:) powodzenia!

Hej, powodzenia! Widzę, że już jakiś czas się starcie. Czy robiliście badania, Ty i Twój partner? :)

@kasiasiasia28 na początek pani ginekolog poleciła mi zacząć prowadzić kalendarzyk dni płodnych. Wcześniej używałam aplikacji w telefonie, na której źle miałam wyliczone dni płodne. Wstyd się przyznać, ale byłam w tych kwestiach zielona. Wydawało mi się, że to działa tak banalnie: nie zabezpieczam się = jestem w ciąży. Ależ się myliłam! Wracając do meritum: po 3 miesiącach z kalendarzykiem dni płodnych, jeśli nie będę w ciąży, mój partner będzie musiał się zbadać. Moja macica jest w porządku, jajniki także, wynik cytologii za miesiąc...

Powodzenia :)

Niestety samo badanie ginekologiczne to nie wszystko, polecam zrobić podstawowe badania hormonalne :)

Wiadomo, że zazdrość niczemu i nikomu nie służy, ale w takich momentach trudno jej uniknąć. U mnie moje 3 przyjaciółki są teraz w ciąży, miałam podobnie - zazdroscilam strasznie, ale na ten moment wiem, że nic mi to nie da, a wręcz będę się czuła coraz gorzej, dlatego cieszę się ich szczęściem i niejako przygotowuje się do bycia w ciąży, słuchając ich doświadczeń :) warto wyciągać pozytywy z takich sytuacji mimo wszystko. Pozdrawiam :)

Hej. Dzięki za odwiedziny:) miałaś rację, już jest lepiej. Zobaczymy jak będzie dalej, na razie jest ok. Rozumiem o czym piszesz w tym poście. akurat dziś koleżanka z pracy, koło 40 przyniosła zwolnienie ciążowe. Oczywiście nieplanowana ciąża. Normalnie płakać mi się zachciało. Myślałam, że już mi to przeszło, ta zazdrość o ciąże innych, ale jednak okazało się, że mnie to głęboko dotyka. Taki smutek, żal, ból, niemoc. Straszne uczucie. Wszyscy do tego podeszli na luzie, tylko mnie skręca w środku. No nic, jakoś trzeba to przełknąć i czekać na swoją kolej. Także nie jesteś sama z takimi myślami. Rozumiem Cię doskonale. Pozdrawiam :)

Współczuję Ci nerwicy lękowej i starań w jednym. Mam to dziadostwo cholerne i nie mogłam zajść w ciążę przez ponad 2 lata. Było bardzo ciężko! Kiedy miałam ataki paniki i to ściskanie wnetrznosci to myślałam że zwariuje bo zabieralo szczęście i radość dnia codziennego. Przedluzone starania tak nasilily chorobę ze musiałam wziąć leki bo nie mogłam normalnie funkcjonowac i żyć... później depresja... pomogła konkretna terapia, odpuszczenie, zajecie mysli zmiana pracy i bach... dzisiaj moje szczęście ma 7 tygodni, chociaż ciąza była okropnym czasem walki z depresja i nerwica bez lekow oraz dolegliwosciami ciążowymi (wymioty kilkanaście razy dziennie do 18tc) to finał tego jest najpiekniejszy... nie będę pisać co siedziało ze mną na samą myśl o porodzie pobycie w szpitalu itp- to była psychiczną masakra. Ataki najczęściej miałam w nocy. Po porodzie jak ręką odjal jestem szczesliwa i Tobie tego właśnie życzę abyś uporala się z tym gownem i niedługo cieszyła się swoim szczęściem.

:( bardzo mi przykro, ja nie nawet nie potrafię sobie wyobrazić tego, co czujesz i co się dzieje w Twojej głowie. Może faktycznie dobrym wyjściem będzie terapia, może to ona da początek zmianom, zmianom na lepsze? Trzymam mocno kciuki za Ciebie. Jesteś silną babką, na pewno wszystko się ułoży.

Byliście już w klinice leczenia niepłodności? Mąż robił badania?

Myślę, że każda długoterminowa staraczka przechodzi przez ciąże koleżanek, sióstr i kuzynek itp. Moja 7 lat młodsza siostra ma już dwójkę dzieci a ja nadal czekam. Wiem co czujesz. Staracie się naturalnie? To chyba najwyższy czas żeby się udać do specjalisty.