Postanowiłam przenieść tu swój pamiętnik z kidzfriend. Tam jakoś samotnie, nikt nie kontynuuje rozpoczętego pamiętnika, a pisząc jako jedyna czułam się... dziwnie Tu jest ruch, i mam też jeszcze jeden powód. Zaczynając pamiętnik, jakby nie było publiczny, chciałabym przyłożyć się też do tworzenia tej niezwykłej społeczności. Jesteście kobitki tu piszące niezwykle dzielne, wiele się od was nauczyłam! Jeżeli i ja będę mogła komuś pomóc, choćby dodać nadziei i wiary, ze wszystko będzie dobrze, to mój dług zostanie zwrócony Żałuję, że nie poznałam dobrze belly w czasie drugiej ciąży, (założyłam tylko wykres a potem nie zaglądałam, niemądra ja!), miałabym teraz piękną pamiątkę. Teraz z dni ciąży pamiętam głównie strach, czy wszystko dobrze się potoczy... A przecież były i dobre chwile, kiedy cieszyłam się z czkawki bobaska, z podskoków brzucha, ech, było, minęło... Czasami żałuję, ze już kolejna ciąża nie będzie mi dana!
Skopiuję tu swoje wpisy z kidz, bo się boję, że tamtą stronę zamkną przez brak użytkowników

WPIS 1 (z 27 września)
Zastanawiam się, skąd przyszedł mi do głowy tytuł o motylach w brzuchu... Myślę, że zaczynając te wpisy pamiętnikowe jestem bardziej podekscytowana niż powinnam, to przecież tylko notatki o takim tam normalnym, codziennym życiu z dziećmi - a jednak mój brzuch mówi mi, że zaczyna się jakaś przygoda! Odkąd pamiętam prowadziłam przeróżne "pamiętniki", lubiłam pisać o swoich przeżyciach, to zawsze pomagało mi uporządkować swoje emocje, uspokoić się, wyciszyć, spojrzeć na problemy z boku i w razie czego przekuć w porę jakiś balon. Nadymający się balon to taka moja wizualizacja z czasów czytania cudnej książeczki "Nasza mama czarodziejka", gdzie Mama w ten sposób uratowała biednego chłopczyka, który stał się strasznym olbrzymem - tak go nadęły jego problemy. Trzeba było go przekuć szpilką. Pamięta ktoś jeszcze bajkę o Mamie - Czarodziejce? Jak dała plasterek księżycowi na załamany rogalik?
No i zbaczam z tematu - tak to jest - dać mi tylko czystą kartkę
Zacznę sobie od dziś: Majka poszła do szkoły jak zwykle 5 minut przed dzwonkiem, posprzątałam trochę jej pokój bo coś dziwnie zalatywało zgniłym jajkiem, rany - jak można być takim bałaganiarzem - pomyślałam po raz tysięczny i na szczęście okazało się że to tylko woda w storczyku za długo stała, wylałam, wymyłam doniczkę i już pachnie. Piotrula dzielnie mi pomagał, znalazł jeszcze pod łóżkiem parę opakowań po słodyczach, parę paprochów i postarał się, żeby lustro nie zostało za długo czyste. Maja ma u siebie takie lustro do samej ziemi i Piotruś jak tylko może to sprawdza, czy da się tego kolegę po drugiej stronie ciapnąć w nos. Ponieważ mój mąż zajmuje się domową produkcją wina i piwa, wczoraj coś tam przelewał, rozlewał (ale nie polewał) to dziś czekało mnie umycie podłogi, trzeba było to zaplanować... No bo żeby umyć, to najpierw trzeba odkurzyć... A mały ostatnio znów boi się Potwora- Odkurzacza, więc hop go na ręce (waży prawie 9 kilo) i drugą ręką mniej lub bardziej kąty odkurzam, na mopie za to mały jeździ za mną, na szczęście mop nie hałasuje.
Teraz mały mój synek obudził się z drzemki porannej i chce dorwać klawiaturę, więc kończę, zanim mi wpis skazuje. Cieszę się na tą pisaninę. Będę łapać ulotne chwile, lubię to! Bo co w życiu może być piękniejszego niż chwile?

Skopiuję też od razu moją pisaninę o ciąży z Piotrusiem, drugi raz nie uda mi się wszystkiego zebrać razem w miarę ogarniętej formie

WPIS 2 (z 28.09)
Mały śpi, lekcje starszej ogarnięte, kuchnia posprzątana - czas dla siebie. Chcę opisać moje maleństwo, o starszej spróbuję później, jeżeli uda mi się rozdzielić myśli o dwojgu moich dzieciach... A więc mój synek. Piotruś jest przekochany! Był dla nas niespodzianką, ja już właściwie nie myślałam o drugim dziecku. Od urodzenia Mai miałam różne etapy - najpierw stanowcze NIE, nigdy więcej, potem (po paru latach) "a może jednak?" , liczyłam po cichu na wpadkę i za mocno się nie przejmowałam kalendarzykiem. A anty-tabsów nigdy nie brałam. Do "kontrolowanej wpadki" jednak nigdy nie doszło, a mi wracał zdrowy rozsądek i czułam, że z moim zdrowiem nie powinnam mieć więcej dzieci. Myślałam też ostatnimi czasy, że po prostu nie mogę zajść w ciążę, że nigdy nie będzie mi to już pisane. Miałam mięśniaka w macicy do wycięcia. Chciałam to tylko jeszcze skonsultować z drugim lekarzem, bo moja ginekolog raz mówiła, że wycinamy, raz że nie. Mama umówiła mnie na wizytę do swojego ginekologa, na 26 kwietnia... Na co ja powiedziałam, że w tym dniu wizyta się nie uda, bo będę miała okres. Hehe, jak można się domyślić, własnie ten jeden jedyny okres nie przyszedł... Rano zdziwiona zrobiłam test i mimo strachu (bo mięśniak, bo Hashimoto, bo jedno dziecko już właściwie odchowane itp) baaaardzo się ucieszyałm ) I ta radość właściwie została mi do dziś. Strach był też, teraz mam wrażenie nikt nie przechodzi ciąży bez komplikacji. Były badania tarczycy, zastrzyki Clexane, przedwczesne skurcze i cały czas ryzyko przedwczesnego porodu. Kończyłam każdy tydzień z wieeelkim oddechem ulgi. Dotrwaliśmy do 36/37 tygodnia! Na początku grudnia mały szybciutko i bez większych problemów przywitał nas po tej stronie brzuszka. Poród bez komplikacji jest jednak pięknym przeżyciem! W inkubatorze Piotrulek leżał tylko parę godzin, radził sobie z oddychaniem, miałam pilnować, by było mu cieplutko i by ładnie przybierał na wadze. A ważył tylko 2040g... Po spadku miał 1900 i dostał w szpitalu butelkę z mm, choć ja byłam nastawiona na karmienie piersią, przy córce nie było żadnych problemów. A tu potrzebowałam jednak pomocy, laktatora i pilnowania godzin posiłków. Piotruś musiał jeść co dwie, najwyżej trzy godziny i tak też ustawiłam sobie budzik w telefonie. Martwiłam się, karmiłam przepisowo, ale i tak to przybieranie opornie szło... i żółtaczka nie chciała schodzić, i podejrzenie zapalenia płuc było, i dwudniowy pobyt w Akademii w Gdańsku, uff dobrze mieć to za sobą! Z wszystkiego wyszliśmy, kochany mój mały z wszystkim sobie poradził.
Przez te przejścia miałam do niego mnóstwo cierpliwości, oddania, czułości - wiedziałam, ze jest cudem, ze tyle razy mogliśmy go stracić... A on jako noworodek był jeszcze taki kruchutki, miał problemy z jelitami, z wiotkością krtani, z katarkiem, taki był jakby "niedorobiony", brakowało mu tego miesiąca w brzuszku! Kochałam go do szaleństwa, czułam tez jak ta miłość rozlewa się na całą moją rodzinę - mocniej kochałam i córkę i męża, to uczucie nie do opisania (może to i były hormony, ale piękne to było i już!) Miłość to magia i tyle.
A potem Pietrul sobie rósł, choć nie jakoś obłędnie - dziś ma prawie 10 miesiecy i 8,6 kilo, co nie jest żadnym rekordem, uśmiechem podbijał kolejne serca. Z brzuszkiem nic się nie dzieje, krtań w porządku, zdrowiutki jak ten rydz, choć gile pod nosem się zdarzają. I - o dziwo - lepiej mu na mleku z butelki, zupełnie odwrotnie niż córa, co żadnego plastyku do buzi nie wzięła za Chiny ludowe. Po przejściu w dzień na mm (w 5 miesiącu) zaczął dłużej i spokojniej spać, ogólnie był jakby spokojniejszy, a ja sumienie uspokoiłam karmieniem piersią w nocy, jeszcze przez dwa miesiące. Teraz w nocy już nie je w ogóle, zdaje mi się, że trafiłam w dobry moment z odzwyczajaniem, uff, pije tylko wodę w razie pobudki.
Mam jedną refleksję - hipotezę - dobrze mieć dziecko, jak jest się już tak starym jak ja Dużo rzeczy robię spokojniej, do rad podchodzę z dystansem, cieszę się z macierzyństwa, no prawie że hasam jak ten kucyk po tęczy, czy po zielonej łące! polecam!
***
A z dzisiejszego dnia - muszę sobie zapisać ku pamięci - mały zaczyna sam stawać! Mi się wzięło na wspominki jak był taki malusi, a tu proszę - syn biegać zaczyna! W ogóle po nim nie widać że wcześniak czy hipotrofik. No kochany i tyle!

