WSTĘP
Kiedyś i dla nas wyjdzie słoneczko ⛅
O mnie: Iwona, 29 lat. Od 2024 w związku małżeńskim z najcudowniejszym mężczyzną na świecie.
Od zawsze wiedziałam, że moim powołaniem jest być mamą. Nie wyobrażałam sobie dla siebie innej przyszłości. Niestety na drodze do spełnienia napotykam ogrom przeszkód. Jak długo jeszcze dam radę je pokonywać?
Czas starania się o dziecko: Lipiec 2024
Moja historia: Starania rozpoczęliśmy jeszcze przed ślubem. Już wtedy wiedziałam, że nasza droga może nie być zbyt prosta.
🩷
Od dawna zmagam się z niedoczynnością tarczycy oraz insulinoopornością. Kilka miesięcy wcześniej dowiedziałam się o wodniaku prawego jajowodu. Na początku byłam przerażona wizją jego usunięcia. Wiedziałam, że na 99% skończy się to pozbawieniem mnie jednego jajowodu. Wydawała mi się to sytuacja nie do przejścia. Odroczyłam zabieg i przeszliśmy do działania. Niestety z miesiąca na miesiąc nic się nie zmieniało. W międzyczasie zmieniłam lekarza, przeszłam histeroskopię (usunięcie polipa) oraz leczenie zapalenia endometrium. Rozpoczęłam również walkę z otyłością. Czułam, że mimo wszystko stoję w miejscu, a moje ciało przestaje być zdolne do czegokolwiek. Zanik owulacji, spadek libido, stany depresyjne, nerwica. Lekarz nie chciał współpracować, ignorował objawy i lęki. Podjęłam decyzję o kolejnej zmianie. Trafiłam na Anioła. Pierwszy raz poczułam się w 100% zaopiekowana i pocieszona. Pani doktor przekonała mnie do zabiegu usunięcia wodniaka, znalazła w mojej macicy ogromną przegrodę. Obecnie czekam na zabieg histerolaparoskopii po której planujemy stymulację owulacji.
W międzyczasie zdecydowaliśmy się przebadać również męża. Niestety wyniki zgasiły w nas całą nadzieję. 💙 MORFOLOGIA 0%. Oprócz tego jednego parametru wszystkie inne są wręcz książkowe. Powinno nas to pocieszać, ale niestety dobiło jeszcze bardziej. Wykonaliśmy szereg badań, które mogłyby wskazywać na odwracalną przyczynę tak fatalnych parametrów. Nic nie wskazały. Brak żylaków, posiew w normie, poziom stresu oksydacyjnego niski, brak przeciwciał, HBA na wysokim poziomie. Mąż nie ma otyłości, nie pali, pije sporadycznie. Wątpliwe, że przyczyną może być styl życia. Mimo wszystko wprowadziliśmy radykalne zmiany. Płodna dieta, sport, zero alkoholu. Czekamy na wizytę u androloga i wynik chromatyny. Później zapewne badania genetyczne. Plujemy sobie w brodę, że tak późno zrobiliśmy badania...
Moje emocje: Strach, smutek, złość, żal. Co jeśli się nie uda? Nie chcę takiego życia. Nie wyobrażam sobie tego. Cały czas jest we mnie nadzieja, która umiera z każdą ciężką informacją. 😢
Dzisiaj byłam na wizycie przed zabiegiem histerolaparoskopii. Lekarz stwierdził, że jeszcze zrobi sobie USG żeby dokładnie wiedzieć na co patrzeć podczas laparo. Niestety znowu dobijające wieści. Oprócz wodniaka prawego jajowodu lekarz podejrzewa liczne zrosty w okolicy lewego. Nie skazuje go na totalną porażkę, ale przedstawił mi prawdopodobieństwo, że może dojść do usunięcia również jego. Nie wiem co o tym myśleć. Mimo wszystko cały czas liczyłam na to, że z jednym jajowodem uda nam się uzyskać wymarzoną ciążę. Bez żadnego nie mamy już szans. Wiem, że istnieje invitro i oczywiście nie wykluczam tej opcji. Ciężko jednak znowu usłyszeć, że nic nie działa tak jak trzeba. Znowu czuję, że mój organizm nie jest zdolny i gotowy:(
Jak długo jeszcze to będzie moja pierwsza myśl po przebudzeniu i ostatnia przed zaśnięciem? Czemu życie mi to zrobiło? Czemu Bóg nie słucha moich błagań? Jak przestać czuć to napięcie i ciągły stres. Czekanie, zawód, płacz. Po wczorajszym dniu czuje jeszcze większy lęk i pustkę. Czuje jak całkowicie tracę siebie. Ile jeszcze przetrwam?
Wiadomość wyedytowana przez autora 29 lipca, 13:02
Odebraliśmy wyniki chromatyny. Kolejna niewiadoma. Teoretycznie nie ma tragedii - 12% uszkodzeń. Niestety 26% niepełnej kondensacji.
Czekamy na androloga, nie mam póki co siły na samodiagnozowanie. Domyślam się, że problem tak czy inaczej będzie tkwił w genach męża. Jutro wyjeżdżamy na krótki urlop. Tak bardzo chciałabym przez ten czas po prostu nie myśleć 😕
Czekamy na androloga, nie mam póki co siły na samodiagnozowanie. Domyślam się, że problem tak czy inaczej będzie tkwił w genach męża. Jutro wyjeżdżamy na krótki urlop. Tak bardzo chciałabym przez ten czas po prostu nie myśleć 😕
Wiadomość wyedytowana przez autora 29 lipca, 13:05
Cześć :) Jako dwuletnia staraczka z różnymi przebojami po drodze powiem tylko tyle, że starania Nas kształtują i zmieniają. To co kiedyś wydawało się nie do przeskoczenia, za chwilę staje się codziennością. Coś, na co kiedyś byśmy się nie zdecydowały nagle przychodzi Nam z łatwością. Zaczynamy widzieć tylko cel, wszystko poboczne staje się mniej istotne. Sama nie podejrzewałam, że kiedykolwiek skorzystam z IVF, a jednak. Zrobiliśmy wszystko w kwestii diagnozy, a i tak nie wiemy dlaczego nie udało się naturalnie. Odstawiłam te myśli na bok, skupiłam się na tym co było wtedy ważne bo negatywne emocje i wieczne zastanawianie się niczego by nie zmieniło. Trzymam kciuki za zabieg, mam nadzieję, że najgorszy scenariusz się nie ziści, a nawet jeśli to poradzisz sobie. To nie będzie koniec świata ani koniec Twojej drogi 🫂💌
Dziękuję za wsparcie ❤️