Dzień Mamy '23
Rok temu byłam pewna, że tegoroczny Dzień Mamy będzie też moim świętem. Nie chcę się rozpisywać jak trudny to dla mnie dzień, bo staram się dziś na tym nie skupiać. Doceniam dziś to, że mam przy sobie swoją Mamę ❤️
Chcę się z Wami podzielić mailem, jaki otrzymałam od dziewczyn z Akademii Płodności. Poruszył mnie bardzo.
"Cześć, tu Ania i Zosia.
“Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy”.
– Haruki Murakami, Koniec Świata i Hard-boiled Wonderland
Wiemy, że znasz ten ból, choć większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, jak bolesny może być Dzień Matki dla osób zmagających się z niepłodnością.
Widzimy Cię i czujemy cierpienie rozrywanego co miesiąc serca.
Nie zdradzimy Ci „recepty na niepłodność”, chociaż tak bardzo chciałybyśmy mieć tą jedną i najskuteczniejszą.
To, co możemy dziś zrobić, to być tu z Tobą i wysłuchać, kiedy zdecydujesz się odpowiedzieć na tego maila.
Chcemy również przesłać Ci te kilka słów, które mamy nadzieję, że rozpalą malutką iskrę w sercu, na tej najtrudniejszej drodze, przez którą przyszło Ci się przeprawić.
*************************
Czuję szybsze bicie serca, jakby miało przyjść mi za chwilę weryfikować deadline w mojej głowie.
Czy będę w ciąży, czy będą Mamą?
Może za rok ten dzień wypełni ciepłem moje serce?
Moja codzienność to smak pragnienia.
Niewidzialny ciężar, który przygniata duszę tak mocno…
„Słaba, ale udźwignie”.
Każdego dnia zmierzam do Ciebie, a w kieszeni niosę strach, że może nigdy.
Nie tak wyobrażałam sobie tę drogę.
Ale jakaś część mnie wierzy, że kiedyś mój świt stanie się Twoim świtem.
Moje niebo będzie Twoim niebem.
Jesteś tam, dlatego niosę ten ciężar i strach.
Dla Ciebie walczę, do Ciebie idę.
Jesteś, inaczej by mnie tu nie było.
Wspinam się, podążam, wymykam myślom, że może nigdy.
Całą sobą, z duszą i ciałem zmierzam, po ten niedbały bukiet stokrotek, który kiedyś przyniesiesz mi w swoich małych rączkach.
*************************
Wierzymy, że kiedyś dostaniesz swój najpiękniejszy bukiet.
Tego dnia szczególnie mocno otulamy Twoje stęsknione i wciąż czekające serce.
Ania i Zosia"
Dużo siły moje kochane staraczki ❤️ Jeszcze będzie pięknie✨️
Rok temu byłam pewna, że tegoroczny Dzień Mamy będzie też moim świętem. Nie chcę się rozpisywać jak trudny to dla mnie dzień, bo staram się dziś na tym nie skupiać. Doceniam dziś to, że mam przy sobie swoją Mamę ❤️
Chcę się z Wami podzielić mailem, jaki otrzymałam od dziewczyn z Akademii Płodności. Poruszył mnie bardzo.
"Cześć, tu Ania i Zosia.
“Jest na świecie taki rodzaj smutku, którego nie można wyrazić łzami. Nie można go nikomu wytłumaczyć. Nie mogąc przybrać żadnego kształtu, osiada cicho na dnie serca jak śnieg podczas bezwietrznej nocy”.
– Haruki Murakami, Koniec Świata i Hard-boiled Wonderland
Wiemy, że znasz ten ból, choć większość ludzi nie zdaje sobie sprawy, jak bolesny może być Dzień Matki dla osób zmagających się z niepłodnością.
Widzimy Cię i czujemy cierpienie rozrywanego co miesiąc serca.
Nie zdradzimy Ci „recepty na niepłodność”, chociaż tak bardzo chciałybyśmy mieć tą jedną i najskuteczniejszą.
To, co możemy dziś zrobić, to być tu z Tobą i wysłuchać, kiedy zdecydujesz się odpowiedzieć na tego maila.
Chcemy również przesłać Ci te kilka słów, które mamy nadzieję, że rozpalą malutką iskrę w sercu, na tej najtrudniejszej drodze, przez którą przyszło Ci się przeprawić.
*************************
Czuję szybsze bicie serca, jakby miało przyjść mi za chwilę weryfikować deadline w mojej głowie.
Czy będę w ciąży, czy będą Mamą?
Może za rok ten dzień wypełni ciepłem moje serce?
Moja codzienność to smak pragnienia.
Niewidzialny ciężar, który przygniata duszę tak mocno…
„Słaba, ale udźwignie”.
Każdego dnia zmierzam do Ciebie, a w kieszeni niosę strach, że może nigdy.
Nie tak wyobrażałam sobie tę drogę.
Ale jakaś część mnie wierzy, że kiedyś mój świt stanie się Twoim świtem.
Moje niebo będzie Twoim niebem.
Jesteś tam, dlatego niosę ten ciężar i strach.
Dla Ciebie walczę, do Ciebie idę.
Jesteś, inaczej by mnie tu nie było.
Wspinam się, podążam, wymykam myślom, że może nigdy.
Całą sobą, z duszą i ciałem zmierzam, po ten niedbały bukiet stokrotek, który kiedyś przyniesiesz mi w swoich małych rączkach.
*************************
Wierzymy, że kiedyś dostaniesz swój najpiękniejszy bukiet.
Tego dnia szczególnie mocno otulamy Twoje stęsknione i wciąż czekające serce.
Ania i Zosia"
Dużo siły moje kochane staraczki ❤️ Jeszcze będzie pięknie✨️
14cs, 15dpo
Ten cykl był inny. Byłam zajęta organizowaniem naszego wyjazdu. Nie ogarniałam, w którym dniu po owulacji jestem. Nie odliczałam. W końcu nastał wakacyjny relaks. Nauczona doświadczeniem nie przejmuję się tym, że mogę być w ciąży, tylko korzystam z wakacji na całego. Dzisiaj piętnasty dzień po owulacji. Cycki dość tkliwe, a przecież zawsze przed okresem przestają boleć. Każda wizyta w łazience powoduje stres. Tak bardzo nie chcę zobaczyć nic, co zapowiadałoby zbliżający się okres. I nie widzę. Czysto. W głowie rodzi się nadzieja. Może ten drugi cykl po HSG okaże się szczęśliwy? W końcu mówi się, że do trzech cykli szanse są zwiększone. Kelner do kolacji proponuje wino. Nie odmawiam, ale zastanawiam się czy powinnam. A może właśnie w tym momencie rozwija się we mnie nowe życie? Stwierdzam, że to jednak czas na test, choć tak się przed tym broniłam. Idę do pokoju, sikam i znów to samo. Od ponad roku nic się w tym temacie nie zmieniło. Nawet cholernego cienia. Wracam do stolika i wypijam lampkę wina. Mąż lekko zdziwiony pyta: "możesz?", a ja mówię: "a czemu nie?", pyta: "dostałaś okres?", ja mówię, że JESZCZE nie. Nie mam odwagi powiedzieć mu, że znów się nie udało. Wypijam kilka lampek wina, robi mi się wesoło i staram się nie roztrząsać sytuacji. A potem wracamy do pokoju, alkohol powoli schodzi, a mnie dojeżdżają najgorsze emocje. Tak bardzo nie chciałam przeżywać tego na wakacjach.
Ten cykl był inny. Byłam zajęta organizowaniem naszego wyjazdu. Nie ogarniałam, w którym dniu po owulacji jestem. Nie odliczałam. W końcu nastał wakacyjny relaks. Nauczona doświadczeniem nie przejmuję się tym, że mogę być w ciąży, tylko korzystam z wakacji na całego. Dzisiaj piętnasty dzień po owulacji. Cycki dość tkliwe, a przecież zawsze przed okresem przestają boleć. Każda wizyta w łazience powoduje stres. Tak bardzo nie chcę zobaczyć nic, co zapowiadałoby zbliżający się okres. I nie widzę. Czysto. W głowie rodzi się nadzieja. Może ten drugi cykl po HSG okaże się szczęśliwy? W końcu mówi się, że do trzech cykli szanse są zwiększone. Kelner do kolacji proponuje wino. Nie odmawiam, ale zastanawiam się czy powinnam. A może właśnie w tym momencie rozwija się we mnie nowe życie? Stwierdzam, że to jednak czas na test, choć tak się przed tym broniłam. Idę do pokoju, sikam i znów to samo. Od ponad roku nic się w tym temacie nie zmieniło. Nawet cholernego cienia. Wracam do stolika i wypijam lampkę wina. Mąż lekko zdziwiony pyta: "możesz?", a ja mówię: "a czemu nie?", pyta: "dostałaś okres?", ja mówię, że JESZCZE nie. Nie mam odwagi powiedzieć mu, że znów się nie udało. Wypijam kilka lampek wina, robi mi się wesoło i staram się nie roztrząsać sytuacji. A potem wracamy do pokoju, alkohol powoli schodzi, a mnie dojeżdżają najgorsze emocje. Tak bardzo nie chciałam przeżywać tego na wakacjach.
Dawno nie pisałam. Uporządkowałam sobie wszystko w głowie i jakoś nie czułam potrzeby pisać. Cieszę się, że powstał nasz dinusiowy wątek, bo na miesięcznych wątkach przestałam czuć się dobrze. Z "moimi" dziewczynami znamy się od wielu miesięcy. Niby tak obce, a jednak tak bliskie sobie. Każdy pozytywny test celebrujemy o wiele mocniej niż to bywało na wątkach miesięcznych. Każdy taki test to nadzieja, że nas też kiedyś spotka takie szczęście. Ale jeszcze nie teraz. Dziś kolejny negatywny test. I tak upływa szesnasty cykl starań. Test zrobiłam przed imprezą u znajomych i przyjęłam to z godnością. Dobrze się bawiłam, ale teraz wróciliśmy do domu, mąż wyszedł do pracy, a we mnie coś pękło. Nie rozumiem dlaczego padło akurat na nas. Mogę kłócić się z losem, ale wiem, że to na nic. Wypłaczę się i jutro będzie lepiej.
Sierpień upłynie nam pod znakiem badań i wizyt - 24 sierpnia robię badanie AMH, a mąż powtarza badanie nasienia. Mam ogromną nadzieję, że suplementacja działa. 31 sierpnia wizyta u dr Paligi. Tak bardzo wierzę, że nam pomoże. Odliczam dni do wizyty. To będzie nowy rozdział w naszych staraniach.
Sierpień upłynie nam pod znakiem badań i wizyt - 24 sierpnia robię badanie AMH, a mąż powtarza badanie nasienia. Mam ogromną nadzieję, że suplementacja działa. 31 sierpnia wizyta u dr Paligi. Tak bardzo wierzę, że nam pomoże. Odliczam dni do wizyty. To będzie nowy rozdział w naszych staraniach.
Wiem, że część dziewczyn (Aurore, Lia ❤️) nie nadąża za wątkiem i woli śledzić wykresy czy pamiętniki, więc czuję się zobowiązana do nowego wpisu.
Byliśmy dzisiaj na badaniach - ja zbadałam AMH i homocysteinę, a mąż zrobił kontrolne badanie nasienia. Pierwszy raz byłam w klinice, do której jesteśmy zapisani. Zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie - nowocześnie, spokojnie, a personel bardzo sympatyczny. Spuściłam krew na badania. Pani w recepcji powiedziała, że czas oczekiwania na AMH to około trzech dni roboczych, więc będę dzwonić po wyniki w poniedziałek. Swoją drogą zdziwiłam się, że nie mają dostępu do wyników online, tylko osobiście lub telefonicznie po uprzedniej weryfikacji czy ja to ja.
Następnie zjedliśmy pyszne śniadanko, wypiliśmy kawkę i przyszła kolej na męża. Wczoraj otrzymałam sms-a przypominającego o wizycie w laboratorium wraz z informacją o zmianie lokalizacji. Podjechaliśmy pod wskazany adres i od razu stwierdziliśmy, że nowa lokalizacja dużo gorsza od poprzedniej. Ciężko było zaparkować, ogromny ruch i budynek też nieciekawy. Mąż poleciał, zrobił swoje i wrócił niezbyt zadowolony. Stwierdził, że warunki w środku też są gorsze niż w poprzednim miejscu. Wyniki miały być do trzech godzin. Były po dwóch. Nie mieliśmy odwagi otworzyć pliku, bo byliśmy na działce i wiedziałam, że jak coś wyjdzie nie tak, to nie skupimy się już na pracy. Po kilku godzinach jednak ciekawość wzięła górę i... zrobiło mi się przykro. Liczyłam na wystrzelone w kosmos liczby, a tu wyniki gorsze od poprzednich. Ilość i koncentracja spadły, morfologia prawie nie drgnęła. Ruch się nieco poprawił, ogólnie niewiele, ale ładnie podskoczył ruch postępowy szybki. Jestem zawiedziona, bo mąż od końca kwietnia zamiast Fertilmana Plus przyjmuje garść tabsów. Od marca (od wyników pierwszego badania) codziennie pijemy czarnuszkę. Codziennie soczek pomidorowy. Naprawdę liczyłam na lepsze wyniki. I to nieszczęsne HBA - spadło z 64% do 57%. To mnie chyba najbardziej podłamało. Wstawiam tu wyniki, w poprzednich wpisach dodawałam te pierwsze, więc możecie sobie porównać.
I choć wiem, że wyniki są prawie w normie, to jest mi zwyczajnie przykro. Pogorszenie wyników tłumaczę sobie upałami. Jednak taka pogoda nie sprzyja plemnikom. Przeczytałam już nawet artykuł potwierdzający moją tezę.
Zamierzam podkręcić dawki niektórych supli, bo mogły być wyższe. Codziennie jemy owsianki, do których zawsze sypnę garść orzechów, pestek dyni, więc bojąc się przedobrzyć trzymałam się dolnych widełek zalecanych dawek supli. Na pewno podbijemy dawkę cynku (do tej pory 15mg), selenu (było 100ug) i w sumie nie wiem co jeszcze mogłabym zwiększyć. Zastanawiam się też nad konsultacją z andrologiem, z którym rozmawialiśmy w kwietniu. Jest bardzo dobrym specjalistą, ale konsultacja kosztuje u niego 350 zł. Na kwietniowej konsultacji bardzo nas uspokoił i kazał wrócić z kontrolnymi wynikami, ale jeszcze muszę to przemyśleć.
W przyszły czwartek wizyta u dr Paligi. Czekam na nią z niecierpliwością, choć myślałam, że przyjdę z lepszymi wiadomościami i zajmiemy się wyłącznie moją diagnostyką. Jakoś tak czuję, że może immunologicznie coś nie grać. Tak myślałam, a teraz mam przed sobą wyniki nasienia i już sama nie wiem. Boję się, że pani doktor widząc to HBA nie będzie miała nam wiele do zaoferowania. Jeśli będzie konieczność to podejdziemy do in vitro, ale jeszcze nie czuję się gotowa na taki krok. I tak czekam na tę wizytę, a jednocześnie boję się co tam usłyszę. Dziś jest mi smutno, ale najważniejsze, że mąż nie stracił motywacji i jest gotów walczyć dalej.
Byliśmy dzisiaj na badaniach - ja zbadałam AMH i homocysteinę, a mąż zrobił kontrolne badanie nasienia. Pierwszy raz byłam w klinice, do której jesteśmy zapisani. Zrobiła na mnie bardzo pozytywne wrażenie - nowocześnie, spokojnie, a personel bardzo sympatyczny. Spuściłam krew na badania. Pani w recepcji powiedziała, że czas oczekiwania na AMH to około trzech dni roboczych, więc będę dzwonić po wyniki w poniedziałek. Swoją drogą zdziwiłam się, że nie mają dostępu do wyników online, tylko osobiście lub telefonicznie po uprzedniej weryfikacji czy ja to ja.
Następnie zjedliśmy pyszne śniadanko, wypiliśmy kawkę i przyszła kolej na męża. Wczoraj otrzymałam sms-a przypominającego o wizycie w laboratorium wraz z informacją o zmianie lokalizacji. Podjechaliśmy pod wskazany adres i od razu stwierdziliśmy, że nowa lokalizacja dużo gorsza od poprzedniej. Ciężko było zaparkować, ogromny ruch i budynek też nieciekawy. Mąż poleciał, zrobił swoje i wrócił niezbyt zadowolony. Stwierdził, że warunki w środku też są gorsze niż w poprzednim miejscu. Wyniki miały być do trzech godzin. Były po dwóch. Nie mieliśmy odwagi otworzyć pliku, bo byliśmy na działce i wiedziałam, że jak coś wyjdzie nie tak, to nie skupimy się już na pracy. Po kilku godzinach jednak ciekawość wzięła górę i... zrobiło mi się przykro. Liczyłam na wystrzelone w kosmos liczby, a tu wyniki gorsze od poprzednich. Ilość i koncentracja spadły, morfologia prawie nie drgnęła. Ruch się nieco poprawił, ogólnie niewiele, ale ładnie podskoczył ruch postępowy szybki. Jestem zawiedziona, bo mąż od końca kwietnia zamiast Fertilmana Plus przyjmuje garść tabsów. Od marca (od wyników pierwszego badania) codziennie pijemy czarnuszkę. Codziennie soczek pomidorowy. Naprawdę liczyłam na lepsze wyniki. I to nieszczęsne HBA - spadło z 64% do 57%. To mnie chyba najbardziej podłamało. Wstawiam tu wyniki, w poprzednich wpisach dodawałam te pierwsze, więc możecie sobie porównać.
I choć wiem, że wyniki są prawie w normie, to jest mi zwyczajnie przykro. Pogorszenie wyników tłumaczę sobie upałami. Jednak taka pogoda nie sprzyja plemnikom. Przeczytałam już nawet artykuł potwierdzający moją tezę.
Zamierzam podkręcić dawki niektórych supli, bo mogły być wyższe. Codziennie jemy owsianki, do których zawsze sypnę garść orzechów, pestek dyni, więc bojąc się przedobrzyć trzymałam się dolnych widełek zalecanych dawek supli. Na pewno podbijemy dawkę cynku (do tej pory 15mg), selenu (było 100ug) i w sumie nie wiem co jeszcze mogłabym zwiększyć. Zastanawiam się też nad konsultacją z andrologiem, z którym rozmawialiśmy w kwietniu. Jest bardzo dobrym specjalistą, ale konsultacja kosztuje u niego 350 zł. Na kwietniowej konsultacji bardzo nas uspokoił i kazał wrócić z kontrolnymi wynikami, ale jeszcze muszę to przemyśleć.
