Przyszły mi badania genetyczne. Ignaś był chory 😔miał trisomie 21 czyli zespół downa.
Co czuje? Mieszanka emocji. One wszystkie są razem. Jedno nie wyklucza drugiego.
Śmierć i ból. Te uczucia nie zmalały, poczucie straty, śmierci mojego ukochanego dziecka. Bo tak kocham go tak samo mocno. Ta strata boli tak samo.
Jednak mimo wszystko czuć jakaś ulgę. Ulgę, że ta ciąża skończyła się sama, że nie musiałam przechodzić przez koszmar aborcji.
Bo zawsze byłam zdecydowana, że ją zrobię w razie gdybym musiała, a jednak teraz gdy o tym myślę to... to cieszę się, że nie musiałam podejmować tej decyzji.
No i spadł mi z ramion największy ciężar czyli pytanie DLACZEGO. Wiem dlaczego, jest to dla mnie zrozumiałe i logiczne. Wiem, że gdy modliłam się, że pragnę urodzić zdrowe dziecko to Bóg mnie wysłuchał, a nie opuścił. Wiem, że to nie dlatego, że jechałam autobusem i mnie wytrzeslo i nie dlatego, że wieczór przed zatrzymaniem akcji serca wkurwił mnie mąż i zaczęłam go obwiniac. Czuję też ulgę, że to nie mój organizm zawiódł. Będę rozmawiać o tym z lekarzem czy te krwawienia oprócz krwiaków mogły być też efektem odrzucania macicy chorego dziecka. Nie będę robić żadnych komicznych badań, szukać cudów i specjalistów.
W USG moja macica jest już krzywa, widać gołym okiem adenomioze. Wcześniej jej nie było. Są zwapnienie po wszystkich zabiegach i cięciach, skrobaniach. Nie chcę chyba już tam grzebać. Mam nadzieję, że nie będę musiała.

Co czuje jeszcze? Strach. Że reszta zarodków jest chora, że wiek już nie ten, i że ryzyko było zawsze ale teraz ogromne. Że może mnie to spotkać ponownie, a może być gorzej.

Teraz w badaniach genetycznych metoda MLPA wykryto błędy w 21 chromosomie ale niediagnostyczna. Musiano wykonać badanie inne metodą żeby potwierdzić i tam już wyszło jednoznacznie.
Ale pytanie czy testy NiPT wykryłyby wtedy wadę jeśli zmiana w chromosomie była niewielka?
Zakładając, że znowu będę mieć krwiaki i będę krwawić czy amniopunkcja nie zabije mi dziecka które może być zdrowe?

Boje się... Pragnę być w ciąży i jednocześnie boje się okropnie.

Wróciłam do pracy. Dzisiaj był pierwszy dzień. On było ciężko. Wrócimy wspomnienia ciąży, parę razy musiałam popłakać w kiblu i zaciskać zęby. Musiałam się zdarzyć z tą rzeczywistością. Nie sądziłam, że powrót do roboty aż tak mną wstrząśnie, tam bardzo od żyje, że jestem tu gdzie jestem, a nie tam gdzie chce być. Że byłam w ciąży i odliczałam dni aż podzielę się szczęśliwa nowiną, a teraz widzę tylko spojrzenia ludzi którzy nie wiedzą jak ze mną gadać. Czy śmiać się czy nie pytać. Chyba wszyscy udają, że nic się nie stało. I ja i oni i tak musimy przetrwać ten ciężki czas.
Wróciłam i dużo się zmieniło, jest dużo spraw o których nie mam pojęcia, sezon urlopowy więc ogólnie dramat. Ale mam nadzieję, że kierowniczka da mi kilka dni na wdrożenie, będę wydeptywać ścieżki do koleżanek żeby mi pomogły i tyle.

A co u mnie? Zaczęłam suplementację żelaza bo oczywiście anemia w pełni.
Byłam na wizycie u ginekologa w klinice, miałam też teleporade z immuno.
Plan jest taki, że w sierpniu badam cross i robię poradę z immuno i ustalimy dalszy plan. Ginekologicznie spróbujemy po tym też sztucznej menopauzy, minimum 2 miesiące.
Także transfer chyba w grudniu.
Ale czekam.
Chce się dobrze przygotować.
Co ma być to będzie ale nie poddaje się!

Niby człowiek już jest taki zrezygnowany tym wszystkim, a jednak nie ma dnia żeby nie myśleć o dziecku więc inaczej się nie da.