Babcia się modli,żeby jeszcze zobaczyła prawnuka. Pyta wprost, czy jestem w ciąży - nie jestem. Następnego dnia rano test pozytywny. I ta myśl,że takie sytuacje naprawdę się przytrafiają ludziom, że nam się przytrafiła i to w pierwszym cyklu leczenia. Najszczęśliwsze zrządzenie losu. Radość nie trwa długo.

Nie wiem co czuć. Nie zdążyłam się zacząć cieszyć, że jestem w ciąży, a już ją straciłam. Czytam w internecie o ciąży biochemicznej. Piszą, że przydarza się w przypadku 50-60% ciąż, często jest wynikiem wad genetycznych. Na pewno doszło do zapłodnienia, ale nie wiadomo, czy udało się zagnieździć. Piszą to tak jakbyśmy nie mieli jeszcze do czynienia z dzieckiem, że to tak częste zjawisko, selekcjonujące wadliwe zarodki...Zastanawiam się więc czy ja właśnie straciłam dziecko? Czy wolno mi płakać, rozpaczać? Nie słyszałam bicia serca, nie widziałam plamki na badaniu USG. Czuję, że odebrano mi możliwość przeżywania dramatu straty dziecka, bo to co było we mnie, było niczym...

jeśli nie uda się w tym cyklu muszę kupić sobie termometr z dokładnością do 2 miejsc po przecinku i witaminy: b6,b12, żelazo.

Test słabo dodatni - blada kreseczka na dwóch testach, 10dpo
po południu - plamienie krwisto czerwone, 22dc