WSTĘP
Poroniłam
O mnie: Mam 41 lat, od ponad 3 lat staramy się o drugie dziecko
Czas starania się o dziecko: Od 3 lat staramy się o drugie dziecko.
Moja historia: Mając 33 lata zaczęłam myśleć o dziecku. Wiem trochę późno, ale też późno poznałam mojego męża... Jest wspaniałym człowiekiem, można powiedzieć, że odmienił moje życie. Przy nim wszystko wydaje się prostsze. Wcześniej nie miałam lekko-ale to inny temat na inny pamiętnik. Tak jak już napisałam późno wyszłam za mąż. Pierwsza ciąża skończyła się bardzo szybko, bo w 5,6 tyg. Lekarz stwierdził poronienie samoistnie.... Po ok 4 miesiącach przyszła upragnioną ciąża. Nie obyło się bez stresu. Ale ciąża rozwijała się prawidłowo. W wieku 35 lat uodziłam o czasie zdrowa piękna córeczkę.Mijały dwa lata i zaczęłam myśleć o 2 dziecku. Najpierw na luzie, regenerowalam siły. Nigdy nie przypuszczałam, że będzie aż tak ciężko. Mijały kolejne 2 lata ciąży nie było, mój lekarz twierdził, że wszystko ok. Zaczęłam panikować. Mam 39 lat i cisza, nic się nie dzieje. Pytam o dodatkowe badania, lekarz mi odpowiada, że w tym wieku badań już nie warto robić, że pewnie jestem już za stara, ale próbować warto. Bardziej zaciekłe niż dotychczas zaczęłam zwrocac uwagę na mój cylk, owiulacje i w ogóle co jem, witaminy itd. I super udało się rok temu zaszłam w ciążę... Cieszyliśmy się ogromnie. W pracy powiedziałam bardzo szybko... 5 tydz. Niestety dwa tyg. później przeżyłam pierwszy szok. Serduszko mojego dziecka nie bije... Nie mogłam się z tym pogodzić. Lekarz na zimno znów przypomniał mi o moim wieku. Wypisał skierowanie do szpitala. Moje serce pękło.... Od 6 godziny nie spałam. Spakowałam torbę i poszłam. Kolejny szok. Usg potwierdzające diagnozę lekarza prowadzącego... Decyzja tabletki wywołujące skurcze i rozszerzenie szyjki macicy... Ale na mnie nie działały. Lekkie skurcze krwawienie i nic po zatym. Usg 2x dziennie, kolejne tabletki. Płodu już nie byłam, ale endometrium za grube. Nie mogą mnie tak puścić do domu, bo może wdać się zakażenie. Na 3 dzień decyzja lekarzy, że trzeba wykonać skrobanie macicy... Szok, straszny lęk, czy wszystko się uda. Chcę mieć przecież dziecko. I kolejne szok, tego już było dla mnie za wiele, przed umówionym zabiegiem pielęgniarka przyniosła mi dok. do podpisania czy chce zabrać swoje dziecko. Myśli kłębiły mi się w głowie... Jakie dziecko, przecież dali mi tabletki. W głowie brzmiały mi słowa lekarz, że nic tam już nie ma.... Poczułam zlosc. Mogli zrobić mi zabieg od razu, a nie teraz mnie informują.... Nie rozumiem tego. Teraz też się dowiedziałam o badaniach genetycznych, ale na czym. Płodu już nie ma.... Długo nie mogłam się z tym pogodzić. Stwierdziliśmy, że się nie poddajemy. Probojemy jeszcze raz po 6 miesiącach zaczęliśmy znów się starać... Był grudzien 2019... Po 4 miesiącach znów się udało... Mijały tyg. Byłam dobrej myśli. 9 tydz... umówione badania pranatalne.... Nagle mój lekarz przestał przyjmować. Poszlam prywatnie i szok. 10 tydzień, a moje dziecko od 2 tyg nie żyje.... Nie potrafię opisać tych emocji. Nie moc jaka mnie ogarnęła.... Żal, strach, złość... Co teraz i znów to samo. W szpitalu już przy badaniu usg poprosiłam o zabieg, tłumacząc, że chce zrobić badanie genetyczne płodu, ale lekarz stwierdził, że tabletki przygotowyja do zabiegu i jest wtedy łatwiej. Nie miałam już siły. Poddałam się, niech robią co chcą.... Mój świat się rozpadł. Dobrze, że mam moja córeczkę i kochanego męża inaczej mogła bym się nie pozbierać... Przykro mi ogromnie. Nie wiem co dalej mam robić. Z jednej strony chce próbować, z drugiej nie mam siły.... Może za wcześnie... Napewno zmienię lekarz, bo chociaż zaczął znów przyjmować prywatnie. Nie mam już do niego zaufania.....
Moje emocje: Ból, strach, totalna bezradność....
Dzisiaj wróciłam po urlopie do pracy. Masakra, myśl, że byłabym już na l4 mnie dobija, że mogłabym się cieszyć życie które się we mnie rozwija-nie ma słów, żeby to okreslic... Strasznie mnie przez to rozbolała głową... Bardzo mi ciężko...
Aster i Patrycja.a bardzo Wam dziękuję za miłe słowa. W sumie nie miałam z kim o tym pogadać. Pisząc czuje, że napięcie ze mnie schodzi... Ale myśli siedzą w głowie. Muszę je poukładać, dać sobie czas... Dziękuję, że mogłam się z Wami podzielić moimi emocjami...
Dagmara, a Ty jakie badania robiłaś? Udało Ci się doczekać dzieciaczka?
Super, dziekuje bardzo za podpowiedź Niko! Trzymam mocno kciuki, żeby Ci się udało!
Tak sobie zaczęłam przeglądać inne pamiętniki i normalnie nigdy bym nie pomyślała, że jest tak dużo dziewczyn z różnymi problemami, ale z jednym celem-mieć dziecko.... Historie jakie są tam opisane są przeróżne, ale budujące są te ze szczęśliwym zakończeniem. Chciała bym też alby ta moja historia zakończyła się małym szczęściem. Jedno już w domu mam ma sześć lat i jest cudowna dziewczynka. Patrząc na nią roście nadzieja, że się uda. Po ostatniej stracie, pomyślałam, że się poddam - nie chce już walczyć. Ale czytając właśnie pamiętniki innych dziewczyn, patrząc na moją córkę chce zawalczyc.... Od 2 dni mam okres. Wiem juz, że na kontrolę nie pójdę do mojego lekarz do którego chodziłam. Znajoma poleciła mi doktora z kliniki leczenia niepłodności. Jeszcze nie umówiłam się na wizytę, czekam na koniec okresu. Zobaczę co on mi powie.
Niewiele mogę napisać, bo cóż tu mówić... Jedyne co to że trzymam kciuki, że każda emocja jest po coś i jest potrzebna, smutek i zal są normalna emocja, ale zle myśli kiedyś mijają i złe samopoczucie też minie. Ściskam
Hej... Ogromnie dużo przeszłaś. Po przeczytaniu Twojej historii mam tylko jedną myśl. Tak się nie traktuje ludzi. Koniecznie zmień lekarza, jeśli możecie sobie pozwolić finansowo to zgłosicie się do kliniki leczenia niepłodności. Nie daj sobie wmówić, że nie warto się badać! Zachodzisz w ciążę i to naturalnie, więc jest możliwe, żebyś jeszcze miała dziecko. Ale musisz znać przyczynę poronień. Trzymam kciuki