W przyszły czwartek wizyta u dr Paligi. Czekam na nią z niecierpliwością, choć myślałam, że przyjdę z lepszymi wiadomościami i zajmiemy się wyłącznie moją diagnostyką. Jakoś tak czuję, że może immunologicznie coś nie grać. Tak myślałam, a teraz mam przed sobą wyniki nasienia i już sama nie wiem. Boję się, że pani doktor widząc to HBA nie będzie miała nam wiele do zaoferowania. Jeśli będzie konieczność to podejdziemy do in vitro, ale jeszcze nie czuję się gotowa na taki krok. I tak czekam na tę wizytę, a jednocześnie boję się co tam usłyszę. Dziś jest mi smutno, ale najważniejsze, że mąż nie stracił motywacji i jest gotów walczyć dalej.
31.08.2023✨️
Dziś wkraczamy w nowy etap naszych starań. Jestem po pierwszej wizycie w klinice. Byłam sama, bo mąż nie mógł ze mną dziś jechać. Musiałam zebrać myśli, aby to wszystko opisać. Mam w sobie tyle emocji. Siedząc pod gabinetem czułam jednocześnie smutek, że muszę tam być, ale też ogromną wdzięczność, że czekam przed gabinetem jednej z najlepszych specjalistek w dziedzinie niepłodności✨️
Pani doktor przemiła! Zrobiła bardzo szczegółowy wywiad. Zaczęłyśmy od męża, bo powiedziałam, że u mnie wszystko w wynikach gra, a u męża kilka parametrów odbiega od normy. Przejrzała więc jego wyniki i powiedziała, że wyglądają dobrze. Ilość, ruch, żywotność bardzo ładne. Morfologia przy tej ilości jak najbardziej okej. Pytałam o to pH, ale powiedziała, że nie jest jakoś bardzo wysokie. Przeszłyśmy do HBA i tu mnie bardzo uspokoiła, bo powiedziała, że przy prawidłowych wynikach nasienia HBA na poziomie ok. 60% nie powinno stanowić problemu 🥹 Tu widzę, że zmieniła podejście, bo czytając wątki o HBA natrafiłam na stare wpisy jej pacjentek, którym powiedziała, że to parametr nie do ruszenia i raczej zaleca in vitro. Stąd wynikały moje obawy przed wizytą, jak widać niepotrzebnie. Powiedziała też, że te wyniki wcale się nie pogorszyły i są porównywalne do poprzednich. Zwiększyła Staremu dawkę witaminy E i zamiast B complex ma brać kwas foliowy 5mg.
Po informacji na temat pracy mojego męża zapytała czy miał robione wymazy na ureaplasmę, bo bardzo rzadko spotyka się z sytuacją, aby facet pracujący w takich warunkach nie miał tej bakterii. Zaleciła więc zrobić wymaz, aby wykluczyć zakażenie. Ja miałam robiony wymaz MUCHa w zeszłym roku i był negatywny. Niestety nie miałam wyniku przy sobie, bo ginekolog posłał mi wtedy tylko sms-a, że wszystko okej. Mam zdobyć te wyniki, aby się dowiedzieć jaką metodą było wykonywane to badanie. Pani doktor chce wiedzieć czy wynik był miarodajny. Chodzi o to, że jeśli był robiony metodą PCR i było okej, a teraz wymaz wyszedłby dodatni, to znaczy, że do zakażenia doszło w ciągu ostatniego roku. Jeśli byłby robiony jakąś inną metodą, a teraz wynik byłby dodatni, to nie można wykluczyć, że z zakażeniem bujamy się już długo. Pani doktor zasugerowała, że wystarczy, że zbadam się tylko ja, bo albo tę bakterię mamy oboje, albo żaden z nas. Pobrała mi od razu wymaz w gabinecie i do przyszłego piątku mam czekać na wynik. Jeśli nie zadzwonią to znaczy, że wszystko okej, a jeśli coś będzie nie tak, to dostanę kod do recepty.
Pani doktor pochwaliła naszą diagnostykę, bo dzięki temu jesteśmy bardzo do przodu. Przygotowałam dla niej tabelki, gdzie zestawiłam wszystkie dotychczasowe badania, aby łatwiej jej było porównywać wyniki. Bardzo to pochwaliła i chciała sobie zostawić, więc polecam taką opcję 😁 Stwierdziła, że nie ma się do czego przyczepić. Obie stwierdziłyśmy, że najgorzej 😅 Oprócz wymazu na ureaplasmę kazała zrobić krzywą glukozowo-insulinową, bo to, że wyniki na czczo są dobre, nie oznacza, że nie ma problemu. Oprócz tego mam zrobić kiry. Jeśli wyjdzie kir Bx to mąż ma wykonać HLA-C. W kolejnym etapie zrobimy biopsję endometrium i rozważymy laparoskopię. Do laparo na razie nie widzi wskazań, ale jeśli wyszłaby ureaplasma to wtedy zrobimy, bo mogą być zrosty.
Muszę wykonać te wszystkie badania, wyniki wysłać jej na maila i wtedy będziemy działać dalej. Proponuje też trzy cykle stymulowane, aby trochę zwiększyć nasze szanse. Powiedziała, że na dalszym etapie można pomyśleć o inseminacji, ale wspomniała o niskiej skuteczności. Ja mimo wszystko będę raczej chciała spróbować, jeśli stymulacja nie przyniesie efektu. W końcu droga plemników jest wtedy bardzo skrócona i może któryś wojownik w końcu dotarłby do celu 🙄
Ogólnie wszystko na duży plus 😊 Czuję się w końcu zaopiekowana. Ktoś zdjął ze mnie cały ten ciężar i jest mi o wiele lżej. Mamy plan i tego właśnie oczekiwałam. Dostałam też dużo nadziei, że uda się naturalnie. Pani doktor powiedziała, że jeśli po pogłębieniu diagnostyki wyniki będą prawidłowe, a ciąży dalej nie będzie, to wtedy będziemy myśleć o in vitro, ale jesteśmy młodzi i mamy na razie czas.
Dziś jestem spokojna. Wiem, że będzie dobrze 🧡
Dziś wkraczamy w nowy etap naszych starań. Jestem po pierwszej wizycie w klinice. Byłam sama, bo mąż nie mógł ze mną dziś jechać. Musiałam zebrać myśli, aby to wszystko opisać. Mam w sobie tyle emocji. Siedząc pod gabinetem czułam jednocześnie smutek, że muszę tam być, ale też ogromną wdzięczność, że czekam przed gabinetem jednej z najlepszych specjalistek w dziedzinie niepłodności✨️
Pani doktor przemiła! Zrobiła bardzo szczegółowy wywiad. Zaczęłyśmy od męża, bo powiedziałam, że u mnie wszystko w wynikach gra, a u męża kilka parametrów odbiega od normy. Przejrzała więc jego wyniki i powiedziała, że wyglądają dobrze. Ilość, ruch, żywotność bardzo ładne. Morfologia przy tej ilości jak najbardziej okej. Pytałam o to pH, ale powiedziała, że nie jest jakoś bardzo wysokie. Przeszłyśmy do HBA i tu mnie bardzo uspokoiła, bo powiedziała, że przy prawidłowych wynikach nasienia HBA na poziomie ok. 60% nie powinno stanowić problemu 🥹 Tu widzę, że zmieniła podejście, bo czytając wątki o HBA natrafiłam na stare wpisy jej pacjentek, którym powiedziała, że to parametr nie do ruszenia i raczej zaleca in vitro. Stąd wynikały moje obawy przed wizytą, jak widać niepotrzebnie. Powiedziała też, że te wyniki wcale się nie pogorszyły i są porównywalne do poprzednich. Zwiększyła Staremu dawkę witaminy E i zamiast B complex ma brać kwas foliowy 5mg.
Po informacji na temat pracy mojego męża zapytała czy miał robione wymazy na ureaplasmę, bo bardzo rzadko spotyka się z sytuacją, aby facet pracujący w takich warunkach nie miał tej bakterii. Zaleciła więc zrobić wymaz, aby wykluczyć zakażenie. Ja miałam robiony wymaz MUCHa w zeszłym roku i był negatywny. Niestety nie miałam wyniku przy sobie, bo ginekolog posłał mi wtedy tylko sms-a, że wszystko okej. Mam zdobyć te wyniki, aby się dowiedzieć jaką metodą było wykonywane to badanie. Pani doktor chce wiedzieć czy wynik był miarodajny. Chodzi o to, że jeśli był robiony metodą PCR i było okej, a teraz wymaz wyszedłby dodatni, to znaczy, że do zakażenia doszło w ciągu ostatniego roku. Jeśli byłby robiony jakąś inną metodą, a teraz wynik byłby dodatni, to nie można wykluczyć, że z zakażeniem bujamy się już długo. Pani doktor zasugerowała, że wystarczy, że zbadam się tylko ja, bo albo tę bakterię mamy oboje, albo żaden z nas. Pobrała mi od razu wymaz w gabinecie i do przyszłego piątku mam czekać na wynik. Jeśli nie zadzwonią to znaczy, że wszystko okej, a jeśli coś będzie nie tak, to dostanę kod do recepty.
Pani doktor pochwaliła naszą diagnostykę, bo dzięki temu jesteśmy bardzo do przodu. Przygotowałam dla niej tabelki, gdzie zestawiłam wszystkie dotychczasowe badania, aby łatwiej jej było porównywać wyniki. Bardzo to pochwaliła i chciała sobie zostawić, więc polecam taką opcję 😁 Stwierdziła, że nie ma się do czego przyczepić. Obie stwierdziłyśmy, że najgorzej 😅 Oprócz wymazu na ureaplasmę kazała zrobić krzywą glukozowo-insulinową, bo to, że wyniki na czczo są dobre, nie oznacza, że nie ma problemu. Oprócz tego mam zrobić kiry. Jeśli wyjdzie kir Bx to mąż ma wykonać HLA-C. W kolejnym etapie zrobimy biopsję endometrium i rozważymy laparoskopię. Do laparo na razie nie widzi wskazań, ale jeśli wyszłaby ureaplasma to wtedy zrobimy, bo mogą być zrosty.
Muszę wykonać te wszystkie badania, wyniki wysłać jej na maila i wtedy będziemy działać dalej. Proponuje też trzy cykle stymulowane, aby trochę zwiększyć nasze szanse. Powiedziała, że na dalszym etapie można pomyśleć o inseminacji, ale wspomniała o niskiej skuteczności. Ja mimo wszystko będę raczej chciała spróbować, jeśli stymulacja nie przyniesie efektu. W końcu droga plemników jest wtedy bardzo skrócona i może któryś wojownik w końcu dotarłby do celu 🙄
Ogólnie wszystko na duży plus 😊 Czuję się w końcu zaopiekowana. Ktoś zdjął ze mnie cały ten ciężar i jest mi o wiele lżej. Mamy plan i tego właśnie oczekiwałam. Dostałam też dużo nadziei, że uda się naturalnie. Pani doktor powiedziała, że jeśli po pogłębieniu diagnostyki wyniki będą prawidłowe, a ciąży dalej nie będzie, to wtedy będziemy myśleć o in vitro, ale jesteśmy młodzi i mamy na razie czas.
Dziś jestem spokojna. Wiem, że będzie dobrze 🧡
Druga wizyta u dr MP✨️
Umówiłam się do pani doktor na 27.10. wraz z kompletem badań, które nam zleciła.
Na pierwszy ogień poszły moje cukry - ogólnie spoko, ale widać, że mój organizm szybko je rozkłada, więc mam jeść często, a mniejsze porcje, no i najlepiej dieta z niskim indeksem glikemicznym.
Następnie kiry - tu duże zaskoczenie. Byłam przekonana, że tu też raczej wszystko okej. Po otrzymaniu wyników wraz z dziewczynami z forum starałyśmy się je zinterpretować i wydawały się całkiem dobre - kilka braków, ale większość ważnych kirów obecna. Na wczorajszej wizycie okazało się, że brakuje mi 4 z 6 kirów implantacyjnych. To całkiem sporo. Dostałam receptę na Accofil i Encorton. Gdyby w tym cyklu zaskoczyło mam brać leki od razu. W kolejnych cyklach wprowadzamy te leki już w drugiej fazie cyklu - Accofil 1/3 ampułki co 3 dni, Encorton 10mg x 1. U męża wyszło HLA C1 C2 - wynik pani doktor określiła jako pośredni. Z tego co rozmawiałam z osobami bardziej ogarniętymi w temacie to jest to najczęściej występująca kombinacja u mężczyzn w Polsce. Mąż się śmiał, że nie zna nawet swojej grupy krwi, za to miał już robione badanie genetyczne 😅
Pani doktor zrobiła mi USG. Na obrazie widać ślad po owulacji z lewego jajnika. Tak właśnie czułam. Endometrium ładne, odpowiednie na drugą fazę cyklu. Podsumowując - nie ma się do czego przyczepić.
W kolejnym cyklu robimy biopsję endometrium. Jesteśmy więc wyłączeni ze starań, bo badanie robi się w drugiej fazie cyklu. Na wyniki czeka się ok. 2 tygodnie. Jeśli wyjdzie stan zapalny to dostanę antybiotyk. Termin badania ustalimy jak przyjdzie miesiączka. Badanie jest nieprzyjemne, ale trwa krótko.
Jak boomerang wrócił temat HBA. Po ostatniej wizycie byłam taka szczęśliwa, bo pani doktor uważała, że przy prawidłowych parametrach nasienia wynik HBA na takim poziomie jak u mojego męża jest wystarczający. Wczoraj powiedziała, że może się przyczepić tylko do tego wyniku i póki co nie widzi u nas więcej przyczyn naszych niepowodzeń. Mąż ma zrobić kolejne badanie (tylko HBA), aby sprawdzić wynik po wdrożeniu suplementacji zleconej przez panią doktor. Według niej wynik nie musi wynosić te 80%, ale za optymalny uznaje się wynik ok. 65%, a wyniki męża ani razu nie przekroczyły tej liczby. Jeśli trzeci wynik podskoczy to działamy ze stymulacją. Jeśli nie to... trzeba się zastanowić nad innymi metodami. Tu znowu poczułam to dziwne uczucie, jak wtedy w marcu na wizycie u ginekologa. Powiedziałam pani doktor, że nie jestem gotowa na taki krok, że chcemy dać sobie jeszcze czas, na pewno do dwóch lat starań. Najpierw twierdziła, że jeśli to HBA nie podskoczy to stymulacje nie mają większego sensu, ponieważ staramy się kilkanaście miesięcy, owulacja występuje i w tym czasie ciąża powinna nam się przytrafić. Powiedziałam, że chciałabym spróbować najpierw starań naturalnych ze stymulacją, później inseminacji, a na końcu in vitro. Pani doktor jest bardzo sceptycznie nastawiona do IUI. Uważa, że skuteczność jest znikoma. Podsumowała to słowami "szkoda Waszych pieniędzy". IUI nie omija problemu niskiego HBA. Ja gdzieś w głębi duszy dalej wierzę w skuteczność inseminacji i chciałabym spróbować. Widziałam tu nie raz przypadek, gdy przez 2-3 lata nie wychodziło, a IUI dało upragnioną ciążę. Będę się przy tym upierać.
Pani doktor uszanowała moje zdanie i nie drążyła tematu in vitro. Ustaliłyśmy na razie tak, że w przyszłym miesiącu robimy biopsję i na to badanie mam przynieść świeży wynik HBA męża. W kolejnym cyklu (grudniowym) zaczynamy stymulację. Możemy nie znać jeszcze wtedy wyników biopsji, więc gdyby się okazało, że jest stan zapalny to go przeleczymy, a jeśli wszystko będzie dobrze, to dokończymy stymulować ten cykl i będziemy czekać na efekty. Wspomniała, że biopsja działa jak scratching endometrium i szanse na ciążę wzrastają. Na razie tyle, bo wiele zależy od wyniku biopsji i HBA. O to HBA się bardzo martwię, bo przy budowie styl życia się nam pogorszył, a mężowi to już w ogóle. Nie chcę, aby nas skreślono przez HBA poniżej normy, bo wiem, że i z niższymi wynikami się udawało. Z drugiej strony - tak wielu lekarzy nawet nie zleca tego badania.
Dużo informacji. Muszę to sobie wszystko poukładać na spokojnie. Trochę mi ciężko, że znów wracamy do tematu HBA, z którym nic nie umiemy zrobić. Znowu trzeba czekać. Czekanie jest chyba wpisane na stałe w te starania. Wiem, że przyszły miesiąc będzie się pewnie dłużył bez starań, ale nic z tym nie zrobimy. Będzie śmiesznie wrócić do antykoncepcji na ten jeden miesiąc 😅
Umówiłam się do pani doktor na 27.10. wraz z kompletem badań, które nam zleciła.
Na pierwszy ogień poszły moje cukry - ogólnie spoko, ale widać, że mój organizm szybko je rozkłada, więc mam jeść często, a mniejsze porcje, no i najlepiej dieta z niskim indeksem glikemicznym.
Następnie kiry - tu duże zaskoczenie. Byłam przekonana, że tu też raczej wszystko okej. Po otrzymaniu wyników wraz z dziewczynami z forum starałyśmy się je zinterpretować i wydawały się całkiem dobre - kilka braków, ale większość ważnych kirów obecna. Na wczorajszej wizycie okazało się, że brakuje mi 4 z 6 kirów implantacyjnych. To całkiem sporo. Dostałam receptę na Accofil i Encorton. Gdyby w tym cyklu zaskoczyło mam brać leki od razu. W kolejnych cyklach wprowadzamy te leki już w drugiej fazie cyklu - Accofil 1/3 ampułki co 3 dni, Encorton 10mg x 1. U męża wyszło HLA C1 C2 - wynik pani doktor określiła jako pośredni. Z tego co rozmawiałam z osobami bardziej ogarniętymi w temacie to jest to najczęściej występująca kombinacja u mężczyzn w Polsce. Mąż się śmiał, że nie zna nawet swojej grupy krwi, za to miał już robione badanie genetyczne 😅
Pani doktor zrobiła mi USG. Na obrazie widać ślad po owulacji z lewego jajnika. Tak właśnie czułam. Endometrium ładne, odpowiednie na drugą fazę cyklu. Podsumowując - nie ma się do czego przyczepić.
W kolejnym cyklu robimy biopsję endometrium. Jesteśmy więc wyłączeni ze starań, bo badanie robi się w drugiej fazie cyklu. Na wyniki czeka się ok. 2 tygodnie. Jeśli wyjdzie stan zapalny to dostanę antybiotyk. Termin badania ustalimy jak przyjdzie miesiączka. Badanie jest nieprzyjemne, ale trwa krótko.