A, dam już wszystko a co!

WPIS 3 (z 28.09)
Oj, żeby taka jesień trwała i trwała... Nie ma upałów, jest tak przyjemnie! Postanowiłam dziś mojego szanownego dziedzica przewietrzyć i ukulturalnić trochę pobytem w mieście. Pojechaliśmy z naszego polnego i leśnego zapupia w bardziej cywilizowane rejony. Pierwszą niespodziankę miałam w autobusie, bo spotkałam dwie koleżanki z pracy, mogłam sobie trochę poplotkować, zastanowić się, co mnie czeka jak wrócę tam w przyszłym wrześniu, w nowym roku szkolnym. A drugą niespodziankę jak mi mały padł i zasnął przed samym placem zabaw... No i co miałam tam siedzieć jak kołek? Zrobiłam w tył zwrot i ruszyłam na shopping! W mamusiowym stylu! Smoczki znaczy się musiałam kupić - Piotruś smoczkowy jest, choć nie przez cały dzień a tylko podczas spania. Wzięłam też śliniaczek ceratkowy, tylko potem zastanawiałam się po co, bo jednak najlepiej sprawdzają się owinięte wokół szyi pieluchy tetrowe. I kubeczek z pieskiem i kotkiem znalazłam, i miseczkę z fajnym pingwinem - wszystko z tych tańszych, żadne tam firmówki. I po tych wielkich zakupach - z powrotem na plac zabaw, w końcu niech mały też ma radochę. No i miał, najbardziej podobała mu się huśtawka, po mnie tak ma! Uwielbiałam huśtawki, czasem nawet jeszcze teraz zdarzy mi się usiąść... Jak się nie boję, że się zarwie, hehe.
W domu niespodzianka nr trzy - przyszły zamówione książeczki. Wydawnictwo Tadam, autor Adam Święcicki, seria o zwierzaczkach. Pietruszek pokochał jedną, o pani detektyw sowie a ja świra dostawałam czytając w kółko jedną bajkę, więc dokupiłam resztę serii. Przyznaję, że na razie szału nie ma, mały patrzy zdziwiony, bo obrazki podobne ale inne, małe zdziwionko... spokojnie mu jutro poczytam, oswoi się. I pojutrze i popojutrze - bo tak ogólnie to ja czytać dzieciowi mogę w każdej chwili, każdego dnia, nawet w kółko tę samą panią sowę, niech tylko pokocha czytanie! Na jego siostrę podziałało! Maja dziś też dostała ode mnie książkowy prezent - dwie części swojej ukochanej anime (przy okazji dowiedziałam się, że do oglądania są anime, a do czytania są mangi, ha, człowiek się uczy całe życie). A miłość Mai do tej anime (tego anime?) to temat na osobny wpis, to istne szaleństwo. Ale ogólnie Maja fajna jest, więc jej wybaczam, haha, cmok cmok, padam zmęczona spać. Oby tylko jutro dalej świeciło słoneczko!

WPIS 4 (z 29.09)
Wpis na szybko - dzieci to jednak są niezniszczalne! Mają żołądki jak strusie! Piotrek odkąd raczkuje (czyli ok miesiąc) zdążył zjeść kawałek papieru toaletowego, stary ser z podłogi, jakąś gąbkę ze środka piłeczki, spód od podkładki po kawie, przy okazji oblizując mi łyżeczkę od kawy, a nie dałabym sobie głowy uciąć czy nie spróbował jedzonka z kociej miski, chociaż bardzo pilnuję. Wszystkiego pilnuję, a jak pilnuję z przodu to on coś znajdzie z tyłu. A na kaszkę z jabłuszkiem dziś się wypiął, gagatek!
***
kochany mój gagatek - nauczył się dziś wspinać na łóżko, takie niższe wprawdzie, ale to już jest wspinaczka! Trzeba będzie uważać , bo schodzić to jeszcze niestety nie umie..

Do listy z tamtego dnia muszę dodać suche liście, częsciowo wyjęte z paszczy, częściowo strawione

WPIS 5 (z 30.09, o kotku z mojego rodzinnego domu)
Jak odchodzi od nas przyjaciel, to boli, zawsze boli. W końcu znaliście się paręnaście lat, przeszliście razem przeróżne koleje losu. On pomagał ci zaleczyć smutki, zawsze przytulił się i zamruczał do ucha kiedy tego potrzebowałaś, ułożył się obok i grzał cieplutkim futerkiem. Głębokie gardłowe mruczando było twoją kołysanką. Dbałaś nie tylko, żeby nie był głodny, ale i żeby był szczęśliwy. Dlatego też trzeba było podjąć taką trudną decyzję - pozwolić mu odejść... Żeby był szczęśliwy w tym kocim niebie, bez bólu i kolejnych operacji. Tam też rozłożą mu ulubiony kocyk do spania, pozwolą wtulić pyszczek w mięciutkie poduszki i będą go drapać pod szyjką i za uszkami! Ciekawe, czy dalej będzie miał wydzielane chrupki do jedzenia, żeby nie przytył za bardzo, czy będzie mógł się objadać do woli? Na pewno będzie ugniatał łapkami chmurki zanim się na którejś położy... Plamku, twoje zdrowie! bądź kotku nasz spokojny i szczęśliwy!

WPIS 6 (z przedwczoraj, 2 października)
2 października! Jutro Pietruszkowi stuknie 10 miesięcy! Wydaje mi się, że to były szczęśliwe dla niego miesiące, zdrowo i spokojnie się rozwija, oby tak dalej
Próba podsumowania:
PIOTRUŚ, 10 MIESIĘCY:
*waga miedzy 8 a 9 kilo, wzrost około 72cm (zależy kto i w którym momencie mierzy, że tez taki bobas nie może chwilę poleżeć bez zginania nóg czy kręcenia głową!)

*rozmiar ubranek 74/80

*zęby - 2 u góry i 2 na dole (na dole zgrabniutkie, u góry jak od bobra)

*włoski - kto się przypatrzy, ten je dostrzeże...

*mówienie - podobno dzieci naśladują dźwięki z otoczenia, wygląda więc na to, że u nas wszyscy nazywają się "tata", wszyscy mówią do siebie "daj" albo narzekają "ajajaj" . "Mama" ani widu ani słychu ;( Piotrek lubi też zmieniać natężenie głosu od szeptu do krzyku. A, i lubi też skrzeczeć, no nie wiem jak to nazwać inaczej. Brzmi czasami jak stara maszyna albo nienaoliwione drzwi, jak to słyszę, to wiem że się dobrze bawi albo odkrywa nowe w dotyku powierzchnie i bada je paluszkiem.

*chodzenie - raczkuje bez problemu, czasem też przejdzie kawałek opierając się na dłoniach i stopach, bez udziału kolan. Wstaje przytrzymując się czegokolwiek - mebli, suszarki z praniem, szuflad od biurka, swojego pchacza (przytrzymując go sobie jednocześnie przez chwilę, żeby nie odjechał, spryciarz), wstaje w łóżeczku i ogląda naklejki ze zwierzakami na ścianie , musiały mu też ostatnio ręce urosnąć, bo włączył sobie wczoraj lampkę, do której wcześniej nie mógł dosięgnąć!; potrafi kilka sekund stać bez podtrzymywania, no i lubi też czasem podreptać przytrzymywany za rączki czy pod paszki. Paputków czy bucików do nauki chodzenia nie ma, śmiga w skarpetkach albo na boso.

