Partner nie chciał wcześniej się strać?

Chyba większość z nas myślała studia, praca, i wtedy pstryk dziecko. To kwestia tego jak wszędzie się przedstawia zajście w ciąże - chcesz masz od razu, jeden raz bez zabezpieczenia ups ciąża, kichnięcie - o! Ciąża. 99procent filmów czy seriali to chciana albo niechciana ciąża przy pierwszym podejściu. Dodatkowo nie mówi się na głos o tym ile par nie może mieć dzieci. Z kolei pary które nawet starały się rok, dwa, trzy nie przyznają się do tego. Dlatego rak naturalnym jest poczucie ze dziecko? Ok, chce i mam. Tak ja to odbieram :)

Wpadłam w tą samą pułapkę, studia, praca, dom, a później kiedy przyszła chęć na dzieci "zonk".. Niestety nie jest to ani takie proste ani takie oczywiste jak się wszystkim wydaje, jak i również mi się kiedyś wydawało.

Powodzenia. Ja też się przygotowuje. Bo partner się określił kiedy chce zacząć się starać

To widzę że mamy podobnie. Mój ma 29 lat ja jeszcze 26. Mój też ma obawy ale się określił

To ja Wam napiszę dziewczyny,że.. mam 23l i 3l synka :) Teraz staramy się o drugie dziecko :) Ja swojego narzeczonego musiałam przekonywać 2l.. Ale w końcu się udało! Psychicznie czułam, że to jest już ten moment.. Na 2 miesiące przed staraniami zaczął mi napływać pokarm, obsesyjne myślenie o ciąży, smutek gdy widziałam że komuś się powiększa rodzina.. No ogólne przygnębienie, złość.. :( A co do rodziców.. Żyj tak jak chcesz, a nie tak, jak chcą inni ;)

To ja Wam napiszę dziewczyny,że.. mam 23l i 3l synka :) Teraz staramy się o drugie dziecko :) Ja swojego narzeczonego musiałam przekonywać 2l.. Ale w końcu się udało! Psychicznie czułam, że to jest już ten moment.. Na 2 miesiące przed staraniami zaczął mi napływać pokarm, obsesyjne myślenie o ciąży, smutek gdy widziałam że komuś się powiększa rodzina.. No ogólne przygnębienie, złość.. :( A co do rodziców.. Żyj tak jak chcesz, a nie tak, jak chcą inni ;)

To ja Wam napiszę dziewczyny,że.. mam 23l i 3l synka :) Teraz staramy się o drugie dziecko :) Ja swojego narzeczonego musiałam przekonywać 2l.. Ale w końcu się udało! Psychicznie czułam, że to jest już ten moment.. Na 2 miesiące przed staraniami zaczął mi napływać pokarm, obsesyjne myślenie o ciąży, smutek gdy widziałam że komuś się powiększa rodzina.. No ogólne przygnębienie, złość.. :( A co do rodziców.. Żyj tak jak chcesz, a nie tak, jak chcą inni ;)

Przechodzę właśnie przemianę, żeby zaakceptować to, że czeka mnie droga do macierzyństwa i cieszyć się życiem tu i teraz. Co do badań to u mnie otworzyła się puszka pandory wraz z pierwszymi wynikami. Diagnostykę zaczęłam dość wcześnie, bo wiedziałam, że mam problemy z tarczycą. Teraz już mam dużą listę badań i diagnoz, a jeszcze troche przede mną. Trzymam kciuki za owocne starania, a jak zdecydujesz się pogłębić diagnostykę, to służę pomocą :)

Właśnie dziewczyny na wątku też piszą, że wyniki super. Myślę, że wdrożę póki co suplementy. Nie chce na razie go katować z rzucaniem wszystkiego, bo wiem, że lubi sobie piwko wypić (ah te chłopy), a może trochę jeszcze potrwać doprowadzanie mnie do porządku. Ale ciesze się, że nie jest źle, wiem, że to mną się muszę zająć. Polecam zrobić, człowiek troche bardziej wie na czym stoi.

Czułam się dokładnie tak jak ty przy 4cs, a pierwszy raz udało mi się zajść w ciążę w 7cs. Co prawda była to biochemiczna, ale pamiętam jak w momencie zobaczenia dwóch kresek powiedziałam do siebie "7 cykli to nie dużo" i wydawało mi się, że tak szybko to zleciało, chociaż wcześniej przeżywałam już od 2, że się nie udaje. Wiem, że ciężko wyluzować, ale to jedyne co nam zostaje :)

niestety znam to uczucie.. co prawda po poronieniu każdy omija ten temat ale ,,czuję " wzrok i takie dziwne oczekiwanie- ciekawe czy jest juz w ciąży albo kiedy ogłosi nowinę, albo ciekawe czy będzie mogła ...dziwne to jest.. niby nikt Ci wprost nie powie ale między wierszami , gestami można tak to odczytać.