Jak boomerang wrócił temat HBA. Po ostatniej wizycie byłam taka szczęśliwa, bo pani doktor uważała, że przy prawidłowych parametrach nasienia wynik HBA na takim poziomie jak u mojego męża jest wystarczający. Wczoraj powiedziała, że może się przyczepić tylko do tego wyniku i póki co nie widzi u nas więcej przyczyn naszych niepowodzeń. Mąż ma zrobić kolejne badanie (tylko HBA), aby sprawdzić wynik po wdrożeniu suplementacji zleconej przez panią doktor. Według niej wynik nie musi wynosić te 80%, ale za optymalny uznaje się wynik ok. 65%, a wyniki męża ani razu nie przekroczyły tej liczby. Jeśli trzeci wynik podskoczy to działamy ze stymulacją. Jeśli nie to... trzeba się zastanowić nad innymi metodami. Tu znowu poczułam to dziwne uczucie, jak wtedy w marcu na wizycie u ginekologa. Powiedziałam pani doktor, że nie jestem gotowa na taki krok, że chcemy dać sobie jeszcze czas, na pewno do dwóch lat starań. Najpierw twierdziła, że jeśli to HBA nie podskoczy to stymulacje nie mają większego sensu, ponieważ staramy się kilkanaście miesięcy, owulacja występuje i w tym czasie ciąża powinna nam się przytrafić. Powiedziałam, że chciałabym spróbować najpierw starań naturalnych ze stymulacją, później inseminacji, a na końcu in vitro. Pani doktor jest bardzo sceptycznie nastawiona do IUI. Uważa, że skuteczność jest znikoma. Podsumowała to słowami "szkoda Waszych pieniędzy". IUI nie omija problemu niskiego HBA. Ja gdzieś w głębi duszy dalej wierzę w skuteczność inseminacji i chciałabym spróbować. Widziałam tu nie raz przypadek, gdy przez 2-3 lata nie wychodziło, a IUI dało upragnioną ciążę. Będę się przy tym upierać.
Pani doktor uszanowała moje zdanie i nie drążyła tematu in vitro. Ustaliłyśmy na razie tak, że w przyszłym miesiącu robimy biopsję i na to badanie mam przynieść świeży wynik HBA męża. W kolejnym cyklu (grudniowym) zaczynamy stymulację. Możemy nie znać jeszcze wtedy wyników biopsji, więc gdyby się okazało, że jest stan zapalny to go przeleczymy, a jeśli wszystko będzie dobrze, to dokończymy stymulować ten cykl i będziemy czekać na efekty. Wspomniała, że biopsja działa jak scratching endometrium i szanse na ciążę wzrastają. Na razie tyle, bo wiele zależy od wyniku biopsji i HBA. O to HBA się bardzo martwię, bo przy budowie styl życia się nam pogorszył, a mężowi to już w ogóle. Nie chcę, aby nas skreślono przez HBA poniżej normy, bo wiem, że i z niższymi wynikami się udawało. Z drugiej strony - tak wielu lekarzy nawet nie zleca tego badania.
Dużo informacji. Muszę to sobie wszystko poukładać na spokojnie. Trochę mi ciężko, że znów wracamy do tematu HBA, z którym nic nie umiemy zrobić. Znowu trzeba czekać. Czekanie jest chyba wpisane na stałe w te starania. Wiem, że przyszły miesiąc będzie się pewnie dłużył bez starań, ale nic z tym nie zrobimy. Będzie śmiesznie wrócić do antykoncepcji na ten jeden miesiąc 😅
Czas na aktualizację 💫
Wczoraj mąż powtórzył badanie nasienia. Pani doktor poprosiła o powtórzenie samego HBA, ale nie mogłam nie sprawdzić jak wyglądają wyniki po wprowadzeniu zmian w suplementacji. Nastawiałam się na każdą ewentualność. Już raz się przejechałam, licząc na spektakularną poprawę, więc nie chciałam rozczarować się ponownie. Wizja biopsji endometrium nie przerażała mnie tak bardzo jak kontrola nasienia. To dlatego, że na ostatniej wizycie pani doktor wspomniała, że jeśli HBA nie podskoczy do poziomu chociażby 65% to stymulacja może nie wystarczyć i należałoby pomyśleć o innych metodach (czyt. in vitro). W moim odczuciu od tych wyników zależało więc wszystko. Byłam tym tak zestresowana, że nie mogłam się skupić na pracy. Tuż po godzinie 14:00 mąż napisał, że są już wyniki. Ręce mi się trzęsły, a serce biło jak szalone. Otworzyłam wyniki, które mąż podesłał mi na maila i nie docierało do mnie to, co widziałam. HBA na poziomie 80% 🥹 Nawet nie marzyłam o takim wyniku. Z tej ekscytacji zapomniałam, że na drugiej stronie są przecież pozostałe wyniki. Wszystko pięknie, ruch fenomenalny. Morfologia nieco niżej niż ostatnio, ale przy tej ilości i tak jest dobrze. Pierwszy raz lepkość prawidłowa. Jestem taka szczęśliwa. To HBA spędzało mi sen z powiek i w końcu mogę odetchnąć. Latałam wczoraj trzy metry nad ziemią 🤍 Wstawiam całość wyników poniżej.
Dzisiaj zgodnie z planem miałam biopsję endometrium. Badanie nieprzyjemne, ale do przeżycia. Pani doktor stale informowała mnie co robi, co mogę odczuwać, więc czułam się spokojnie i bezpiecznie. Nie stresowałam się. Wiedziałam, że muszę to przejść i tyle. Wyniki powinny być za około dwa tygodnie, choć wiem z relacji innych dziewczyn, że ten czas może się wydłużyć. Pani doktor była mile zaskoczona poprawą wyników. Powiedziała, że teraz nie ma się do czego przyczepić. Dostałam receptę na Lamettę i od przyszłego cyklu zaczynamy przygodę ze stymulacją. W międzyczasie mam umówić się na monitoring, oczywiście o ile wcześniej nie dostanę telefonu z informacją, że jest stan zapalny. Wtedy będziemy zmuszeni przerwać stymulację i przeleczyć zapalenie. Mam nadzieję, że zapalenia nie będzie, a naszym problemem było jednak to HBA i braki w kirach. Wykupiłam dziś w aptece receptę na Lamettę, Accofil i Encorton. To będzie pierwszy taki cykl. Pierwszy ze stymulacją, pierwszy z lekami i pierwszy po biopsji, która podobno też zwiększa szansę. Na pewno się nakręcę, nie wierzę, że nie. Mam nadzieję, że nasze dziecko jest już na wyciągnięcie ręki 🤍 Niech ten najbardziej magiczny miesiąc w roku będzie wyjątkowy. Grudniu, liczę na Ciebie✨️
Wczoraj mąż powtórzył badanie nasienia. Pani doktor poprosiła o powtórzenie samego HBA, ale nie mogłam nie sprawdzić jak wyglądają wyniki po wprowadzeniu zmian w suplementacji. Nastawiałam się na każdą ewentualność. Już raz się przejechałam, licząc na spektakularną poprawę, więc nie chciałam rozczarować się ponownie. Wizja biopsji endometrium nie przerażała mnie tak bardzo jak kontrola nasienia. To dlatego, że na ostatniej wizycie pani doktor wspomniała, że jeśli HBA nie podskoczy do poziomu chociażby 65% to stymulacja może nie wystarczyć i należałoby pomyśleć o innych metodach (czyt. in vitro). W moim odczuciu od tych wyników zależało więc wszystko. Byłam tym tak zestresowana, że nie mogłam się skupić na pracy. Tuż po godzinie 14:00 mąż napisał, że są już wyniki. Ręce mi się trzęsły, a serce biło jak szalone. Otworzyłam wyniki, które mąż podesłał mi na maila i nie docierało do mnie to, co widziałam. HBA na poziomie 80% 🥹 Nawet nie marzyłam o takim wyniku. Z tej ekscytacji zapomniałam, że na drugiej stronie są przecież pozostałe wyniki. Wszystko pięknie, ruch fenomenalny. Morfologia nieco niżej niż ostatnio, ale przy tej ilości i tak jest dobrze. Pierwszy raz lepkość prawidłowa. Jestem taka szczęśliwa. To HBA spędzało mi sen z powiek i w końcu mogę odetchnąć. Latałam wczoraj trzy metry nad ziemią 🤍 Wstawiam całość wyników poniżej.
Dzisiaj zgodnie z planem miałam biopsję endometrium. Badanie nieprzyjemne, ale do przeżycia. Pani doktor stale informowała mnie co robi, co mogę odczuwać, więc czułam się spokojnie i bezpiecznie. Nie stresowałam się. Wiedziałam, że muszę to przejść i tyle. Wyniki powinny być za około dwa tygodnie, choć wiem z relacji innych dziewczyn, że ten czas może się wydłużyć. Pani doktor była mile zaskoczona poprawą wyników. Powiedziała, że teraz nie ma się do czego przyczepić. Dostałam receptę na Lamettę i od przyszłego cyklu zaczynamy przygodę ze stymulacją. W międzyczasie mam umówić się na monitoring, oczywiście o ile wcześniej nie dostanę telefonu z informacją, że jest stan zapalny. Wtedy będziemy zmuszeni przerwać stymulację i przeleczyć zapalenie. Mam nadzieję, że zapalenia nie będzie, a naszym problemem było jednak to HBA i braki w kirach. Wykupiłam dziś w aptece receptę na Lamettę, Accofil i Encorton. To będzie pierwszy taki cykl. Pierwszy ze stymulacją, pierwszy z lekami i pierwszy po biopsji, która podobno też zwiększa szansę. Na pewno się nakręcę, nie wierzę, że nie. Mam nadzieję, że nasze dziecko jest już na wyciągnięcie ręki 🤍 Niech ten najbardziej magiczny miesiąc w roku będzie wyjątkowy. Grudniu, liczę na Ciebie✨️
Trochę zaniedbuję ostatnio ten mój pamiętnik. Był dla mnie terapią. Pozwolił uporządkować myśli, oczyścić głowę. Dał mi też coś znacznie cenniejszego - relacje, które przeniosły się do realnego świata. Za to jestem najbardziej wdzięczna. Mam wsparcie na co dzień. Mam przy sobie dziewczyny, które rozumieją. Nie oceniają, nie pocieszają bez sensu. One po prostu są 🤍
Chciałabym jednak coś tu napisać, aby móc kiedyś wrócić i przypomnieć sobie jak o Ciebie walczyłam, moje Dziecko 🤍
Grudzień nie okazał się magiczny. Dużo się działo. Czekając na wyniki biopsji otrzymałam telefon z kliniki, że w cytologii wyszedł stan zapalny i mam zrobić wymaz bakteriologiczny. Najpierw jednak musiałam poczekać aż skończy się okres, który właśnie się rozkręcał. Znowu to cholerne czekanie. W międzyczasie napisałam maila do pani doktor z pytaniem czy rozpocząć stymulację. Ze względu na wynik cytologii kazała się wstrzymać. Cykl miał być stracony. I znowu pojawiło się to uczucie bezradności. Złość, bo przecież w cyklu po biopsji szanse miały być większe. No trudno, przebolałam (tak mi się przynajmniej wydawało). Zrobiłam wymaz i czekałam. Grudzień stracił swoją magię. Nie potrafiłam cieszyć się nadchodzącymi świętami. Pewnego wieczoru włączyłam piosenki świąteczne, ale szybko je wyłączyłam. Czułam, że to wszystko jest na siłę. Czekając na wyniki wymazu pomyślałam, że warto napisać do pani doktor czy nie możemy starać się w tym cyklu naturalnie, bez stymulacji i bez leków przewidzianych na ten cykl. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu dała zielone światło tłumacząc, że wynik cytologii nie świadczy o aktualnym zakażeniu. Pojawiła się iskierka nadziei.
Umówiłam się na wizytę, aby potwierdzić, że owulację. Na USG zobaczyłyśmy płyn po pęknięciu pęcherzyka. Pani doktor poinstruowała mnie co robić, gdy się uda i rozpisała też plan na wypadek, gdyby się nie udało. Uwielbiam to jej podejście. Dzięki karteczce z zaleceniami nie stresuję się, że o czymś zapomnę. Ustaliłyśmy, że jeśli wynik wymazu będzie prawidłowy to wdrażam Accofil i Encorton. Dwa dni po wizycie przyszedł wynik - wszystko okej, więc mogłam wytoczyć cięższe działa. Pierwsze przelewanie Accofilu do insulinówki to był dramat. Z każdym kolejnym razem było coraz lepiej. Nie odczuwałam żadnych skutków ubocznych. Nawet miałam wątpliwości czy leki w ogóle działają, jednak wyniki totalnie rozjechanej morfologii te wątpliwości rozwiały.
W związku z tym, że przyjmowałam leki musiałam zatestować. Jak ja tego nie lubię. Nienawidzę oglądać tej pojedynczej, samotnej kreski. Szkoda mi testów przy moich miesiączkach jak w zegarku. Mogłam też pojechać na betę, ale po pierwsze - test był tańszą i szybszą opcją, a po drugie - po sprawdzaniu morfologii dwa razy w tygodniu nie miałam ochoty na kolejne kłucie. Zrobiłam więc test, żeby wiedzieć czy dalej brać leki. Okres przyszedł jakieś pół godziny później. Jak w zegarku.
Była owulacja. Były starania. Były leki. Był pierwszy cykl po biopsji. A na końcu wielkie NIC. Niby się spodziewałam, ale i tak zabolało. Kiedy wdraża się jakieś nowości to nadzieja zawsze jest większa. Przeżyłam. Podniosłam się po raz kolejny. Który to już? Chyba dwudziesty.
Zgodnie z planem pani doktor - od 2 dc do 6 dc brałam Lamettę. Nie wierzę w magiczną moc stymulacji. Skoro mam swoje owulacje, dobry poziom progesteronu po owulacji, który świadczy o jej dobrej jakości, to w czym miałoby to pomóc? Pani doktor jednak wierzy w stymulację, a ja wierzę w to, że wie, co robi. W piątek mam monitoring. Zobaczymy co tam urosło.
Chciałabym jednak coś tu napisać, aby móc kiedyś wrócić i przypomnieć sobie jak o Ciebie walczyłam, moje Dziecko 🤍
Grudzień nie okazał się magiczny. Dużo się działo. Czekając na wyniki biopsji otrzymałam telefon z kliniki, że w cytologii wyszedł stan zapalny i mam zrobić wymaz bakteriologiczny. Najpierw jednak musiałam poczekać aż skończy się okres, który właśnie się rozkręcał. Znowu to cholerne czekanie. W międzyczasie napisałam maila do pani doktor z pytaniem czy rozpocząć stymulację. Ze względu na wynik cytologii kazała się wstrzymać. Cykl miał być stracony. I znowu pojawiło się to uczucie bezradności. Złość, bo przecież w cyklu po biopsji szanse miały być większe. No trudno, przebolałam (tak mi się przynajmniej wydawało). Zrobiłam wymaz i czekałam. Grudzień stracił swoją magię. Nie potrafiłam cieszyć się nadchodzącymi świętami. Pewnego wieczoru włączyłam piosenki świąteczne, ale szybko je wyłączyłam. Czułam, że to wszystko jest na siłę. Czekając na wyniki wymazu pomyślałam, że warto napisać do pani doktor czy nie możemy starać się w tym cyklu naturalnie, bez stymulacji i bez leków przewidzianych na ten cykl. Ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu dała zielone światło tłumacząc, że wynik cytologii nie świadczy o aktualnym zakażeniu. Pojawiła się iskierka nadziei.
Umówiłam się na wizytę, aby potwierdzić, że owulację. Na USG zobaczyłyśmy płyn po pęknięciu pęcherzyka. Pani doktor poinstruowała mnie co robić, gdy się uda i rozpisała też plan na wypadek, gdyby się nie udało. Uwielbiam to jej podejście. Dzięki karteczce z zaleceniami nie stresuję się, że o czymś zapomnę. Ustaliłyśmy, że jeśli wynik wymazu będzie prawidłowy to wdrażam Accofil i Encorton. Dwa dni po wizycie przyszedł wynik - wszystko okej, więc mogłam wytoczyć cięższe działa. Pierwsze przelewanie Accofilu do insulinówki to był dramat. Z każdym kolejnym razem było coraz lepiej. Nie odczuwałam żadnych skutków ubocznych. Nawet miałam wątpliwości czy leki w ogóle działają, jednak wyniki totalnie rozjechanej morfologii te wątpliwości rozwiały.
W związku z tym, że przyjmowałam leki musiałam zatestować. Jak ja tego nie lubię. Nienawidzę oglądać tej pojedynczej, samotnej kreski. Szkoda mi testów przy moich miesiączkach jak w zegarku. Mogłam też pojechać na betę, ale po pierwsze - test był tańszą i szybszą opcją, a po drugie - po sprawdzaniu morfologii dwa razy w tygodniu nie miałam ochoty na kolejne kłucie. Zrobiłam więc test, żeby wiedzieć czy dalej brać leki. Okres przyszedł jakieś pół godziny później. Jak w zegarku.
Była owulacja. Były starania. Były leki. Był pierwszy cykl po biopsji. A na końcu wielkie NIC. Niby się spodziewałam, ale i tak zabolało. Kiedy wdraża się jakieś nowości to nadzieja zawsze jest większa. Przeżyłam. Podniosłam się po raz kolejny. Który to już? Chyba dwudziesty.
Zgodnie z planem pani doktor - od 2 dc do 6 dc brałam Lamettę. Nie wierzę w magiczną moc stymulacji. Skoro mam swoje owulacje, dobry poziom progesteronu po owulacji, który świadczy o jej dobrej jakości, to w czym miałoby to pomóc? Pani doktor jednak wierzy w stymulację, a ja wierzę w to, że wie, co robi. W piątek mam monitoring. Zobaczymy co tam urosło.
Trzy cykle stymulowane nie zmieniły nic. Nie wierzyłam w powodzenie stymulacji, ale jednak gdzieś w głębi duszy liczyłam na cud. Dwa cykle były z Accofilem i Encortonem, trzeci był bez leków, bo muszę zrobić przymusową przerwę. Co dalej? Jesteśmy nastawieni na IUI. Mam nadzieję, że HBA utrzymuje się na odpowiednim poziomie i inseminacja ma sens. Nie wiem czy sprawdzać HBA przed podejściem do IUI, czy sobie darować. Z jednej strony - wolę żyć w przekonaniu, że wszystko jest dobrze, a z drugiej - przy słabym HBA inseminacja nie ma sensu. Może więc warto to sprawdzić, żeby się niepotrzebnie nie łudzić? Nie wiem. Wiele osób w ogóle tego nie bada i zachodzą w ciążę.
Jestem w trakcie drugiego cyklu "odpoczynku" od leków. Mam w sobie sporo luzu, wyparłam z głowy temat starań, nie chce mi się o tym rozmawiać. Dziś jednak czuję okropną pustkę, której nie czułam już dawno. Koleżanki planują kolejne dzieci, a my ciągle walczymy o pierwsze. Nie wiem jak długa droga nas jeszcze czeka i czy w ogóle kiedykolwiek się uda. To przecież żaden pewnik.
