, ale mimo to nadzieja gdzieś tam cichutko woła. "Raz, kozie ... robię test", przecież kiedyś w końcu musi się udać. Po minucie nie widze dwóch, lecz jedną kreskę, więc wyrzucam test. Po godzinie jednak go wygrzebuje i ... widzę II. Pomyślałam, że zwariowałam i pobiegłam na betkę.
O 15 wyniki online, a tu jak na złość pełno ludzi w pracy. Wreszcie poszli. Loguje się, otwieram wynik i ... 54,16!!! płaczę, śmieje się - wszystko na raz.
Kochanie, nareszcie jesteś
Jestem tak szczęśliwa, że w pracy myślę tylko o tym jak powiem Mariuszowi.
Dawno temu kupiłam czerwone małe pudełko i obiecałam sobie, że tam włożę coś, by oznajmić cudowną wiadomość.
W pudełku znalazły się buciki (różowe - przypadkowo), które ostatnio robiłam. Mariusz patrzył na mnie z wielkim niedowierzaniem. "Tak, wreszcie się udało. Wreszcie mamy Nasz Skarb"
13 lutego powiedzieliśmy rodzicom Mariusza - chciałam poczekać na wizytę u lekarza, ale Mariusz i tak powiedział w pracy, więc chciałam, żeby podzielił się swoim szczęściem z rodziną. Teściowie - w sumie brak reakcji i spytali tylko, czy będziemy już na swoim jak urodzi się dziecko. Wredni, okropni!! Nie martw się Maleństwo przeprowadzimy się do naszego domku, albo do mojej mamy.
14 lutego powiedzieliśmy moim rodzicom - popłakali się ze szczęścia Co chwile mnie, nas ściskali, gratulowali, płakali, płakali ze szczęścia
16 lutego - znów badanie betki - 1514,0 jestem trochę spokojniejsza Mariusz kupił dwa niebieskie smoczki
w czwartek wizyta u gina
14 lutego powiedzieliśmy moim rodzicom - popłakali się ze szczęścia
Co chwile mnie, nas ściskali, gratulowali, płakali, płakali ze szczęścia 16 lutego - znów badanie betki - 1514,0
jestem trochę spokojniejsza Mariusz kupił dwa niebieskie smoczki w czwartek wizyta u gina
Wiadomość wyedytowana przez autora 10 maja 2015, 12:49
tu miały znajdować się same szczęśliwe wpisy, lecz chyba będzie różnie.
23 lutego znalazłam się w szpitalu z powodu plamienia. Tygodniowy pobyt w szpitalu, badania itd.
Maleństwo żyje, ma się dobrze. Mariusz się mną opiekował.
Dostałam umowę o pracę na rok
Powrót do domu. Jeden wielki bałagan, przecież w szpitalu sobie odpoczęłam i mogę rozpocząć sprzątanie!!
Jest między nami kiepsko, ciągle się kłócimy. Mariusz ma humorki, ze wszystkim jest problem. A ja zaczęłam w końcu mówić co mnie boli i czego chce.
Dziecko jest dla mnie najważniejsze.
Nie chce mieszkać u teściów. Chce przeprowadzić się do mamy przed porodem, chce czuć się bezpieczna, swobodnie i spokojnie. Nie tak jak tu, chodzić jak intruz i zastanawiać się czy mogę to, czy tamto zrobić, żeby nie było problemów.
Po powrocie ze szpitala moje relacje z teściami się poprawiły. Choć istnieje opcja, że robią to tylko ze względu na mój pobyt w szpitalu i strach przed "myszami" :p he he
Ciągły sajgon z Mariuszem.
Doszło do tego, że powiedziałam, że wyprowadzę się i będziemy mieszkać osobno, skoro on nie chce zostawić swojej mamusi i przeprowadzić się do mojej mamy.
Na moje argumenty np. kto mi pomoże przenieść wanienkę jak on kończy co drugi tydzień o 22 - odpowiedział, że mogę kąpać dziecko w wannie - przenosząc dziecko przez łazienkę, korytarz i do naszego pokoju!!! To się nazywa logika.
Kolejne kłótnie, ja jestem pierwszy raz nie ugięta, nie odzywam się do niego, ignoruje go i zajmuje się sobą. W końcu jest dobrze. Zaczął wreszcie być czuły, kochający.
Radość trwa półtora tygodnia.
Znów zaczynają się nieporozumienia. Zaczyna znów krzyczeć na mnie. Ucinam rozmowę, mówiąc, że jak nie przestanie krzyczeć skończymy rozmowę. Wychodzi do innego pokoju spać.
