Kochana, przytulam Cię mocno do serca. Jesteśmy w podobnej sytuacji - mój Krzysiu urodził się miesiąc przed Twoim Szymkiem. Bardzo Ci współczuję i wiem, jak bardzo byś chciała znowu zobaczyć dwie kreski, czego Ci oczywiście życzę z całego serca!

zobaczymy kreseczki dwie..zarowno Ty jak i ja..i kazda z nas :) wierze w to :*

Nie potrafię sobie wyobrazić, co czułaś.. Cała ciąża w porządku, wszystko na pewno przygotowane, radość.. Współczuję, naprawdę współczuję :(

czytam i wyję...płacze nad tym, że to takie niesprawiedliwe stracić swoje dziecko... Mi nie dane było poznać nawet płci mojego dziecka...widziałam je 2 razy na usg-najpierw machające rączkami, a potem już na tym usg, gdzie okazalo się że serduszko przestalo bic...a wszystkie parametry jak na 13 tydz wręcz książkowe, tylko brak tętna...

nawet nie wiem czy jakikolwiek komentarz tu pasuje..tak szczerze to cisną mi się same przeklenstwa, na ten niesprawiedliwy los...tak nie powinno byc...

strasznie Ci współczuję.Czytając Twój pamiętnik łzy same cisnął się do oczu.Przytulam Cię mocno.

dziewczyny..wprawdzie wszystko pamietam jak przez mgłe ale mam wrazenie jakby to było wczoraj..a jutro czyli 23 bedzie mijac 7 miesiac..czas strasznie szybko leci :(

Poryczałam czytając Twój pamiętnik...nie umiem wyobrazić sobie co przeżywasz...strasznie mi przykro co Was spotkało :(. Nie rozumiem czemu takie tragedie ludzi dotyka.

nie wiem co jest takiego magicznego w twoim pamietniku, ale czytam kazdy post, wiedząc, że to nie będzie nic radosnego, ze czytając będę płakała a oczyma wyobraźni będę widziała to wszystko co opisujesz...ale otwieram kazdy twój nowy wpis i czytam. Płaczę i przypominam sobie moje pożegnanie z moim maleństwem, ktore nie wyglądało jak twoje...moim pożegnaniem jest moment na usg-ja płaczę, bo wiem że nie ma tętna i patrze na monitor i widze moje dziecko...pomyslalam tylko tyle wtedy "Kocham Cię, zawsze Cie bedę kochała", ze szpitala niewiele pamiętam, bo dostałam dużo leków,pamietam za to mój ciągły płacz... Tak naprawdę chyba my wszystkie Aniołkowe mamy musimy wbrew wszystkiemu być bardzo silne, bo stracić dziecko i próbować żyć dalej-to jest wyczyn godny nagrodzenia!

nigdy nawet sobie nie wyobrazalam co bym czula zrobila w takim momencie..i taki los spotkal tez mnie.. jestesmy bardzo silne babki..pamietam w sali na poloznictwie..dziewczyna w sali ze mna..ryczy mezowi w slichawke ze ona ma dosyc ze ona chce juz do domu ze syn ma zoltaczke ze ona chce zeby wreszcie wyzdrowial..a ja w tym momencie pomyslalam tylko jedno "chce zeby moj syn zyl"...nikomu nie zycze takich wspomnien takich przezyc..ale na formu jest nas duzo..za duzo..ale kazda z nas znajdzie swoje szczescie..albo inaczej..szczescie wreszcie znadzie nas

ja w szpitalu leżałam z ciężarną- musiała 2 razy dziennie miec robione ktg- ja leżałam na łóżku obok i słuchałam jak dzidziusiowi bije serduszko, a ja włąsnie miałam poronic moje, któremu to serduszko przestało bić...leżałam tylko odwrócona plecami,wyłam i pytałam w myślach Boga dlaczego innym dziewczynom pozwala cieszyć się słuchaniem bicia serca swojego dziecka a mi moje odebrał..?! Nie wiem...może w życiu zawsze jest cos "po coś", może jest dla nas inny plan, moze narazie nie jesteśmy w stanie go zrozumieć, ale kiedys może dostrzeżemy po co to wszystko było, choć dziś nie rozumiem tego i próbuję posklejać moje serce które 15.12.2015 porozsypywało się na milion kawałków...

rozmawialam ostatnio ze znajoma..w rodzinie ma dziewczyne ktora juz prawie na finiszu stracila dziecko..zamknela sie w sobie..plakala..przechodzila swoja zalobe tak jak kazda z nas..rok pozniej okazalo sie ze jest ponownie w ciazy..pelna strachu poszla ro lekarza...zobaczyla mala kropeczke..a obok kropeczki druga..dziewiec miesiecy pozniej urodzila zdrowe blizniaki..szczescie ktore stracila wrocila.do niej z podwojona moca :) do nas utracone szczescie tez wroci..

