Po wizycie...
Ogniska endometriozy na dwóch jajnikach. W jednym ognisku torbiel krwotoczna - to dobrze, znaczy,że z tego jajnika są owulacje.
Lekarz postawił sprawę jasno.
Albo zajmujemy się ogniskami, albo zostawiamy te ogniska i walczymy o ciążę.
Na ten moment dostałam jedynie duphaston. I mętlik w głowie i poczucie, że wróciliśmy do punktu wyjścia i znowu będzie ciężko...

Dzięki temu, że jesteś...ja też chcę żyć.
❤️

Tak bardzo bym chciała być dla Ciebie idealna... A nie potrafię...Tak bardzo bym chciała być Twoim numerem jeden... A nie jestem...
Tak bardzo chciałabym uwierzyć, że podniosę się, strzepę z siebie pył...i będę taką mamą, taką którą zawsze chciałam być dla Ciebie... Teraz nie potrafię w nic uwierzyć... Przepraszam Cię.

Ostatni post był pełen bólu, smutku, załamania i rezygnacji.
Bunt dwulatka jest czymś okropnym. Na szczęście, odpukac, od grudnia zaczęło się wszystko stabilizować i moje dziecko zaczyna wracać.
Ja chyba też SOBIE odpuściłam i moze przestałam się katować swoim macierzyństwem?
Nie jestem idealna matką, nie jestem bez winy, nie jestem cierpliwa. Potrafię być zmęczona, przebodzcowana, potrzebująca odcięcia się od wszystkiego na jakiś czas. I... to jest ok.
Jestem mamą, która wygrała z niepłodnością i mam swoje upragnione dziecko, ale też jestem kobietą, człowiekiem, który czasem chciałby o sobie pomyśleć...i to jest ok.
Wiem, że wychowując Alę robię mnóstwo błędów, ale...to jest ok.
Jest po prostu ok.
Uczę się żyć z tymi błędami, ale też próbuję je poprawiać. Raz lepiej, raz gorzej...i to też jest ok.
Uczę się odpuszczać... sobie.

Oficjalnie czas powiedzieć to głośno: Walczymy o drugie dziecko.
Walczymy.
Jedynie o czym marzę, aby nie popaść w nerwicę niepłodności. Podejść z luzem.
Bo przecież już mam moje jedno trofeum.

Ciąży brak.
Torbiele, endometrioza na dwóch jajnikach. We wtorek kontrola w szpitalu czy doszło do owulacji.
Lekarz zadecydował konkretnie. Od maja wjeżdżamy ze stymulacja i od razu encorton i w ciul innych leków.
Obaw jest pełno, bo w planach jest / albo był/ w maju szpital na endokrynologii z powodu moich problemów z wagą i nie wiem co robić.
Walka o ciążę czy walka z nadwagą.
Czas ucieka.
Zaczynamy jazdę bez trzymanki.

Pęcherzyk na granicy.
Zastrzyk Ovitrelle.
Spokój.

Rozpoczynam nowy cykl.
Teraz wjeżdżają sterydy.
Dziś ogarnia się niepokój podskakujący do poziomu strachu.
Ala ostatnio mówi, że chce siostrzyczkę... Czy dam radę spełnić jej marzenie? I swoje?

Chyba nigdy nie pogodzę się z tym, że innym ciąże zdarzają się przy pierwszym cyklu albo w ciągu kilku pierwszych miesięcy.
Czuję taki żal do natury, że mój organizm nie akceptuje nasienia a ciążę traktuje jako wroga.
Dziś lecą pierwsze łzy po tylu latach przerwy... Łzy niesprawiedliwości i, tak, zazdrości.
,, Pani Skorek, ciąża wszystko leczy. Uda się naturalnie następnym razem " - słyszałam od dnia porodu. W moim przypadku niczego nie uleczyła. Przechodzę całą ścieżkę od początku...
Chciałabym czuć frajdę z seksu, a nie kojarzyć go jedynie z prokreacją. Chciałabym , aby był zabawą, przyjemnością, a nie traktować go zadaniowo.
Sterydy już pomału rozwalają mój organizm na nowo i może już też na psychikę?
Czuję, że muszę sobie pozwolić na łzy i rozżalenie, bo inaczej zostanę zjedzona od wewnątrz.