W tle ciągle teściowie, tak jakby oni stali za naszymi kłótniami. Wiem, że to absurdalne, przecież nie nakłaniali by Mariusza na kłótnie ze mną, ale po wszystkich tych chorych sytuacjach z ich udziałem, takie mam dziwne uczucie.
Muszę się wyprowadzić do Mamy. Nie wytrzymam tu sama przez rok, nie wychodząc do znajomych, mojej mamy, oszaleje tu. M. nie zgadza się przeprowadzić do mamy.
Jutro mam USG. Ciekawe jak Maleństwo. Mam nadzieję, że dobrze.
23 lutego znalazłam się w szpitalu z powodu plamienia. Tygodniowy pobyt w szpitalu, badania itd.
Maleństwo żyje, ma się dobrze. Mariusz się mną opiekował.
Dostałam umowę o pracę na rok
Powrót do domu. Jeden wielki bałagan, przecież w szpitalu sobie odpoczęłam i mogę rozpocząć sprzątanie!!
Jest między nami kiepsko, ciągle się kłócimy. Mariusz ma humorki, ze wszystkim jest problem. A ja zaczęłam w końcu mówić co mnie boli i czego chce.
Dziecko jest dla mnie najważniejsze.
Nie chce mieszkać u teściów. Chce przeprowadzić się do mamy przed porodem, chce czuć się bezpieczna, swobodnie i spokojnie. Nie tak jak tu, chodzić jak intruz i zastanawiać się czy mogę to, czy tamto zrobić, żeby nie było problemów.
Po powrocie ze szpitala moje relacje z teściami się poprawiły. Choć istnieje opcja, że robią to tylko ze względu na mój pobyt w szpitalu i strach przed "myszami" :p he he
Ciągły sajgon z Mariuszem.
Doszło do tego, że powiedziałam, że wyprowadzę się i będziemy mieszkać osobno, skoro on nie chce zostawić swojej mamusi i przeprowadzić się do mojej mamy.
Na moje argumenty np. kto mi pomoże przenieść wanienkę jak on kończy co drugi tydzień o 22 - odpowiedział, że mogę kąpać dziecko w wannie - przenosząc dziecko przez łazienkę, korytarz i do naszego pokoju!!! To się nazywa logika.
Kolejne kłótnie, ja jestem pierwszy raz nie ugięta, nie odzywam się do niego, ignoruje go i zajmuje się sobą. W końcu jest dobrze. Zaczął wreszcie być czuły, kochający.
Radość trwa półtora tygodnia.
Znów zaczynają się nieporozumienia. Zaczyna znów krzyczeć na mnie. Ucinam rozmowę, mówiąc, że jak nie przestanie krzyczeć skończymy rozmowę. Wychodzi do innego pokoju spać.
W tle ciągle teściowie, tak jakby oni stali za naszymi kłótniami. Wiem, że to absurdalne, przecież nie nakłaniali by Mariusza na kłótnie ze mną, ale po wszystkich tych chorych sytuacjach z ich udziałem, takie mam dziwne uczucie.
Muszę się wyprowadzić do Mamy. Nie wytrzymam tu sama przez rok, nie wychodząc do znajomych, mojej mamy, oszaleje tu. M. nie zgadza się przeprowadzić do mamy.
Jutro mam USG. Ciekawe jak Maleństwo. Mam nadzieję, że dobrze.
Kochane, święta, święta i po świętach... i całe szczęście.
Całe święta praktycznie kłóciliśmy się o to, że ja chce sie przeprowadzić, że jest mi tu źle. M. uważał, że przesadzam, że wymyślam. Nawet jego "mamusia" się wtrąciła, że to rzeczywiście wszystko moja wina. Tak było w sobotę.
W niedzielę bardzo źle się czułam, bolał mnie brzuch, omdlenia.
Rozpłakałam się z myślą, że moje dziecko, przecież tak bardzo chciane i wyczekiwane, przez większość swego życia, przez te 3 miesiące słyszy tylko krzyki, kłótnie i mój płacz. Postanowiłam, że musi sie to zmienić.
Poniedziałek mieliśmy jechać na święta do moich rodziców.
Nie da się z M. normalnie porozmawiać. Znów pretensję, krzyki, straszne słowa.
Nie wytrzymałam "dość tego" - zaczęłam się przy nim pakować, wzięłam to co najpotrzebniejsze. Pytam ostatni raz "czy jedzie ze mną, czy zostaje?", "jedź sama" słyszę. Ok, nie ma problemu.
