Jak się nie poddać?

Powiedzcie, czy macie jakieś sprawdzone sposoby na to, jak trochę odciążyć głowę ciągłym myśleniem o dziecku i kolejnych niepowodzeniach?
Dosłownie nie mogę już patrzeć na rówieśników cieszących się rodzicielstwem.
To ciąży na mnie tak bardzo, że mam ochotę zamknąć się na znajomych. Byle nie widzieć ich szczęścia.

Nie potrafię już nawet myśleć pozytywnie. Kiedyś umiałam wyobrazić sobie siebie i swoją przyszłość. A teraz? Mam wrażenie, że nigdy nie nadejdzie to, na co tak bardzo czekamy.

Najbardziej boli ta przysłowiowa niesprawiedliwość - dlaczego akurat my? Dlaczego innym przychodzi to tak łatwo? Czy zawiniliśmy coś i to kara dla nas?

Codziennie modlę się, bo tylko to przynosi mi na chwilę ukojenie. Pozwala zatracić się, uronić łzy.

Mam wrażenie, że popadam w jakąś depresję.
Nie mam pojęcia jak radzić sobie z tą pustką.

Hm, No jest to bardzo ciężkie, co tu dużo będę mówić, sama przechodziłam to samo. Od około 2 miesięcy biorę antydepresanty i wróciłam do żywych (nie namawiam, ja ogółem wcześniej miałam epizody depresyjne, a nieskuteczne starania tylko mnie dobiły).
Wydaje mi się, ze relatywnie im dłużej to trwa, tym jakoś mi łatwiej. Najgorzej czułam się na początku.
Teraz wiemy, ze maz ma obniżone parametry nasienia, jest w trakcie leczenia. Chyba to nam daje jakaś nadzieje.
Wydaje mi się, ze nie ma złotej rady, każdy musi spróbować jakoś sobie z ta sytuacja poradzic.
Ja tez miałam taki etap, ze znajomi z dziećmi/ w ciąży działali na mnie jak płachta na byka. Obecnie jest mi to bardziej obojętne. Chyba to jest akceptacja. Ile się staracie?

Ja po 4 latach starań nadal mam zjazdy psychiczne. Sąsiadka jest w ciąży i staram się na nią nie patrzeć. Ratuje mnie tylko to, że leczenie poszło do przodu i mam wrażenie że tylko jeden cykl dzieli mnie od szczęścia (powtarzam to sobie od pół roku 😅)

Jeżeli czujesz, że starania to 80% Twojego życia i nie radzisz sobie z tym, to może pomyśl o terapii? Albo na początek książki o niepłodności? Jest kilka na rynku.
Czysta głowa w staraniach jest bardzo ważna. Nie dlatego, że „ odpuść a zajdziesz 🙄” ale dla samej siebie. To staranie niszczy. I naprawdę szkoda życia na takie zawieszenie i wegetację. Ja się staram od 7 lat. Najgorszy był 2 rok starań. Co miesiąc testy, łzy, ziółka, suple, no cuda na kiju. Później się przyzwyczaiłam do tego, że się nie udaje. I poukładałam sobie w głowie. Starania staraniami, ale ja tez jestem ważna. Jak nie najważniejsza. Bo mimo, że niepłodność to problem pary, to jednak kobieta fizycznie wiele musi znosić. Wizyty u gin, zastrzyki, no i ten nieszczęsny negatywny test ciążowy…

Cześć dziewczyny, znalazłam fajny profil na temat starań i niepłodności, zerknijcie a może też Wam się przyda

https://www.instagram.com/reel/C7PEaioCz_-/?utm_source=ig_web_button_share_sheet&igsh=MzRlODBiNWFlZA==

Podpisuję się pod tym.
Pierwszy rok w miarę luz , w końcu "80% par zachodzi w pierwszym roku, więc i nam się uda". Odkładanie wielu rzeczy, bo nie warto zaczynać jak zaraz będę w ciąży, przeglądanie dzieciowych akcesoriów itp.
Drugi rok to już klinika i po każdej wizycie nowa nadzieja. A to skierowanie na laparoskopię - znajdą coś, poleczą i zajdę. Nic nie znaleźli, ale przepłukali jajowody, to teraz zajdę. Dostałam Lamettę - no teraz to moje owulację będą takie turbo, że nie może się nie udać. Dostałam progesteron - nooooo teraz to już będę w ciąży na pewno.
Potem czara się przelewa i każda nowa propozycja postępowania to w myślach "taaaaa na pewno". Osikane testy ciążowe lądują w koszu po 10 minutach i tam już zostają. Ciężko mi się umówić do kliniki, bo zwyczajnie już nie wierzę w to.
Jednak przebywanie wśród ciężarnych ciągle jest bardzo kłopotliwe. A sytuacje gdy ktoś ogłasza, że jest w ciąży są bardzo bolesne...

Ja chciałabym się już poddać, ale ciągle przesuwam granicę. To są już moje ostatnie podrygi, bo wiek i parametry do bani. Ale boli strasznie, świadomość, że to koniec.

Myślę, że terapia mogłaby pomóc poukładać swoje myśli i przepracować temat. A sposób na tu i teraz to może pochłonięcie się jakimś hobby,robić coś, co się lubi. Tulę mocno ✊🏻