*spanie - oho, to mógłby być temat - rzeka, ale na szczęście nie tym razem! Bogatsza o doświadczenie swoje i przeczytane książki (baaardzo się przydał poradnik "W Paryżu dzieci nie grymaszą") od początku wiedziałam, co chcę osiągnąć w spaniu a czego uniknąć. Piotrulek zawsze był dużo przytulany, noszony, ba, nawet kołysany i bujany, ale NIE DO SPANIA. Pilnowałam, by go odłożyć do spania zanim zasnął i w naszym wypadku to się sprawdziło! Nie utulałam go też od razu po pierwszym piśnięciu w czasie spania, tylko dawałam chwilę na uspokojenie się i powrót do spania, nie zaburzyłam mu rytmu snu, tak jak niestety zrobiłam to przy Mai... Dziś mały śpi dwa razy w ciągu dnia, bez ścisłych godzin, widzę kiedy jest zmęczony, wtedy idzie spać, wieczorem zasypia między 18.30 a 20 (zależy oczywiście od popołudniowej drzemki) budzi się przed północą na 150 ml mleka, potem potrafi przespać noc do 5 rano, lub, w mniej chwalebym przypadku, obudzić się na łyk wody. W najmniej pożądanym wypadku budzi się głodny jak wilk i dostaje histerii aż nie zatka się dodatkowym mlekiem, nie wiem czemu czasem tak się dzieje, ale już się nie przejmuję, po prostu szykuję butle i trudno. Ale to się nie zdarza często, może raz na tydzień, może rzadziej. Także spanie - pod kontrolą, uff. Zapomniałabym dodać - Piotr śpi w swoim łóżeczku, w swoim pokoiku, tak od ok 4 miesiąca. No dobra, czasem wyląduje u nas w łóżku nad ranem... Ale tak uroczo nas wtedy drapie po nosie, wtyka palce do oczu i wspina się po głowie, że trudno mu tego odmawiać ;p

*jedzenie - bez problemu. Choć nie jest takim łasuchem jak była jego siostra w tym wieku, która sama już porywała łyżeczkę i potrafiła ładnie zjeść kaszkę. Piotrek je to co mu daję, zawsze spróbuje nowego smaku, ale szału nie ma. Woli też zwykle słodkie rzeczy (z owocami), nie próbował jeszcze nic stricte słonego i wyrósł już z chrupków kukurydzianych. Kiedyś, dawno temu we wrześniu, dawał sobie wmówić, że chrupek to jest to co my, dorośli, jemy - teraz w przeddzień bycia 10-miesięcznym niemowlakiem- patrzy na nas z pogardą i chrupek ląduje na podłodze a ręka w moim talerzu z obiadem... Powoli przestawiam się na wspólne obiadki, co na razie odczuwa dotkliwie mąż pytając parę razy czy na pewno soliłam ziemniaki Trochę solę, ale duuużo mniej.

*zabawy - od początku dawałam dziedzicowi szanownemu prawo do samotnej, samodzielnej zabawy, i zdaje się, że to skutkuje, choć nie wiem, może wynika też z jego charakteru. Piotrulek potrafi długo zająć się sam swoimi zabawkami, wyciąga je sobie ze skrzyni, przegląda, smakuje, naciska, pociamka, zbada paluszkiem i poskrzypi przy tym... Jak robię coś w kuchni, do daję małemu rondelek i on też swoje mikstury miesza. Lubi słuchać czytania, ma nawet swoje ulubione książeczki - "Pani detektyw sowa", wiersze W. Chotomskiej, "Zoo" Brzechwy, "Bambo" Tuwima. Nie pokazuje jeszcze nic na obrazkach, ale mam wrażenie że on już po prostu to wszystko wie i szkoda mu czasu na machanie palcem. Lepiej patrzeć na mamę jak udaje pieska "No, gdzie jest piesek? co robi hau, hau?" I tu następuje próba szczekania na różne sposoby - przecież wiadomo, każdy pies inaczej szczeka, a jeszcze te po angielsku robią "łuf, łuf", nie chcę dziecka w błąd wprowadzać jednym spokojnym hau, to i ani mu w głowie piesków gdzieś w książeczce szukać, jak mama takie pokazy odstawia! A kotek jest jeszcze lepszy, bo mruczy, prycha, łapki myje...

*emocje - negatywne emocje ujawniają się w paru przypadkach: głód w nocy, wyjście kogoś z domu (a my zostajemy), ząbkowanie, Potwór - Odkurzacz i najbardziej - kiedy Pietruś zostaje bez mamy czy taty. Lęk separacyjny albo za dużo z nim w domu siedzę... boi się nowych ludzi, boi się nawet tych znanych, ale rzadziej widzianych. No i bał się przez chwilę owieczki z książeczki, ale na szczęście przeszło, bo na sam widok TEJ książki wspinał się panicznie na mnie i chował buzię.
Pozytywne - a kuku, kąpiel, czytanie, śmieszne miny i odgłosy, kosi-kosi, i wszelkie miziania po brzuszku, pod paszkami, po nosku, po stópkach - no wszelkie. Śpiewanie. Tańczenie z mamą. Ściąganie tacie okularów. Pojawienie się starszej siostry po szkole. Ten koleś w lustrze - straaasznie jest śmieszny Wyspanie się z przytulanką - dżdżownicą. Spacery i ogródek. Pomaganie mamie w kuchni. Świadomość, że mama czy tata są obok i zawsze można do nich podejść, dotknąć i spojrzeć w oczy. Ot, zwykłe rzeczy...

No i coś o Mai. Majka jeździ do szkoły na rowerze, więc aż tak się nie denerwuję jak wychodzi z domu chwilę przed ósmą, bo wiem, że zdąży. Dziś też pakuje się o wpół do ósmej, za piętnaście myje zęby i w końcu za dziesięć ósma się ubiera. I nagle krzyczy z korytarza "Mama! Ja wiem, co wczoraj zapomniałam od koleżanki wziąć! Roweru..." Kurtyna...

WPIS 7 (z dzisiejszego ranka, niestey, ale nie ma co lukrować, że wszystko zawsze takie cacy)
Ech, że też muszą trafiać się i takie dni... Piotruś już śpi, rozpłakał się i teraz odsypia... Nie dość że niezliczoną ilość razy uderzył się w stół, uparcie wstając w złych miejscach albo nie patrząc przed siebie, to mama zamiast utulić kaszkę robiła i chciała mieć to całe mieszanie, dolewanie, dosypywanie z głowy i taki marudny dzieciuś nie chciał wcale ze smakiem jeść, to mama jeszcze bardziej się wkurzyła, nakrzyczała na starszego dzieciucha że do szkoły ma już poginać i dopiero wtedy poszła po rozum do głowy, przytuliła małego i bąbel w minutkę w ramionach uspokoił się i zasnął... I jeszcze zdążył z wyrzutem spojrzeć na tę wrzeszczącą babę, czy to aby na pewno jego matka... Nic tylko samemu wejść pod stół i się nie pokazywać. I w łeb się palnąć. Parę razy. No głupi czasem człowiek jest i już!
***
Przenoszę pamiętnik na belly. Chciałam dać szansę tej stronie, ale tu jest tak samotnie. Dziękuję dam23 za miłe słowa w komentarzu, jeżeli czytasz jeszcze co jakiś czas, to znajdziesz mnie pod tym samym tytułem, tylko mój nick tam to zielono_mi. Oba nicki - i zielińską i zielono mi - wzięłam z jednego z najpiękniejszych koncertów na cześć Agnieszki Osieckiej:
https://www.youtube.com/watch?v=rfTitzuHqsc

Ale się zrobiła pogoda! Miałam w planach wyjazd do mojej mamy, chciałam ją z wnukiem przywitać po trzech tygodniach w sanatorium, a tu jak nie leje to wieje. Jak wieje to nowe chmury przywiewa i zaraz znowu leje. Uch, trudno, poczekam na wiosnę. Zapadniemy z Piotrulem w sen zimowy i będziemy się budzić tylko na obiadki i czekoladę... I ciasto z jabłkami...
"Patrz jesień już, czas rozpalić piec
posmutniało w ogrodzie i nagle postarzało się
wróc, w lampy ciepły kąt
do szafy płaszcz
jabłkami pachnie dom
przemoczony poeto siądź
skończ ten swój niezwykły wiersz
pusta kartka i tylko znów ogarek świecy"

https://www.youtube.com/watch?v=aphg0sj--hc

polecam, jeżeli ktoś lubi nostalgiczne klimaty, baaardzo jesienne

To dziś sobie spokojnie posiedzimy w domku. Wczoraj zrobiłam trochę porządku z zabawkami, wyrzuciłam do pudła na strych grzechotki i będziemy odkrywać, co tam w skrzyni zostało, a może zejdziemy do drugiej babci dwa piętra niżej, może do cioci jedno piętro niżej - no, poradzimy sobie.

