WSTĘP
Pamiętnik pisarki
O mnie: Pisarka, wydawczyni, żona. Szesnaście lat różnicy z najcudowniejszym facetem w tej części kosmosu. Uwielbiam mój dom, święty spokój i kreatywność.
Czas starania się o dziecko: 4 lata, od marca 2019 roku
Moja historia: Długo zwlekaliśmy z podjęciem decyzji o szukaniu powodów - mąż ma poważnie chore nerki, skupiliśmy się na jego leczeniu.
W pewnym momencie poszłam do ginekologa - cysta na jajniku. Torbiel leczona silnymi dawkami leków; po zmianie ginekologa wynik: potworniak, torbiele.
Ale to nie wszystko. Operacja 2022, kwiecień, zaraz po świętach. Po zrzuceniu mojego ciała na łóżko, po gwałtownej pobudzce, usłyszałam, że tutaj pomoże tylko in vitro. Dlaczego? Zapchane jajowody, po kokardę, nic się nie da zrobić. Stwierdzona endometrioza, wycięte polipy, ogniska choroby. Gdzieś w mojej głowie zostałam w tej sali szpitalnej, sama i przerażona.
Nigdy nie byłam w ciąży. Boję się, że nigdy nie będę.
Poza tym moje AMH wynosi 1,04, w wieku ledwo 26 lat. Reszta badań w normie. Czekamy na Czechy, na wizytę in vitro. Rozważamy adopcję.
Moje emocje: Niesprawiedliwość, chociaż dzieją się gorsze rzeczy, o których nie chcę myśleć. Ból, niemoc, pustka. Czasami radość, kiedy mogę wspierać inne kobiety. Łzy, dużo łez. Na terapii staram się uśmiechać.
Wstawię na początek kawałek ostatnio zapisanego fragmentu z mojej terapeutycznej książki, którą tworzę w ramach czyszczenia głowy. Ostatnio ciągle myślę o tym, co by było, gdyby fałszywy test był jednak prawdziwy.
Aniela widziała wtedy świat zupełnie inaczej – słońce grzało mocniej, ptaki śpiewały piękniej, a ona patrzyła w niebo i dziękowała niebiosom za dwie kreski. To nic, że tylko ona je widziała – Magda dodała od siebie tylko, że koniecznie trzeba zrobić betę.
Aniela położyła rękę na swoim brzuchu i marzyła o małym człowieku. Myśl, że może być w ciąży, eksplodowała w jej sercu, głowie, żyłach, brzuchu. Czuła gorąc, euforię, radość; nigdy tak mocno nie odczuwała swoje ciała, jak wtedy. To palące uczucie zostało z nią na wiek wieków – bo chwilę później okazało się, że dwóch kresek faktycznie nie ma. Tylko jedna, smutna kreska kontrolna i niskim poziom hormonów ciążowych, który jednoznacznie mówił, że Aniela w ciąży być nie mogła.
To uczucie było piętnem. Ciągnęło się za jasnowłosą kobietą od lat. Było jednocześnie nadzieją i bolesnym uderzeniem, prosto w splot słoneczny. Aniela nienawidziła go z całego serca, ale nie umiała się go pozbyć. Jak miała to zrobić? Ani terapia, ani szalone podróże, ani pracoholizm nie mogło go tak po prostu wyplewić. Liczyła, że pewnego dnia przestanie czuć potrzebę bycia matką i dania czegoś od siebie maleństwu. Liczyła na cud przemiany, który zstąpi na nią niczym gołębica, zwiastując, że od tej pory będzie szczęśliwa i bezdzietna.
Aniela widziała wtedy świat zupełnie inaczej – słońce grzało mocniej, ptaki śpiewały piękniej, a ona patrzyła w niebo i dziękowała niebiosom za dwie kreski. To nic, że tylko ona je widziała – Magda dodała od siebie tylko, że koniecznie trzeba zrobić betę.