W tym miesiącu mijają nam dwa lata starań. Dwa cykle były w tym czasie odpuszczone, ale to nic nie zmienia. To i tak za długo. Żadna zdrowa para się tyle nie stara. A skoro my podobno jesteśmy zdrowi, to czemu się nie udaje? Gdzie tkwi przyczyna? Jak uświadamiam sobie staż naszych starań to ogarnia mnie przerażenie. Z każdym kolejnym miesiącem coraz mocniej uświadamiam sobie, że naprawdę mamy problem. Od zawsze, myśląc o macierzyństwie, czułam, że nie przyjdzie mi to łatwo. I czasem czuję jakbym to sobie wykrakała..
Jestem w trakcie drugiego cyklu "odpoczynku" od leków. Mam w sobie sporo luzu, wyparłam z głowy temat starań, nie chce mi się o tym rozmawiać. Dziś jednak czuję okropną pustkę, której nie czułam już dawno. Koleżanki planują kolejne dzieci, a my ciągle walczymy o pierwsze. Nie wiem jak długa droga nas jeszcze czeka i czy w ogóle kiedykolwiek się uda. To przecież żaden pewnik.
W tym miesiącu mijają nam dwa lata starań. Dwa cykle były w tym czasie odpuszczone, ale to nic nie zmienia. To i tak za długo. Żadna zdrowa para się tyle nie stara. A skoro my podobno jesteśmy zdrowi, to czemu się nie udaje? Gdzie tkwi przyczyna? Jak uświadamiam sobie staż naszych starań to ogarnia mnie przerażenie. Z każdym kolejnym miesiącem coraz mocniej uświadamiam sobie, że naprawdę mamy problem. Od zawsze, myśląc o macierzyństwie, czułam, że nie przyjdzie mi to łatwo. I czasem czuję jakbym to sobie wykrakała..
Chciałabym tu wrócić i napisać: "Hej! Udało się! W końcu się udało!". Ale nie, nie tym razem. Znowu nie tym razem.
W maju podeszliśmy do pierwszej inseminacji. Od 2 do 8dc brałam Fostimon 75j., a w 9dc miałam zjawić się na monitoringu. To było szaleństwo. Dzień wcześniej bawiłam się do rana na weselu, a na 13:00 miałam podgląd. Na USG pokazały się dwa solidne pęcherzyki i kilka mniejszych. Pani doktor powiedziała, że albo podajemy zastrzyk na pęknięcie już teraz, zanim te mniejsze podrosną, albo odpuszczamy w tym cyklu, bo będzie za duże ryzyko ciąży mnogiej. Wybór był prosty. Wykupiłam Zivafert, a pani pielęgniarka w klinice od razu mi go podała. Nie spodziewałam się, że wszystko potoczy się tak szybko, przecież ledwo co skończył mi się okres. Kolejnego dnia po południu podeszliśmy do pierwszej IUI. Wspominam to bardzo dobrze, bo inseminację przeprowadzała moja pani doktor, która zawsze wprowadza przemiłą atmosferę i cały stres gdzieś ulatuje. Po IUI czułam się normalnie, jednak dwa dni po domniemanej owulacji zaczęłam czuć kłucie w jajnikach. To trochę zaburzyło mój spokój. Nie miałam USG potwierdzającego pęknięcie pęcherzyków i zaczęłam powątpiewać, że do owulacji w ogóle doszło. Około 8dpo zbadałam proga. Wynik mnie zmiótł - 8,87 ng/mL. Nigdy nie miałam tak słabego wyniku. Na taki scenariusz nie byłam przygotowana. Spodziewałam się dwóch opcji - albo progesteron szorujący po dnie, który potwierdzi, że owulacji nie było, albo wynik wystrzelony w kosmos, bo przecież były dwa pęcherzyki podkręcone stymulacją. Przeżyłam swego rodzaju żałobę. Straciłam nadzieję na szczęśliwy finał tej historii. Ujemna beta 14dpo nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia. Zbierałam siły na drugie podejście.
Przed kolejnym podejściem miałam pojawić się na USG w 1-3dc, ale plany swoje, a życie swoje. Okres, mimo nieodstawienia Duphastonu, przyszedł akurat podczas naszego wyjazdu. Mogłabym pojawić się w 3dc, ale przypadało to na sobotę, a pani doktor wtedy nie pracowała. Wizytę ustaliłam na 5dc. Poszłam bez żadnej nadziei, pogodzona z tym, że cykl jest zmarnowany. Na wizycie okazało się jednak, że możemy rozpocząć stymulację. Pani doktor przepisała Puregon w dawce 50j. Miałam przyjmować go od 5 do 12dc, a 13dc miałam przyjść na USG. Ustaliłyśmy też, że po IUI potwierdzimy owulację na USG i zbadamy proga. Czułam się szczęśliwa i zaopiekowana. Cieszyłam się, że ten cykl jest spokojniejszy niż poprzedni, że mieliśmy szansę podziałać przed IUI. Pod koniec stymulacji mocno czułam prawy jajnik i trochę się obawiałam, że na monitoringu okaże się, że już po owulacji - w końcu 13dc to późno jak na moje cykle, tym bardziej te stymulowane. Na wizytę wzięłam ze sobą męża, w razie gdyby okazało się, że do IUI najlepiej byłoby podejść już teraz. Pani doktor jeszcze przed USG powiedziała, że liczy, że 13-tka (13dc) będzie szczęśliwa. Nie była. Aż sześć pęcherzyków miało powyżej 19mm. Za duże ryzyko ciąży mnogiej. Dostaliśmy bana na starania. Widziałam, że pani doktor jest przykro, ale powtarzała, że moje zdrowie jest najważniejsze i nie możemy tak ryzykować. I że wie, że mogę sobie pomyśleć, że skoro tyle razy się nie udało, to teraz też na pewno nie ustrzelimy szóstki, ale los bywa przekorny.
Jestem zła, zawiedziona, bezradna. Po raz kolejny los zakpił sobie z naszych planów. Wiem, że odpuszczony cykl to nie koniec świata, ale ja jestem już zmęczona ciągłym czekaniem. Myślałam, że mam to poukładane w głowie, że przywykłam do tych dłużących się starań i życia bez dziecka. Teraz wiem, że w ryzach trzymał mnie plan. Plan, który znowu trzeba zmodyfikować. Znowu musimy czekać, żyć w zawieszeniu. Gdybyśmy mogli starać się naturalnie byłoby zdecydowanie łatwiej. Żylibyśmy nadzieją, jak co miesiąc. A teraz jest pustka i czekanie, które już tak bardzo mi się znudziło.
Wczoraj pewna bliska memu sercu staraczka podesłała mi taką grafikę. Muszę to tu mieć.
Życzę sobie siły, bo ja naprawdę wierzę, że w końcu nadejdzie nasz czas.
W maju podeszliśmy do pierwszej inseminacji. Od 2 do 8dc brałam Fostimon 75j., a w 9dc miałam zjawić się na monitoringu. To było szaleństwo. Dzień wcześniej bawiłam się do rana na weselu, a na 13:00 miałam podgląd. Na USG pokazały się dwa solidne pęcherzyki i kilka mniejszych. Pani doktor powiedziała, że albo podajemy zastrzyk na pęknięcie już teraz, zanim te mniejsze podrosną, albo odpuszczamy w tym cyklu, bo będzie za duże ryzyko ciąży mnogiej. Wybór był prosty. Wykupiłam Zivafert, a pani pielęgniarka w klinice od razu mi go podała. Nie spodziewałam się, że wszystko potoczy się tak szybko, przecież ledwo co skończył mi się okres. Kolejnego dnia po południu podeszliśmy do pierwszej IUI. Wspominam to bardzo dobrze, bo inseminację przeprowadzała moja pani doktor, która zawsze wprowadza przemiłą atmosferę i cały stres gdzieś ulatuje. Po IUI czułam się normalnie, jednak dwa dni po domniemanej owulacji zaczęłam czuć kłucie w jajnikach. To trochę zaburzyło mój spokój. Nie miałam USG potwierdzającego pęknięcie pęcherzyków i zaczęłam powątpiewać, że do owulacji w ogóle doszło. Około 8dpo zbadałam proga. Wynik mnie zmiótł - 8,87 ng/mL. Nigdy nie miałam tak słabego wyniku. Na taki scenariusz nie byłam przygotowana. Spodziewałam się dwóch opcji - albo progesteron szorujący po dnie, który potwierdzi, że owulacji nie było, albo wynik wystrzelony w kosmos, bo przecież były dwa pęcherzyki podkręcone stymulacją. Przeżyłam swego rodzaju żałobę. Straciłam nadzieję na szczęśliwy finał tej historii. Ujemna beta 14dpo nie zrobiła już na mnie takiego wrażenia. Zbierałam siły na drugie podejście.
Przed kolejnym podejściem miałam pojawić się na USG w 1-3dc, ale plany swoje, a życie swoje. Okres, mimo nieodstawienia Duphastonu, przyszedł akurat podczas naszego wyjazdu. Mogłabym pojawić się w 3dc, ale przypadało to na sobotę, a pani doktor wtedy nie pracowała. Wizytę ustaliłam na 5dc. Poszłam bez żadnej nadziei, pogodzona z tym, że cykl jest zmarnowany. Na wizycie okazało się jednak, że możemy rozpocząć stymulację. Pani doktor przepisała Puregon w dawce 50j. Miałam przyjmować go od 5 do 12dc, a 13dc miałam przyjść na USG. Ustaliłyśmy też, że po IUI potwierdzimy owulację na USG i zbadamy proga. Czułam się szczęśliwa i zaopiekowana. Cieszyłam się, że ten cykl jest spokojniejszy niż poprzedni, że mieliśmy szansę podziałać przed IUI. Pod koniec stymulacji mocno czułam prawy jajnik i trochę się obawiałam, że na monitoringu okaże się, że już po owulacji - w końcu 13dc to późno jak na moje cykle, tym bardziej te stymulowane. Na wizytę wzięłam ze sobą męża, w razie gdyby okazało się, że do IUI najlepiej byłoby podejść już teraz. Pani doktor jeszcze przed USG powiedziała, że liczy, że 13-tka (13dc) będzie szczęśliwa. Nie była. Aż sześć pęcherzyków miało powyżej 19mm. Za duże ryzyko ciąży mnogiej. Dostaliśmy bana na starania. Widziałam, że pani doktor jest przykro, ale powtarzała, że moje zdrowie jest najważniejsze i nie możemy tak ryzykować. I że wie, że mogę sobie pomyśleć, że skoro tyle razy się nie udało, to teraz też na pewno nie ustrzelimy szóstki, ale los bywa przekorny.
Jestem zła, zawiedziona, bezradna. Po raz kolejny los zakpił sobie z naszych planów. Wiem, że odpuszczony cykl to nie koniec świata, ale ja jestem już zmęczona ciągłym czekaniem. Myślałam, że mam to poukładane w głowie, że przywykłam do tych dłużących się starań i życia bez dziecka. Teraz wiem, że w ryzach trzymał mnie plan. Plan, który znowu trzeba zmodyfikować. Znowu musimy czekać, żyć w zawieszeniu. Gdybyśmy mogli starać się naturalnie byłoby zdecydowanie łatwiej. Żylibyśmy nadzieją, jak co miesiąc. A teraz jest pustka i czekanie, które już tak bardzo mi się znudziło.
Wczoraj pewna bliska memu sercu staraczka podesłała mi taką grafikę. Muszę to tu mieć.
Życzę sobie siły, bo ja naprawdę wierzę, że w końcu nadejdzie nasz czas.
Znowu się nie udało. Cytując klasyka: "niby człowiek wiedział, a jednak się łudził".
W tym cyklu stymulowana byłam Menopurem w mini dawce - 37,5j. Dawka była tak malutka, że w trakcie stymulacji zabrakło mi strzykawek, choć leku zostało sporo. Cykl był spokojniejszy niż poprzednim razem. Inseminacja odbyła się w 14dc, a nie jak ostatnio - w 10dc. W dniu IUI jeden pęcherzyk miał ponad 20mm, a drugi mniejszy chyba 16mm, więc nie wiązałam z nim nadziei. Liczyłam na więcej, ale Pani doktor uświadomiła mi, że lepiej w tę stronę, aniżeli znowu odwoływać IUI ze względu na przestymulowanie. Wyniki nasienia były prawie dwukrotnie lepsze niż ostatnio, więc nadzieja poszybowała w górę. Dzień IUI był nieco szalony, ale udało się wszystko ogarnąć, a tego samego dnia wieczorem bawiliśmy się na imprezie rodzinnej. Swoją drogą, dawno tak dobrze się razem nie bawiliśmy.
Od poniedziałku miałam włączyć Encorton, Accofil i Luteinę. Luteina była dla mnie nowością, a resztę zestawu już dobrze znam i na szczęście nie robi on na mnie wrażenia - czuję się bardzo dobrze i nie mam żadnych skutków ubocznych. Kontrolę morfologii po Accofilu trochę olałam. Badałam krew raz w tygodniu, a nie jak zawsze - dwukrotnie. To dlatego, że po kilku cyklach z tym lekiem już wiem jak na niego reaguję i jakich wartości w morfologii mogę się spodziewać.
Dni uciekały szybko, głowa była zajęta czym innym. Im było bliżej do dnia, w którym miałam zrobić betę, tym bardziej kusiło mnie siknąć na test. Jak nigdy. Jestem zupełnie nietestowa. Skusiłam się w piątek, 13dpi. Widok znajomy, znowu nic się nie zadziało. Test był wprawdzie po terminie, bo tylko taki wygrzebałam na dnie szuflady, ale i tak obdarł mnie z nadziei. Sobotnia beta była dla mnie formalnością, ale zrobiłam ją. Znajomy wynik: < 2,30 mIU/ml.
Idziemy za ciosem, albo raczej - odhaczymy ten trzeci raz. Zupełnie bez nadziei podejdziemy do trzeciej inseminacji. Taki plan od początku miałam w głowie, więc dla własnego spokoju chcę go zrealizować, by przejść na kolejny "level". Nie podoba mi się ta gra. Człowiek daje z siebie wszystko, a końca nie widać. I najgorsze jest to, że nie wiadomo czy w końcu wygramy. Mój mąż mi powtarza, że dla niego kwestia naszego rodzicielstwa to nie pytanie "czy?", tylko "kiedy?". Chciałabym mieć tyle wiary co On.
W tym cyklu stymulowana byłam Menopurem w mini dawce - 37,5j. Dawka była tak malutka, że w trakcie stymulacji zabrakło mi strzykawek, choć leku zostało sporo. Cykl był spokojniejszy niż poprzednim razem. Inseminacja odbyła się w 14dc, a nie jak ostatnio - w 10dc. W dniu IUI jeden pęcherzyk miał ponad 20mm, a drugi mniejszy chyba 16mm, więc nie wiązałam z nim nadziei. Liczyłam na więcej, ale Pani doktor uświadomiła mi, że lepiej w tę stronę, aniżeli znowu odwoływać IUI ze względu na przestymulowanie. Wyniki nasienia były prawie dwukrotnie lepsze niż ostatnio, więc nadzieja poszybowała w górę. Dzień IUI był nieco szalony, ale udało się wszystko ogarnąć, a tego samego dnia wieczorem bawiliśmy się na imprezie rodzinnej. Swoją drogą, dawno tak dobrze się razem nie bawiliśmy.
Od poniedziałku miałam włączyć Encorton, Accofil i Luteinę. Luteina była dla mnie nowością, a resztę zestawu już dobrze znam i na szczęście nie robi on na mnie wrażenia - czuję się bardzo dobrze i nie mam żadnych skutków ubocznych. Kontrolę morfologii po Accofilu trochę olałam. Badałam krew raz w tygodniu, a nie jak zawsze - dwukrotnie. To dlatego, że po kilku cyklach z tym lekiem już wiem jak na niego reaguję i jakich wartości w morfologii mogę się spodziewać.
Dni uciekały szybko, głowa była zajęta czym innym. Im było bliżej do dnia, w którym miałam zrobić betę, tym bardziej kusiło mnie siknąć na test. Jak nigdy. Jestem zupełnie nietestowa. Skusiłam się w piątek, 13dpi. Widok znajomy, znowu nic się nie zadziało. Test był wprawdzie po terminie, bo tylko taki wygrzebałam na dnie szuflady, ale i tak obdarł mnie z nadziei. Sobotnia beta była dla mnie formalnością, ale zrobiłam ją. Znajomy wynik: < 2,30 mIU/ml.
Idziemy za ciosem, albo raczej - odhaczymy ten trzeci raz. Zupełnie bez nadziei podejdziemy do trzeciej inseminacji. Taki plan od początku miałam w głowie, więc dla własnego spokoju chcę go zrealizować, by przejść na kolejny "level". Nie podoba mi się ta gra. Człowiek daje z siebie wszystko, a końca nie widać. I najgorsze jest to, że nie wiadomo czy w końcu wygramy. Mój mąż mi powtarza, że dla niego kwestia naszego rodzicielstwa to nie pytanie "czy?", tylko "kiedy?". Chciałabym mieć tyle wiary co On.
Mam dziś słaby dzień i potrzebuję wylać tu swoje żale. Jest we mnie mnóstwo złości na to, co musimy przechodzić. Ciągłe podporządkowanie życia pod starania - bo wizyta, bo stymulacja, bo zastrzyki. Chciałabym w końcu zakończyć ten etap czekania, ale nie chcę się poddać, nie chcę pogodzić się z myślą, że nigdy nie będziemy mieć dziecka. Chcę być mamą i przeżywać te wszystkie trudy macierzyństwa. Na pewno byłabym zmęczona i zatroskana, ale byłabym też po prostu spełniona i ogromnie wdzięczna, że ten koszmar już za nami. Od zawsze marzył mi się własny dom i szczęśliwa, pełna rodzina. Pierwsze marzenie jest w trakcie realizacji, a ile potrwa jeszcze realizacja tego drugiego? Nikt nie da mi pewności, że ono w ogóle się spełni.
