5 dni do @.

Samopoczucie fatalne! Nic nie pomaga i nic nie odgania dziwnych myśli. Szlak mnie jasny trafia jak słyszę, że ktoś jest w ciąży i że to jest tak bardzo niesprawiedliwe, przecież my się tak staramy. Mam wrażenie, że nikt mnie nie rozumie a zwłaszcza mój mąż, a właściwie zwłaszcza on. Nie wiem czy ja w innym języku mówię. Chyba, że to tylko leki i hormony namieszały mi w głowie. Czuje się fatalnie, jajniki bolą, a piersi to chyba mi eksplodują. Ginekolog zalecił zrobienie testu ciążowego w 10 dniu brania duphastonu, ale czuje, że jest to zupełnie niepotrzebne, choć owulacja była w tym miesiącu (drugi raz w ciągu roku). Czuje, że będą łzy i nie łzy szczęścia tylko rozpaczy. Przełożę test na czwartek, mąż dał mi wolne więc będę miała cały dzień na rozpaczanie w samotności!

Jutro rano test, na samą myśl przewraca mi się w żołądku!! Staram nie robić sobie nadziei ale gdzieś tam w serduchu jakaś iskierka się tli, że zobaczę dwie kreseczki (czasem sobie to nawet wizualizuje, według niektórych podobno pomaga ). Chciała bym się przenieść w przyszłość, żeby upewnić się, że czy na pewno spełni się Nasze marzenie,nieważne czy miała by się to stać za miesiąc czy za 5 lata, ale żeby się zdarzyło. Była bym spokojniejsza, a tak bardziej wierzę w to że się nie uda. Dosyć, że słabo ostatnio u mnie z pozytywnym nastawieniem i dobrym samopoczuciem to jeszcze mam jakieś żołądkowe rewolucje od tygodnia. Niby chce mi się jeść a jak się najem to mnie mdli i wymiotować się chce, później na samą myśl o jedzeniu mam odruch wymiotny. Może to z nerwów albo przez leki...

Czarne myśli się sprawdziły. Wyszła piękna JEDNA smutna kreseczka!!! Wszystko zgodnie z planem rozpacz, łzy i obwinianie siebie i wszystkich. Ale i tak nic nie pomogło. Mam ochotę zapaść się pod ziemię, żeby nikt mnie nie oglądał i żeby ją nie musiała z nikim rozmawiać.

Przyszły cykl stymulowany clo.

A teraz czekamy na @!!! Oby była o czasie, bo w zwyczaju ma się spóźnia.

14 cykl starań rozpoczęty w tym 2 z owulacją. Trochę kiepska statystyka, ale z drugiej strony mieliśmy tylko dwie szanse na zajście. Rozpoczynam 2 cykl z clo. Pierwszy cykl z clo przeszedł, powiedzmy bezobjawowo mam nadzieje, że ten też taki będzie. Nie wiem jaki będzie ten cykl, ale już powoli tracę nadzieję i chęci do dalszej walki a z drugiej strony nie potrafię odpuścić. Mam wrażenie, że tylko ja daje coś z siebie w kwestii starań o dzieciaczka i że nie mam na kogo liczyć. Nie wiem co to będzie...
Za trzy dni zaczynam brać dopalacze w postaci clo oczywiście

4 dzień na dopalaczach. Clo chyba mniej uciążliwa niż za pierwszym raza. Jajniki nie dają tak o sobie znać jak wcześniej, mam nadzieję że to nie oznacza że clo nie działa. Za to straszna zgaga mnie męczy. W piątek sprawdzimy jak się sprawy mają u ginekologa.

O 16 wizyta u gin. Czuje że dupa z tego w tym miesiącu choć to cykl z clo a w ostatnim cyklu owulka była. Chyba clo wpływa pozytywnie na moje samopoczucie a to sprawia że jakoś z mężem się lepiej układa, dużo miłości w tym tygodniu było

Chyba urodzony pechowo ze mnie. Gin powiedział że musimy zacząć szukać innych przyczyn braku ciąży. Mąż na badanie nasienia ja na drożnosc jajowodów. Dzisiaj 13dc są 3 pęcherzyki 13 15 i 17 mm nie wiem czy to dużo czy to mało bo tak się przejęła badaniami że nie zapytałam o to. Mam przyjść w poniedziałek sprawdzić czy była owu. Na teście nadal blada kreska. Czuje że przekroczyła jakiś etap w swoich staraniach po którym będzie juz tylko ciężej i nie będzie szczęśliwego zakonczenia. Jestem załamana...

KOLEJNA SZANSA STRACONA !! W poniedziałek na wizycie u Gin okazało się, że na owulacje w tym cyklu raczej szans nie ma. Pęcherzyk nie powiększył ani o 1mm, nic a nic. Tak też przeczuwałam, nie kuło w boku, testy wychodziły z bladą kreską, nie to co przy owulacji. Zawiodłam się, bardzo się starałam w tym miesiącu, żeby wszystko wyszło. Najbardziej denerwuje to że brałam clo i nici z owulacji. Plan obecnie jest taki:
- przyszyły cykl jajniki odpoczywają od stymulacji clo,
- mąż robi badanie nasienia,
- kolejna wizyta w przyszłym cyklu 13 dnia.
Jeśli do przyszłego roku nic nie wyjdzie z naszych starań mam pomyśleć nad badaniem drożności jajowodów.
To wszystko bardzo mnie stresuje i dołuje jednocześnie. Nie chce mi się wychodzić do ludzi, z nikim nie chce mi się gadać. Zawsze byłam wytrwała w dążeniu do celu, robiłam wszystko żeby osiągnąć to co zamierzałam, nawet jeśli inni podkładali mi kłody pod nogi albo we mnie nie wierzyli. Teraz mam wrażenie, że walczę sama ze sobą i za cholerę nie daje już rady. Przeraża mnie myśl, że to może być dopiero początek naszej walki.
Muszę się czymś zająć dodatkowo, chociaż na brak zajęć nie narzekam. Szkoda, że zimy w tym roku mam nie być to może na drutach jakieś skarpetki dla całej rodziny albo szaliki bym robiła.

Czekamy na badanie nasienia. W sobotę wszystko będziemy wiedzieć, ale jestem spokojna bo wiem, że problem leży po mojej stronie. Nie czekam na @ jakoś specjalnie, wiem że przyjdzie, nawet nadziei sobie nie robię.