O rany a w tym 7 CS coś zmienilaś może? Coś zaczęłaś np brać? Mam to samo, niby każdy trochę milczy ale gdzieś w którymś momencie ktoś pęknie. I czasami mam wrażenie że ludzie nie biorą pod uwagę że ktoś może nie móc.. lub w ogóle nie chcieć bo tak też może być

Kto jak kto ale kobiety powinny się wspierać..A czasami mam wrażenie że od nich jest najwięcej komentarzy , ,,dobrych rad" ..ehh tylko na ovu jakoś dziewczyny się wspierają

Słynne zdanie "po prostu też bym już chciała".. nic nie mogę mądrego napisać, poza tym że mam tak samo i po prostu też bym już chciała🙂

Hahahaha, taaak :D Damy rade :)

Ja zrobiłam test 13 dnia i miałam taką naprawdę bladą kreskę że ledwo było ją widać, więc nie trać nadziej i zrób za kilka dni.

Poczekaj na termin miesiączki, czasem test wychodzi przed @ a czasem dopiero kilka dni po terminie, wszystko zależy od tego kiedy była implantacja

Tak, muszę się zacząć poważnie kontrolować z tym testowaniem :) Zapisałam się na jutro na TSH, ostatnio 8mcy temu miałam na granicy ten wynik, mam nadzieję że nadal on jest ok

Chcesz namiary na kogoś, kto zajmuje się NPR?

Doskonale Cie rozumiem. W kwietniu w 11 tyg.stracilsm Maluszka:( nigdy nie zapomne tego usg i slow lekarki "bardzo mi przykro...". To szok ktory zostaje chyba na zawsze.

Dokładnie, najgorsze było to ze ja się po prostu na to nie przygotowałam. Założyłam z góry że wszystko będzie ok. Wzięłam do ręki telefon żeby nagrać to serduszko i USG, byłam mega pozytywna, dlatego ten upadek i widok tak bolał. Już sobie na to nie pozwolę :)

Hej :) zbieram się całkiem dobrze. Boli tylko rana w pępku. Normalnie bym się tak z sobą nie cackała ale bardzo mi zależy aby wszystko zagoiło się jak trzeba, żeby nie doszło do żadnego mikrokrwawienia które znowu spowoduje zrosty czy coś 🙈 za Ciebie trzymam kciuki 😊

Sumi, pamiętam Cię z marcowego wątku - byłyśmy tam razem, a teraz znów razem jesteśmy staraczkami.. ehh - oby już niedługo :) u mnie już pierwszy normalny cykl po poronieniu nieudany, lecimy z kolejnym :D

Witaj :) czasem poronienie o niczym większym nie świadczy, po prostu jakiś wadliwy zarodek, mutacje genetyczne. Jeśli się powtarza to już trzeba zbadać . Znajoma poroniła chyba z 5 razy, udawało jej się zajść praktycznie od razu jak zaczynali się starać. Okazało się że ma anomalie macicy, musiała jechać na zabieg, przypalili jej co trzeba, wyrównali i dziś ma synka :) od razu po zabiegu zaszła i donosiła bez problemu. Także prócz progesteronu czasem trzeba sprawdzić dogłębniej.

Malif, chyba tak już po prostu musi być. Ja sie z tym pogodziłam, że nawet jeśli miałoby sie cos stać to nie mamy na to wpływu.. :( Ja na prenatalnych byłam roztrzęsiona cała, gdy lekarz przyłożył głowice do brzucha, zamknęłam oczy i nie patrzyłam na obraz, bo bałam się że bedzie coś nietak.. serio. Przy odbieraniu wyników nifty cała sie trzęsłam. Prenatalne to był najbardziej stresujący czas wiec rozumiem jak to przeżywasz. Zwlaszcza po 5 latach starań..