We wrześniu mieliśmy podchodzić do IVF. Wspólnie z mężem zdecydowaliśmy, że nie chcemy już dłużej czekać i czas wytoczyć najcięższe działa. W międzyczasie sytuacja trochę się skomplikowała. Właściwie na własne życzenie, bo zmiana pracy to akurat jedna z rzeczy, na który mam realny wpływ. Nie wiem czy robię dobrze, ale wiem, że tamta praca była już dla mnie pewnego rodzaju poczekalnią. Czekałam tylko, by móc uciec na ciążowe L4. Wszystko tak bardzo rozciągnęło się w czasie, że zaczęłam się czuć zmęczona i wypalona. Teraz czas na nowe wyzwania. Czas, by zrobić coś dla siebie. Do IVF i tak chcielibyśmy podejść, bo muszę wykorzystać urlop, więc byłby to dla mnie najbardziej komfortowy czas na procedurę, ale transfer odroczymy w czasie. Zawsze sobie myślałam, że podchodząc do IVF będę na maksa przygotowana - dużo ruchu i zdrowa dieta. Tymczasem budowa pochłania nasz czas do tego stopnia, że ciężko zadbać o to wszystko. Nie jemy śmieciowego żarcia, ale był czas, że jedliśmy o wiele zdrowiej. I z jednej strony moglibyśmy odsunąć IVF w czasie, by w pełni poświęcić się przygotowaniom do procedury, ale jesteśmy już za bardzo zmęczeni tymi staraniami. Mamy dobre wyniki i mimo wszystko żyjemy zdrowiej niż większość naszych znajomych, którym spłodzenie dziecka przychodzi z łatwością. Pewnie gdyby pierwsza procedura okazała się całkowitą porażką to przed kolejnym podejściem chciałabym trochę odczekać, by lepiej przygotować organizm. A teraz chcę po prostu spróbować. Według naszych wyników nie powinniśmy mieć żadnego problemu z poczęciem dziecka, a jednak ponad dwa lata staramy się o to bezskutecznie. Dalej nie znamy przyczyny naszej niepłodności, a hasło "niepłodność idiopatyczna" tak średnio mnie przekonuje. Nie wiem na ile IVF jest w stanie pomóc w naszej sytuacji. Boję się tego kroku, bo to ostatnie co możemy zrobić.
We wrześniu mieliśmy podchodzić do IVF. Wspólnie z mężem zdecydowaliśmy, że nie chcemy już dłużej czekać i czas wytoczyć najcięższe działa. W międzyczasie sytuacja trochę się skomplikowała. Właściwie na własne życzenie, bo zmiana pracy to akurat jedna z rzeczy, na który mam realny wpływ. Nie wiem czy robię dobrze, ale wiem, że tamta praca była już dla mnie pewnego rodzaju poczekalnią. Czekałam tylko, by móc uciec na ciążowe L4. Wszystko tak bardzo rozciągnęło się w czasie, że zaczęłam się czuć zmęczona i wypalona. Teraz czas na nowe wyzwania. Czas, by zrobić coś dla siebie. Do IVF i tak chcielibyśmy podejść, bo muszę wykorzystać urlop, więc byłby to dla mnie najbardziej komfortowy czas na procedurę, ale transfer odroczymy w czasie. Zawsze sobie myślałam, że podchodząc do IVF będę na maksa przygotowana - dużo ruchu i zdrowa dieta. Tymczasem budowa pochłania nasz czas do tego stopnia, że ciężko zadbać o to wszystko. Nie jemy śmieciowego żarcia, ale był czas, że jedliśmy o wiele zdrowiej. I z jednej strony moglibyśmy odsunąć IVF w czasie, by w pełni poświęcić się przygotowaniom do procedury, ale jesteśmy już za bardzo zmęczeni tymi staraniami. Mamy dobre wyniki i mimo wszystko żyjemy zdrowiej niż większość naszych znajomych, którym spłodzenie dziecka przychodzi z łatwością. Pewnie gdyby pierwsza procedura okazała się całkowitą porażką to przed kolejnym podejściem chciałabym trochę odczekać, by lepiej przygotować organizm. A teraz chcę po prostu spróbować. Według naszych wyników nie powinniśmy mieć żadnego problemu z poczęciem dziecka, a jednak ponad dwa lata staramy się o to bezskutecznie. Dalej nie znamy przyczyny naszej niepłodności, a hasło "niepłodność idiopatyczna" tak średnio mnie przekonuje. Nie wiem na ile IVF jest w stanie pomóc w naszej sytuacji. Boję się tego kroku, bo to ostatnie co możemy zrobić.
Witaj Nowy Roku, bądź dla nas łaskawy.
Czytałam przed chwilą swój ostatni wpis w pamiętniku i jestem w szoku jak ten czas pędzi. Od sierpnia wydarzyło się bardzo wiele, przeżyliśmy kolejne ciężkie momenty, drżąc o zdrowie swoje i bliskich nam osób. Na szczęście w większości wszystko dobrze się skończyło, ale strasznie mnie ten rok poturbował. Pod koniec roku zaczęłam się też martwić o swoje zdrowie. Mój organizm zaczął wysyłać mi dziwne, neurologiczne sygnały, a ja, urodzona pesymistka, tworzyłam w głowie same najgorsze scenariusze. Dziś już jestem prawie pewna, że to wszystko przez stres, ale naprawdę się przestraszyłam. Jak tylko pomyślałam, że nasze podejście do IVF może jeszcze bardziej odwlec się w czasie to czułam paraliżujący strach.
Święta były dla mnie trudne. Choć byłam pełna wdzięczności, że wigilię spędzamy w komplecie, to jednak od kilku lat ciężko jest mi w pełni cieszyć się tym czasem. Odkąd bezskutecznie staramy się o dziecko święta straciły dla mnie urok, a cała "magia świąt" gdzieś uleciała. Podzieliłam się tymi emocjami z bliską mi dziewczyną, moją staraniową przyjaciółką. Odpisała mi wtedy, że tę magię tworzy rodzina, a skoro my ciągle mamy poczucie, że kogoś w niej brakuje to ciężko się cieszyć. To prawda - czujemy pustkę, która w tym świątecznym czasie jest jeszcze bardziej odczuwalna.
Ostatnio czuję się przytłoczona informacjami o kolejnych ciążach. W okresie świątecznym instagram był przepełniony takimi wiadomościami. Dużo w ostatnim czasie ciąż wśród znajomych. Często takich bez wysiłku, ze zdziwieniem: "wow, nie myśleliśmy, że uda się tak szybko". Zazdroszczę. Tak po ludzku zazdroszczę tej beztroski. Jednocześnie cieszą mnie wszystkie wywalczone ciąże koleżanek z długim stażem starań. Ich historie napawają mnie nadzieją, że gdzieś tam na końcu tej zawiłej drogi czeka piękny finał. Słysząc kolejne informacje o ciążach czuję się jednak trochę wyobcowana. Nadal nie potrafię zrozumieć dlaczego nie potrafimy począć dziecka. Dlaczego akurat my?
Ubiegły rok zafundował nam wiele trudnych momentów. Chcę oddzielić to, co było grubą krechą i zacząć ten rok z czystą kartą. Mam nadzieję, że ten rok będzie dla nas przełomowy. Już niedługo, bo 17 stycznia, mamy wizytę kwalifikacyjną. Zrobimy wtedy wszystkie niezbędne badania i jeśli wszystko będzie dobrze to w kolejnym cyklu zaczynamy stymulację. Jestem podekscytowana i przerażona jednocześnie. Cieszę się, bo wiem, że to ogromny krok naprzód. IVF to najskuteczniejsza metoda walki z niepłodnością, realna szansa na upragnione dziecko. Boję się, bo wiem, że to wcale nie jest prosta droga - masa zastrzyków, burza hormonów, możliwe skutki uboczne. Boję się, bo wiem, że pierwszy transfer wcale nie musi dać ciąży. Ba, pierwsza procedura wcale nie musi dać nam zarodków. Może być też tak, że w ogóle nie doczekamy się dziecka. Boję się, że okaże się, że jesteśmy niedopasowani genetycznie, bo przecież nasze wyniki badań są dobre. Mam masę obaw, ale chcę spróbować, bo tylko walcząc mogę wygrać. Czuję ogromną wdzięczność, że medycyna umożliwia nam takie rzeczy. Już to kiedyś pisałam, ale powtórzę się - dla mnie in vitro to prawdziwy cud medycyny. Jestem też ogromnie wdzięczna za refundację, która umożliwia nam podejście do IVF bez konieczności rezygnacji z budowy wymarzonego domu. Możemy próbować spełniać nasze marzenia równocześnie, na co bez refundacji nie moglibyśmy sobie pozwolić. Staram się skupiać na tych pozytywnych aspektach i potraktować to jako szansę od losu.
Roku 2025, bądź dla nas dobry i spełnij nasze marzenie 🙏🏻🤍✨️
Czytałam przed chwilą swój ostatni wpis w pamiętniku i jestem w szoku jak ten czas pędzi. Od sierpnia wydarzyło się bardzo wiele, przeżyliśmy kolejne ciężkie momenty, drżąc o zdrowie swoje i bliskich nam osób. Na szczęście w większości wszystko dobrze się skończyło, ale strasznie mnie ten rok poturbował. Pod koniec roku zaczęłam się też martwić o swoje zdrowie. Mój organizm zaczął wysyłać mi dziwne, neurologiczne sygnały, a ja, urodzona pesymistka, tworzyłam w głowie same najgorsze scenariusze. Dziś już jestem prawie pewna, że to wszystko przez stres, ale naprawdę się przestraszyłam. Jak tylko pomyślałam, że nasze podejście do IVF może jeszcze bardziej odwlec się w czasie to czułam paraliżujący strach.
Święta były dla mnie trudne. Choć byłam pełna wdzięczności, że wigilię spędzamy w komplecie, to jednak od kilku lat ciężko jest mi w pełni cieszyć się tym czasem. Odkąd bezskutecznie staramy się o dziecko święta straciły dla mnie urok, a cała "magia świąt" gdzieś uleciała. Podzieliłam się tymi emocjami z bliską mi dziewczyną, moją staraniową przyjaciółką. Odpisała mi wtedy, że tę magię tworzy rodzina, a skoro my ciągle mamy poczucie, że kogoś w niej brakuje to ciężko się cieszyć. To prawda - czujemy pustkę, która w tym świątecznym czasie jest jeszcze bardziej odczuwalna.
Ostatnio czuję się przytłoczona informacjami o kolejnych ciążach. W okresie świątecznym instagram był przepełniony takimi wiadomościami. Dużo w ostatnim czasie ciąż wśród znajomych. Często takich bez wysiłku, ze zdziwieniem: "wow, nie myśleliśmy, że uda się tak szybko". Zazdroszczę. Tak po ludzku zazdroszczę tej beztroski. Jednocześnie cieszą mnie wszystkie wywalczone ciąże koleżanek z długim stażem starań. Ich historie napawają mnie nadzieją, że gdzieś tam na końcu tej zawiłej drogi czeka piękny finał. Słysząc kolejne informacje o ciążach czuję się jednak trochę wyobcowana. Nadal nie potrafię zrozumieć dlaczego nie potrafimy począć dziecka. Dlaczego akurat my?
Ubiegły rok zafundował nam wiele trudnych momentów. Chcę oddzielić to, co było grubą krechą i zacząć ten rok z czystą kartą. Mam nadzieję, że ten rok będzie dla nas przełomowy. Już niedługo, bo 17 stycznia, mamy wizytę kwalifikacyjną. Zrobimy wtedy wszystkie niezbędne badania i jeśli wszystko będzie dobrze to w kolejnym cyklu zaczynamy stymulację. Jestem podekscytowana i przerażona jednocześnie. Cieszę się, bo wiem, że to ogromny krok naprzód. IVF to najskuteczniejsza metoda walki z niepłodnością, realna szansa na upragnione dziecko. Boję się, bo wiem, że to wcale nie jest prosta droga - masa zastrzyków, burza hormonów, możliwe skutki uboczne. Boję się, bo wiem, że pierwszy transfer wcale nie musi dać ciąży. Ba, pierwsza procedura wcale nie musi dać nam zarodków. Może być też tak, że w ogóle nie doczekamy się dziecka. Boję się, że okaże się, że jesteśmy niedopasowani genetycznie, bo przecież nasze wyniki badań są dobre. Mam masę obaw, ale chcę spróbować, bo tylko walcząc mogę wygrać. Czuję ogromną wdzięczność, że medycyna umożliwia nam takie rzeczy. Już to kiedyś pisałam, ale powtórzę się - dla mnie in vitro to prawdziwy cud medycyny. Jestem też ogromnie wdzięczna za refundację, która umożliwia nam podejście do IVF bez konieczności rezygnacji z budowy wymarzonego domu. Możemy próbować spełniać nasze marzenia równocześnie, na co bez refundacji nie moglibyśmy sobie pozwolić. Staram się skupiać na tych pozytywnych aspektach i potraktować to jako szansę od losu.
Roku 2025, bądź dla nas dobry i spełnij nasze marzenie 🙏🏻🤍✨️
ZACZYNAMY 🥳
Dziś trzeci dzień cyklu. Wróciłam z wizyty u Pani doktor. Na USG wszystko wygląda dobrze, endometrium ładnie się złuszczyło. Pęcherzyków antralnych mam sporo - na prawym jajniku 22, na lewym 16, więc pani doktor jest na razie ostrożna ze stymulacją. Od dziś do niedzieli mam podawać Gonal 150, a w poniedziałek rano całą strzykawkę Orgalutranu. W poniedziałek monitoring. Na wizytę mam zabrać wyniki estradiolu i progesteronu.
Oczywiście nie może być za łatwo - wyszły mi dodatnie przeciwciała IgM na cytomegalię. Pierwszy raz to badanie robiłam w kwietniu 2022 roku. Już wtedy miałam dodatnie przeciwciała IgG, czyli kiedyś przechorowałam CMV, nawet o tym nie wiedząc. Wiele ludzi nosi w sobie tego wirusa i nawet nie są tego świadomi, ponieważ u zdrowych osób jest on niegroźny i w większości przypadków nie daje żadnych objawów. Niestety w ciąży jest bardzo niebezpieczny dla rozwijającego się dziecka, więc musimy wykluczyć świeże zakażenie zanim zdecydujemy się na transfer. Wczoraj zrobiłam badanie na awidność - wynik powinien rozjaśnić sytuację. Czas oczekiwania na wyniki to 10 dni roboczych, ale mam nadzieję, że będą szybciej. Od nich zależy czy jest szansa na świeży transfer. Jednak nie nastawiam się, ponieważ w moim przypadku jest duże ryzyko hiperstymulacji. Powoli do przodu. Metoda małych kroczków. Najpierw skupiam się na stymulacji, a potem będę myśleć o kolejnych etapach.
To wszystko jest dla mnie trochę abstrakcyjne. Czasem nie dowierzam, że dotarliśmy do tego miejsca. Ale cieszę się, bardzo się cieszę, że mamy szansę, najwiekszą jak do tej pory, aby zostać rodzicami.
Idę po Ciebie, moje dziecko 💛
Edit. Mam wyniki. Awidność: 84,7% 🥳
Dziś trzeci dzień cyklu. Wróciłam z wizyty u Pani doktor. Na USG wszystko wygląda dobrze, endometrium ładnie się złuszczyło. Pęcherzyków antralnych mam sporo - na prawym jajniku 22, na lewym 16, więc pani doktor jest na razie ostrożna ze stymulacją. Od dziś do niedzieli mam podawać Gonal 150, a w poniedziałek rano całą strzykawkę Orgalutranu. W poniedziałek monitoring. Na wizytę mam zabrać wyniki estradiolu i progesteronu.
Oczywiście nie może być za łatwo - wyszły mi dodatnie przeciwciała IgM na cytomegalię. Pierwszy raz to badanie robiłam w kwietniu 2022 roku. Już wtedy miałam dodatnie przeciwciała IgG, czyli kiedyś przechorowałam CMV, nawet o tym nie wiedząc. Wiele ludzi nosi w sobie tego wirusa i nawet nie są tego świadomi, ponieważ u zdrowych osób jest on niegroźny i w większości przypadków nie daje żadnych objawów. Niestety w ciąży jest bardzo niebezpieczny dla rozwijającego się dziecka, więc musimy wykluczyć świeże zakażenie zanim zdecydujemy się na transfer. Wczoraj zrobiłam badanie na awidność - wynik powinien rozjaśnić sytuację. Czas oczekiwania na wyniki to 10 dni roboczych, ale mam nadzieję, że będą szybciej. Od nich zależy czy jest szansa na świeży transfer. Jednak nie nastawiam się, ponieważ w moim przypadku jest duże ryzyko hiperstymulacji. Powoli do przodu. Metoda małych kroczków. Najpierw skupiam się na stymulacji, a potem będę myśleć o kolejnych etapach.
To wszystko jest dla mnie trochę abstrakcyjne. Czasem nie dowierzam, że dotarliśmy do tego miejsca. Ale cieszę się, bardzo się cieszę, że mamy szansę, najwiekszą jak do tej pory, aby zostać rodzicami.
Idę po Ciebie, moje dziecko 💛
Edit. Mam wyniki. Awidność: 84,7% 🥳
Wiadomość wyedytowana przez autora 24 stycznia, 18:33
01.02.2025
Ta data miała zostać w naszej pamięci na zawsze i pewnie zostanie, choć wolałabym tego nie pamiętać.
Chociaż chciałabym notować tu wszystko, bo to w końcu mój pamiętnik, to tym razem nie mam ochoty opisywać tych ostatnich dni. Dziś nie mają żadnego znaczenia. Wszystkie zastrzyki, pokłute żyły, przejechane kilometry, poświęcony czas - wszystko na nic.
Dzisiejszy poranek był pełen nadziei. Po ostatnim badaniu USG, wynikach estradiolu i progesteronu Pani doktor wyznaczyła punkcję na sobotę. Wszystko szło zgodnie z planem, bez zbędnych opóźnień. Złożenie podpisów na umowach, oddanie nasienia, założenie wenflonu, aż w końcu punkcja. Pęcherzyków było dużo, bo około 32, według ostatnich monitoringów. Wiedzieliśmy, że nie wszystko się nada do zapłodnienia, że część będzie pusta, niedojrzała. Punkcja przebiegła szybko i bez komplikacji, a przynajmniej nic mi o nich nie wiadomo. Po wszystkim, gdy dochodziłam do siebie na sali, przyszła Pani doktor, informując mnie, że mamy szesnaście kumulusów. Wow, dobry wynik - pomyślałam. Zdecydowałyśmy, że zapłodnimy wszystkie, choć wstępnie mówiłyśmy o dwunastu. Pierwsza procedura, nie wiadomo w którą stronę to wszystko pójdzie, a lepiej mieć więcej, niż za mało. Dostałam rozpiskę leków, w aptece zostawiłam prawie 500 zł. Transfer wyznaczony na środę, więc od jutra miałam zacząć brać leki. W poniedziałek miałam zadzwonić, by dowiedzieć się ile komórek zapłodniło się prawidłowo. Stresowała mnie ta wizja czekania, ale stwierdziłam, że jest weekend i jakoś zleci. Wróciliśmy do domu, położyłam się na drzemkę, bo podbrzusze zaczęło boleć mnie coraz mocniej. Chciałam się zregenerować, by szybko dojść do siebie, w końcu za kilka dni miał odbyć się transfer. Obudził mnie telefon. Znam ten numer, wiedziałam, że to z kliniki, odebrałam więc szybko, na pół przytomna. Pani z rejestracji przekazała mi informację, że żadna z komórek nie nadawała się do zapłodnienia. Mówiła coś o tym, że dojrzałych komórek było zdecydowanie mniej niż kumulusów, wspomniała też o nieprawidłowościach morfologicznych. Niewiele z tego pamiętam. Byłam rozespana i w takim szoku, że chyba nie do końca kodowałam co się dzieje. Słysząc coś o morfologii pomyślałam o plemnikach, więc dopytałam tylko czy chodzi o moje komórki jajowe. No bo jak - z tylu komórek zupełnie nic? Ani jednej prawidłowej? Wszystkiego mam dowiedzieć się z raportu, ale nie wiem kiedy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że jest weekend i nawet nie mam jak skontaktować się z kliniką, ani porozmawiać z Panią doktor o szczegółach.
