WSTĘP
Maleńki sens życia.
O mnie: Z zawodu socjolog i technik obsługi turystycznej. Z zamiłowania artystka pełną gębą, sympatyzująca ze słowami i narzędziami do papierniczych prac kreatywnych.
Czas starania się o dziecko: listopad 2017.
Moja historia: Szczęśliwa rodzina zawsze była moim małym marzeniem. Chciałabym, żeby to marzenie stało się wreszcie realne.
Moje emocje: Bezsilność, zazdrość, frustracja, smutek, gorycz.
Dzień 1!
Na 6:00 do pracy, siedzę tu dziś 16h. Niestety, taki mamy grafik, że w weekendy pracujemy po 16h. Soboty i niedziele zazwyczaj są nudne, bo nie ma zbyt wielu gości i rezerwacji, dlatego wszystko szybko ogarnęłam sobie z samego rana, a potem skupiłam się na przeszukiwaniu internetu pod kątem przygotowań do pełnej mobilizacji szyków i cieszenia się wkrótce ciążą!
Od wtorku zaczynam prowadzić kalendarzyk owulacji. Muszę tylko kupić sobie nowy termometr i mogę działać. Postanowiłam też trochę zmienić dietę, może zdziała jakiś mini cud...
Bardzo chciałabym móc być mamą. To dzieciątko - to byłby mój maleńki sens życia...
Pozdrawiam Was, Dziewczyny i ściskam mocno kciuki za każdą z nas.
Na 6:00 do pracy, siedzę tu dziś 16h. Niestety, taki mamy grafik, że w weekendy pracujemy po 16h. Soboty i niedziele zazwyczaj są nudne, bo nie ma zbyt wielu gości i rezerwacji, dlatego wszystko szybko ogarnęłam sobie z samego rana, a potem skupiłam się na przeszukiwaniu internetu pod kątem przygotowań do pełnej mobilizacji szyków i cieszenia się wkrótce ciążą!
Od wtorku zaczynam prowadzić kalendarzyk owulacji. Muszę tylko kupić sobie nowy termometr i mogę działać. Postanowiłam też trochę zmienić dietę, może zdziała jakiś mini cud...
Bardzo chciałabym móc być mamą. To dzieciątko - to byłby mój maleńki sens życia...
Pozdrawiam Was, Dziewczyny i ściskam mocno kciuki za każdą z nas.
Mam taką znajomą, z którą w gimnazjum czasem rozmawiałam. Aktualnie ma już jedno dziecko i chyba setnego faceta. Ostatnio widziałam na Facebooku, że dodała zdjęcie dwóch testów ciążowych, w opakowaniach i podpisała: "już czas?". Z obecnym facetem jest w związku od miesiąca... Nienawidzę tego uczucia... Zazdrość, gorycz. Dlaczego dla jednych jest to takie łatwe, wręcz banalne, takie spontaniczne, a my, pragnąc tego, ciągle przeżywamy rozczarowania?
Zdaję sobie sprawę, że zazdrość to zła emocja, ale w takich momentach ona bierze górę i nie potrafię jej zagłuszyć...
Zdaję sobie sprawę, że zazdrość to zła emocja, ale w takich momentach ona bierze górę i nie potrafię jej zagłuszyć...
To uczucie, kiedy nawet laska w grze ''Hero Zero'', reklamowanej na facebooku, jest w ciąży, a ja nadal nie.
Ostatnio miewam coraz częstsze ataki paniki. Jakiś dziwny, ciężki do opisania lęk, zaciska pięści na moich wnętrznościach i nie chce odpuścić nawet na kilka chwil. Zdaję sobie sprawę, że potrzebuję terapii. Ale nie takiej, na którą zostałam skierowana w kwietniu. Potrzebuję czegoś konkretnego, żeby móc się pozbierać i odzyskać choć cząstkę prawdziwej siebie. Obudzić się pewnego dnia i powiedzieć sobie samej: jest dobrze, jest pięknie...
Dziś ledwo zwlekłam się z łóżka do pracy. Po wczorajszej 12 jestem zmęczona psychicznie i fizycznie. Nie rozumiem, jak można w taką pogodę obsadzać zmiany 12 czy 16-godzinne. Wiatrak ciągle mieli powietrze, ale niewiele to pomaga. Słońce wdziera się przez ogromne okna i szklane drzwi. Komputer, ksero, monitory z kamer wokół hotelu i lodówka z napojami za plecami dostarczają na bieżąco milion gorących fal.
Nie wiem, dokąd wiedzie mnie droga u boku K. Nie potrafię odgonić tych myśli od siebie, wracają jak natrętne komary do zapachu krwi w parną letnią noc. Kłótnie znikąd i o nic, poczucie osamotnienia w zwykłej codzienności. Czasem myślę, że K., mimo 29 lat na karku, jest mentalnie 12-latkiem. Konsola, rower, mecze, wylegiwanie się w łóżku z telefonem w ręce. Ostatnio wyszliśmy wieczorem na spacer, przysiedliśmy w jednym z parków na ławce i czekaliśmy na czerwony księżyc. On cały czas wisiał oczyma w wynikach meczy na mobilnej aplikacji, śledzącej te wszystkie rozgrywki. Nie mam 5 lat, nie obrażam się, nie milczę, mówię mu o tym wprost. Ale nic nie dociera, nic nie trafia... Zostaje niemoc i frustracja.