A Mai udało się do szkoły czmychnąć miedzy jednym deszczem a drugim. Wczoraj pytam ją, zmartwiona i zdenerwowana, czemu nie powiedziała o jedynce z geografii i usłyszałam, "Mama, to tylko ocena, jedna jedynka, po co te nerwy?". I już. I o szóstce z matematyki też nic nie powiedziała, bo to pewnie też tylko ocena
Wiecie co jest dziwne w wychowywaniu dziecka? Że ono wychowuje się gdzieś na boku, samo. Pomimo naszych chęci, starań, kazań i wyobrażeń o tym "jakie będzie moje dziecko". Nagle okazuje się, że po tych wszystkich zmartwieniach czy dosyć zjada, czy ma dobrą kupkę, czy nie bije się w przedszkolu, czy ma naostrzone kredki w piórniku - że obok ciebie w domu siedzi całkowicie odrębna istota, ze swoimi przemyśleniami, poglądami. Zaczyna swoje życie, na swój rachunek. I nagle już musisz tylko zaufać sobie i jej, że sobie poradzi w tym swoim życiu, ze co mogłaś to już przekazałaś. I to też jest ciekawa strona macierzyństwa - słyszeć jak taka wyższa od ciebie blondyneczka pyskuje i wykłóca się o priorytety życiowe i jednocześnie pamiętać, jak ocierałaś jej policzki z pierwszych łez, jak cieszyłaś się z pierwszego "mama", jak klaskałaś brawo, jak pokazywałaś kasztany, jesienne liście, zwierzątka w zoo, fale nad morzem - a ona patrzała na ciebie z takim podziwem w oczach. Dziwne ale i piękne. Oj, dobra, coś się rozklejam dzisiaj! Idę obiadek robić. Tylko, hehe, ciekawe co i z czego jak mi się nie chce do sklepu skoczyć w ten deszcz ;P

Wczoraj w końcu byliśmy u mojej mamy, trzeba czasem babcię pomęczyć wnukiem a sobie podładować bateryjki, zjeść obiadek, którego nie trzeba było szykować, mmmniam, bezcenne... Pietruszek, to moje dzikie kociątko z pola, dosyć szybko się oswoił i dobrze bawił, choć ja jak zwykle muszę być w pobliżu, w zasięgu wzroku. Trochę mi się typowe zachowania płciowe odwróciły - Maja zawsze była odważna i nie przejawiała żadnego lęku o mamę, a Piotrek jest delikatniutki i taki mamusiowy. Dziś idziemy na urodziny do mojego siostrzeńca, Wojtusia (tak, tak bergamotko ;p w końcu to piękne imię!), będzie jeszcze więcej ludzi, dzieci, oj, ciekawa jestem jak będzie... Nastawiam się na mocne wtulanie w ramię, z przygryzaniem włącznie i zerkanie na wszystkich z tej bezpiecznej przystani.
Szukając dziś ładnych ubranek na imprezkę znalazłam przy okazji kilka pominiętych bluzeczek i spodenek, które będą lada dzień pasować, chciałam małemu poprzymierzać a on sobie w trakcie smoczka zażyczył, pociamkał chwilę, przytulił się nie zwracając uwagi na manipulacje w okolicach spodniowych i po prostu zasnął!
Chwilę wcześniej jadł owsiankę z jabłkiem i tak sobie patrzałam z boku na mój system karmienia małego paszy i maharadży - czasem dostaje łyżeczkę do łapki i uczy się normalnie jeść, ale zwykle wywala nogi do góry na krzesełko, otwiera paszczę i czeka aż mamusia nakarmi. No ludzie, trzeba będzie się za to wziąć! Idzie mu już 11 miesiąc! JEDENASTY MIESIĄC! Koniec z usługiwaniem! I najlepiej by było dać furę ziemniaczków z masłem na śniadanie, obiad i kolację, to by zmiótł łapkami wszystko. Teraz, póki śpi, idę zjeść śniadanko sama, mam parówki, a ja nie jestem tak twarda, by jeść przy dziecku coś, czego ono nie może i wyciąga wtedy żałośnie rączki i patrzy błagalnie w oczy... Majka i mąż potrafią, za to psu im ciężko odmówić, tak to z nimi jest!

To była najbardziej leniwa niedziela w naszym życiu. Aż dziwne, że się łóżko pod nami nie zarwało, bo leżeliśmy cały dzień razem oglądając filmy, bajki, czytając swoje książki i wyłażąc tylko po kolejne przekąski... Mmmm, tak proszę częściej! Na usprawiedliwienie dodam, iż dwa ostatnie dni były dość zapełnione wydarzeniami - jak wizyta u babci, wczoraj imprezka urodzinowa (miałam rację, Piotrulek bawił się sam tylko chwilę, balonikiem, tak to był na rękach, choć na szczęście nie tylko u mnie ale i u swojego chrzestnego, brawo wujek:)) i dziś taki dzień na odpoczynek był baaardzo potrzebny. Zmykam dalej albo do czytania albo do oglądania, trzeba zebrać siły na nowy tydzień.
Przy okazji, jak ktoś będzie szukał fajnego filmu w ramach relaksu, i oczywiście nie ma nic przeciwko amerykańskim filmom obyczajowym z happy endem, to polecam "Och, życie", z 2010 roku, romantyczny z wychowywaniem dzieci w tle

I jeszcze przy okazji, Maju prosiłaś by zapisać ku pamięci - 06.10.2017 - data słynnej bitwy na mopy i miotły ojca i córki. Nie wiem, kto wygrał, ale że była dobra zabawa, to słyszałam. Na własne uszy

Miałam plany na długaśny wpis, ale ktoś mi je pokrzyżował Cały dzień było pięknie, jedzenie, zabawy, aż do wieczornego zasypiania - no dawno już tak mi ciężko nie było! Jak nakręcana bateryjka, mańka-wstańka = co ja Piotrulę do łóżeczka to on hyc, wstaje na kopytka i wygląda zza szczebelek. Najpierw z uśmiechem, bo to mama taką fajną zabawę wymyśliła, że mnie będzie tak kłaść a ja będę wstawać, potem już z płaczem. A ja aż taka wredna nie jestem, jak płakał mój Pietruszek, to go brałam na ręce i chciałam poprzytulać, to on chciał jednak do zabawek, nieważne że ciemno... do salonu też można przecież jeszcze pójść, ba, cały dom pozwiedzać! Po godzinie trzeba było jednak na noc już nową pieluszkę założyć, a dzieć z gołą pupą już w ogóle małpiego rozumu dostał, skakał jak żaba po łóżku, robił sobie śmichy chichy z prób ułożenia na wznak, no ludzie! Mam nadzieję, że mu ostatecznie nie nałożyłam tej pieluchy tył do przodu.
Mam nadzieję, że Maja się spakowała porządnie, bo nie mam siły sprawdzać.
Ale, jeszcze jedno muszę zapisać. Postanowiłam ostatnio, ze będę uważnie się przyglądać, czy mały w miarę rozumie, co się do niego mówi, tak dla upewnienia się, w ramach powszechnej matczynej histerii pt "czy z moim dzieckiem na pewno wszystko jest ok" I jest ok! Piotrek jak mówię wierszyki z jego książeczek to patrzy w ich kierunku, czasem nawet właściwą książeczkę weźmie i wyrzuci z pudełka. Jak śpiewam piosenki ze Szczeniaczka - Uczniaczka (a trudno ich czasem nie śpiewać, rzucają się na mózg), to idzie w kierunku szczeniaczka, albo przynajmniej patrzy w jego stronę. Jak liczę głośno miarki mleka wsypywane do butelki, to potrafi prztuptać z innego pomieszczenia i mnie poganiać, ze on już taki głodny jest. Będę dalej ćwiczyć i wyłapywać takie momenty, bo aż serce rośnie, taki rozumny maluszek się robi z tego bąbela... Ostatnio zadziwił mnie też jedną rzeczą - na Kidzfriend dostałam propozycję zabawy w karmienie pluszaków. Myślałam sobie, ze na takie zabawy to jeszcze za wcześnie, ale co tam, czas mam to spróbowałam - ułożyłam trzy misie, każdy dostał talerzyk i łyżeczkę i pokazuję - że misie są głodne i robią "am" (celem tej zabawy było też ćwiczenie wymawiania am, tego to się jednak nie doczekałam) i karmię je parę razy . I daję łyżczeczkę małemu, on patrzy na mnie, na misie, w głowie mu się trybiki obracają - i zaskoczył! Też dawał misiom am Czasem drugim końcem łyżki, ale to drobiazg Potem się okazało, ze wszyscy są głodni i wszyscy dostawali am - i mama, i Maja, i nasz Mruczek i wszelkie stworzenia i zabawki z widoczną buzią - to dopiero było cudne!!!

