Witam wszystkich jestem na tym portalu moze miesiac i musze przyznac ,ze odkad tutaj jestem staranie sie moje o didziusia przychodzi mi latwiej w swerze psychicznej:) Staramy sie juz prawie za rogiem 7-dmy miesiac i nic!!Ja zdrowa jeszcze meza czekaja badania chociaz dreczy mnie taka mysl,ze przeciez jest tyle innych ludzi ktorzy nie staraja sie ,nie biora kwasu foliowego,pija alkochol,pala no zyja normalnie jak reszta spoleczenstwa i normalnie ups zachodza w ciaze bez badan na prolaktyne lub poziom progesteronu!!Jestem wtedy mega zla ,ze mi mowi lekarz te wszystkie regulki abym mogla zajsc w ciaze a inni tak pstryk i juz na swiecie dzidzius ...no dlaczego?bo ci ludzie zyja swoim rytmem i nie zastanawiaja sie nad tym czy maja dzisiaj dzien plodny i czy sluz jest odpowiedni aby zagniezdzil sie tam plemnik:)z perspektywy smieszne to wszystko bo po moich przykrych rozczarowaniach i cio miesiac obserwowanej miesiaczce wpadalam w rozpacz,trudno pomyslalam co ma byc to bedzie zajde lub moze nigdy nie zajde w ciaze ,bo niestety na invitro mnie nie stac a natury nie oszukamy,przyklad moja kuzynka palaca jej partner rowniez zaszla wciaze ,no wpadla gdy miala 38 lat,urodzila synka z tego taki moral ze nic na sile,moze po prostu za bardzo tego pragniemy bo przeciez zawsze byl taki czas ze sie zabezpieczalismy i wtedy nie chcielismy dzieci az tu nagle cos sie w glowie odblokowalo i nagle wysylamy sygnal sobie ze teraz ,ze juz natychmiast chcemy teraz dzidziusia a widocznie tak nie jest,bo nasze cialo musi takze tego chciec,mam nadzieje ze my wszystkie zostaniemy mamamii bedziemy mogly przekazac komus innemu te wszystkie rady i porady a takze nasze oczekiwania i emocje:)