Po tym telefonie nawet nie potrafiłam płakać. Wydawało mi się, że to sen, że zaraz się obudzę. Nadal w to nie dowierzam. Jestem już długo na tym forum, niejedno widziałam, więc liczyłam się z tym, że coś może pójść nie tak. Obawiałam się, że żadna z komórek się nie zapłodni, albo że nic nie przetrwa do etapu blastki, ale w życiu nie spodziewałam się takiego scenariusza. W najgorszych koszmarach bym tego nie wyśniła. W mojej głowie kłębi się tysiące myśli. Przez cały ten czas starań bardziej skupialiśmy się na wynikach męża, bo słabe HBA, bo niska morfologia. To wszystko da się obejść przy IVF. Byliśmy pełni nadziei. A dziś.. nawet nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Czy to nieudana stymulacja, czy moje komórki jajowe po prostu do niczego się nie nadają? Czy te prawie trzy lata starań to z tego powodu?
Świat nam dziś runął i wszystko wydaje się nie mieć sensu. Los po raz kolejny z nas zadrwił i odebrał resztki nadziei. Ostatnie lata starań nie były lekkie, ale ciągle na duchu podnosiła nas myśl, że jeszcze nie spróbowaliśmy wszystkiego, że jeszcze przed nami in vitro, które pomogło tak wielu parom. Teraz już wiem, że kolejna procedura będzie dla mnie koszmarem i już nie będę taka beztroska jak tym razem. Na ten moment nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić. Czuję się rozsypana na kawałki 💔
Ta data miała zostać w naszej pamięci na zawsze i pewnie zostanie, choć wolałabym tego nie pamiętać.
Chociaż chciałabym notować tu wszystko, bo to w końcu mój pamiętnik, to tym razem nie mam ochoty opisywać tych ostatnich dni. Dziś nie mają żadnego znaczenia. Wszystkie zastrzyki, pokłute żyły, przejechane kilometry, poświęcony czas - wszystko na nic.
Dzisiejszy poranek był pełen nadziei. Po ostatnim badaniu USG, wynikach estradiolu i progesteronu Pani doktor wyznaczyła punkcję na sobotę. Wszystko szło zgodnie z planem, bez zbędnych opóźnień. Złożenie podpisów na umowach, oddanie nasienia, założenie wenflonu, aż w końcu punkcja. Pęcherzyków było dużo, bo około 32, według ostatnich monitoringów. Wiedzieliśmy, że nie wszystko się nada do zapłodnienia, że część będzie pusta, niedojrzała. Punkcja przebiegła szybko i bez komplikacji, a przynajmniej nic mi o nich nie wiadomo. Po wszystkim, gdy dochodziłam do siebie na sali, przyszła Pani doktor, informując mnie, że mamy szesnaście kumulusów. Wow, dobry wynik - pomyślałam. Zdecydowałyśmy, że zapłodnimy wszystkie, choć wstępnie mówiłyśmy o dwunastu. Pierwsza procedura, nie wiadomo w którą stronę to wszystko pójdzie, a lepiej mieć więcej, niż za mało. Dostałam rozpiskę leków, w aptece zostawiłam prawie 500 zł. Transfer wyznaczony na środę, więc od jutra miałam zacząć brać leki. W poniedziałek miałam zadzwonić, by dowiedzieć się ile komórek zapłodniło się prawidłowo. Stresowała mnie ta wizja czekania, ale stwierdziłam, że jest weekend i jakoś zleci. Wróciliśmy do domu, położyłam się na drzemkę, bo podbrzusze zaczęło boleć mnie coraz mocniej. Chciałam się zregenerować, by szybko dojść do siebie, w końcu za kilka dni miał odbyć się transfer. Obudził mnie telefon. Znam ten numer, wiedziałam, że to z kliniki, odebrałam więc szybko, na pół przytomna. Pani z rejestracji przekazała mi informację, że żadna z komórek nie nadawała się do zapłodnienia. Mówiła coś o tym, że dojrzałych komórek było zdecydowanie mniej niż kumulusów, wspomniała też o nieprawidłowościach morfologicznych. Niewiele z tego pamiętam. Byłam rozespana i w takim szoku, że chyba nie do końca kodowałam co się dzieje. Słysząc coś o morfologii pomyślałam o plemnikach, więc dopytałam tylko czy chodzi o moje komórki jajowe. No bo jak - z tylu komórek zupełnie nic? Ani jednej prawidłowej? Wszystkiego mam dowiedzieć się z raportu, ale nie wiem kiedy. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że jest weekend i nawet nie mam jak skontaktować się z kliniką, ani porozmawiać z Panią doktor o szczegółach.
Po tym telefonie nawet nie potrafiłam płakać. Wydawało mi się, że to sen, że zaraz się obudzę. Nadal w to nie dowierzam. Jestem już długo na tym forum, niejedno widziałam, więc liczyłam się z tym, że coś może pójść nie tak. Obawiałam się, że żadna z komórek się nie zapłodni, albo że nic nie przetrwa do etapu blastki, ale w życiu nie spodziewałam się takiego scenariusza. W najgorszych koszmarach bym tego nie wyśniła. W mojej głowie kłębi się tysiące myśli. Przez cały ten czas starań bardziej skupialiśmy się na wynikach męża, bo słabe HBA, bo niska morfologia. To wszystko da się obejść przy IVF. Byliśmy pełni nadziei. A dziś.. nawet nie wiem co o tym wszystkim myśleć. Czy to nieudana stymulacja, czy moje komórki jajowe po prostu do niczego się nie nadają? Czy te prawie trzy lata starań to z tego powodu?
Świat nam dziś runął i wszystko wydaje się nie mieć sensu. Los po raz kolejny z nas zadrwił i odebrał resztki nadziei. Ostatnie lata starań nie były lekkie, ale ciągle na duchu podnosiła nas myśl, że jeszcze nie spróbowaliśmy wszystkiego, że jeszcze przed nami in vitro, które pomogło tak wielu parom. Teraz już wiem, że kolejna procedura będzie dla mnie koszmarem i już nie będę taka beztroska jak tym razem. Na ten moment nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić. Czuję się rozsypana na kawałki 💔
Na początku bardzo dziękuję za wszystkie słowa wsparcia pod poprzednim postem 🤍 Dobrze czuć, że nie jestem sama. Mój mąż też staje na wysokości zadania i bardzo mnie wspiera. Byłby wspaniałym tatą 🥺
Otrzymałam raport z punkcji, który nie powiedział mi zupełnie nic. Spójrzcie same.
Komórki nieprawidłowe morfologicznie (7). A gdzie reszta? Pobraliśmy przecież 16. Napisałam maila do Pani doktor. Otrzymałam odpowiedź: "Z 16 kumulusów było 7 oocytów, ale były nieprawidłowe morfologicznie, więc nie zostały zapłodnione. Przyczyny nie znamy - może przypadek, taki cykl (najbardziej prawdopodobne), ale jak sytuacja powtórzy się w innych warunkach, w innym cyklu, to duże prawdopodobieństwo, że takie są zazwyczaj, stąd brak ciąży".
Sama nie wiem co czuję. Ciężko mi przyjąć, że wina może leżeć w moich komórkach. Jestem zdrowa, szczupła, wszystkie wyniki piękne, owulacje potwierdzone, progesteron po owulacji wysoki. Czy to możliwe, że te nieprawidłowe komórki to faktycznie był przypadek, pechowy cykl? Siedem komórek z siedmiu było nieprawidłowych. Przerażające. Boję się, że to trochę za dużo na przypadek. Lepiej wygląda "tylko" siedem komórek nieprawidłowych, niż szesnaście, ale to nadal dużo. Sto procent. Miałam nadzieję, że dowiem się, że były one niedojrzałe, że może stymulacja nie była trafiona. Analizowałam swoje wyniki - estradiol badany w ŚLA w 7 dc (po 4 dawkach leków stymulujących) wynosił 854,10 pg/mL, a w 10 dc - 3223,60 pg/mL. Oba badania robiłam rano. W 10 dc wieczorem miałam monitoring. Pani doktor zdecydowała wtedy, że punkcja będzie w sobotę. Kazała jeszcze podejść do laboratorium w klinice, by potwierdzić wyniki. Kolejnego dnia dostałam informację, że estradiol wynosi 2980,00 pg/mL. Zdziwiła mnie ta różnica, bo badanie było wykonane prawie 12h później niż to poranne. Trudno porównywać wyniki z różnych laboratoriów, ale mimo wszystko, myślałam, że estradiol powinien choć trochę urosnąć. Brałam już wtedy Orgalutran, nie wiem jak to się ma do tych wyników. Następnym razem planuję wszystkie badania robić w klinice, żeby uniknąć niepotrzebnego stresu. Ale wracając do wyniku - na 32 pęcherzyki widoczne na USG ten wynik nie porywa. Pytałam o to Panią doktor, ale uspokoiła mnie, że na jeden dojrzały pęcherzyk przypada pomiędzy 100 a 300 pg/mL estradiolu. Uśredniając ten wynik, wyszłoby, że dojrzałych było 14 pęcherzyków. Ale czy te niedojrzałe nie wydzielają estradiolu? Czy ten wynik nie był jednak za niski do punkcji? Mam tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi.
Nie uzyskamy odpowiedzi na nurtujące nas pytania, dopóki nie zaczniemy kolejnej procedury. Do tego jeszcze trochę czasu - tym razem Pani doktor postawiła na długi protokół. Od 1 dc mam brać tabletki antykoncepcyjne i zgłosić się na wizytę przed zakończeniem opakowania. Zakładam, że kolejna punkcja będzie w marcu. Czas będzie się dłużył, ale nie przeskoczymy tego. Postaram się wykorzystać go na zadbanie o siebie. Podkręcę suplementację i przede wszystkim - zadbam o sen. Mąż walczy ze mną w tym temacie od dłuższego czasu, ale ciężko mi zmienić swoje wieloletnie przyzwyczajenia. Pani doktor zleciła też badanie kariotypów. Jutro jedziemy do TestDNA oddać krew, a wyniki mają być w terminie od 15 do 21 dni roboczych. Podobno tam wyniki są najszybciej, a ja chcę wiedzieć na czym stoję, więc nie szukałam tańszych opcji. Chciałabym też powtórzyć krzywą glukozową i insulinową. Robiłam to badanie w 2023 roku, jako jedno z pierwszych badań zleconych przez dr MP. Wyniki wyglądały wtedy tak (na czczo -> po 1h -> po 2h):
Glukoza: 73,00 -> 82,00 -> 74,00
Insulina: 2,60 -> 27,90 -> 22,10
Pani doktor nie widziała w tych wynikach nic niepokojącego. Poradziła tylko, żebym jadła częściej, a mniejsze porcje. Miałam też zwracać uwagę na niski indeks glikemiczny, ale z tym tak średnio mi po drodze. Może to błąd, że nie wdrożyłam tych wskazówek w życie.
Ciężko mi. Może trochę lżej po słowach Pani doktor, że według niej najbardziej prawdopodobne jest, że to "taki cykl". Czy naprawdę musimy mieć takiego pecha? Przeszukałam internet i nie znalazłam takiego przypadku jak my. W tych trudnych przypadkach najczęściej jest tak, że komórka się nie zapładnia, albo nie udaje się uzyskać blastocysty. Nigdzie nie przeczytałam, żeby wszystkie komórki były nieprawidłowe morfologicznie. Boję się. Bardzo się boję, że odkryliśmy przyczynę niepłodności, której nie przeskoczymy. W mojej głowie już przelatują myśli o komórce dawczyni. Wiem, że to za wcześnie. Wiem, że pierwsza procedura to jedna wielka zagadka. Ale ja nie znalazłam tak beznadziejnej historii jak nasza i tak ciężko jest myśleć pozytywnie. Czuję się tak, jakbym zderzyła się ze ścianą.
Otrzymałam raport z punkcji, który nie powiedział mi zupełnie nic. Spójrzcie same.
Komórki nieprawidłowe morfologicznie (7). A gdzie reszta? Pobraliśmy przecież 16. Napisałam maila do Pani doktor. Otrzymałam odpowiedź: "Z 16 kumulusów było 7 oocytów, ale były nieprawidłowe morfologicznie, więc nie zostały zapłodnione. Przyczyny nie znamy - może przypadek, taki cykl (najbardziej prawdopodobne), ale jak sytuacja powtórzy się w innych warunkach, w innym cyklu, to duże prawdopodobieństwo, że takie są zazwyczaj, stąd brak ciąży".
Sama nie wiem co czuję. Ciężko mi przyjąć, że wina może leżeć w moich komórkach. Jestem zdrowa, szczupła, wszystkie wyniki piękne, owulacje potwierdzone, progesteron po owulacji wysoki. Czy to możliwe, że te nieprawidłowe komórki to faktycznie był przypadek, pechowy cykl? Siedem komórek z siedmiu było nieprawidłowych. Przerażające. Boję się, że to trochę za dużo na przypadek. Lepiej wygląda "tylko" siedem komórek nieprawidłowych, niż szesnaście, ale to nadal dużo. Sto procent. Miałam nadzieję, że dowiem się, że były one niedojrzałe, że może stymulacja nie była trafiona. Analizowałam swoje wyniki - estradiol badany w ŚLA w 7 dc (po 4 dawkach leków stymulujących) wynosił 854,10 pg/mL, a w 10 dc - 3223,60 pg/mL. Oba badania robiłam rano. W 10 dc wieczorem miałam monitoring. Pani doktor zdecydowała wtedy, że punkcja będzie w sobotę. Kazała jeszcze podejść do laboratorium w klinice, by potwierdzić wyniki. Kolejnego dnia dostałam informację, że estradiol wynosi 2980,00 pg/mL. Zdziwiła mnie ta różnica, bo badanie było wykonane prawie 12h później niż to poranne. Trudno porównywać wyniki z różnych laboratoriów, ale mimo wszystko, myślałam, że estradiol powinien choć trochę urosnąć. Brałam już wtedy Orgalutran, nie wiem jak to się ma do tych wyników. Następnym razem planuję wszystkie badania robić w klinice, żeby uniknąć niepotrzebnego stresu. Ale wracając do wyniku - na 32 pęcherzyki widoczne na USG ten wynik nie porywa. Pytałam o to Panią doktor, ale uspokoiła mnie, że na jeden dojrzały pęcherzyk przypada pomiędzy 100 a 300 pg/mL estradiolu. Uśredniając ten wynik, wyszłoby, że dojrzałych było 14 pęcherzyków. Ale czy te niedojrzałe nie wydzielają estradiolu? Czy ten wynik nie był jednak za niski do punkcji? Mam tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi.
Nie uzyskamy odpowiedzi na nurtujące nas pytania, dopóki nie zaczniemy kolejnej procedury. Do tego jeszcze trochę czasu - tym razem Pani doktor postawiła na długi protokół. Od 1 dc mam brać tabletki antykoncepcyjne i zgłosić się na wizytę przed zakończeniem opakowania. Zakładam, że kolejna punkcja będzie w marcu. Czas będzie się dłużył, ale nie przeskoczymy tego. Postaram się wykorzystać go na zadbanie o siebie. Podkręcę suplementację i przede wszystkim - zadbam o sen. Mąż walczy ze mną w tym temacie od dłuższego czasu, ale ciężko mi zmienić swoje wieloletnie przyzwyczajenia. Pani doktor zleciła też badanie kariotypów. Jutro jedziemy do TestDNA oddać krew, a wyniki mają być w terminie od 15 do 21 dni roboczych. Podobno tam wyniki są najszybciej, a ja chcę wiedzieć na czym stoję, więc nie szukałam tańszych opcji. Chciałabym też powtórzyć krzywą glukozową i insulinową. Robiłam to badanie w 2023 roku, jako jedno z pierwszych badań zleconych przez dr MP. Wyniki wyglądały wtedy tak (na czczo -> po 1h -> po 2h):
Glukoza: 73,00 -> 82,00 -> 74,00
Insulina: 2,60 -> 27,90 -> 22,10
Pani doktor nie widziała w tych wynikach nic niepokojącego. Poradziła tylko, żebym jadła częściej, a mniejsze porcje. Miałam też zwracać uwagę na niski indeks glikemiczny, ale z tym tak średnio mi po drodze. Może to błąd, że nie wdrożyłam tych wskazówek w życie.
Ciężko mi. Może trochę lżej po słowach Pani doktor, że według niej najbardziej prawdopodobne jest, że to "taki cykl". Czy naprawdę musimy mieć takiego pecha? Przeszukałam internet i nie znalazłam takiego przypadku jak my. W tych trudnych przypadkach najczęściej jest tak, że komórka się nie zapładnia, albo nie udaje się uzyskać blastocysty. Nigdzie nie przeczytałam, żeby wszystkie komórki były nieprawidłowe morfologicznie. Boję się. Bardzo się boję, że odkryliśmy przyczynę niepłodności, której nie przeskoczymy. W mojej głowie już przelatują myśli o komórce dawczyni. Wiem, że to za wcześnie. Wiem, że pierwsza procedura to jedna wielka zagadka. Ale ja nie znalazłam tak beznadziejnej historii jak nasza i tak ciężko jest myśleć pozytywnie. Czuję się tak, jakbym zderzyła się ze ścianą.
Ten tydzień to chyba najtrudniejszy czas w naszych dotychczasowych staraniach. Chociaż na początku starań czułam ogromną frustrację, bo nie udawało się w pierwszym, drugim, trzecim cyklu i to też były naprawdę ciężkie emocje dla młodej dziewczyny, która bardzo pragnęła dziecka, to te aktualne emocje są zupełnie inne. Dojrzalsze, ale też bardziej destrukcyjne. Nie ma dnia, żebym nie myślała o tym co się stało. Nie ma dnia, żebym nie przeszukiwała internetu w poszukiwaniu podobnych historii, które dają nadzieję. Czasem nie dowierzam, że za nami już pierwsza procedura. Niby krok do przodu, a jakby dwa kroki w tył.
