Ciąża po wielu latach niepłodności a depresja i stany lękowe

Czy niepłodność kiedyś się kończy? Czy kończą ją dwie kreski na teście? A może pierwsze usg? Może kończą ją badania prenatalne? A może trzeci trymestr? Może odczuwalne ruchy dziecka? A może dopiero poród? A może nigdy się nie kończy?

Po 10 koszmarnych latach, przepłakanych nocach, ściśniętym gardle na widok kolejnych ciąż, nieudanych próbach, poronieniu, inseminacjach, in vitro, porzuceniu przez pierwszego męża... zaszłam w wymarzoną, upragnioną ciążę. Kiedy zobaczyłam dwie kreski na teście byłam wniebowzięta i pełna nadziei... przez moment... potem dopadł mnie tak paraliżujący strach, który odbiera mi całą radość... ten strach towarzyszy mi każdego dnia, w każdej sekundzie i jest tak silny, że raz trafiłam na tydzień do szpitala z wysokim ciśnieniem wywołanym atakiem paniki.

Czy któraś z Was czuła się tak samo, kiedy w końcu po latach udało się zajść w ciążę? Czy to uczucie kiedyś mija?

Rozważyłabym najpierw kontakt z psychiatrą, a potem psychoterapię. Ja się zmagam od lat zaburzeniami lękowymi i w ciąży były one w różnym nasileniu. Na szczęście jest możliwość leczenia farmakologicznego również w ciąży. Szukaj pomocy u specjalistów, bo objawy somatyczne lęku (wysokie ciśnienie np) nie są korzystne. Dużo spokoju Ci życzę!! 🫂

Byłam przed ciążą pod opieką psychoterapeuty i psychiatry, brałam leki, teraz tez juz jestem umowiona na wizytę. Chciałam jednak za wszelką cenę uniknąć farmakoterapii w ciąży, ale jak widać z opłakanym skutkiem 😔 jestem już w 26 tygodniu ciąży i wolałabym jednak leków nie wprowadzać, bardziej zastanawia mnie, czy inni czują podobnie... czy niepowodzenia i tragedie wpłynęły na uczucia w trakcie ciąży i czy poza lekami miałyście jakieś sposoby, żeby sobie z nimi poradzić.

Ze swojego doświadczenia powiem, że jak zostaje się mamą to już zawsze gdzieś tam w sercu będzie towarzyszył nam strach o tego maluszka. Na każdym etapie bo ten mały cud jest wymarzony, upragniony i długo wyczekany ❤️ Podczas ciąży najpierw marzyłam by usłyszeć serduszko, potem by dotrwać do I prenatalnych, potem do etapu gdzie w razie komplikacji wcześniaka da się w szpitalu odratować. A teraz marzę by wreszcie urodzić i trzymać w ręce maleństwo. Ale nawet po urodzeniu gdzieś tam strach zawsze będzie zwłaszcza jak maleństwo będzie chore. To normalne jak kocha się własne dziecko. Ja jak moja starszaczka jest chora to zwykle pół nocy nie śpię i czuwam.

Twoja historia jest długa i trudna, musisz być silna dla swojego maleństwa. Nigdy nie bój się prosić o pomoc i wsparcie. Jeśli czujesz, że tego potrzebujesz udaj się do specjalisty bo dziecko potrzebuje silnej mamy 😊 pierwsze miesiące są bardzo trudne po urodzeniu dziecka, przynajmniej dla mnie były. Wszystkiego człowiek musi się nauczyć. Do tego mogą dojść nieprzespane nocki, zmęczenie. Ale uśmiech dziecka wynagradza wszystko. Czy masz wsparcie rodziny w razie czego?

Ja mam zdrową córkę urodzoną po lekkiej ciąży i ośmiu transferach. Czuję się gorsza od innych kobiet, powinno się udać za 1-3 transferem, tak mówili w klinice, córka kojarzy mi się z nieudanymi licznymi transferami, poronieniami i jeszcze jedną przykrą sytuacją niezwiązaną z INV. Nie jest sukcesem dla mnie.
Podczas ciąży nie czułam lęków ani też szczęścia. Cieszyłam się tylko, że ciąża lekka i bez dolegliwości.

Może wiele różnych zajęć? Ja podczas ciąży miałam wolontariat, dość intensywny. Plus filmy, książki którymi się interesujesz, ale nie związane z ciążą ani dziećmi.

U mnie też zaraz po 2 kreskach na teście pojawił się paniczny lęk, że stracimy nasze wyczekane szczęście, także rozumiem Cię doskonale, przykro mi...
Na pocieszenie powiem, że ja po porodzie i z czasem mam dużo, dużo mniej niepokoju o małego. Wszystko trochę wraca wraz z naszym powrotem po rodzeństwo, ale cóż, wiem że warto walczyć. ❤️

To bardzo smutne, że towarzyszą Ci takie uczucia względem córki. Idąc Twoim tokiem myślenia, że jesteś "gorsza" z powodu nieudanych transferów, możesz, założyć że jesteś "lepsza" z powodu lekkiej ciąży. Ja czuje jakbym zawodziła moje maleństwo, że mój organizm nie działa tak jak powinien, więc trochę to co piszesz też rozumiem. Jednakże może też pomyśl o jakiejś terapii, która pomoże Ci się uporać z tymi odczuciami względem dziecka, bo to nie Twoja wina, lecz wina tego wszystkiego co Cie spotkało, ale z drugiej strony zaburzone więzi z matką rzutują na całe życie...

Też uważam, że to smutne, ale również zrozumiałe... Myślę, że psycholog to dobry pomysł bo mógłby Ci pomóc poukładać sobie wszystko w głowie. Z tego co się orientuje to niektóre kliniki oferują nawet taką konsultację z psychologiem bezpłatnie, np. invimed