Hej wiem coś o tym :( 34 lata kończę w lipcu,syn ma 9,za sobą dwa poronienia i prawie 1,5 roku intensywnych starań,ale nadal wierzę,że się uda.Pozdrawiam

To ważne,żeby mieć nadzieję. Tylko ja już ja powoli tracę.

Wszystkiego najlepszego :)

Dziękuję. Dużo w życiu przeszlas. Współczuję Ci. Pozdrawiam :)

Wszystkiego najlepszego rowiesniczko:-) Ja dopiero za pol roku bede dmuchac swiece;-)

Dziękuję bardzo. :)

Bedzie, uwierz mi:-)

Dziękuję. Takie słowa są jak plaster na ranę. :)

Wierzę, że na pewno się uda! I trzymam mocno kciuki :) Według mnie każdy z nas ma jakiś limit porażek i smutku, a potem musi przyjść coś dobrego, wyczekanego, upragnionego. :) Jak długo już mieszkacie w de? ;)

Ogólnie jestem przerażona. To moja pierwsza operacja. Do tego w niemieckim szpitalu. W de jestem od września 2015. Przyjechaliśmy z młodym do męża. Rodzina była zagrożona . On tam, my tu. Pozdrawiam ♡

Doskonale Cię rozumiem, mój mąż też był niedawno pierwszy raz w niemieckim szpitalu, na zabiegu związanym z sercem, masakra. Tak zestresowanego go jeszcze w życiu nie widziałam. Na szczęście ludzie tutaj są po to by Ci pomóc i to się czuje, sprawdzają, interesują się, pomagają. Serio. :) My jesteśmy od roku, w kwietniu 2015 przyjechaliśmy. Mąż był tu już wcześniej ale wrócił i po jakimś czasie postanowiliśmy spróbować całą rodziną. Najważniejsze, że jesteście razem, zobaczysz wszystko się uda i już niedługo pokażą się na teście wymarzone dwie kreseczki. Pozdrawiam i mocno trzymam kciuki! <3

A jak dajecie rade jezykowo? Znacie dobrze niemiecki? Bo ja sie dopiero ucze a maz zna lepiej. Chociaz jeszcze nie perfekcyjnie. Pozdrawiam

U nas to samo. Ja jestem na etapie nauki, bo w szkole choć miałam nigdy nie przywiązywałam do niego wagi (och jaki człowiek był głupi!) a mąż zna lepiej, ale nie doskonale. Ogólnie sobie radzimy, ale jednak sytuacja pobytu w szpitalu sama w sobie jest stresująca, dodatkowe zastanawianie się nad każdym słowem/zdaniem nie pomaga. Mąż miał szczęście, że jego kardiologiem był polak tak się złożyło. Czasami gdy odważam się wybiegać myślami w przyszłość zastanawia mnie jak będzie wyglądał taki poród w de. I to jest mega stresujące. Ale to sfera marzeń. Co innego to co tu i teraz. :)

To mieliście szczęście z tym lekarzem Polakiem . Mi to raczej nie grozi. Nie ma tam lekarzy polskich. A jak mogę zapytac: gdzie mieszkacie? My pod Berlinem . Mąż pracuje w Berlinie A ja dojezdzam tam na kurs. Młody chodzi do szkoły w Rudersdorfie. A Ty nie myslalas o kursie? Pracujesz?

My mieszkamy w Hessen, w samym środku Niemiec. Nie pracuję, zapisałam się na kurs ale zaczynamy dopiero w czerwcu, bo to małe miasto i nie ma aż tylu chętnych, a chciałam uniknąć grupy samych uchodźców. :) Nasz synek narazie jest w domu ze mną, planowaliśmy posłać go do przedszkola dopiero od 4 lat. Na razie chcielibyśmy stworzyć mu braciszka (wg mojego męża) lub siostrzyczkę (wg mnie) :) Oczywiście wiadomo, byle było zdrowe a to tylko takie żarciki. :) Jeśli z naszych planów nic nie wyjdzie to od następnego roku prawdopodobnie pójdę do pracy, bo takie życie w zawieszeniu nie jest najlepsze. A co do lekarza jeszcze, szczęście jak nie wiem, jeszcze okazało się, że ma tak samo na imię jak mój mąż i pochodzi z tego samego miasta w Polsce :D No ale wiadomo, widywał go tylko podczas badań i wyników. Chociaż dobre i to! :)

Jak się czujesz? Dawno nic nie pisałaś. Powiedz co u Ciebie? Jak po badaniach? Pozdrawiam!

Bardzo mi miło,ze do mnie napisałaś. Dawno nic nie pisałam, bo i nie miałam o czym . Miałam na 23 Maja zaplanowana laparoskopie, ale bez podania powodu dostaliśmy następny termin. Jeśli tym razem się odbędzie to mam termin na 7 lipca. Byliśmy w tym szpitalu tak zakreceni, ze nie zapytaliśmy dlaczego tak się stało. Ale może to i lepiej. Ja nie musiałam przerywać kursu A za leży mi , żeby szybko ten język załapać. Poza tym starania odłożone bo wiem, ze bez usunięcia ognisk endometriozy nic się nie wydarzy to i o dzidziusiu nic nie piszę. Dziewczyny na forum pozachodzily albo mają większe zmartwienia niż moje. Jednak po operacji wracam do gry. I co wazne:jestem pełna nadziei. A co u Ciebie?

Tez mam 34 lata I tez staram sie o drugie dziecko Bede zagladac do Ciebie Powodzenia xx

Miło mi. Napisz czasem co słychać.pozdrawiam

Dzięki za słowa otuchy.też mam torbiel,tylko że mi narazie żaden lekarz nie kazał usuwać,wręcz przeciwnie zalecali zajść w ciążę. Tylko już pięć miesięcy po odstawieniu tabletek a tu wielkie NIC.jutro idę do jeszcze innej ginekolog i jeśli mi się spodoba to już chyba i niej zostanę. Ty już masz problem z głowy więc zaczynaj działać ☺a duża była ta Twoja torbiel?

Ja mam jedna torbiel ok 2 cm. Moja pierwsza doktorka podejrzewala torbiel endometr.Ale potem byłam na konsultacji u dwóch innych ginekologow i też u Pani profesor w Lublinie.zgodnie stwierdzili że takiej wielkości torbieli się ani nie leczy ani nie usuwa.czytałam że sama torbiel nie przeszkadza w zajściu w ciążę tylko raczej ogniska endometriozy.Ale póki co u mnie żaden lekarz endometriozy nie stwierdził.jestem bardzo ciekawa co jutro powie mi ta Nowa ginekolog.podobno jest niezła.A przy pierwszym dziecku też już miałaś endometrioze?

A co u Ciebie?

A ja też już po urlopie.fajnie było ale się skończyło :-(ja ten cykl też raczej spisuje na straty ale następny musi być szczęśliwy :-)gin.powiedziała,ze ten jajnik na którym jest ta torbielka pracuje bez zarzutu,więc wrzuciłam trochę na luz:-)jeśli nie zajde w ciążę przez 3 miesiące to mam się do niej zgłosić.muszę więc w ciągu tych 3 miesięcy być w ciąży ☺