Cały czas zastanawiam się nad jednym... Czy to ma być moja pokuta? Moja kara, za to, że pozbawiłam niewinną istotę życia? Jednak wiem, że gdybym miała znowu podjąć teraz te decyzje podjęłabym taką samą, a więc była słuszna, prawda? O słuszności naszych decyzji decyduje bowiem, fakt że znając jej konsekwencje dokonalibyśmy takiego samego wyboru. Wiem, że to dziecko nie było by szczęśliwe. Ode mnie miłości by nie zaznało. Od... słowo ojciec mi nie pasuje, ale nie wiem jak go nazwać, ale... od niego też nie (odsiaduje w tej chwili wyrok). Pewnie wylądowałoby w sierocińcu i do końca życia zastanawiałoby się - dlaczego mama mnie nie chciała. A gdyby kiedyś w przyszłości jakimś cudem mnie odnalazło, jak miałabym mu powiedzieć prawdę? Nie mogłabym. Poza tym... gdyby to dziecko stanęło w moich drzwiach i go przypominało...
Ale to gdybanie nie ma sensu. Tamtego dziecka nie ma... A ja teraz zaczynam pragnąć innego, ale... karma wraca. I nie wiem czy uda mi się jej przeciwstawić...