Dużo zarodków, co dalej…

Ciekawi mnie, że takie wątki zawsze zakładają osoby nowe, takie anonimowe. Jeśli przeszłabyś cała procedurę, to na forum, mogłabym jakiś wpis czy polubienie znaleść.
A tu takie pytanie zawsze jest od nowej osoby, dlatego uważam takie wpisy jako prowokację, jakiegoś przeciwnika invitro.

My akurat dyskutowaliśmy to z lekarzem przed procedurą że chcielibyśmy więcej dzieci ale maks 6 zarodków bo tyle realnie byłoby dla nas wyobrażalne mieć dzieci.
Biorąc pod uwagę nasz wiek lekarz uznał, że w takim razie maks 15 komórek do zapłodnienia. Mamy 3 na zimowisku i jeden rośnie we mnie i wiemy że podamy wszystkie i ewentualnie jeśli los tak będzie chciał będziemy mieć 4 dzieci.
Co swoją drogą pokazuje jak to jest nieprzewidywalne że zapładnialiśmy tyle samo i my mieliśmy 5 z czego 4 zdrowe a wy aż 10.

Wyjścia właściwie są dwa. Albo zniszczenie zarodków albo oddanie ich do adopcji.
Szczerze mówiąc nie czuję co zmienia opłacanie mrożenia przez 20 czy więcej lat jak i tak ostatecznie trzeba będzie tą decyzję podjąć.
Ja osobiście nie umiałabym ani oddać ani zniszczyć i dlatego biorę na klatę hipoteczną rodzinę wielodzietną.
Podziwiam tych którzy potrafią oddać ale ja tego nie czuję.

Zarodki można np przenieść do Czech i tam zniszczyć.

Akurat kwestia tego, że dzieci się spotkają i jeszcze wejdą w potencjalny związek (bo dopiero to byłoby problemem) jest tak skrajnie niskie, że do mnie ten argument w ogóle nie trafia na poziomie emocjonalnym.
Trudną decyzję wolałabym podjąć szybko i żyć z jej konsekwencjami niż odwlekać ją o lata. Ale to mój styl zarządzania problemami.

Przepraszam, ale dla mnie ten wątek to jest jakieś trollolollo.
Identyczny wpis jakiś miesiąc temu widziałam już przy innym temacie na tym forum.
Bardzo dobrze każdy jest poinformowany co się może stać z zarodkami, ile się powinno zapładniać komórek itd, więc ewidentnie ktoś znowu chce tutaj wzniecić kłótnie światopoglądowe.

Ja mam AZ i kocham tego zarodka jak własnego.
Moja decyzja o adopcji, nigdy nie była długim przemyślaniem.
Lata oddawałam krew, jestem też zarejestrowana w banku szpiku kostnego i mam w portfelu starą karte dawcy organów po stwierdzeniu zgonu. Kiedyś trzeba było taką zgodę wyrazić i nie miałam problemu już 20 lat temu aby pomóc innym.
Podchodząc do pierwszego invitro zakreśliłam, że moje pozostałe zarodki mogą być innym ofiarowane.
Ja problemu nie widzę w adopcji zarodka innej parze czy w sytuacji odwrotnej, czyli od innej pary.
Myślę, że jako osoba czytająca to forum, bo tak piszesz, to wiesz dobrze, że często jest 10 zarodków a zero ciąży. To nie matematyka... ,,poproszę pobrać dwie komórki i zrobić mi tylko 2 zarodki, bo dwoje dzieci mi wystarczy".
Dziękuj Bogu kobieto, że wam się udało tak szybko, bo jest tyle dziewczyn po paru procedurach i z dużą ilością zarodków i nie mają Twojego szczęścia.
Musisz płacić za przechowywanie zarodków, przecież wiedziałaś o tym przystępując do procedury.
Takie jest prawo, chroniące te dzieci. Co może wolałabyś je do domu zabrać i w zamrażarce tuż obok kotletów schabowych trzymać?
Pamiętaj, że dobro wraca, jeśli nie do Ciebie, to może kiedyś Twój syn będzie liczyć na pomoc innych ludzi, może będzie szukał dawcy szpiku kostnego, nie wiesz co będzie w przyszłości.
Życzę Ci, abyś w takiej sytuacji nie spotkała ludzi
z takim jak Ty samolubnym tokiem myślenia.