On wybiega z domu i krzyczy "weź sobie pieniądze, bo ja już tu nie wrócę". Wkurzona, upłakana wyjeżdżam. Zatrzymuje się ostatni raz i krzyczę na niego, że to wszystko wpływa bardzo negatywnie na nasze dziecko, a on zachowuje się jakby miał to w dupie i jeżeli tego chce, to pojadę i więcej nie wrócę. Mówi "jedź, nie graj dzieckiem", więc jade. Zatrzymuje mnie i zabiera kluczyki. "zawiozę Cię i wracam tutaj" mówi. Ok - nie miałam siły już na nic.
Rozmowa w samochodzie. Ja jestem nie ugięta, mówię, że przeprowadzam sie do mamy jak tylko skończy remont. On w końcu się zgadza przeprowadzić ze mną "no przecież jesteś moją żoną, pójdę za Tobą".
Jest miły. Zostaje na noc u mamy, on wraca do teściowej po jakieś narzędzia do pracy.
We wtorek wieczorem wracamy do teściów na noc i ustalam, że mniej więcej za miesiąc przeprowadzamy się do mojej mamy. On się zgadza. Stara się chyba zrekompensować swoje zachowanie. A ja wiem, że już nigdy do tego nie dopuszczę, już nigdy nie pozwolę, aby moje Dziecko słyszało te kłótnie, już nigdy nie pozwolę, aby moje Dziecko cierpiało.
Teraz MALEŃSTWO jest najważniejsze.
Marronek Twój wpis dał mi do myślenia. Dzięki, choć to nie łatwe słowa
Teraz nie będę bała się spakować i opuścić ten dom.
MALEŃSTWO jest najważniejsze.
Całe święta praktycznie kłóciliśmy się o to, że ja chce sie przeprowadzić, że jest mi tu źle. M. uważał, że przesadzam, że wymyślam. Nawet jego "mamusia" się wtrąciła, że to rzeczywiście wszystko moja wina. Tak było w sobotę.
W niedzielę bardzo źle się czułam, bolał mnie brzuch, omdlenia.
Rozpłakałam się z myślą, że moje dziecko, przecież tak bardzo chciane i wyczekiwane, przez większość swego życia, przez te 3 miesiące słyszy tylko krzyki, kłótnie i mój płacz. Postanowiłam, że musi sie to zmienić.
Poniedziałek mieliśmy jechać na święta do moich rodziców.
Nie da się z M. normalnie porozmawiać. Znów pretensję, krzyki, straszne słowa.
Nie wytrzymałam "dość tego" - zaczęłam się przy nim pakować, wzięłam to co najpotrzebniejsze. Pytam ostatni raz "czy jedzie ze mną, czy zostaje?", "jedź sama" słyszę. Ok, nie ma problemu.
On wybiega z domu i krzyczy "weź sobie pieniądze, bo ja już tu nie wrócę". Wkurzona, upłakana wyjeżdżam. Zatrzymuje się ostatni raz i krzyczę na niego, że to wszystko wpływa bardzo negatywnie na nasze dziecko, a on zachowuje się jakby miał to w dupie i jeżeli tego chce, to pojadę i więcej nie wrócę. Mówi "jedź, nie graj dzieckiem", więc jade. Zatrzymuje mnie i zabiera kluczyki. "zawiozę Cię i wracam tutaj" mówi. Ok - nie miałam siły już na nic.
Rozmowa w samochodzie. Ja jestem nie ugięta, mówię, że przeprowadzam sie do mamy jak tylko skończy remont. On w końcu się zgadza przeprowadzić ze mną "no przecież jesteś moją żoną, pójdę za Tobą".
Jest miły. Zostaje na noc u mamy, on wraca do teściowej po jakieś narzędzia do pracy.
We wtorek wieczorem wracamy do teściów na noc i ustalam, że mniej więcej za miesiąc przeprowadzamy się do mojej mamy. On się zgadza. Stara się chyba zrekompensować swoje zachowanie. A ja wiem, że już nigdy do tego nie dopuszczę, już nigdy nie pozwolę, aby moje Dziecko słyszało te kłótnie, już nigdy nie pozwolę, aby moje Dziecko cierpiało.
Teraz MALEŃSTWO jest najważniejsze.
Marronek Twój wpis dał mi do myślenia. Dzięki, choć to nie łatwe słowa
Teraz nie będę bała się spakować i opuścić ten dom.
MALEŃSTWO jest najważniejsze.
Maleństwo w czwartek miało 46 mm wszystkie wyniki wyszły dobrze. Dostałam zwolnienie, koniec pracy :p
Następna wizyta 23.04 z wynikami z morfologii krwi i moczu.
wszystkie wyniki wyszły dobrze. Dostałam zwolnienie, koniec pracy :pNastępna wizyta 23.04 z wynikami z morfologii krwi i moczu.