Przeczytałam... nie wiem co mam napisać... smutno mi :(

ja straciłam dzieciatko w 6 dc nie widziałam bijacego serduszka nie miałąm jeszcze dużego brzuszka a ból był wielki przez miesiąc nikt sie nie mógł do mnei odezwać bo ciagle płakałam ale nie chcę nawet sobie wyobrażać tego co Ty czujesz teraz mamy juz prawie 4 letnia córcię jest naszym oczkiem w głowie chociaz bardzo pyskatym walczymy o 2 maluszka ale nam znowu nie wychodzi o Julke staraliśmy sie lat Jesteś barzo silna babka ja bym chyba w psychiatryku skończyła po poronieniu wyrzuciłam wszystkie gazety ksiazki o dzieciac male skarpetusie i inne zabawki schowalam głeboko do szafy byłam zalamana Podziwiam Cie naprawdę teraz musi byc dobrze wierzę w to a Szymuś nam Wami czuwa Kurcze czytam Twój pamietnik i ryczę spogladając na mojego maluszka już spiacego

Karola..minal 7 miesiac a ja dalej wieczorami placze w poduszke..zasypiam patrzac na lozeczko ktore stoi kolo naszego lozka..w komodzie pochowane sa ubranka..ja nie mialam sily tego ogladac..chcialam sprzedawac oddawac wyrzucac..moj mnie potrzasnal w pewnym momencie..spojrzal na mnie i powiedzial "zostaw..przyda sie jeszcze"...gdy minelo juz kilka miesiecy od smierci Malucha poszlam biegac..muzyka w uszach dookola mnie pola..mysli krazyly wkolo niczego...i nagle stanelam i zaczelam plakac...stalam tak i ryczalam straszliwie ponad 10 minut..wyplakalam caly zal jaki byl we mnie..a w nocy w wigilie przysnil mi sie Szymon..i w tym momencie zrozumialam ze jestem gotowa toczyc swoje zycie dalej

wiesz...gdybyśmy się spotkały..to wyściskałabym cię-za to że mimo cierpienia znajdujesz w tym wszystkim promyk nadziei... Ja nawet nie wiem dlaczego serduszko mojego maleństwa przestalo bić, mam nadzieję, że nie cierpiało, bo tego bym nie zniosła...

moze jestesmy wyrodne matki ale w glebi serducha ciesze sie ze Mlody juz nie cierpi..Ty tez z tego co piszesz..nie ma nic gorszego jak swiadomosc ze Twoja najwieksza milosc cierpi a Ty tego cierpienia nie mozesz mu zabrac..nie umiesz pomoc.. po powrocie do pracy gdy wspolpracownic przestali mnie unikac (bali sie na poczatku ze mna rozmawiac..nie wiedzieli czy chca..czy ja chce..bo niby co mi mieli powiedziec? a ja nie mialam zamiaru kazdemu mowic co sie stalo uzewnetrzniac sie i plakac w ramie)..wiec wracajac..gdy przestali mnie unikac uslyszalam ze sie zmienilam..ze nie jestem taka jak kiedys..ja juz nie bede taka jak kiedys..wydaje mi sie ze cos byloby nie tak ze mna gdybym po tym wszystkim zostala taka jak przed..sa wydarzenia w zyciu ktore nas zmieniaja..i wtedy to jest normalne

przeczytalam wszystko ... do deski do deski... obudzily sie pewne wspomnienia... przykro mi, ze Cie to spotkalo ale mam jednoczesnie nadzieje, ze w niedlugim czasie bedziesz szczesliwa mama ziemskiego dzieciatka, trzymaj sie cieplutko.

Jestem kolejną z tych, która napisze, przeczytałam, a łzy same się cisną.. Mam nadzieję, że Aniołkowi jest teraz lepiej, na pewno na Wami czuwa i prześle Wam szczęście, ze zdwojoną siłą. Będzie czuwał i opiekował się swoim ziemskim rodzeństwem i wspaniałymi rodzicami. Pozdrawiam cieplutko!

ściskam Cię mocno! Ja codziennie zanim zasnę, powtarzam: "Dobranoc mój Aniolku, Kocham Cię i zawsze będę Cię kochała", wierzę, że ono patrzy na nas z góry i pewnie nie chciałoby żeby mama była smutna, więc staram sie ze wszystkich sił zeby było dobrze! Kiedyś będzie dobrze-nigdy nie zapomnę, ale tak jak mówiłą mi koleżanka- oswoję ten ból, naucze sie z nim żyć...

dopiero spojrzałam na datę-23.06.2015... moje miało się urodzić 24.06.2016 może Twój jako starszy, opiekuje sie moim..?

mamy Aniolki prawie z tego samego dnia..chwilke pozniej (3minuty) i Szymon mialby date urodzenia 24.06.2015