Mąż nie pozwala mi myśleć, że to moja wina. W ogóle nie uznaje w tej sytuacji słowa "wina", ale ja bardzo przeżywam to, że nawet nie mieliśmy szansy na zapłodnienie z powodu moich komórek. Dla mnie informacja o tym, że nie ma ani jednej prawidłowej komórki była chyba trudniejsza do przyjęcia, niż gdybyśmy otrzymali telefon, że nie mamy ani jednego zarodka. Tak się czasem zdarza. Druga procedura daje zazwyczaj lepsze efekty. Słyszę słowa pocieszenia, że u nas też tak będzie, że pierwsza procedura to próba, że za drugim razem będzie lepiej. Ale ciągle wybrzmiewają mi w głowie słowa: "komórki nieprawidłowe morfologicznie". Czy to da się naprawić? Mam żal do swojego ciała, że zawiodło, kiedy tak bardzo na nie liczyłam. Dopiero teraz rozumiem co czuł mąż, gdy lekarze przez większość naszych starań za przyczynę niepłodności przypisywali nam czynnik męski.
Jako słowa pocieszenia usłyszałam też (oczywiście w dobrej wierze, jako motywacja do dalszej walki), że przecież nikt nie umarł, trzeba walczyć dalej. A ja właśnie czuję jakby coś we mnie umarło - moje marzenia, moje wyobrażenia o najbliższych miesiącach, o wakacjach z brzuszkiem, o świętach z dzieckiem na rękach, o zamknięciu tego cholernego rozdziału życia, jakim jest niepłodność. Wiem, popłynęłam, ale naprawdę wierzyłam, że wyczerpaliśmy limit nieszczęść i w końcu nadszedł nasz czas. Teraz łapią mnie wątpliwości czy on w ogóle nadejdzie, ale dopóki mamy siłę - będziemy walczyć. Większość moich znajomych, często z niełatwą historią, wygrało tę walkę. Czasem trzeba dotknąć dna, by się odbić, prawda?
Czekam teraz na miesiączkę. Powinna przyjść maksymalnie do tygodnia. Od 1 dc zaczynam antykoncepcję. Potrwa 21 dni, więc to będą trzy długie tygodnie. Może w międzyczasie przyjdą wyniki kariotypów. Dziś właśnie miałam sen, że mój wynik był nieprawidłowy. Nie chcę doświadczać tego poczucia żalu i niesprawiedliwości, które czułam w nocy. Mam nadzieję, że wyniki będą prawidłowe i to będzie kolejne badanie, które po prostu odhaczymy. Ten czas do kolejnej procedury chcę wykorzystać na poprawę jakości komórek. Zaczęłam pić inozytol. Dopiero teraz, bo wcześniej myślałam, że dawka, którą zażywam (500 mg) jest wystarczająca. Zwiększam dawkę koenzymu, dorzucam argininę. Wracam do jogi. Może ten czas do kolejnej stymulacji nie jest wystarczająco długi, by coś zdziałać, ale nie mogę siedzieć bezczynnie. Jeśli wyznaczę sobie jakiś cel, czas szybciej upłynie, a moja głowa też lepiej się poczuje, wiedząc, że robię wszystko, co w mojej mocy, aby się udało. Swoją drogą - przeraża mnie to, że czekam aż upłynie czas. Ciągle na coś czekamy, żyjemy od wizyty do wizyty, od badania do badania, a życie ucieka nam przez palce. Ciężko jednak cieszyć się codziennością, kiedy odczuwa się taką pustkę w domu i w sercu.
Każdy zakręt na tej nierównej drodze jeszcze bardziej umacnia nasze małżeństwo. Jesteśmy tacy silni.. z tym, że my już nie chcemy być silni, chcemy po prostu być szczęśliwi. Tylko tyle i aż tyle.
Mąż nie pozwala mi myśleć, że to moja wina. W ogóle nie uznaje w tej sytuacji słowa "wina", ale ja bardzo przeżywam to, że nawet nie mieliśmy szansy na zapłodnienie z powodu moich komórek. Dla mnie informacja o tym, że nie ma ani jednej prawidłowej komórki była chyba trudniejsza do przyjęcia, niż gdybyśmy otrzymali telefon, że nie mamy ani jednego zarodka. Tak się czasem zdarza. Druga procedura daje zazwyczaj lepsze efekty. Słyszę słowa pocieszenia, że u nas też tak będzie, że pierwsza procedura to próba, że za drugim razem będzie lepiej. Ale ciągle wybrzmiewają mi w głowie słowa: "komórki nieprawidłowe morfologicznie". Czy to da się naprawić? Mam żal do swojego ciała, że zawiodło, kiedy tak bardzo na nie liczyłam. Dopiero teraz rozumiem co czuł mąż, gdy lekarze przez większość naszych starań za przyczynę niepłodności przypisywali nam czynnik męski.
Jako słowa pocieszenia usłyszałam też (oczywiście w dobrej wierze, jako motywacja do dalszej walki), że przecież nikt nie umarł, trzeba walczyć dalej. A ja właśnie czuję jakby coś we mnie umarło - moje marzenia, moje wyobrażenia o najbliższych miesiącach, o wakacjach z brzuszkiem, o świętach z dzieckiem na rękach, o zamknięciu tego cholernego rozdziału życia, jakim jest niepłodność. Wiem, popłynęłam, ale naprawdę wierzyłam, że wyczerpaliśmy limit nieszczęść i w końcu nadszedł nasz czas. Teraz łapią mnie wątpliwości czy on w ogóle nadejdzie, ale dopóki mamy siłę - będziemy walczyć. Większość moich znajomych, często z niełatwą historią, wygrało tę walkę. Czasem trzeba dotknąć dna, by się odbić, prawda?
Czekam teraz na miesiączkę. Powinna przyjść maksymalnie do tygodnia. Od 1 dc zaczynam antykoncepcję. Potrwa 21 dni, więc to będą trzy długie tygodnie. Może w międzyczasie przyjdą wyniki kariotypów. Dziś właśnie miałam sen, że mój wynik był nieprawidłowy. Nie chcę doświadczać tego poczucia żalu i niesprawiedliwości, które czułam w nocy. Mam nadzieję, że wyniki będą prawidłowe i to będzie kolejne badanie, które po prostu odhaczymy. Ten czas do kolejnej procedury chcę wykorzystać na poprawę jakości komórek. Zaczęłam pić inozytol. Dopiero teraz, bo wcześniej myślałam, że dawka, którą zażywam (500 mg) jest wystarczająca. Zwiększam dawkę koenzymu, dorzucam argininę. Wracam do jogi. Może ten czas do kolejnej stymulacji nie jest wystarczająco długi, by coś zdziałać, ale nie mogę siedzieć bezczynnie. Jeśli wyznaczę sobie jakiś cel, czas szybciej upłynie, a moja głowa też lepiej się poczuje, wiedząc, że robię wszystko, co w mojej mocy, aby się udało. Swoją drogą - przeraża mnie to, że czekam aż upłynie czas. Ciągle na coś czekamy, żyjemy od wizyty do wizyty, od badania do badania, a życie ucieka nam przez palce. Ciężko jednak cieszyć się codziennością, kiedy odczuwa się taką pustkę w domu i w sercu.
Każdy zakręt na tej nierównej drodze jeszcze bardziej umacnia nasze małżeństwo. Jesteśmy tacy silni.. z tym, że my już nie chcemy być silni, chcemy po prostu być szczęśliwi. Tylko tyle i aż tyle.
Minął już ponad miesiąc od tamtych dni. Znowu żyję normalnie, uśmiecham się, jak gdyby nic złego się nie stało. Czasem robię dobrą minę do złej gry, zakładam maskę, ale przeważają jednak te dobre momenty. Staram się codziennie znaleźć choć chwilę na ćwiczenia na macie. Nie zawsze mi się to udaje, ale w końcu nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia. I w końcu taki odpuszczony dzień nie demotywuje mnie do dalszych ćwiczeń. To miła przemiana, bo dotychczas każda próba regularnej aktywności fizycznej wiązała się z ogromną presją, jaką sobie narzucałam, wyrzutami sumienia, gdy nie udało się poćwiczyć i w efekcie - szybką demotywacją. Teraz mam poczucie, że robię coś dla siebie i to jest fajne. A to, że zauważam pierwsze efekty ćwiczeń jest jeszcze lepsze.
Dziś biorę ostatnią tabletkę antykoncepcyjną i sama nie dowierzam w to, jak ten czas szybko upłynął. Codzienny alarm w telefonie, przypominający o wzięciu tabletki, uświadamiał mi jednocześnie, że dni uciekają mi przez palce. Z jednej strony się cieszę, że to tak szybko minęło, a z drugiej - jestem przerażona, że życie tak pędzi. Za niedługo moje urodziny. Coraz bardziej mnie to przygnębia. To jeszcze za wcześnie, by czuć presję czasu, ale z każdym kolejnym rokiem jest ciężej cieszyć się urodzinami.
Dzisiaj byłam na wizycie u Pani doktor. Widziałam się z nią pierwszy raz od punkcji. Jadąc na wizytę nie miałam świadomości, że ta wizyta będzie dla mnie tak trudna. Pani doktor zapytała mnie o samopoczucie podczas tamtej stymulacji, o to czy nie miałam gorączki, albo objawów infekcji. Zaprzeczyłam, bo nic takiego nie kojarzę. Pokazała mi zdjęcie mojej komórki jajowej, które przesłała jej Pani embriolog. Na ogół nie robią takich rzeczy, ale tym razem zrobili wyjątek. Embriolodzy nigdy wcześniej nie spotkali się z takimi komórkami. Pani doktor po otrzymaniu zdjęcia myślała, że to komórka jakiegoś wirusa, a nie komórka jajowa. Brzmi strasznie, prawda? Ja też jestem przerażona. Czuję się dziwnie, mam żal do swojego ciała, że wyprodukowało coś takiego. Embriolodzy codziennie widzą tyle komórek, ale TAKICH jeszcze nie widzieli. Czuję się jak kosmitka. Powiedziałam Pani doktor, że byłam świadoma ile rzeczy może pójść nie tak, ale takiej sytuacji się nie spodziewałam. Odpowiedziała: "nikt się tego nie spodziewał". No właśnie, myślałam, że jesteśmy łatwym przypadkiem - wszystkie wyniki w normie, trzeba tylko pomóc połączyć się naszym komórkom i będzie z tego dziecko. Wiem, że in vitro to nie jest prosta droga, ale przecież ludziom się udaje za pierwszym razem. Oh, ja naiwna. A tak się zawsze w głębi duszy bałam, że problem jest ukryty gdzieś głębiej. Czasem myślę, że to sobie wykrakałam. Teraz sobie możemy gdybać, ale tak naprawdę dopiero druga procedura wyjaśni czy mieliśmy wtedy pecha, czy przyczyną naszej niepłodności są moje komórki. Pani doktor wierzy, że kolejna procedura da nam lepsze efekty - inny protokół, inne leki, a przede wszystkim inny cykl. Pozwoliła sobie nawet na stwierdzenie, że na 90% to nie jest wina komórek, tylko tych wszystkich czynników, które tak niefortunnie ze sobą zagrały. Pocieszam się, że 90% to sporo, ale i tak jestem przybita. Niby nic się nie zmieniło, niby te informacje nie wnoszą nic nowego, bo to już zamknięty rozdział, to już się stało, startujemy przecież z nową procedurą, ale ja po tej wizycie znowu się rozsypałam. Znowu muszę sobie to wszystko poukładać w głowie i posklejać swój świat w całość.
Od jutra, codziennie rano mam robić zastrzyk - Gonapeptyl. Ma on za zadanie wyciszyć przysadkę mózgową. Kolejna wizyta za niecałe dwa tygodnie, wtedy rozpoczniemy stymulację. Długi protokół jest naprawdę długi. Punkcja powinna odbyć się pod koniec marca. Na ten moment nie wyobrażam sobie tego, co będę czuć po kolejnej punkcji. Już na samą myśl o tym paraliżuje mnie strach. Miałam już kilka takich snów, że jestem po kolejnej punkcji i odliczam godziny z nadzieją, że nie zadzwonią z laboratorium. To tylko pokazuje jak bardzo boję się powtórki tamtych wydarzeń. Chciałabym zasnąć i obudzić się po wszystkim, ale już raz mnie przecież obudził telefon z laboratorium.
Tak bardzo się boję co przyniesie przyszłość.
Dziś biorę ostatnią tabletkę antykoncepcyjną i sama nie dowierzam w to, jak ten czas szybko upłynął. Codzienny alarm w telefonie, przypominający o wzięciu tabletki, uświadamiał mi jednocześnie, że dni uciekają mi przez palce. Z jednej strony się cieszę, że to tak szybko minęło, a z drugiej - jestem przerażona, że życie tak pędzi. Za niedługo moje urodziny. Coraz bardziej mnie to przygnębia. To jeszcze za wcześnie, by czuć presję czasu, ale z każdym kolejnym rokiem jest ciężej cieszyć się urodzinami.
Dzisiaj byłam na wizycie u Pani doktor. Widziałam się z nią pierwszy raz od punkcji. Jadąc na wizytę nie miałam świadomości, że ta wizyta będzie dla mnie tak trudna. Pani doktor zapytała mnie o samopoczucie podczas tamtej stymulacji, o to czy nie miałam gorączki, albo objawów infekcji. Zaprzeczyłam, bo nic takiego nie kojarzę. Pokazała mi zdjęcie mojej komórki jajowej, które przesłała jej Pani embriolog. Na ogół nie robią takich rzeczy, ale tym razem zrobili wyjątek. Embriolodzy nigdy wcześniej nie spotkali się z takimi komórkami. Pani doktor po otrzymaniu zdjęcia myślała, że to komórka jakiegoś wirusa, a nie komórka jajowa. Brzmi strasznie, prawda? Ja też jestem przerażona. Czuję się dziwnie, mam żal do swojego ciała, że wyprodukowało coś takiego. Embriolodzy codziennie widzą tyle komórek, ale TAKICH jeszcze nie widzieli. Czuję się jak kosmitka. Powiedziałam Pani doktor, że byłam świadoma ile rzeczy może pójść nie tak, ale takiej sytuacji się nie spodziewałam. Odpowiedziała: "nikt się tego nie spodziewał". No właśnie, myślałam, że jesteśmy łatwym przypadkiem - wszystkie wyniki w normie, trzeba tylko pomóc połączyć się naszym komórkom i będzie z tego dziecko. Wiem, że in vitro to nie jest prosta droga, ale przecież ludziom się udaje za pierwszym razem. Oh, ja naiwna. A tak się zawsze w głębi duszy bałam, że problem jest ukryty gdzieś głębiej. Czasem myślę, że to sobie wykrakałam. Teraz sobie możemy gdybać, ale tak naprawdę dopiero druga procedura wyjaśni czy mieliśmy wtedy pecha, czy przyczyną naszej niepłodności są moje komórki. Pani doktor wierzy, że kolejna procedura da nam lepsze efekty - inny protokół, inne leki, a przede wszystkim inny cykl. Pozwoliła sobie nawet na stwierdzenie, że na 90% to nie jest wina komórek, tylko tych wszystkich czynników, które tak niefortunnie ze sobą zagrały. Pocieszam się, że 90% to sporo, ale i tak jestem przybita. Niby nic się nie zmieniło, niby te informacje nie wnoszą nic nowego, bo to już zamknięty rozdział, to już się stało, startujemy przecież z nową procedurą, ale ja po tej wizycie znowu się rozsypałam. Znowu muszę sobie to wszystko poukładać w głowie i posklejać swój świat w całość.
Od jutra, codziennie rano mam robić zastrzyk - Gonapeptyl. Ma on za zadanie wyciszyć przysadkę mózgową. Kolejna wizyta za niecałe dwa tygodnie, wtedy rozpoczniemy stymulację. Długi protokół jest naprawdę długi. Punkcja powinna odbyć się pod koniec marca. Na ten moment nie wyobrażam sobie tego, co będę czuć po kolejnej punkcji. Już na samą myśl o tym paraliżuje mnie strach. Miałam już kilka takich snów, że jestem po kolejnej punkcji i odliczam godziny z nadzieją, że nie zadzwonią z laboratorium. To tylko pokazuje jak bardzo boję się powtórki tamtych wydarzeń. Chciałabym zasnąć i obudzić się po wszystkim, ale już raz mnie przecież obudził telefon z laboratorium.
Tak bardzo się boję co przyniesie przyszłość.
Nie wiem nawet od czego zacząć. Długi protokół, zmiana leków. Pęcherzyki rosły wolniej, co odebrałam za dobry znak. Cieszyłam się, że jest inaczej niż za pierwszym razem. Poza tym pęcherzyków było mniej niż ostatnio, więc wierzyłam, że będą lepsze jakościowo. Podeszłam do tej procedury na chłodno, nie chciałam o niej rozmawiać, chciałam ją po prostu przejść. W sobotę miałam punkcję. Znowu sobota, nawet godzina ta sama. Miałam traumę po tamtej sobocie, ale starałam się wierzyć, że w tamtej procedurze to naprawdę był "taki cykl". Nie mogę mieć przecież tak złych komórek, przy tak dobrych wynikach badań. Tym razem pobrano 15 kumulusów. Całą sobotę przesiedziałam z telefonem w dłoni, modląc się by nikt nie zadzwonił. Nie zadzwonili. Szok, niedowierzanie. Jestem już o krok dalej niż ostatnio - pomyślałam. Wczoraj zaczęłam przyjmować leki przygotowujące do transferu. Dalej byłam sceptyczna, ale tym razem przynajmniej czułam, że cały ten dyskomfort po punkcji, obolałe ciało, to nie jest na marne. Zastanawiałam się co tam się dzieje w laboratorium. Marzyłam. Snułam w głowie piękne scenariusze. Dzisiaj miałam dzwonić, by dowiedzieć się ile komórek się zapłodniło, a jednocześnie miało to być info z trzeciej doby. Pani doktor uprzedziła mnie, że często w poniedziałki sami dzwonią z informacją, bo mają dużo zabiegów, procedur i nie są w stanie odbierać telefonów w wyznaczonych godzinach. Wiedziałam więc, że telefon może zdzwonić, ale bardzo chciałam, żeby jednak nie dzwonił. Zadzwonił. Pani embriolog (?) do weryfikacji potrzebowała mój PESEL. Podałam go tak szybko, że ona chyba nawet nie zakodowała, spytała tylko ze zdziwieniem "to już?". Moje serce biło jak oszalałe. Czułam, że jest źle. Tym razem z 15 kumulusów (nie wiem jeszcze ile było komórek) tylko jedna komórka była prawidłowa, ale się nie zapłodniła. Tym samym zakończyła się procedura numer 2. Nie możemy już podejść do kolejnej procedury z dofinansowaniem, bo dwukrotnie nie udało się nam uzyskać minimum dwóch komórek nadających się do zapłodnienia. Gdy się rozłączyłam czułam tylko złość. Nie tyle smutek, co ogromną wściekłość na to wszystko. Mam wrażenie, że ja już przy pierwszej procedurze pogodziłam się z tym, że przyczyną niepłodności są moje komórki i kolejna procedura może się nie udać. Bardzo chciałam się mylić. Nawet Pani doktor była przekonana, że tym razem będzie inaczej.