Siedzimy sobie grzecznie w domku, nie wychodzimy na deszcz i wiatr, ale miło słyszeć, ze pogoda ma się poprawić, brakuje mi spaceru i oddechu. Niby takie zapupie, ale można się przyzwyczaić i stęsknić za widokiem piaskowej dróżki wśród pól, za szumem pobliskiego lasu i oczywiście za muczeniem krówek. Kiedyś nawet jedna taka krówka (albo jeden krówek, może to byczek był, nie spojrzałam gdzie trzeba) zaczęła nas gonić w czasie spokojnej przechadzki ale się wzięłam w garść i mimo lekko trzęsących się łydek wkurzyłam się, odwróciłam i wyobraziłam sobie, ze mam przed sobą jakiegoś niesfornego ucznia z mojej szkoły. Pomogło, tupnęłam nogą i krzyknęłam "A co to ma znowu być?! Na miejsce!" No i pomogło Podobno najważniejsze to nie okazać strachu, to mi się udało Wpakowaliśmy się też kiedyś całą rodziną (z moją siostrą) na pastwisko jak te łosie i chcieliśmy sobie drogę skrócić, kiedy okazało się że konik też potrafi bronić swojego terytorium i po prostu rzucił się w naszą stronę z zębami i kopytami... Koń to jednak inteligentniejsze zwierzę niż krowa, nie wiem czy dałby się oszukać, uciekliśmy po prostu szybciutko pod osłonę drzew. Przygody jak z westernu! Sarenki też mi się zdarza dostrzec... Swego czasu była też moda na nordic walking, to wówczas można było nawet i ludzi spotkać, z kijkami A zwykle jestem to tylko ja. Z wózkiem. W czasach bezwózkowych, bez dziecięcia mniejszego, chodziłam tam sama na wschody lub zachody słońca, szukałam pierwszych przebiśniegów na zdjęcie na tapetę telefonu, liści jesiennych do szkoły dla dzieci, latem chodziłam słuchać buczenia owadów nad rozgrzaną łąką... I te parę dni w roku, kiedy jest śnieg, och jakie wtedy zdjęcia można robić! Bieszczady mogą się schować :p
Czasem chodziłam tam się wypłakać, tak żeby nikt nie widział, bo po co... Ale byłam wtedy naiwna, wydawało mi się, że moje życie powinno być idealne, szukałam w sobie gdzie popełniam błąd, gorzej - szukałam, gdzie popełniają go inni, analizowałam swoje scenariusze szczęśliwego życia. Nie wizje, bo te mają w sobie coś spontanicznego, ale właśnie scenariusze, chciałam żeby było tak, jak sobie wymyśliłam. Hehe. Odpuściłam już.
To chyba była najcięższa do przerobienia życiowa lekcja, duuużo musiałam się naspacerować w samotności, żeby zrozumieć, że mogę zrobić tylko tyle ile mogę. I nic więcej.
Nie zmuszę nikogo do życia według moich zasad, choćby były nie wiem jak słuszne. Mogę rozmawiać, wyjaśniać, ale do głowy nikomu nic na siłę nie wbiję, ba, czasem im bardziej się naciska, tym mniejszy efekt. Każdy jeden pojedynczy człowiek jest sam przed sobą odpowiedzialny. Bo mowa oczywiście o dorosłych, nie o dzieciach. Idealnie nigdy nie będzie a ja jestem sama przed sobą odpowiedzialna za moje życie, moje szczęście.
Nauczyłam się, że moje poczucie szczęścia i wolności jest niezależne od codziennych kłopotów.
No, chyba że za długo siedzę w domu Przydałoby się już przewietrzyć głowę z głupich myśli


A Piotrulek grzeczniutki, chociaż mamozę ma już taką że hej! Żałuję, że sobie chusty nie kupiłam. Mogłabym coś robić obiema rękami, a tak codziennie uczę się, ile rzeczy można w domu robić jedną. Albo obieram ziemniaki na podłodze w kuchni, bo to mojego maminsynka satysfakcjonuje, mama jest na poziomie oczu. A też częstym widokiem jestem ja chodząca po kuchni od szafki do szafki z jęczącym rzepem uczepionym nogawek. No ale zauważyłam gulkę na górnym dziąśle, czułam też pod palcem, dwójka albo trójka, więc wybaczam... Z miłości się wszystko wybacza

Plan z oddaniem łyżeczki w ręce młodzieży nie wypalił, na razie. Chociaż łapkami idzie coraz lepiej, ale kaszki w łapki nie oddam, o nie. To nie na moje nerwy.
Za to pięknie idzie oswajanie mojego dzikuska z ludźmi. Byliśmy w tym tygodniu z cztery razy u teściowej, przelotem wpadła szwagierka, na dłuższą wizytę przyjechała moja mama, a przez weekend była z nami Mai przyjaciółka. Wieczorem w sobotę był istny szał - Maja, przyjaciółka, kuzynka i mały, czteroletni kuzynek - Piotrek wpadł w towarzystwo jak śliwka w kompot i mama już nie była do szczęścia niezbędna. I dobrze!

A ja dodaję swoje trzy grosze do życiowej listy żalów:
* czemu ja chodzę do sklepu jesienią w letnich spodniach w niebiesko-białe wzorki (takich jak można było kupić latem na każdym straganie) i do tego mam wielce pasujący rozwleczony sweter w czerwone paski, sweter-nie-wiem-ile-liczący-już-lat, a widoku dopełniają różowe trampki po córce i wyglądam jak... hmm, wyglądam interesująco. No, chciałabym się w końcu ogarnąć z garderobą. Co chwilę obiecuję sobie wywalić wszystko stare, rozwleczone, nie noszone i guzik. Nie wywalam.
* moja waga nie chce wrócić do siebie. Nie mogę narzekać, wiem, ale to nie moja waga! Ja miałam 5 kilo mniej! I co dziś robiłam, żeby utulić żal? Na śniadanie zjadłam kawał jabłecznika z orzechami w miodzie, na obiad loda magnum i na podwieczorek drugi kawał jabłecznika, do podziału z Piotrusiem. On zjadł jabłuszka (duszone bez cukru, tylko z masełkiem i cynamonem, niech mu będzie ) a ja kruche ciasto, mniam. Na kolacje zrobię sobie chyba już tylko herbatke miętową, hehe.
* pytałam dziś mojej rodziny, kto pójdzie na spacer ze mną i Piotrusiem. I jak zwykle usłyszałam od męża "Niech Maja z tobą idzie" a od córki "Niech tata idzie"... "Idź ty", "Nie, idź ty"... A nie mogą oni czasem na odwrót: "Ja chcę iść!" "Nie, ja chcę! Mamo, ja chcę isć z tobą!" Ech, marzy mi się czasami to usłyszeć... Dobrze, ze jeszcze Piotrek się nie wymiguje. Ba, on się cieszy jak szczeniaczek, merdałby ogonkiem, gdyby miał. Przynieśliśmy sobie trochę suchych liści do domu, bo mały nie mógł się od nich oderwać No ale smutek lekki taki mały zostaje.
* żal ostatni i bardziej serio - nie mogę się porządnie wyspać. Rano wstaję z bolącą głową i mam wrażenie, że dopiero co zasnęłam. W dzień oczy mi się zamykają i czuję się jak mucha w smole. Chyba pora tarczycę zbadać. Bo dużo w nocy nie wstaję. Dziś się położę zaraz jak Pietruszek zaśnie i zobaczę, czy to coś da. Bo zaczyna mnie ten stan denerwować, nie mam siły i cierpliwości tyle ile bym chciała. A mały już mi na kolana się wpycha i główkę kładzie, idę więc. "Raz królewna złotowłosa cudny miała sen / że splatała złote włosy, złociste jak len / i przyszedł do niej Piotruś (i ten uśmiech na twarzy, ja słyszę swoje imię!), na skrzypcach zaczął grać / i mówi "pójdź królewno, konwalie ze mną rwać"

