WSTĘP
Czy kiedyś się uda?
O mnie: W tym roku kończę 28 lat i myślałam, że staranie o dziecko pójdzie o wiele łatwiej i że o tej porze będę już w upragnionej ciąży.
Czas starania się o dziecko: Można powiedzieć rok a można że 3 miesiące.
Moja historia: Rok temu (lipiec 2020) z narzeczonym zdecydowaliśmy, że przestajemy się zabezpieczać. Na początku podeszliśmy do tego na luzie, zero spiny chociaż nie ukrywam, że z nadzieją czekałam czy okres się pojawi czy nie. Z każdym miesiącem u mnie presja rosła jednak tłumaczyłam sobie to tym, że w dni płodne narzeczony ma na popołudniową zmianę i się mijamy więc nie mamy jak działać 😉 ale od 3 cykli się pozmieniało i prężnie działamy w dni płodne a okres dalej przychodzi.
Moje emocje: Od tych 3 miesięcy czuję silną presję, bo tak bardzo pragnę dziecka i czuję się w tym mega samotna, bo partner ma podejście typu „kiedyś się uda, jak będzie bobas to będzie”. Koleżanek, które byłyby na podobnym etapie też nie mam i czuję, że gdzieś muszę te swoje żale wylać, bo inaczej zwariuje. I o ile większość miesiąca jakoś leci, tak tydzień przed okresem to przeżywam horror. Każdą nawet najdrobniejszą zmianę traktuję jak objaw potencjalnej ciąży, o niczym innym praktycznie nie myślę. A potem przychodzi okres i jest wielkie rozczarowanie o płacz z którym też jestem sama, bo nie chce się tak rozklejać ciagle przed narzeczonym. 😔 a jeszcze mam wrażenie, że wszędzie widzę kobiety z wózkami albo w ciąży i to mnie jeszcze bardziej dobija.