Kiedyś pisałam pamiętniki..kilkanaście lat..zawsze mi pomagały, mam nadzieje, że ten również pomoże zrozumieć ten świat..

Mąż wyjechał w delegację 3miesięczną, ja w tym czasie staram się opanować swoje emocje. W tym cyklu zaczęłam leczenie estrofemem mite. Jest mimimalny postęp, endo ma 5,5 mm ( było ok 4mm do tej pory ). Pęcherzyka dominującego brak..we wtorek mam ponowne badanie progesteronu, aż jestem ciekawa czy jest postęp, do tego jestem w tym cyklu bez luteiny - okres zaskoczy i przyjdzie punktualnie? Wątpię...

Pierwsza klasa i brak czasu na cokolwiek daje mi wytchnienie w sferze emocjonalnej, bynajmniej jeśli o starania chodzi Nie mam czasu na szukanie "pierdół" płodnościowych, nie mam czasu na analizowanie, nie mam czasu na myślenie, ogólnie nie mam czasu na NIC , nawet dla siebie, ale może to i lepiej. Mimo wieczornego zmęczenia uwielbiam zajęte do maximum dni. Jutro jak córcię zaprowadzę do szkoły czeka mnie jazda na badania, oby ino kolejki nie było - nienawidzę czekać.

Odebrałam wyniki progesteronu..0,60 ng/ml gdzie norma jest od 1,2 -15,9 ng/ml..Położna z politowaniem spojrzała mówiąc " taki niziutki w fazie lutealnej..a przecież pani taka młoda.." żadne to pocieszenie dla mnie..na domiar złego wczoraj okres przyszedł - w 23dc..porażka totalna. siąść i płakać..od niedzieli znów mnie Estrofem czeka i 7mego zobaczymy czy pęcherzyk cudownie się pojawił? Czy endo jest grubsze niż zazwyczaj? Jedna wielka niewiadoma co czeka mnie dalej...

Dopadł mnie dół..termin porodu szwagierki zbliża się nie ublaganie,już jutro mogę zostać ciocia..a tymczasem czym bliżej tego dnia to w moim sercu czuję większy ból...Czasem myślę że to miało być moje dziecko..to ja pragnęłam,to ja się cieszyłam z dwóch kresek...ona nie chciała, to był płacz i nerwy...miałybyśmy podobny termin.. To u niej się udało.. A mi nie było dane dłużej niż tydzień nacieszyć się tym szczęściem...dlaczego? Dlaczego osoba która nie chce od losu dostaję taki prezent?...

Szwagierka urodziła, przenosiła ciąże i urodziła 15stego - w imieniny teściowej. Radość na całą rodzinę..Na szczęście mąż dał mi dużo wsparcia w tych momentach i nawet ja odwiedziliśmy razem w szpitalu Wprawdzie nie widziałam małej na żywo, ale mam nadzieje, że teraz będzie tylko lepiej. W myślach układam sobie scenariusze z zaletami posiadania odchowanej jedynaczki całkiem dobrze mi to wychodzi, nawet seks zaczyna być z powrotem cudowny i bezinteresowny, nie nastawiony tylko na jedno. Mam nadzieje, że odpuszczę wreszcie - tzn. uspokoje myśli i będę cieszyć się tym co mam zgodnie z zaleceniami lekarza. Bynajmniej do grudnia, bo wtedy znów będę mieć wizytę i lekarz liczy na spektakularne efekty brania estrofemu, Mąż wróci do kraju, więc i myśli znów uciekną w kierunku starań..

Nie długo będzie rok od poronienia..znów dopadł mnie dół...dziś 15dc..wyczekuję owulacji po pierwszym cyklu z CLO, jak na razie cisza..obawiam się że nic dobrego ten cykl nie przyniesie..najgorsze, że rok temu też wyczekiwałam owu..i wtedy czułam ją..a potem ten okropny ból w krzyżu..

Załapałam mega doła i to w sumie bez powodu. Nie wiem czy to hormony czy wariuje,bo dosłownie w takich chwilach czuje się jak wariatka. Płacze o nic..bujam się jak w jakimś amoku..to dopiero 17dc.. Jeśli tak bd aż do okresu to zawiozą mnie do psychiatryka w końcu...