4 cykl gdzie mierzę temperatury, obserwuję śluzy i inne objawy. Wcześniej mniej więcej wiedziałam gdzie powinna wystąpić owulacja. Drugi cykl tutaj.

Jestem pielęgniarka, pracuje też z RTG i wcześniejsze poronienia sprawiły że odczuwam okrutne wyrzuty sumienia. Lekarze mówili że to nie moja wina ale ja wiem lepiej. Wczoraj przeszłam szczerą rozmowę z szefowową. I poprosiłam o zdjęcie mnie z zabiegów z RTG. Ku mojemu zaskoczeniu zgodziła się. Ciekawa jestem jak to będzie wyglądało. Mąż też zadowolony, mówił że za niedługo zacznę świecić w ciemności. Także wilk syty i owca cała. Jeden stres można schować w szafce.

Z jakąś nadzieją wstałam zrobiłam test. Negatywny. Zbliżają się zawody to te wolę być pewna. Popłakałam. Ale mąż mnie zabrał w góry. Potem na rower. Żeby przewietrzyć głowę. Zjedliśmy domową pizzę. A teraz pojawiło się plamienie, w sumie nie wiem co o tym myśleć.

Jesteśmy w trakcie wyboru kliniki niepłodności.
Dziwne uczucie. Ale szukając pozytywów zawsze jest to jakaś przygoda, która nie jest dana wszystkim parom 😅 cieszę się że mąż jest zaangażowany, dopytuje, szuka. Mam duże wsparcie.
Jestem w trakcie przygotowań do zawodów, treningi też idą jakoś tak nijak. Ale nie poddajemy się. Byle do przodu

Padła decyzja. Mamy już termin na poerwsza wizytę w klinice. Jak już mam termin to jakoś mi lżej na duszy. Ogólnie mam mętlik w głowie bo mam dobre przeczucia. W żadnej z ciąż takiego nie miałam. Od razu wiedziałam że coś jest nie tak. Teraz tylko cierpliwie czekać.

Nie mam jakiś dużych nadziei jeżeli chodzi o ten cykl. Szykuje się na zawody więc też bardziej skupiona jestem na tym. Może i dobrze. Już się nie mogę doczekać maja tych wszystkich badań, żeby najzwyczajniej się dowiedzieć na czym stoimy.
Co nie zmienia faktu że kobiety w ciąży w moim otoczeniu rosną jak grzyby po deszczu. Patrząc na nie dalej robi mi się smutno, ale bardziej jestem wkurzona. Zawsze najlepsza w klasie a teraz każdy mój test „niezdany” negatywny. Nieważne jakbym się starała.