Dziękuję dziewczęta, żeście mnie nie zjechały za żalenie się problemami z wagą. Sama sobie powtarzam, ze dopóki mogę martwić się o wagę, to tak naprawdę jest dobrze. Nie mam widać poważniejszych problemów.
No cóż, różne swoje zwykłe, codzienne smuteczki każda z nas ma, najważniejsze to zachować równowagę, co jest prawdziwym problemem a co tylko właśnie takim smuteczkiem, popiarduszkiem Często jest tak, że duuużo narzekamy, ale jak przychodzi poważne wyzwanie to potrafimy się zmobilizować, znaleźć siły do walki o lepsze życie, bez zbędnego gadania. Każda mama to wie W ciąży potrafimy leżeć plackiem, bo tak trzeba, do malucha wstawać w nocy miliony razy, bo nie zostawimy go płaczącego, a jak jest chory to znajdujemy w sobie niezliczone pokłady siły i cierpliwości. Myślimy, ze to już koniec, że zabrakło sił, że dłużej się nie da, ale jesteśmy dalej na posterunku kolejną chwilę, godzinę, kolejny dzień. Czasem wyżalimy się, wypłaczemy ale jesteśmy. Bo te oczka naszego dziecka na nas patrzą, a z nich wyziera dusza malutkiego wprawdzie ale w jakiś sposób już świadomego człowieka, nie zawiedziemy go. Podniesiemy się, otrzemy łzy i nagle wiemy, że jeszcze mamy trochę siły.
Przypomina mi się chwila z maleńkości Mai. Ponieważ mnie bardzo lubią wszelkie dziwne choróbska, to będąc w ciąży z Mają dowiedziałam się, że przechodzę czynną toksoplazmozę. Od razu wszystkie sprawy związane z tym, że własnie zaczęłam pracę w szkole, że właśnie przeprowadziłam się do Gdańska (nie wiedziałam przy przeprowadzce, że oprócz przeróżnych szpargałów jedzie do nowego mieszkania ze mną nowa maleńka lokatorka:) ), że jeszcze ślubu nie ma - przestały być ważne i były tylko pobocznym wątkiem. Musiałam się pogodzić z tym, że moje dzieciątko może mieć przeróżne wady. Nie mogłam żyć tylko nadzieją, że będzie zdrowe, ale wiedzieć też, ze będę małą kochać niezależnie od stanu jej zdrowia. Z racji choroby miałam usg co miesiąc. Specjalnie, dodatkowo. Bo standard wtedy był raz na kwartał, co pewnie teraz jest nie do uwierzenia, ale było to 13 lat temu... Brałam rovamycynę, na zmianę bałam się, płakałam i uśmiechałam, dobrze i spokojnie czułam się tylko parę dni po każdej wizycie u lekarza. Gdzieś obok brałam ślub, przeprowadzałam się do męża i układałam sobie życie z teściami... Ech, znacie to. Szkoda, ze w Polsce nie ma tradycji zamieszkiwania "na swoim", tylko zawsze musi być gdzieś po drodze etap mieszkania z rodzicami A nie jest to łatwe, nie i już.
W każdym razie po urodzeniu malutkiej jechałam z nią na szereg badań do Akademii w Gdańsku, bo w szpitalu, gdzie się rodziła, żadnych badań nie zrobili. Urodzona w 35 tygodniu, z moją toksoplazmozą, i nic - wyszłyśmy w trzeciej dobie bez żadnych zaleceń. Na badania zabrała nas moja mama, która pracowała w Akademii i załatwiła dla nas skierowanie na wszystko - usg wszelkie, badanie krwi, moczu itd. Ale było też badanie wzroku - i to własnie mi się przypomniało... Przy wszystkich innych badaniach mogłam być przy córce, nie było to straszne, zresztą Majka to dzielnie znosiła, nawet pobieranie krwi z żyły w główce, nie męczyła się. A na badanie wzroku mnie wyprosili, że to nie widok dla mam i słyszałam z korytarza ten płacz, straszny! Za chwilę oddali mi dziecko tak zanoszące się płaczem, że na moment mała aż zsiniała, nie mogła oddechu złapać, miała taką panikę w oczach a ja w tej krótkiej chwili wiedziałam, że na moją panikę tu nie ma miejsca, muszę coś zrobić, to ja jestem ta silniejsza, odpowiedzialna! Ta chwila ciszy bez krzyku, gdzie dziecko mi się dusiło długo dźwięczała mi w uszach, potem jak załapała oddech i znowu płakała, to ja płakałam z nią, z ulgi i przerażenia. Potem doszło do mnie, że w gruncie rzeczy byłyśmy w szpitalu, więc ktoś by nam raczej pomógł
I to są momenty, które trzeba mieć w pamięci, by zachować równowagę między tym, co jest prawdziwym problemem a co tylko chwilową niedogodnością, czymś przejściowym, czymś zwykłym w naszej nieidealnej przecież codzienności.
A Maja była i jest zdrowiutka jak rybka.
Piotrek z kolei miał we krwi przeciwciała na cytomegalię i musiał być na dwudniowym badaniu też w Akademii, żeby stwierdzić, czy to są tylko przeciwciała odziedziczone po mnie, czy też wirus tkwi w jego organizmie. I znowu cała jazda od początku, tylko w skróconym wymiarze czasu Ale byłam z nim w szpitalu, przytulałam, głaskałam i trzymałam za rączkę i cały strach chowałam gdzieś głęboko, żeby on tego nie widział i nie czuł. I byłam trochę spokojniejsza, bo typowych widocznych objawów wrodzonej cytomegalii nie miał, kolejne badania też były w porządku. Jedynie torbielik na wątrobie, którym nie mam się przejmować, to się nie przejmuję I rośnie teraz chłopak zdrowo jak rydz.
Także jak jest zdrowie, to dobrze, to super, ale jak jest choroba, to też trzeba sobie poradzić. Słyszałam kiedyś taki cytat "Największym nieszczęściem nie jest choroba, ale brak miłości". Mam ten cytat wyryty z głowie neonowymi literami i jest to cytat mój ulubiony. Choć nie wiem czyje to słowa

Ja tu piszę i wspominam już z godzinę chyba, a Pietruszek sobie dalej śpi. To jeszcze z dnia dzisiejszego: zmieniłam znowu rozkład jedzonek. Denerwowało mnie, że mały zjadał strasznie mało kaszki na śniadanie. Zalecenia są na 200ml, ja robiłam ze 120 a on i tak często ledwo połowę zjadał. I dziś zrezygnowałam z mleka o bladym świcie - ok 5 rano zawsze była butla i jeszcze choć pół godziny drzemki. Okazało się, że buntu żadnego nie było, wystarczyło trochę wody do napicia, drzemka jeszcze była i dopiero około 7 zrobiłam 120 ml mleka z kleikiem i jabłkiem - i poszło wszystko! Hurra! Teraz przed drzemką jeszcze butla mleka była i do obiadku wystarczy.
Także Piotruś - dziś nastąpił twój kolejny krok ku dorosłości - zrezygnowałeś z kolejnej porcji mleczka... Och, słyszę go. Mruczy do swoich naklejek na ścianie. Cudeniek mój

No to z ładnej pogody korzystam, jesteśmy codziennie na dworze po 2 godzinki, na spacerze, w ogródku, jednak człowiek to dziwny jest. Niby taaaki mądry a tu wystarczy zmienić pogodę i zmienia się nastrój, siły więcej się ma, i optymizmu. Tyle uzależnienia od jakiejś płomienistej, świecącej kuli gazów oddalonej od nas o miliony mil!
Dziś spacerek był po części wymuszony. Otóż rano wysłałam Majkę do szkoły, mimo iż skarżyła się na ból brzucha i głowy. Dałam jej pół Apapu i poszła. W końcu to siódma klasa, nie może co chwilę w domu zostawać, a jej choroby mają taką dziwną właściwość, że często kończą się po godzince czy dwóch. Mamy umowę, że jak po pierwszych lekcjach nie będzie lepiej to może wracać do domu. A dziś dzwoni pani pielęgniarka (z którą zresztą już jestem co nieco zaprzyjaźniona przez częste wizyty córki ), żebym po Maję przyszła, bo ona dalej źle się czuje, tak źle, że samej jej do domu nie puści... Ot i był spacerek, a Maja oczywiście po godzince w domu już się lepiej czuje, dyskutuje, do kina wyprawę organizuje na weekend... Ech, dzieci. I wcale nie jest z niej taka dobra aktorka, żeby tak udawać choróbska. To się po prostu nazywa alergia na szkołę

Piotrusiowy nowy rozkład dnia jest super! Tyle ile dziś wciągnął owsianki to ja bym sama zjadła! Obiadek też już cały zniknął, teraz jest drzemka, a na podwieczorek zrobię ryż z owocami. Teraz znikam w czeluściach internetu szukać ozdób na tort, girland, czapeczek i takich tam. Szykuję się do roczku! Aaa, mój synek będzie miał ROCZEK!