Witamy w II trymestrze
Oto my w wersji piżamowej
Oto my
w wersji piżamowej
Wiadomość wyedytowana przez autora 16 kwietnia 2015, 10:54
Wczoraj minęło 100 dni mojego Maleństwa w brzuszku
Mam nadzieje, że mu tam wygodnie. Miejsca robi sobie coraz więcej
Byłam na wizycie. Maleństwo spało sobie i pokazało mi... dupkę
Koleżanka sie śmieje, że właśnie tam ma moje chęci odgadnięcia jego płci
inni mówią, że to wstydliwa dziewczynka.
Czy dziewczynka czy chłopczyk, oby było zdrowe i ... bez tatusiniego wielkiego nochala, tylko z moim
he he
Maleństwo ma 82 mm Ma rączki, nóżki i wszystko co mieć powinien.
To był niesamowity widok. Nie wygląda już jak gumiś czy miś panda, tylko jak mały człowieczek. Rączki ułożone pod główką, nóżki podkurczone, wypięta dupka i duża głowa jest śliczny/śliczna
Kocham Cię Maleństwo 
Boże już nie wierzyłam, że spotka mnie CUD. Dziękuję... dziękuję.
Mam nadzieje, że mu tam wygodnie. Miejsca robi sobie coraz więcej
Byłam na wizycie. Maleństwo spało sobie i pokazało mi... dupkę
Koleżanka sie śmieje, że właśnie tam ma moje chęci odgadnięcia jego płci
inni mówią, że to wstydliwa dziewczynka.Czy dziewczynka czy chłopczyk, oby było zdrowe i ... bez tatusiniego wielkiego nochala, tylko z moim
he he
Maleństwo ma 82 mm
Ma rączki, nóżki i wszystko co mieć powinien.To był niesamowity widok. Nie wygląda już jak gumiś czy miś panda, tylko jak mały człowieczek. Rączki ułożone pod główką, nóżki podkurczone, wypięta dupka i duża głowa
jest śliczny/śliczna Kocham Cię Maleństwo
Boże już nie wierzyłam, że spotka mnie CUD. Dziękuję... dziękuję.
Wiadomość wyedytowana przez autora 24 kwietnia 2015, 11:59
WOW to już 40 % ciąży!!!
a ja mam wrażenie, że nie minęło przecież tak dużo czasu.
jutro przyjedzie album i będę mogła zacząć pracę
szyje sukienkę na wesele, pochwalę się oczywiście
a ja mam wrażenie, że nie minęło przecież tak dużo czasu.
jutro przyjedzie album i będę mogła zacząć pracę
szyje sukienkę na wesele, pochwalę się oczywiście
Oto albumik, z którego będę robiła pamiątkowo-ciążową książeczkę dla naszego Maleństwa.
Były dwa kolory - różowy i niebieski, wybrałam ten, bo jest ładniejszy, a niebieski dla dziewczynki też będzie spoko.
Były dwa kolory - różowy i niebieski, wybrałam ten, bo jest ładniejszy, a niebieski dla dziewczynki też będzie spoko.
Zaczęłam ostro działać z produkcją albumu sprawia mi to tak wiele przyjemności. Mam tyle pomysłów ciekawe jaki będzie efekt.
przywieźli nam meble jeszcze trzeba rozpakować, skręcić, poukładać ubrania i będzie gotowe
M. chyba już się przyzwyczaił do domu moich rodziców i chyba całkiem nieźle się tu czuje
nie zapeszając... tfu tfu... chyba jakoś to będzie
sprawia mi to tak wiele przyjemności. Mam tyle pomysłów ciekawe jaki będzie efekt.przywieźli nam meble
jeszcze trzeba rozpakować, skręcić, poukładać ubrania i będzie gotowe M. chyba już się przyzwyczaił do domu moich rodziców i chyba całkiem nieźle się tu czuje
nie zapeszając... tfu tfu... chyba jakoś to będzie
Synek syn synek syneczek
ma 434 g fika bryka jest cały i zdrowy
ma 434 g fika bryka jest cały i zdrowy
o kurcze jak dawno nic nie wpisywałam. Za mną już prawie 8 miesięcy. Maleństwo ma 2094g rośniemy
Ciąża zakończona 13 listopada 2015
Aż łezka kręci się w oku :) Piękne chwile...
dokładnie, napiszę to co poprzedniczka ;) Łzy szczęścia, ale są, takie wpisy zawsze bardzo mnie wzruszają :) Powodzenia i rośnijcie zdrowo ! :)
Tak bardzo na Ciebie tu czekałam... :) Dużo siły, zdrówka, porodu w terminie i zdrowego, cudownego maluszka :)