Nie staramy się. Już nie tylko o dziecko, ale chyba o siebie też nie. Po dziesiątej sprzeczce w jednym tygodniu, mam dość proszenia o jakąś odrobinkę czułości czy nawet miłości. Odpuszczam. K. upiera się, że przecież mi je daje i okazuje. Może ja tego nie widzę? Może faktycznie chciałabym zbyt wiele, hmm, zbyt spektakularnie? Ale czy leżenie w objęciach drugiej osoby, bez telefonu w ręku, to jakiś mega wyczyn? Chyba nie...
Mimo wszystko, chciałabym, żeby Wasz dzień był bardziej radosny i żeby słońce zawsze świeciło w Waszych duszach. Ściskam każdą z Was, która to czyta.
Ostatnio miewam coraz częstsze ataki paniki. Jakiś dziwny, ciężki do opisania lęk, zaciska pięści na moich wnętrznościach i nie chce odpuścić nawet na kilka chwil. Zdaję sobie sprawę, że potrzebuję terapii. Ale nie takiej, na którą zostałam skierowana w kwietniu. Potrzebuję czegoś konkretnego, żeby móc się pozbierać i odzyskać choć cząstkę prawdziwej siebie. Obudzić się pewnego dnia i powiedzieć sobie samej: jest dobrze, jest pięknie...
Dziś ledwo zwlekłam się z łóżka do pracy. Po wczorajszej 12 jestem zmęczona psychicznie i fizycznie. Nie rozumiem, jak można w taką pogodę obsadzać zmiany 12 czy 16-godzinne. Wiatrak ciągle mieli powietrze, ale niewiele to pomaga. Słońce wdziera się przez ogromne okna i szklane drzwi. Komputer, ksero, monitory z kamer wokół hotelu i lodówka z napojami za plecami dostarczają na bieżąco milion gorących fal.
Nie wiem, dokąd wiedzie mnie droga u boku K. Nie potrafię odgonić tych myśli od siebie, wracają jak natrętne komary do zapachu krwi w parną letnią noc. Kłótnie znikąd i o nic, poczucie osamotnienia w zwykłej codzienności. Czasem myślę, że K., mimo 29 lat na karku, jest mentalnie 12-latkiem. Konsola, rower, mecze, wylegiwanie się w łóżku z telefonem w ręce. Ostatnio wyszliśmy wieczorem na spacer, przysiedliśmy w jednym z parków na ławce i czekaliśmy na czerwony księżyc. On cały czas wisiał oczyma w wynikach meczy na mobilnej aplikacji, śledzącej te wszystkie rozgrywki. Nie mam 5 lat, nie obrażam się, nie milczę, mówię mu o tym wprost. Ale nic nie dociera, nic nie trafia... Zostaje niemoc i frustracja.
Nie staramy się. Już nie tylko o dziecko, ale chyba o siebie też nie. Po dziesiątej sprzeczce w jednym tygodniu, mam dość proszenia o jakąś odrobinkę czułości czy nawet miłości. Odpuszczam. K. upiera się, że przecież mi je daje i okazuje. Może ja tego nie widzę? Może faktycznie chciałabym zbyt wiele, hmm, zbyt spektakularnie? Ale czy leżenie w objęciach drugiej osoby, bez telefonu w ręku, to jakiś mega wyczyn? Chyba nie...
Mimo wszystko, chciałabym, żeby Wasz dzień był bardziej radosny i żeby słońce zawsze świeciło w Waszych duszach. Ściskam każdą z Was, która to czyta.
To chyba mój kompletny dół. Przyjaciółka z Torunia jest w ciąży i przysyła mi zdjęcia z USG, opowiada o propozycjach imion i radości całej rodziny. A ja, zamiast się cieszyć (bo przecież się cieszę...) płaczę i krzyczę z niemocy. Chciałabym pogodzić się z faktem, że nigdy nie będę mamą. Minęło już tyle długich miesięcy, kończących się zawsze tak samo. Ta głupia nadzieja na dnie serca, cyklicznie gaszona przez rzeczywistość. Wszystkie moje szkolne koleżanki zakładają rodziny i wychodzą za mąż, a ja tkwię w martwym punkcie i nie wiem sama, jak się ruszyć, by ten wykonany krok był krokiem ku dobremu.
Niedługo dni płodne. Kupiłam testy owulacyjne. Spróbujemy chyba ten ostatni raz...
Niedługo dni płodne. Kupiłam testy owulacyjne. Spróbujemy chyba ten ostatni raz...
:) powodzenia!
Hej, powodzenia! Widzę, że już jakiś czas się starcie. Czy robiliście badania, Ty i Twój partner? :)
@kasiasiasia28 na początek pani ginekolog poleciła mi zacząć prowadzić kalendarzyk dni płodnych. Wcześniej używałam aplikacji w telefonie, na której źle miałam wyliczone dni płodne. Wstyd się przyznać, ale byłam w tych kwestiach zielona. Wydawało mi się, że to działa tak banalnie: nie zabezpieczam się = jestem w ciąży. Ależ się myliłam! Wracając do meritum: po 3 miesiącach z kalendarzykiem dni płodnych, jeśli nie będę w ciąży, mój partner będzie musiał się zbadać. Moja macica jest w porządku, jajniki także, wynik cytologii za miesiąc...
Powodzenia :)
Niestety samo badanie ginekologiczne to nie wszystko, polecam zrobić podstawowe badania hormonalne :)