Zmarzłam dziś trochę na przystanku i czuję się z lekka przeziębiona, tak ciutu - ciutu. Rozpoznaję to po jednej podstawowej przesłance: mam straszną ochotę na rosołek mojej mamy. Taki tłuściutki, z marchewką, z oczkami i z kluseczkami, taki jakiego normalnie na co dzień nie cierpię
Mam też ochotę zjeść na deser ciasteczka z czekoladą, takie cieplutkie, prosto z piekarnika.
I do tego chrupiącą bułkę z masełkiem i serem żółtym i ketchupem.
I wypić herbatkę czarną z cytrynką i miodzikiem, albo lepiej wino grzane, z korzennymi przyprawami i plasterkiem pomarańczy...
I z tym wszystkim pod ręką osiąść na łóżku i zatonąć w jakimś kryminale, skandynawskim najlepiej, bo już straszniej się nie da!
I żeby ktoś mi to wszystko przygotował, pogłaskał po policzku i usiadł obok... Albo lepiej nie, lepiej by posprzątał A mi jeszcze tylko ciepłe bamboszki przyniósł. Czuję się jak marudny Kłapouszek i biedny Prosiaczek razem wzięci...

A Piotrek robi mnie w bambuko. Jak ja go zostawiłam babci na chwilkę, na minutkę, żeby zakupy wnieść do góry, to tak płakał, w taką histerię wpadł, że mi się chciało płakać z nim i wkurzona byłam niezmiernie, no o co chodzi?! Nie ufa mi? Wyobraźnia go ponosi? Zawiodłam w czymś??? Odstawiwszy całą tę komedyję Piotrek zasnął. Po czym na drugi dzień wysłałam go z tatą na dwór - babcia z dziadkiem grabili liście i była świetna okazja trochę poskakać i oczywiście pozjadać. Liści i gąsienic. No i patrzę sobie przez okno jak się bawią a tu mój maminsynek, mój rzep i ogonek, mój histeryk-bo-mama-zniknęła-o-bożesz-ty-mój-koniec-świata siedzi sobie radośnie u dziadka na rączkach, patrzę chwile później, babcia z nim tańcuje... Śmiech, radość, no cud! I kto mądry mi wyjaśni o co chodzi? Czemu przy tacie się nie boi a przy mnie drze się jak nie przymierzając stare gacie?

Mały nauczył się klaskać otwartymi dłońmi, nie zaciśniętymi piąstkami. Wykorzystuje to idealnie w nieodpowiednich momentach: dziś Maja rozmawia z tatą na ich sposób - oboje krzyczą do siebie w tym samym czasie i potem się pytają "co?', "ale że co ty mówiłaś?", "ale że o co ci chodzi?" i tłumaczą sobie znowu w tym samym czasie - tak, oni to nazywają rozmową - a mały przydreptuje znad swoich zabawek, siada obok i klaszcze brawo! Nie, Piotrusiu, to nie występy, to twoja rodzina

Piątkowy wieczór - mój ulubiony nie przez weekend tylko przez listę przebojów, tą w Trójce. Słucham sobie, Pietruszek śpi wyjątkowo w dużym łóżku, muszę sobie na niego trochę popatrzeć zanim nie urośnie niecnie przez sen! Maja kończy jeść pizzę i ogląda swoje jutjuby, jest taki błogi spokój... Trwaj, chwilo, trwaj, jesteś taka piękna!

Nie wiem dziewczyny czy zauważyłyście, ale coś się na Kidzfriend ruszyło. Zostały tam przeniesione pamiętniki pisane dalej po zakończeniu ciąży, przeniosło wpisy, komentarze, zdjęcia... Gdybym była cierpliwsza, doczekałabym się tam towarzystwa Oj tam, najwyżej znowu się przeniosę, jak trzeba będzie, mam wprawę!
Myślałam, że ta chwila przytulna i rodzinna szybko się skończy, że porządki sobotnie zepsują wszystkim humor, a tu niespodzianka... Jednak dobrze się czasem niczego dobrego nie spodziewać, hehe. Miło można się dać zaskoczyć. Majka zrobiła jako takie ogarnięcie swojego pokoju - dla mnie jako takie, dla niej prawdziwe osiągnięcie; ja tam cieszę się jak gwizdek, nie musiałam krzyczeć, poganiać, no super! A najważniejsze, że kurze starte. Teraz się tylko zastanawiam, czy nie ma to jakiegoś związku z tym, że na drugi dzień córka mi zaległa w łóżku z bólem głowy, brzucha i podwyższoną temperaturą... Na drugi raz, jak sama posprząta, będę biec po paracetamol od razu
A jeszcze bardziej zaskoczył mnie mój M. Mój Em. Nie dość, ze zabrał mnie na zakupy - miałam sobie coś nowego kupić i rzeczywiście znalazłam bluzeczkę ładną, za to butów ani spodni już nie - to jeszcze w niedzielę sam pierwszy zaproponował spacer! Kurcze, może on mnie tu podczytuje po cichu?!
No, nie będzie taka promocja wiecznie trwać, ale na razie baaardzo mi miło
Z dobrych wieści mam też taką - w czasie wizyty rodzinnej, w niedzielę, Piotrek zachowywał się całkiem cywilizowanie! Mimo, że tą akurat ciotkę rzadko widzi, to posiedział u niej na kolanach, a wujek - którego boją się co niektóre starsze dzieci, chyba przez ten tubalny głos - porwał mi syna na parę minut i tez nic się nie stało! Były zerknięcia, czy mama nie zniknęła, ale żadnych histerii nie odnotowano. Były za to śmichy chichy i pochwały, jakie to spokojne, grzeczniutkie dziecko. Uff...
Na razie mam wnioski takie, że z Piotrulkiem za dużo w domu siedziałam. On potrzebuje delikatnych bodźców, nie na hurra całą rodzinę, ale tak po troszku, powolutku, i będzie dobrze. Do urodzinek może się ogarnie, bo wtedy zjedzie mu się na głowę ponad 20 osób No najbliższa rodzina tylko! Ja mam dwie siostry, Em. jedną ale za to jeszcze dwóch braci. Każdy z rodziną. Babcie. Dziadkowie.
A propos urodzin - doszperałam się w internetach, iż teraz niezbędnym elementem każdej poważnej uroczystości, a już roczku na sto procent, są CANDY-BARY. Hmm, mojej rodzinie bardziej podobałyby się MIĘCHO-BARY. Powinnam też koniecznie ozdobić krzesełko Piotrusia serpentynami, wstążeczkami, chorągiewkami itp. - żeby okruchy i kleksy jedzonka miały gdzie się malowniczo zatrzymywać... Blee, jakoś mi to nie pasuje, sorry Piotrula, będzie bardziej tradycyjnie. Podoba mi się za to napis "Sto lat" czy "1sze urodzinki" w formie girlandy, pełno balonów, serpentyny też ale gdzieś w okolicach sufitu, nie podłogi I najważniejsze - tort. Okazało się, że niedaleko jest Pracownia Tortów Artystycznych i tam sobie chcę zamówić jakieś arcydzieło. Bezcukrowe i bezglutenowe, bo u mnie w rodzinie cukrzyca i celiakia. Organizowanie uroczystości staje się nieco skomplikowane, ale do ogarnięcia... I zastanawiam się, co mojemu synkowi jest naprawdę teraz potrzebne, jaki prezent sprawi, że będzie szczęśliwy? No oprócz np. rozsypanego cukru na podłodze, ha, to jest fajna zabawa, spróbujcie jak wam dziecko będzie pod nogami się po kuchni pałętać Albo oprócz wody w miseczce do chlapania wokół siebie i na siebie... Serio mówiąc, to może huśtawka? Taka domowa? Konik do bujania? Chciałabym coś do domu, bo zabawki przydatne na dwór za długo by musiały czekać. Mnóstwa pojedynczych zabaweczek też nie chcę. Będę sobie powoli o tym myśleć, mam czas do trzeciego grudnia:) Rok temu chodziłam już w miarę spokojna, że jak się dziecko urodzi to już ma szanse... Torbę do szpitala miałam już przygotowaną. Pokoik był gotowy. A na wizycie lekarz mówił, ze zaczyna się rozwarcie od środka, mam uważać na siebie... Termin był na 31 grudnia. Cały listopad jeszcze przechodziłam spokojnie. I myślałam sobie, ze szkoda, że nie mam szans na przenoszenie ciąży, bo w szkole łatwiej ma dziecko ze stycznia niż z grudnia Ale Piotruś powinien mieć duuużo kolegów w swoim wieku, bo porodów było w tym dnu, że ho-ho. Odesłali mnie karetką do innego szpitala, bo w moim "rejonowym" nie było miejsc wolnych
Och, jeszcze z wieści bieżących - jest piąty ząbek - u góry. Czyli mamy dwa na dole i trzy u góry. Te górne zęby są tak wielkie, że tam się chyba zmieści jeszcze jeden i koniec! Nie wiem gdzie reszta!

