Kiedy mieszkasz za granica i masz 30 lat i nie masz dzieci, to jest OK. Tak jest OK, ze czasami zapominasz, ze jednak ten biologiczny zegar tyka.

Z roku na rok przybywalo nam znajomych, ktorzy zostawali rodzicami. Fajnie bylo ich odwiedzac, bawic sie z maluchami, byc dobrymi ciociami i wujkami. Az do ostatniej wiadomosci! Bardzo ucieszylam sie, ze kolezanka zostanie mama, ale po powrocie do domu zalalam sie lzami. Wtedy zrozumialam, ze chyba i pora na nas.

Nigdy nie staralismy sie jakos bardzo aktywnie, po prostu od pewnego momentu przestalismy stosowac zabezpieczenie. Tak minely 4 lata! Teraz okazuje sie, ze niedosc, ze moj maz ma problem to jeszcze ja - tajemnica rozwiazana, dlaczego w ciagu tylu lat ani razu nie zaskoczylismy.

W koncu zdecydowalismy sie na wizyte w klinice w Bialymstoku. Bylo troche rozczarowania, bo nie mialam pojecia o torbielu i ze prawy jajnik jest policystyczny. Ale zaufalam Profesorowi, przeszlam na 14 dniowa glodowke lecznicza (niech zyja owoce i warzywa, blah!) i wczoraj przyjelam Decapeptyl Depot 3.75mg.

Teraz czekam 13 pazdziernika, gdzie mam nadzieje, Profesor oznajmi nam, ze torbiel zniknal a ja moge sie poddac stymulacji.

Placze nocami, jak maz nie widzi. Tesknie za mama, ze jej przy mnie nie bedzie. Ze bede w Bialymstoku sama, ze tak niewiele osob wie o naszej podrozy po dziecko. Jedna rzecz to oragnizowac wszystko a inna przezywac te wszystkie, tak skrajne emocje! Ech.....

Nie wytrzymalam! Napisalam wczoraj do Profesora! Tak mi sie to wszystko nie kleilo, ze musialam! Napisalam mu, ze zgodnie z jego zaleceniami zakonczylam 14 dniowa glowke lecznicza i 22 wrzesnia (21 dc) przyjelam Decapeptyl Depot 3,75mg. Potwierdzialam tez, ze bede w klinice 13 pazdziernika. Nie wiem na co liczylam, ale chyba na odpowiedz typu; Pani Marto, prosze przyjechac wczesniej, zle policzylismy...Tymczasem, odpowiedz byla typu "Czyli wszystko zgodnie z planem. Do zobaczenia za 3 tygodnie!"...Rece mi opadly! Powinnam sie cieszyc, bo to znaczy, ze jednak na prawde wszytsko jest ok i po prostu musze mu zaufac, w koncu to on ma tytul Profesora w tej dziedzinie, nie ja. Ach ja Paniwszechwiedzaca! Musze sobie wbic w te moja lepetyne, ze w tej kwestii na prawde musze zaufac specjalistom, ze wiedza, co robia, chocby nie pokrywalo sie to z innymi dziewczynami i ich doswiadczeniami. Jest ok, jeszcze 19 dni i bede rozpoczynala stymulacje! Yay!

Nie wierzę, że przez cały ten czas w Białymstoku nie napisałam tutaj ani słowa. Chyba jednak dzięki wsparciu rodziny (choć na odległość bo mieszkają albo w Częstochowie albo Kaliszu), męża choć dołączył do mnie dopiero na punkcję i dziewczyn z forum, nie czułam się aż tak samotna, jak mi się pierwotnie wydawało.

Były trudne momenty, szczególnie, kiedy po pierwszych 7 dniach stymulacji okazało się, że bardzo słabo reaguję na Menopur i trzeba się dalej stymulować i na zwiększoną dawkę z pierwotnie 13 pęcherzyków tylko 4 reagują i rosną. Ale były też momenty radości, kiedy z naszych 5 pobranych komóreczek, 4 się zapłodniły a aż trzy dotrwały do blastusi.

Dziś 6dpt. Korciło mnie znowu, żeby zrobić teścik z porannego moczu, ale na szczęście rozum wrócił, bo tylko bym się nieptrzebnie zdenerwowała negatywnym wynikiem, który byłby na 100% bo HCG dopiero dziś zaczyna być produkowane.

Chodzę spać z kurami ostatnio, o 20:30 już śpię na kanapie obok mojego męża, który cieszy się jak dziecko, że mu nie kraczę, że znowu gra w PlayStation.

Dlatego dzisiaj wyciągam go do naszej przyjaciółki i jej 6 miesięcznego maluszka, niech się moje groszki zainspirują starszym kolegą!

Dziś 7dpt.

Do tej pory byłam jakoś pozytywnie nastawiona a dziś rano obudziłam się od razu z jakimiś czarnymi myślami: że się to podejście nie udało, że się ten piękny sen o byciu w ciąży brutalnie w sobotę rano skończy
Tak sobie myślę, że to chyba dlatego, że to już tak blisko, że już lada dzień będziemy wiedzieli czy maluszek/ maluszki z nami zostały.
To życie w limbo, choć do tej pory przebierałam nogami, żeby już teraz natychmiast testować, jednak nie jest takie złe. Przynajmniej żyję tak, jakbym w ciąży była. Marzę sobie o tym, jak nasze życie może wyglądać w trójkę/ czwórkę.
A ten sobotni test może te marzenia brutalnie zgnieść. Nie wiem, jak to zniosę...