sił brakuje.... miałam nieregularne cykle, kiedyś było mi to nawet na rękę ale gdybym wcześniej się tym zajęla to może teraz byłabym już szcześliwą mama.... Cięzko mi patrzeć na to jak mojemu M. oczy się świecą do małych dzieci... tak bardzo chciałabym dać mu naszego malutkiego Mikołajka... czuje ze go zawodzę. Wiem że on tak nie myśli, ale czasem dopada mnie mega dół..........

mój Misiek jest cudowny.... jak wspaniale by było mieć pod dachem takich dwóch, tatusia i jego małą kopie.... ehh. Czuję pustkę, wcześniej tego nie dostrzegałam, ale nasze mieszkanie, nasze życie jest takie puste... kogoś w nim brakuje. Tyle czasu byliśmy tylko we dwoje, że najwyższa pora to zmienic. Żeby tylko Bóg chciał tak samo jak my.....

dól... mega dół.... już mi się nawet z łóżka wstawać nie chce.... zmuszam sie do robienia czegokolwiek.... i jeszcze ta pogoda...

moja niedoszła szwagierka lada dzień urodzi.... rozstali się na początku jej ciązy, bo jak to ona stwierdziła on nie nadaje sie na ojca.... eh... skazuje dziecko na wychowywanie się bez ojca tylko dlatego, że nagle jej się odwidziło.... i takie dziewczyny zachodzą bez większych problemów.
A ja tak bardzo pragnę tej małej istoty.... nie ma chwili żebym o niej nie myślała. Wyobrażam sobie jakby to było ujrzeć wreszcie dwie kreski, poinformować o tym fakcie męża, rodzine, oglądać pierwsze usg.... czy ja w ogole kiedyś tego doczekam??? codziennie proszę Boga o cud, cud poczęcią... i z każdym dniem coraz bardziej tracę nadzieje.... wyc mi się chce. A wokół mnie osoby które nigdy nie zrozumieją mojego bólu, bo nigdy nie musiały czekać, marzyć o dziecku. ...

brzuch boli coraz bardziej... kolejny cykl na straty...

wszechogarnia mnie złość. Najchetniej udałabym sie jak najdalej od ludzi, od tych wszystkich fałszywych uśmieszków.... i wyłabym. wyłabym tak długo aż by mi brakło tchu....ale nie. musze być silna, dla nich wszystkich którzy jeszcze we mnie prawdziwie wierzą.... choć tych jest niewielu.

Kiedyś byłam bardzo silną psychicznie osobą, naprawdę dużo potrafiłam znieść,cieżko było mnie zranić. O kompleksach też nie było mowy. ciągle się uśmiechałam, cieszyłam z byle czego.... Kiedyś....
Dziś wszystko wygląda inaczej, chce być silna, nie poddawać się, walczyć.... ale z każdą następną @ jest to coraz trudniejsze...
Mąż ostatnio stwierdził, że dawno się nie śmiałam... a mnie sie ryczeć chce.
Jestem zła na samą siebie, że nie umiem, nie mogę dać M. wymarzonego potomka.... trace cierpliwość, zamykam się coraz bardziej w sobie chociaz mam świadomość tego, że to najgorsze co mogę robić. Ale nie umiem inaczej....

chciałabym wyjechać na totalne odludzie, tylko ja i mąż. i wrócić tu dopiero z okrąglutkim bobaskiem na rękach... albo wcale nie wracać... tak wcale...


dlaczego życie tak nas doświadcza... oddałabym wszystko, mieszkanie, auto, pracę.... aby tylko móc usłyszeć bicie małego serduszka w sobie, aby widzieć tą radość na twarzy M.
dlaczego Bóg nie chce usłyszeć moich modlitw i prosb.... dlaczego ....