No tak, jednak przeniosę się z powrotem Strona dla dzieciatych otwarta i może będzie działać prawidłowo, mam nadzieję W końcu tu jest miejsce na ciąże, a to już nie moja bajka... Kidzfriend, nadchodzę! Wracam!
A te wpisy od początku sobie zachowałam i kiedyś wydrukuję i wręczę moim dzieciom wraz z testamentem
Do usłyszenia na niebieskiej stronie!!!

Raz, raz, próba mikrofonu... Zastanawiam się, czy też nie zwiać tu, na tłoczny i gwarny fiolet, bo na kidzfriend jest tak jakoś... No nie wypalił pomysł, choć warto było wypróbować, to na pewno, podział wydawał się racjonalny. Nie chcę kopiować wpisów, to jednak cały rok pisania co najmniej raz na tydzień, wpisów około 100 - ale robię sobie link:

https://kidzfriend.com/pl/diary/motyle-w-brzuchu?page=1

Rok mojego życia... Ten mały bohater moich wpisów to dziś prawie dorosły facecik, hehe. Spędził pierwszą noc poza domem i nawet o mnie nie zapytał... Także przychodzi i taki czas! I do łazienki mogę już chodzić sama, miłe całkiem. Na osłodę mam jeszcze to, że tylko moje ramiona się liczą, kiedy dzieje się coś niespodziewanego, przestraszającego, albo tylko mi można się wyżalić, wypłakać i wymarudzić, no to już bywa bardziej męczące. Ale myślę sobie, że Piotruszek po prostu tak mi ufa, że go nie zawiodę, że czuje się bezpiecznie nawet płacząc i wołając na zmianę "Chciem mjeko! Nie, nie ciem! Maaamoooo!" Trochę mnie, nie powiem, cholera bierze na takie momenty, ale cóż...


Rok temu nie mogłam się doczekać pierwszego "mama", a dziś?! Oto rozmowa z małym złośliwym gnomem w wieku lat prawie dwóch:

-Piotruś, kto jest kochany? - pytam, bo to była ostatnio jedna z jego ulubionych odpytywanek, Piotrek wymieniał zawsze wszystkich z rodziny, co było takie słodkie...
A dziś słyszę:

- Babcia? Babcia nie!

-Co?! Piotruś, Babcia nie jest kochana?! A kto jest kochany?

- Tata? Tata nie! Babcia nie!

-O matko, to jest kochany? - pytam patrząc na radośnie wyszczerzoną buzię mojego synka.

- Auto! Auto tak!


No musiałam zapisać ku pamięci...

Podsumowanie roku - cd.

Mój spokojny ciapcioszek dalej jest spokojnym dzieciuchem, widać charakter bardziej odziedziczył po tacie swoim. Teraz od ponad godziny bawi się autkami - układa w rządku, albo obok siebie, oznajmia światu, iż "auto stoi", po czym po kolei puszcza je w różne strony pokoju, krzyczy "auto jedzie! duzie auto jedzie! nowe auto! tjaź (czyli straż) jedzie, iooo, iooo" i za chwilę znowu układa i tak w kółko. Czasem do mnie podejdzie i pyta "mogę? mogę?" - to efekt przebywania z Mają, ona go tego nauczyła. Albo woła "moje!", a to już efekt zabawy z kuzynem, małym Krzysiem, i początek długiej drogi nabywania umiejętności społecznych

Ogólnie gada dużo i nazywa nie tylko już przedmioty czy rzeczy, ale lubi też opisywać, co się robi. Najbardziej wszyscy chichrają się, kiedy on poważnie słucha co się mówi, a potem odpowiada głęboko i równie poważnie "taaak!".
Zauważyłam, że opowiadanie mu czegoś to dobry sposób na uspokojenie - kiedy Piotrek cos chce a nie można, zaczynam mu opowiadać i wyliczać, jak np. dziś w nocy: mały coś sobie ubzdurał i chciał mleko o trzeciej w nocy. To ja mu tłumaczę: jest noc, nikt nie pije mleka, tata nie pije kawy, mama nie pije kawy, Maja nie pije herbatki... - i tak wymieniam wszystkich z rodziny, Piotrek słucha i się uspokaja. I tak to działa.
Babcia też nie ma z nim problemu, właśnie przez to, że on tak lubi słuchać i zawsze da się na to złapać
Tak w ogóle przerwa na reklamę - polecam książeczki z Puciem. Polecam wszelkie książeczki do czytania, to jasne, ale część druga "Pucio mówi pierwsze słowa" podbiła serce mojego synka i bardzo dużo słówek powtarza, pokazuje właśnie z tej książeczki. Fajna jest też seria "Mali chłopcy" o samochodach i pojazdach (traktor Tadka, dżwig Darka, batyskop kogoś tam itd.). Teraz już przy czytaniu jesteśmy na etapie, że ja w pewnym momencie zatrzymuję się a Piotrek dopowiada, że się tak pochwalę. Pochwalę się ku pocieszeniu wszystkich, którzy martwią się - jak ja rok temu - że ich dziecko jeszcze nie mówi. Z moich doświadczeń wynika - czytać, czytać i jeszcze raz czytać i samemu dużo opowiadać. No może jeszcze pomogły te dziwne bajki z jutjuba z wymienianiem kolorów i kształtów, ale mam lekki dylemat, czy to polecać czy nie Z mojej obietnicy, ze do dwóch lat nie będzie komputera, nic nie zostało. Nie udało mi się zupełnie! i czasami mam płacz właśnie o wyłączenie Dina czy innych autek, i to jaki płacz...
Inna sprawa, że ja przez ten czas naprawdę dużo i szybko zrobię w domu. No podziwiam wszystkie mamy, które radzą sobie bez komputera!

Napływają wspomnienia, kiedy widzę stronę wpisu... Nie piszę już dawno, odkąd Kidzfriend padło, ale sentyment do tej strony pozostał. Była tu fajna grupa wsparcia, możliwość dzielenia się wszystkimi fragmentami tej wielkiej układanki jaką jest macierzyństwo - to dawało plus tysiąc do moich sił! Wciąż czasem zastanawiam się, co słychać u dziewczyn, które pisały równolegle ze mną. I chociaż sama już nie piszę, to do pamiętników innych zerkam, choć są już same nowe... Dzieci z "moich czasów" to już chyba szkołę powoli zaczynają?...
Mi chęć pisania sama w sobie nie przeszła, u mnie pisanie jest jak oddychanie - muszę, inaczej się uduszę Założyłam więc blog, gdzie dalej marudzę o swoich dzieciach, taki blog, który można odwiedzać pomiędzy sprzątaniem a kawą, pomiędzy ocieraniem łez a wybuchami śmiechu. Jak to w życiu mamy. Taki blog gdzieś pomiędzy chwilami.
Jak macie ochotę zerknąć, to zapraszam
www.gdziespomiedzy.pl