Nie wiem co teraz. Gdzie szukać pomocy? Próbować jeszcze czy pogodzić się z tym, że nigdy nie zostanę biologiczną mamą? Nie wiem czy mam siłę dalej walczyć. Nie wiem czy bardziej mi zależy na tym, żeby mieć dziecko, czy żeby to dziecko było moje. Jestem zmęczona fizycznie i psychicznie. Ta procedura trwała tak długo. Dziesiątki zastrzyków, dojazdy do kliniki, zwalnianie się z pracy, szukanie kolejnych wymówek. Naprawdę nie mam siły.
Umówiłam wizytę u Pani doktor na piątek. Muszę z nią porozmawiać. Wcześniej przedstawiała mi swój plan i mówiła, że na razie mam nie myśleć o komórce dawczyni, ale w tej sytuacji na pewno to zasugeruje. Dzięki pomocy jednej z dziewczyn z Ovu (dziękuję jeszcze raz 🤍) umówiłam się na bezpłatną konsultację z czeską kliniką. Nie wiem czy to ma sens w przypadku, gdy to moje komórki są problemem. Tam zazwyczaj trafiają dziewczyny z niskim AMH, albo w sytuacji, gdy jest problem z uzyskaniem zarodków. U mnie problem leży gdzieś indziej. Jeśli któraś z Was wie co mogłabym jeszcze zbadać, gdzie szukać pomocy to bardzo proszę o porady. Spełnienia się mój najczarniejszy scenariusz - nawet IVF nie jest w stanie nam pomóc. Nie znam drugiego tak beznadziejnego przypadku jak nasz. Ostatkiem sił zawalczę po raz kolejny, tylko niech ktoś tchnie we mnie nadzieję.
Nie wiem co teraz. Gdzie szukać pomocy? Próbować jeszcze czy pogodzić się z tym, że nigdy nie zostanę biologiczną mamą? Nie wiem czy mam siłę dalej walczyć. Nie wiem czy bardziej mi zależy na tym, żeby mieć dziecko, czy żeby to dziecko było moje. Jestem zmęczona fizycznie i psychicznie. Ta procedura trwała tak długo. Dziesiątki zastrzyków, dojazdy do kliniki, zwalnianie się z pracy, szukanie kolejnych wymówek. Naprawdę nie mam siły.
Umówiłam wizytę u Pani doktor na piątek. Muszę z nią porozmawiać. Wcześniej przedstawiała mi swój plan i mówiła, że na razie mam nie myśleć o komórce dawczyni, ale w tej sytuacji na pewno to zasugeruje. Dzięki pomocy jednej z dziewczyn z Ovu (dziękuję jeszcze raz 🤍) umówiłam się na bezpłatną konsultację z czeską kliniką. Nie wiem czy to ma sens w przypadku, gdy to moje komórki są problemem. Tam zazwyczaj trafiają dziewczyny z niskim AMH, albo w sytuacji, gdy jest problem z uzyskaniem zarodków. U mnie problem leży gdzieś indziej. Jeśli któraś z Was wie co mogłabym jeszcze zbadać, gdzie szukać pomocy to bardzo proszę o porady. Spełnienia się mój najczarniejszy scenariusz - nawet IVF nie jest w stanie nam pomóc. Nie znam drugiego tak beznadziejnego przypadku jak nasz. Ostatkiem sił zawalczę po raz kolejny, tylko niech ktoś tchnie we mnie nadzieję.
Wiadomość wyedytowana przez autora 31 marca, 21:07
W czwartek miałam konsultację online z czeską kliniką. Połączyłam się z Panią doktor i jej asystentką. Rozmowa odbyła się w języku polskim, więc czułam się swobodnie. Pani doktor przeprowadziła szczegółowy wywiad o
dotychczasowym leczeniu, naszych badaniach, chorobach w rodzinie. Po wysłuchaniu naszej historii zaleciła zbadanie genu, który może odpowiadać za zespół pustego pęcherzyka. Podobno mutacja w tym genie wpływa też na jakość komórek, stąd pomysł Pani doktor, by to sprawdzić. Popiera moją decyzję o USG pod kątem endometriozy (choć nie uważa, żeby to mogło mieć aż taki wpływ na przebieg procedur) oraz konsultację z immunologiem. Chciała zobaczyć raporty z punkcji, ale odebrałam je dopiero na wizycie w klinice, którą miałam kilka godzin później. Przed kolejną procedurą mamy odczekać dwa miesiące, żeby dać odpocząć mojemu organizmowi po tych stymulacjach i punkcjach. Pani doktor ma pomysły, ale chce się najpierw przyjrzeć kartom stymulacji i raportom po punkcji, by jak najlepiej rozpisać leczenie. Dosłałam już wszystkie brakujące dokumenty i czekam na dalsze informacje.
Wizyta w klinice odbyła się w tym samym dniu, choć pierwotnie miała być w piątek. Dopiero na wizycie dowiedziałam się ile faktycznie udało się uzyskać komórek podczas drugiej procedury - według raportu: 1 x MII, 3 x GV. Pani doktor powiedziała, że nie wyglądały tak jak ostatnio, co mnie bardzo ucieszyło, bo jadąc na wizytę obawiałam się, że znowu usłyszę o komórkach wirusa. Wiadomo już, że coś z nimi nie gra, bo przy tej ilości pęcherzyków jest ich za mało i są niedojrzałe. Jest jakiś problem na etapie dojrzewania komórek i nie wiemy dlaczego tak się dzieje. Mogłabym zrobić badanie WES, które bada mutacje w genach, ale to bardzo drogie badanie, a poza tym nie da nam żadnego rozwiązania problemu. Ostatnim pomysłem Pani doktor jest hormon wzrostu, który miałabym brać w małej dawce przez trzy miesiące. Mówiła, że może on naprawić coś w receptorach komórek, ale muszę go brać minimum trzy miesiące, bo tyle dojrzewają komórki. Jak zapytałam o skuteczność to usłyszałam, że są pacjentki, którym to pomogło, a są też takie, u których sytuacja się nie zmieniła. Nie ma to skutków ubocznych, więc stwierdziłam, że może warto spróbować. Po trzech miesiącach przyjmowania hormonu wzrostu mamy spróbować ministymulacji. Jeśli chodzi o ministymulacje to byłam nastawiona na Czechy, ale skoro mam już ten lek, a zaproponowała go dr MP, to chyba damy sobie ostatnią szansę w obecnej klinice. Oczywiście komercyjnie, bo z programu na własnych komórkach nie możemy już przystąpić. Czuję żal, bo wystarczyła jedna dojrzała komórka więcej w tej procedurze i nie musielibyśmy ponosić tak gigantycznych kosztów. Wiem, że pieniądze to kwestia drugorzędna, ale kiedy buduje się dom, to ta kwestia staje się bardzo istotna. Pani doktor, podobnie jak dr z czeskiej kliniki, uważa, że endometrioza nie wpłynęłaby w takim stopniu na komórki, tym bardziej przy długim protokole, który jest stosowany właśnie u pacjentek z endometriozą. Wizytę u immunologa popiera - uważa, że zaburzenia immunologiczne raczej nie są przyczyną moich problemów, ale konsultacja z lekarzem immunologiem może nam się przydać w przyszłości. Na wizycie poprosiłam też o raport z poprzedniej procedury, ponieważ miałam tylko skan na mailu. Po przyjeździe do domu odkryłam, że raport, który otrzymałam mailowo kilka dni po punkcji jest inny, niż ten, który dała mi Pani doktor na wizycie. Na tym poprzednim nie były wymienione komórki, które udało się pobrać (możecie zobaczyć go kilka wpisów wyżej). Dzwoniłam wtedy do laboratorium, by dowiedzieć się czegoś więcej, ale usłyszałam, że komórki były nieprawidłowe, więc nie mieli czego opisywać. Na raporcie otrzymanym od Pani doktor jest informacja: 5 x MI, 2 x zdegenerowane (i tu znowu lekki żal do losu, bo może tym pięciu komórkom nie zabrakło wiele, żeby zostać MII?). Nie wiem jakim cudem mam dwa różne raporty, ale taka sytuacja nie powinna mieć miejsca.
Rozmawiałyśmy też z Panią doktor o KD. Pytała, czy nie jestem na to gotowa. Moglibyśmy podejść do procedury z KD i skorzystać z refundacji. Wiem, że to ogromna szansa na rodzicielstwo i tak naprawdę widząc kobietę w ciąży nikt się nie zastanawia czy dziecko, które nosi jest genetycznie w 100% jej, ale ja na razie psychicznie nie jestem w stanie tego unieść. Zajrzałam nawet na watęk dotyczący KD. Dziewczyny pięknie piszą o swoich dzieciach i są wdzięczne za ten dar medycyny, jednak trzeba być z tą decyzją całkowicie pogodzonym. U mnie to jeszcze nie ten etap. Choć mam czasem takie momenty, kiedy myślę, że chcę po prostu zostać mamą, chcę by ten koszmar w końcu się skończył, a decyzja o KD pewnie przyspieszyłaby ten proces, to jednak nie jestem gotowa na ten krok. W mojej klinice komórki biorą z Czech, ale od dawczyń, a nie od pacjentek, co jest istotne, bo jak Pani doktor słusznie zauważyła - bez przyczyny do kliniki nikt nie trafia i wiele z tych dziewczyn, które oddają nadliczbowe komórki, jest obciążonych różnymi chorobami. Na dobór odpowiedniej dawczyni czeka się około trzech miesięcy. W większości przypadków taka procedura kończy się sukcesem. To pocieszające, ale ja chcę jeszcze zawalczyć.
Mimo sugestii lekarzy, że endometrioza aż tak nie mogła wpłynąć na komórki, jestem zapisana na USG wykrywające tę chorobę. Terminy mam dwa, bo nie wiem kiedy przyjdzie okres. W maju mam telekonsultację z immunolog - dr MJ. W międzyczasie zbadam jeszcze ANA i AOA. Szukam, choć jestem świadoma, że to prawdopodobnie geny i nic z tym nie jestem w stanie zrobić. Żyję jednak nadzieją, że skoro moje AMH jest ładne to może w końcu uda się pobrać komórkę, która da nam dziecko. Czuję, że to jest możliwe, ale to kwestia czasu, pieniędzy i wytrzymałości naszej psychiki. Czasem już nie daję rady. Jadę autem i widzę spacerujące mamy z dziećmi, place zabaw obok domów. To taka prosta, a tak wymarzona rzeczywistość. Chciałabym w końcu zacząć żyć, wrócić do czasów kiedy cieszyły mnie święta, urodziny i zwykła codzienność. Tęsknię za życiem przed staraniami i tęsknię za życiem, o którym marzę.
dotychczasowym leczeniu, naszych badaniach, chorobach w rodzinie. Po wysłuchaniu naszej historii zaleciła zbadanie genu, który może odpowiadać za zespół pustego pęcherzyka. Podobno mutacja w tym genie wpływa też na jakość komórek, stąd pomysł Pani doktor, by to sprawdzić. Popiera moją decyzję o USG pod kątem endometriozy (choć nie uważa, żeby to mogło mieć aż taki wpływ na przebieg procedur) oraz konsultację z immunologiem. Chciała zobaczyć raporty z punkcji, ale odebrałam je dopiero na wizycie w klinice, którą miałam kilka godzin później. Przed kolejną procedurą mamy odczekać dwa miesiące, żeby dać odpocząć mojemu organizmowi po tych stymulacjach i punkcjach. Pani doktor ma pomysły, ale chce się najpierw przyjrzeć kartom stymulacji i raportom po punkcji, by jak najlepiej rozpisać leczenie. Dosłałam już wszystkie brakujące dokumenty i czekam na dalsze informacje.
Wizyta w klinice odbyła się w tym samym dniu, choć pierwotnie miała być w piątek. Dopiero na wizycie dowiedziałam się ile faktycznie udało się uzyskać komórek podczas drugiej procedury - według raportu: 1 x MII, 3 x GV. Pani doktor powiedziała, że nie wyglądały tak jak ostatnio, co mnie bardzo ucieszyło, bo jadąc na wizytę obawiałam się, że znowu usłyszę o komórkach wirusa. Wiadomo już, że coś z nimi nie gra, bo przy tej ilości pęcherzyków jest ich za mało i są niedojrzałe. Jest jakiś problem na etapie dojrzewania komórek i nie wiemy dlaczego tak się dzieje. Mogłabym zrobić badanie WES, które bada mutacje w genach, ale to bardzo drogie badanie, a poza tym nie da nam żadnego rozwiązania problemu. Ostatnim pomysłem Pani doktor jest hormon wzrostu, który miałabym brać w małej dawce przez trzy miesiące. Mówiła, że może on naprawić coś w receptorach komórek, ale muszę go brać minimum trzy miesiące, bo tyle dojrzewają komórki. Jak zapytałam o skuteczność to usłyszałam, że są pacjentki, którym to pomogło, a są też takie, u których sytuacja się nie zmieniła. Nie ma to skutków ubocznych, więc stwierdziłam, że może warto spróbować. Po trzech miesiącach przyjmowania hormonu wzrostu mamy spróbować ministymulacji. Jeśli chodzi o ministymulacje to byłam nastawiona na Czechy, ale skoro mam już ten lek, a zaproponowała go dr MP, to chyba damy sobie ostatnią szansę w obecnej klinice. Oczywiście komercyjnie, bo z programu na własnych komórkach nie możemy już przystąpić. Czuję żal, bo wystarczyła jedna dojrzała komórka więcej w tej procedurze i nie musielibyśmy ponosić tak gigantycznych kosztów. Wiem, że pieniądze to kwestia drugorzędna, ale kiedy buduje się dom, to ta kwestia staje się bardzo istotna. Pani doktor, podobnie jak dr z czeskiej kliniki, uważa, że endometrioza nie wpłynęłaby w takim stopniu na komórki, tym bardziej przy długim protokole, który jest stosowany właśnie u pacjentek z endometriozą. Wizytę u immunologa popiera - uważa, że zaburzenia immunologiczne raczej nie są przyczyną moich problemów, ale konsultacja z lekarzem immunologiem może nam się przydać w przyszłości. Na wizycie poprosiłam też o raport z poprzedniej procedury, ponieważ miałam tylko skan na mailu. Po przyjeździe do domu odkryłam, że raport, który otrzymałam mailowo kilka dni po punkcji jest inny, niż ten, który dała mi Pani doktor na wizycie. Na tym poprzednim nie były wymienione komórki, które udało się pobrać (możecie zobaczyć go kilka wpisów wyżej). Dzwoniłam wtedy do laboratorium, by dowiedzieć się czegoś więcej, ale usłyszałam, że komórki były nieprawidłowe, więc nie mieli czego opisywać. Na raporcie otrzymanym od Pani doktor jest informacja: 5 x MI, 2 x zdegenerowane (i tu znowu lekki żal do losu, bo może tym pięciu komórkom nie zabrakło wiele, żeby zostać MII?). Nie wiem jakim cudem mam dwa różne raporty, ale taka sytuacja nie powinna mieć miejsca.
Rozmawiałyśmy też z Panią doktor o KD. Pytała, czy nie jestem na to gotowa. Moglibyśmy podejść do procedury z KD i skorzystać z refundacji. Wiem, że to ogromna szansa na rodzicielstwo i tak naprawdę widząc kobietę w ciąży nikt się nie zastanawia czy dziecko, które nosi jest genetycznie w 100% jej, ale ja na razie psychicznie nie jestem w stanie tego unieść. Zajrzałam nawet na watęk dotyczący KD. Dziewczyny pięknie piszą o swoich dzieciach i są wdzięczne za ten dar medycyny, jednak trzeba być z tą decyzją całkowicie pogodzonym. U mnie to jeszcze nie ten etap. Choć mam czasem takie momenty, kiedy myślę, że chcę po prostu zostać mamą, chcę by ten koszmar w końcu się skończył, a decyzja o KD pewnie przyspieszyłaby ten proces, to jednak nie jestem gotowa na ten krok. W mojej klinice komórki biorą z Czech, ale od dawczyń, a nie od pacjentek, co jest istotne, bo jak Pani doktor słusznie zauważyła - bez przyczyny do kliniki nikt nie trafia i wiele z tych dziewczyn, które oddają nadliczbowe komórki, jest obciążonych różnymi chorobami. Na dobór odpowiedniej dawczyni czeka się około trzech miesięcy. W większości przypadków taka procedura kończy się sukcesem. To pocieszające, ale ja chcę jeszcze zawalczyć.
Mimo sugestii lekarzy, że endometrioza aż tak nie mogła wpłynąć na komórki, jestem zapisana na USG wykrywające tę chorobę. Terminy mam dwa, bo nie wiem kiedy przyjdzie okres. W maju mam telekonsultację z immunolog - dr MJ. W międzyczasie zbadam jeszcze ANA i AOA. Szukam, choć jestem świadoma, że to prawdopodobnie geny i nic z tym nie jestem w stanie zrobić. Żyję jednak nadzieją, że skoro moje AMH jest ładne to może w końcu uda się pobrać komórkę, która da nam dziecko. Czuję, że to jest możliwe, ale to kwestia czasu, pieniędzy i wytrzymałości naszej psychiki. Czasem już nie daję rady. Jadę autem i widzę spacerujące mamy z dziećmi, place zabaw obok domów. To taka prosta, a tak wymarzona rzeczywistość. Chciałabym w końcu zacząć żyć, wrócić do czasów kiedy cieszyły mnie święta, urodziny i zwykła codzienność. Tęsknię za życiem przed staraniami i tęsknię za życiem, o którym marzę.
Też przed chwilką przeczytałam tego maila. Wzruszył mnie. Masz rację. Jeszcze będzie pięknie ❤️ Jeszcze ten dzień będzie nasz.
Rok temu byłam na Twoim miejscu i pamiętam jak cholernie ciężko mi było. Z całego serca wierzę, że będzie pięknie, najważniejsze to nigdy się nie poddawać ❤️
Tez dostałam tego maila , nie mogłam całego przeczytac bo popłakałabym się tak wiec skończyłam w połowie. Jeszcze będzie pieknie trzymam kciuki ❤️🤞🤞🌱🤞🤞
Lia, mocno w to wierzę ❤️ Myślałam dzisiaj o Tobie. Wiem, że to dla Ciebie trudny dzień, więc wysyłam Ci wirtualne uściski i ciepłe myśli ❤️
Moniek, czytając Twój wpis sprzed roku wiem, że doskonale rozumiesz wszystkie emocje, które mi dziś towarzyszą. Wierzę, że za rok też przeczytam swój dzisiejszy wpis już jako mama ❤️ I nie będzie we mnie żalu, tylko wdzięczność i spełnienie ✨️
Sheelie, u mnie też ten mail wycisnął łzy z oczu 🥺 Trzymam kciuki również za Was🤞🏻🍀