Aniela położyła rękę na swoim brzuchu i marzyła o małym człowieku. Myśl, że może być w ciąży, eksplodowała w jej sercu, głowie, żyłach, brzuchu. Czuła gorąc, euforię, radość; nigdy tak mocno nie odczuwała swoje ciała, jak wtedy. To palące uczucie zostało z nią na wiek wieków – bo chwilę później okazało się, że dwóch kresek faktycznie nie ma. Tylko jedna, smutna kreska kontrolna i niskim poziom hormonów ciążowych, który jednoznacznie mówił, że Aniela w ciąży być nie mogła.
To uczucie było piętnem. Ciągnęło się za jasnowłosą kobietą od lat. Było jednocześnie nadzieją i bolesnym uderzeniem, prosto w splot słoneczny. Aniela nienawidziła go z całego serca, ale nie umiała się go pozbyć. Jak miała to zrobić? Ani terapia, ani szalone podróże, ani pracoholizm nie mogło go tak po prostu wyplewić. Liczyła, że pewnego dnia przestanie czuć potrzebę bycia matką i dania czegoś od siebie maleństwu. Liczyła na cud przemiany, który zstąpi na nią niczym gołębica, zwiastując, że od tej pory będzie szczęśliwa i bezdzietna.
Dwa dni po terminie miesiączki - mój mózg bardzo chce mi wmówić, że być może teraz się udało. Ale z drugiej strony - nagle, po 4 latach? Po roku od badania drożności? Po TAKIM niskim AMH? Nie no, niemożliwe.
A może być jednak iść po ten test? Cieszę się, że dzisiaj miałam tyle roboty, że dopiero zaczęłam o tym myśleć. Jedyna apteka na wiosce jest już zamknięta od 15stej. Jutro małpa na pewno się pojawi.
A jak nie?
Może jednak i mnie należy się cud? Może wszechświat uważa, że jestem gotowa?
A jeśli znów daję sobie wkręcić psychozę, jak co miesiąc, kiedy cholera się spóźnia? Przecież w firmie miałam masę stresu; jako przedsiębiorca mam tego multum. Może to dlatego...?
A może być jednak iść po ten test? Cieszę się, że dzisiaj miałam tyle roboty, że dopiero zaczęłam o tym myśleć. Jedyna apteka na wiosce jest już zamknięta od 15stej. Jutro małpa na pewno się pojawi.
A jak nie?
Może jednak i mnie należy się cud? Może wszechświat uważa, że jestem gotowa?
A jeśli znów daję sobie wkręcić psychozę, jak co miesiąc, kiedy cholera się spóźnia? Przecież w firmie miałam masę stresu; jako przedsiębiorca mam tego multum. Może to dlatego...?
No i miesiączka przyszła. Szkoda, 4 dni spóźnienia, jeden wieczór fantazjowania z mężem o tym, że się niespodziewanie, po tylu latach, udało.
Zakładając podpaskę, pomyślałam, że cuda będą, kiedy sama je sobie zorganizuję.
Zakładając podpaskę, pomyślałam, że cuda będą, kiedy sama je sobie zorganizuję.
Rozmawiałam dzisiaj z mamą, po raz setny próbując uzyskać wsparcie, które nie przyjdzie - mama jest niedojrzała emocjonalnie, moje życie powinno być wg niej dopasowane pod jej humor. Znów usłyszałam, że pewnie specjalnie nie mamy dziecka, bo nie dalibyśmy radę z chorym (nie wiem, czemu założyła, że urodziłoby się chore, ale to normalne u niej). I żebym każdego roku robiła jedno badanie - bo przecież mam czas. A moje AMH 1,04 to na pewno błąd w badaniu. Pytanie, ile mam czasu po 4 latach niepłodności, kiedy codziennie łapie mnie lęk, hiperwentylacja i strach, że to mnie nigdy nie będzie dotyczyć - to, czyli ciąża. Zastanawiam się, czemu cały czas szukam u niej słów: córeczko, nie martw się, w końcu zajdziesz w ciążę. Bardzo mocno cię wspieram/pomodlę się za ciebie (nie pomodli, bo nie ochrzczę dziecka - ale u niej religia jest bardzo ważna, dla mnie to pewnego rodzaju moc). Jesteś piękna taka, jaka jesteś. Może chciałabyś się gdzieś przejechać, by się wyluzować? Kocham cię (ekstremalnie rzadko używane słowo, którego nadużywam w małżeństwie).
