Dylematy…

Dziewczyny, wracam po ponad 2-letniej przerwie od ovufriend.
Ponad dwa lata temu skończyła sie moja pierwsza „ciaza”, która była tylko pustym jajem płodowym. Pozniej przyszła nerwica, depresja, szalał covid.
Odpuściłam.
Mam juz 36 lat, ponad 6 lat starań, lacznie lat razem 16.
Czasem sie zastanawiam, ze moze zwyczajnie nie jest nam pisane, ostatnio mam coraz częściej dylemat co robic dalej.
A dalej to juz chyba albo odpuścić, albo zdecydować się na in vitro, co mnie pod każdym względem przeraża.
Czy ktoras z Was ma teraz podobnie? Nie wiem co robic.

Mam 36 lat, 3 lata staran, start diagnostyki kwiecien 2022, decyzja o in vitro sierpien 2022.
To kwestia indywidualna psychiki, funduszy i granic jakie masz/macie w sobie.
Moj partner byl bardziej od poczatku pogodzony z in vitro niz ja

Ja mam 36. Wszystkie badania w normie z sport, zdrowa dieta itp. Odkąd odpuściłam to lepiej mi się żyje.

Przyznam szczerze, ze jak ja odpuściłam wizyty, stymulacje, badania po tej nieudanej ciazy, tez mi sie lepiej żyło. Ale jednak po tych dwóch latach czegos mi brakuje. Maz chce mieć dzieci, decyduje sie na wszystko co trzeba, ja tez chce mieć, mimo tego, ze boję się jak zniosę cała procedurę in vitro. Stymulacje i cale te starania poprzednie złe znosiłam i psychicznie i fizycznie…
Niewiele mi się w życiu udało, a świadomość, ze normalnie nie mogę mieć dzieci dodatkowo dołuje.

Mogę do Was dołączyć. Nie mam siły walczyć… chciałby się dziecko ale najnormalniej w świecie jako prawie 38 latka nie mam siły.

Ja też długo chciałam mieć dziecko i kiedy się okazało, że mój partner ma złe wyniki nasienia to i tak wierzyłam, że trzeba próbować naturalnie. Po dwóch latach stwierdziłam, że dalej czekać nie będę, bo mam 35 lat. Lekarz powiedział, że największe szanse daje invitro, ale możemy spróbować inseminacji. Tutaj to już był dla mnie aspekt finansowy... Próbować inseminacji - każda próba kosztuje, a szanse nie duże. Invitro też nie gwarantuje, że się na 100% uda, ale te szanse wydają mi się większe. Jeśli zdecydowałabym się na inseminację i by nie wyszło, to jeszcze większe zapotrzebowanie finansowe na invitro mogłoby dobić, także podchodząc do tego racjonalnie - decyzja o invitro.
Dla mnie juz same wizyty były stresujace.. nie lubię kiedy aż tak bardzo nie mam na coś wpływu, że jestem bezradna...itd. Psychicznie było trudno. Potem stymulacja, zastrzyki 😵‍💫 których bardzo się boje. Czasem już ryczalam jak myślałam o kolejnym zastrzyku, ale wiedziałam, że mam cel. Nie ma co się oszukiwać - to jest trudne, ale jeśli faktycznie chcesz mieć dziecko to warto spróbować. Uważam, że zawsze warto spróbować żeby potem nie żałować, że się nie zrobiło wszystkiego, co możliwe. Tylko to nie jest też wyłącznie kwestia chęci. Aspekt finansowy też jest dość istotny i czasem okazuje się zbyt wysokim murem.. jeśli jednak są finanse to chęć posiadania dziecka zwalczy w końcu strach.
Tylko też nie mozna cały czas się bać. Uważam, że jeśli podejmie się ta decyzję to nasze myśli i nastawienie odgrywają ważną rolę. Ja jakoś nie zakładałam, że się nie uda. Jeśli by się nie udało to pewnie byłabym rozgoryczona, ale cały czas wierzyłam, że to mi się należy! I koniec 😉 Teraz wierzę, że czas zleci szybko i doczekamy się naszego małego chłopca 💕

Hej. Ja Ci powiem tak - jak tyle lat się nie udało nautralnie to nie ma się co łudzić, że się uda. Jeśli finanse Wam pozwalają to przy osłabionym nasieniu wchodzi w grę ivf jedynie. Jeśli chodzi o przerażenie - owszem na początku nie wiesz co Cie czeka ale tu możesz porozmawiać z dziewczynami, które przez to przeszły. Jeśli miałabyś krótki protokół to kwestia max 2 tygodni stymulacji i dosłownie 3 wizyt i punkcji. Ale jeśli nie chcecie przez to przechodzić a Wiecie,że problem leży w nasieniu to możecie spróbować inseminacji z dawca albo adopcji zarodka. To są wszystko sprawy, do których trzeba samemu dojrzeć- przedstawiam tylko jakie są możliwości, bo niestety lekarze nie zawsze o tym mówią. Tak czy inaczej - powodzenia !

A co Cie tak naprawde przeraza w in vitro? Stres? Ryzyko niepowodzenia? Aspekt finansowy? Kazdy podchoimdzi do tego inaczej, ale mysle, ze warto ten dylemat rozlozyc na czynniki pierwsze.

Ja mam 35 lat i też mam coraz więcej takich dylematów i wątpliwości. Wyniki nasienia Mojego zamiast się polepszać mimo leczenia coraz gorsze , niby może operacja żylaków by pomogła, ale to koło pół roku czasu i też efekty niepewne. A przy moim amh na dolnej granicy normy to lekarz zasugerował in vitro . A ja w sumie chyba jakoś nie byłam na to gotowa pod żadnym względem. No i teraz jeszcze ta zła cytologia i jakaś nadżerka szyjki macicy namieszała i przyniosła sporo strachu heh . Proponują leczenie laserem , ale spotkałam się z informacjami , ze po tym mogą być problemy w razie ciąży . I w sumie już mnie to złości . I też myślę , że może los chcę Nam dać do zrozumienia , że bycie rodzicami nie dla Nas . Że może jednak dać sobie spokój . No ale jest jeszcze to pragnienie w środku , które boli na myśl , żeby zrezygnować. I też nie wiem , co robić , jak robić a może już nic nie robić...

Szczerze? To chyba mój stan psychiczny przy leczeniu, wizytach, stymulacji i tego jak to bedzie na mnie fizycznie wpływało. Wiem do czego doprowadziły te poprzednie lata starań, nieudana ciaza plus trochę osobistych strat. Dwa lata byłam wyjęta z normalnego życia, od 3 lat nie jestem w stanie wrócić do pracy, mimo tego, ze za mną juz psychoterapia, leczenie farmakologiczne, pozniej powrót do żywych na półrocznym wolontariacie. Przepracowałam juz wiele spraw w swojej głowie, jestem silniejsza psychicznie, ale jednak ten strach by nie wrócić do sytuacji sprzed 2 lat jest.
Wydaje mi się, ze dziecka mi najbardziej w życiu brakuje.
Nie bedziemy próbowali inseminacji, bo to nie ma najmniejszego sensu w tym wieku i po tylu latach.
Decyzja o in vitro jest, zostało tylko wykonać krok w stronę kliniki.

Finanse, jakos bedzie z tym…