Pisałam dzisiaj właśnie na wątku miesięcznym, ze po tym co na niektórych wątkach czytam to coraz trudniej jest mi podjąć decyzje oddaniu teraz zarodków do adopcji - alkohol w ciąży, bicie dzieci czy tzw wychowawcze klapsy..:

Mogłabyś mi wkleić link do postu „gdzie dziewczyna została zbesztana”.? Chodziło właśnie o przeniesienie zarodków do Czech? Klinika musi wyrazi zgodzę na takie przenosiny ?

My tez póki co opłacamy, kto wie, moze zdecyduje się jeszcze na więcej dzieci

Z tego co wiem to do momentu zrzeczenia się zarodki należą do pary i klinika nie może nie wyrazić zgody na ich przeniesienie. Tak samo jak nie może nie wydać dokumtacji medycznej.

A czym to się różni od ich zniszczenia? No teraz to już nie wiem, zniszczyć nie chcesz, oddać do adopcji też nie. Niestety nie ma nic pośrodku.

Nie usuwaj, może są potrzebne takie przemyślenia innym staraczką.
Przepraszam może za bardzo zareagowałam, jestem po transferze zarodka i biorę dużo hormonów.
Zostaw wątek może komuś będzie lepiej przemyśleć swoją decyzję.

Ja też uważam, że nie powinnaś usuwać tego wątku. Podjęłaś ważny i jednocześnie bardzo trudny temat.
Ja sama bardzo dużo na ten temat rozmyślałam po pierwszej procedurze, kiedy miałam jeszcze naiwną nadzieję, że szybko się uda i zastanawiałam się, co zrobimy z mężem z zarodkami, które zostaną (z uwagi na mój wiek, nie chcemy mieć więcej niż jednego dziecka).
Dla mnie zniszczenie ich (np. w Czechach) nie wchodziłoby w grę. Czytałam też tu na forum o transferach bez leków lub nie w oknie implantacyjnym, ale to na to samo wychodzi. Nie byłabym w stanie po prostu z tym żyć, że z mojej decyzji, została odebrana im szansa na życie, tak jest ukształtowany mój system moralny.
W pełni również rozumiem Twój opór względem oddania w tej chwili zarodków do adopcji. I obawa przed tym, że moje dzieci biologiczne, wychowane w różnych rodzinach, mogłyby się spotkać też jest mi bliska. Może jest to mało prawdopodobne, ale jednak nie niemożliwe i to wystarczająco, póki co, mnie od tego odwodzi. Wiem też, że ciężko by mi się żyło, myśląc, że gdzieś tam, być może, żyje moje biologiczne dziecko, zastanawiałabym się, czy na pewno jest szczęśliwe, czy ma dobry dom, czy wie, że nie jest biologicznym dzieckiem swoich rodziców, a jeśli tak, to czy myśli o nas i czy nie przeżywa tego wszystkiego w ten sposob, że zostało przez nas "porzucone" - nie chciałabym tego dla niego itd. Uważam, że to bardzo trudny i skomplikowany temat i absolutnie nie jest w porządku wg mnie ocenianie braku decyzji o oddaniu zarodków do adopcji jako egoistycznej.
W ogóle nie wydaje mi w porządku ocenianie jakiejkolwiek czyjejś decyzji w tym temacie. Uważam, że jest to sprawa tak delikatna i osobista, że każdy powinien mieć prawo postąpić zgodnie z własnymi przekonaniami i sumieniem, tak, by potrafić potem z tym żyć.
Mi osobiście najbliższe jest rozwiązanie, na które Ty się zdecydowałaś, czyli opłacanie przechowywania zarodków tak długo, jak jest to możliwe. Jednocześnie chciałabym, żeby dostały one kiedyś szansę na życie, bo myśl o tym, że z naszej decyzji o ivf, zostały powołane do istnienia, po to by skończyło się ono na etapie lodówki, też nie dawałoby mi spokoju, ale chciałabym, żeby stało się to możliwie, jak najpóźniej. Nie jest to oczywiście rozwiązanie idealne, ale dla mnie chyba najlepsze z możliwych.
No ale zdaję sobie sprawę, że na razie mogę sobie rozważać to tylko teoretycznie, całkiem możliwe, że nigdy ten dylemat nie będzie mnie dotyczył, a to nie to samo, co być w tej sytuacji, więc na 100% nie mogę być pewna, co tak naprawdę bym zrobiła. Tym bardziej uważam, że należy powstrzymać się od jakichkolwiek kategorycznych ocen w tego typu sprawach.