Tymczasem słyszę, że przesadzam, że nie mamy w życiu wszystkiego, co chcemy (ja byłam wpadką na ślubie, o mojego brata tak mocno walczyła TYLKO 6 miesięcy, że jako przedszkolak dostałam depresji, przedszkolanki jej zgłaszały moje bardzo negatywne zachowania, nic nie zrobiła - kradłam, biłam, kłamałam, uciekłam nawet raz z przedszkola: jej starania były dla niej tak dużą traumą, że nawet ich nie pamięta). Słyszę, że na pewno nie jestem niepłodna (po 4 latach...??? endometriozie, zatkanych jajowodach???). Słyszę, że ona miała ciężko, że nikt jej nie rozumiał nigdy, że ma fobię, jak dziecko kaszle, bo tyle chorowaliśmy (ja mam traumę, ponieważ starałam się nie kaszleć, bojąc się jej histerycznych reakcji jako dziecko). Nie ma miejsca na mnie. Na mój ból. Na moje cierpienie/krzyż (bo każdy musi jakiś nieść, nie?)
Przepraszam, jeśli zbyt emocjonalnie. Siedzę i płaczę w gabinecie. Podczas prac ogrodowych spadło nam ptasie gniazdo. Udało się je bezpiecznie usadzić z podlotami, mama i tata ptak szybko je znalazły. Ale w tym czasie moje serce prawie pękło...
Tymczasem słyszę, że przesadzam, że nie mamy w życiu wszystkiego, co chcemy (ja byłam wpadką na ślubie, o mojego brata tak mocno walczyła TYLKO 6 miesięcy, że jako przedszkolak dostałam depresji, przedszkolanki jej zgłaszały moje bardzo negatywne zachowania, nic nie zrobiła - kradłam, biłam, kłamałam, uciekłam nawet raz z przedszkola: jej starania były dla niej tak dużą traumą, że nawet ich nie pamięta). Słyszę, że na pewno nie jestem niepłodna (po 4 latach...??? endometriozie, zatkanych jajowodach???). Słyszę, że ona miała ciężko, że nikt jej nie rozumiał nigdy, że ma fobię, jak dziecko kaszle, bo tyle chorowaliśmy (ja mam traumę, ponieważ starałam się nie kaszleć, bojąc się jej histerycznych reakcji jako dziecko). Nie ma miejsca na mnie. Na mój ból. Na moje cierpienie/krzyż (bo każdy musi jakiś nieść, nie?)
Przepraszam, jeśli zbyt emocjonalnie. Siedzę i płaczę w gabinecie. Podczas prac ogrodowych spadło nam ptasie gniazdo. Udało się je bezpiecznie usadzić z podlotami, mama i tata ptak szybko je znalazły. Ale w tym czasie moje serce prawie pękło...
Byliśmy z mężem na rejsie w trakcie rocznicy ślubu, już trzeciej. Pierwszy długi rejs, udało mi się oddzielić od prywaty i prowadzeia firmy. Poczułam się przy nim bezpieczna i otoczona miłością.
Przy powrocie, w ostatnich dniach wycieczki, serce mi pękało z bólu. Na szczęście na rejsie była zdecydowanie duża liczba seniorów, dzieci prawie nie widziałam. Ale dostrzegłam kilka scen, które wywołały we mnie sporo emocji.
Para tańcząca z niemowlakiem w nosidełku. Ich miłość unosiła się w powietrzu.
Dziewczynka, której rodzice nie rozumieli, że ma dość (uciekała z restauracji, biorąc torebeczkę), a później dziwili się, że uderzyła tatę (2 latka max). Była zmęczona i było to widać na odległość.
Para z dzieckiem, która jadła kolację na moich oczach, na szczęście tylko trzy razy, ciesząc się swoim szczęściem.