A.. Stary już sie cieszy, widział statystyke, jest pewien że będzie ok. Potrafi przytulić brzuch, mówić do niego. Mówić o nim To ja mam coś nie tak, z głową chyba? Trauma? Nie wiem jak się otworzyć, u kogo szukać wsparcia. Mówiłam Staremu.. ale on mówi to samo co przyjaciółka 'czemu ma być zle? Statystyki są w tym okresie pozytywne, będzie dobrze'. I wszyscy w to wierzą A ja nie umiem :/

Jak ja cie rozumiem... U nas bylo dokładnie to samo z ta roznica ze moj maz zablokowal soe na ciaze jeszcze bardziej niż ja. Codziennie sprawdzalam detektorem tetna czy serducho bije. Odliczanie do kazdej wizyty usg. Donszkoly rodzenia wybralam sie dopiero na miesiąc przed porodem bo sie balam wcześniej... Nawet w dniu porodu byl wielki stres czekalam na ta fale milosci gdy zobacze syna ale nie czulam prawie nic. Dopiero z dnia na dzień ta milosc zaczela przychodzić. Tak bardzo sie balam o dziecko ze ciaze pomimo ze przechodzilam bezobjawowo to nie wspominam zbyt pozytywnie. Ale zmartwie cie po porodzie jest jeszcze gorzej stres i strach ze mu sie cos stanie przybierają na sile. Ae taka juz rola matki 🙂

Kochana nie mniej do siebie żadnych pretensji. Bardzo dobrze Cię rozumiem.. Moja pierwsza ciąża maila być wzorowa A tu los mi spłatał takiego figla . Syn urodził się wcześniakiem, plus jeszcze problemy moje po cc i choroba syna. Zablokowałam się na kolejną ciążę na kilka lat . Teraz staramy się o drugie . Mam za sobą poronienie rok temu. Jak narazie nie jestem w ciąży. Ale wiem dobrze że jeżeli już zajde będę miała te same myśli co Ty ,czy będzie ok. Dobrze że są takie fora jak ovufriend. Cieplej sie robi na serduszku jak babeczki sie wspoeraja. Daje mi to nadzieję że będzie dobrze. Kochana jesteś już prawie na półmetku i będzie już tylko lepiej. Niedawno dowiedziała się o fundacji Ernesta. To jest podobno fundacja mamy ginekolog którą wspiera kobiety po stratach. Czytałam że mają też pomoc psychologa.

Dzieki, dokładnie, od razu lepiej jak dowiaduje się że nie tylko ja tak mam :) Blokada - to jest mega dobre określenie na to co właśnie czuję Ale jest troche racji w tym że niby odliczam dni do usg, do porodu, żeby to się już skończyło ale przecież później będzie to samo w żywym dzieckiem - jak nie gorzej :) Taak, też słyszałam o fundacji Ernesta, czytałam sobie wczoraj historie poronienia mamyginekolog A co do detektora tętna to nie zdecydowałam się - podobno czasami trzeba długo szukać pulsu co pewnie by mocno zszarpało moje nerwy No nic chyba przyjąć że tak juz po prostu będzie, oby mi się udało odblokować kiedyś :) Przestaje czytać internety - to na pewno

Hej, to może ja też się dołączę do dziewczyn, które skomentowały Twój wpis do pamiętnika 🙂 w skrócie 14 tc, pierwsze dziecko, 35 lat, 5 lat starań. Myślałam, że tylko ja tak mam 🥺 jestem ciągle spanikowana, wiecznie czarne scenariusze i teraz doszło do tego że czekam na wynik prenatalnych, chodzę jak struta tak się boję. Tak bardzo chciałabym się cieszyć, zwyczajnie być szczęśliwa, że zostanę mama, że w końcu się udało po tylu latach. No nie potrafię 😳😳😳 strach przed utratą dziecka mnie paraliżuje. Przed każdą wizyta jestem przerażona, coś mnie zakuje, zaboli od razu czarny scenariusz. Szczerze.... Jestem wykończona. Jak uda się szczęśliwie donosić ciążę to zaś drżę na samą myśl o porodzie, że coś pójdzie nie tak, a potem to już strach do końca mojego życia o dziecko. Niewiem jak to ogarnąć 🤷‍♀️🤷‍♀️🤷‍♀️

Malif, chyba tak już po prostu musi być. Ja sie z tym pogodziłam, że nawet jeśli miałoby sie cos stać to nie mamy na to wpływu.. :( Ja na prenatalnych byłam roztrzęsiona cała, gdy lekarz przyłożył głowice do brzucha, zamknęłam oczy i nie patrzyłam na obraz, bo bałam się że bedzie coś nietak.. serio. Przy odbieraniu wyników nifty cała sie trzęsłam. Prenatalne to był najbardziej stresujący czas wiec rozumiem jak to przeżywasz. Zwlaszcza po 5 latach starań..