11.02.2023 - była to sobota, dzień wolny od pracy. Obudziłam się z objawami przeziębienia. Nie wiedziałam czy mogę wziąć coś na przeziębienie, na wszelki wypadek zrobiłam test. Ku mojemu zdziwieniu zobaczyłam 2 kreski. Jak to? Strach, ogromne zaskoczenie (no bo jak to? Przecież już mam prawie 37 lat! Na pewno nie jestem aż taka płodna!) Pojechaliśmy z mężem na bhcg - wartość niska, ale pozytywna. Po 48 godzinach beta powtórzona - rośnie. Nieśmiało zaczynamy się cieszyć, ale z wielką ostrożnością. Po kolejnych dwóch dniach znowu bhcg - znowu urosła.
Cały czas czułam niepokój w tej ciąży. Niby radość była, ale obaw mnóstwo. Wizyta u ginekologa - za wcześnie, nie ma pęcherzyka. Jest tylko "ładne endometrium i pęcherzyk żółtkowy". Włączony progesteron, bo był niski. "Proszę przyjść za 2 tygodnie, jestem pewny, że już będzie nawet zarodek". Jak lekarz zapewniał, tak było. A nawet jeszcze lepiej! Było też już serduszko. Widziałam jak pięknie, szybko bije.
W ciąży czułam się znakomicie. Lekkie mdłości, smaki na mięso (😂), senność. Ale to wszystko było przyjemnością.
Moja radość trwała krótko - tydzień później serduszko przestało bić, a moje rozsypało się na kawałki. "Proszę odstawić progesteron, w ciągu 5 dni poronienie samo się rozpocznie." Dostałam również zalecenie, by wykonać badanie pod kątem trombofilii, lekarz zauważył na USG, że przy zarodku jest niewielki skrzep, który prawdopodobnie jest winowajcą. Lekarz dał mnóstwo nadziei, że nie będziemy musieli długo czekać na zielone światło, a jeśli potwierdzą się jego przypuszczenia, to przy kolejnej ciąży otrzymam zastrzyki z heparyny.
Pomimo tego bólu, który mnie ogarnął, to wyszłam z gabinetu pełna nadziei.

Poronienie nie rozpoczęło się. Zgłosiłam się do szpitala. Podano mi tabletki.
Moja ciąża zakończyła się 26.03.2023... 💔