Co z tego, że mamy cudowny związek, skoro zawsze będę się winić, że nie mogę mieć dziecka? Miałam odpuścić. Zrezygnować z in vitro, wszystkiego, od następnego poniedziałku zaczynam studia. Ale nie umiem oddać listopadowego terminu innej parze. Czekam i czekam i płaczę... I nie wiem, co ma mi to dać.
Tak bardzo chciałabym zobaczyć te dwie kreski raz w życiu... W kwietniu kolejnego roku minie pięć lat... Przeraża mnie myśl, że muszę oswoić ten ból. Że mogę z nim żyć kolejne 50 lat.
Przy powrocie, w ostatnich dniach wycieczki, serce mi pękało z bólu. Na szczęście na rejsie była zdecydowanie duża liczba seniorów, dzieci prawie nie widziałam. Ale dostrzegłam kilka scen, które wywołały we mnie sporo emocji.
Para tańcząca z niemowlakiem w nosidełku. Ich miłość unosiła się w powietrzu.
Dziewczynka, której rodzice nie rozumieli, że ma dość (uciekała z restauracji, biorąc torebeczkę), a później dziwili się, że uderzyła tatę (2 latka max). Była zmęczona i było to widać na odległość.
Para z dzieckiem, która jadła kolację na moich oczach, na szczęście tylko trzy razy, ciesząc się swoim szczęściem.
Co z tego, że mamy cudowny związek, skoro zawsze będę się winić, że nie mogę mieć dziecka? Miałam odpuścić. Zrezygnować z in vitro, wszystkiego, od następnego poniedziałku zaczynam studia. Ale nie umiem oddać listopadowego terminu innej parze. Czekam i czekam i płaczę... I nie wiem, co ma mi to dać.
Tak bardzo chciałabym zobaczyć te dwie kreski raz w życiu... W kwietniu kolejnego roku minie pięć lat... Przeraża mnie myśl, że muszę oswoić ten ból. Że mogę z nim żyć kolejne 50 lat.
Nowy rok, wstąpiłam w niego z mocą, a i tak czuję, że skończy się jak każdy od 5 lat...
Bez dziecka.
Bez nawet dwóch kresek.
Bez szans.
W trakcie leczenia wychodzą u mnie coraz większe problemy. Coraz większe niepewności. Chciałabym wyłączyć te wszystkie emocje i uczucia. Wyłączyć i pracować, rozwijać firmę, podróżować i zapomnieć... Bogowie, jak łatwo by mi wtedy było...
Bez dziecka.
Bez nawet dwóch kresek.
Bez szans.
W trakcie leczenia wychodzą u mnie coraz większe problemy. Coraz większe niepewności. Chciałabym wyłączyć te wszystkie emocje i uczucia. Wyłączyć i pracować, rozwijać firmę, podróżować i zapomnieć... Bogowie, jak łatwo by mi wtedy było...
Miałam dzisiaj sen o ciąży.
Rzadko je mam, chociaż śnię dość intensywnie. Siedzieliśmy na płaskim dachu we włoskim miasteczku, byłam w prawie ósmym miesiącu. Czułam ruchy dziecka, chociaż nigdy nie doświadczyłam nawet dwóch kresek. Czułam szczęście swoje i, o zgrozo, szczęście swojego męża, które wręcz przytłaczało. Żartowaliśmy sobie, śmialiśmy się, gładziliśmy brzuch.
W końcu mąż zaczął mówić o torbie do szpitala. Nie chciałam jej pakować. Bałam się. Bałam się, że jeśli cokolwiek kupimy dla dziecka, to ono zniknie.
A potem się obudziłam, we łzach, ze straszną pustką dzisiaj. Nie umiem jej wypełnić firmą czy nowinami, że w tym roku naprawdę dużo zarobimy na swoich działalnościach, bo nowe kontrakty przyszły.
Ta pustka pożera mi wnętrzności. Chce mi się wyć. Walnąć głową o ścianę. I z drugiej strony chcę się cieszyc tym co mam. Dlaczego nie mogę?
Rzadko je mam, chociaż śnię dość intensywnie. Siedzieliśmy na płaskim dachu we włoskim miasteczku, byłam w prawie ósmym miesiącu. Czułam ruchy dziecka, chociaż nigdy nie doświadczyłam nawet dwóch kresek. Czułam szczęście swoje i, o zgrozo, szczęście swojego męża, które wręcz przytłaczało. Żartowaliśmy sobie, śmialiśmy się, gładziliśmy brzuch.
W końcu mąż zaczął mówić o torbie do szpitala. Nie chciałam jej pakować. Bałam się. Bałam się, że jeśli cokolwiek kupimy dla dziecka, to ono zniknie.
A potem się obudziłam, we łzach, ze straszną pustką dzisiaj. Nie umiem jej wypełnić firmą czy nowinami, że w tym roku naprawdę dużo zarobimy na swoich działalnościach, bo nowe kontrakty przyszły.
Ta pustka pożera mi wnętrzności. Chce mi się wyć. Walnąć głową o ścianę. I z drugiej strony chcę się cieszyc tym co mam. Dlaczego nie mogę?
Strasznie głupia jestem.
Kolejne święta za dwa dni. Nawet nie zdążylam się znudzić życiem. Zamiast robić święta, zajmuję się bezdomnym kotem, który ma bardzo niepokojące objawy neurologiczne. Zaraz jedziemy z nim do weterynarza, ponosząc za to koszty. Bo, chociaż nie chodzimy do kościoła, wydaje nam się to właściwie.
A ja tylko myślę o tym, że życie cały czas każe mi robić coś innego niż być matką. Powinnam teraz iść z dzieckiem do sklepu, kupić ostatnie potrzebne produkty. Potem usiadłabym z nią w kuchni, by przygotować spód do mazurka. Może malowałybyśmy już pisanki. A może pracowałabym jeszcze trochę w gabinecie, a maluch malowałby przy biurku rysowanki wielkanocne. A może byśmy byli u dziadków lub na jakimś wyjeździe?
Mam w głowie tak wiele pomysłów na święta z dzieckiem. Tymczasem zajmuję się ratowaniem kota. Nie, nie żałuję. Po prostu... czuję masę emocji, których nie rozumiem. Standardowo jestem z nas dumna! Ale jestem też cholernie zmęczona tym stanem i pytaniem: kiedy będę mogła z córką lub synek iść i upiec ciasto? Kiedy będę mogła chwycić za małą rączkę i pokazać mu coś nowego? Czy w ogóle kiedykolwiek tak się stanie?
A jeśli nie: czy ja na pewno sobie z tym poradzę?
Kolejne święta za dwa dni. Nawet nie zdążylam się znudzić życiem. Zamiast robić święta, zajmuję się bezdomnym kotem, który ma bardzo niepokojące objawy neurologiczne. Zaraz jedziemy z nim do weterynarza, ponosząc za to koszty. Bo, chociaż nie chodzimy do kościoła, wydaje nam się to właściwie.
A ja tylko myślę o tym, że życie cały czas każe mi robić coś innego niż być matką. Powinnam teraz iść z dzieckiem do sklepu, kupić ostatnie potrzebne produkty. Potem usiadłabym z nią w kuchni, by przygotować spód do mazurka. Może malowałybyśmy już pisanki. A może pracowałabym jeszcze trochę w gabinecie, a maluch malowałby przy biurku rysowanki wielkanocne. A może byśmy byli u dziadków lub na jakimś wyjeździe?
Mam w głowie tak wiele pomysłów na święta z dzieckiem. Tymczasem zajmuję się ratowaniem kota. Nie, nie żałuję. Po prostu... czuję masę emocji, których nie rozumiem. Standardowo jestem z nas dumna! Ale jestem też cholernie zmęczona tym stanem i pytaniem: kiedy będę mogła z córką lub synek iść i upiec ciasto? Kiedy będę mogła chwycić za małą rączkę i pokazać mu coś nowego? Czy w ogóle kiedykolwiek tak się stanie?
A jeśli nie: czy ja na pewno sobie z tym poradzę?