35+3 tc
oj dawno nie pisałam, ale nie wiem co pisać

czas leci nieubłaganie szybko i to już lada chwila po niedzieli
byłam na usg III trymetru, ale niestety znowu na nfz, więc znowu nic nie widziałam, a zdjęcia są formatu 2x3 cm
no nic, najważniejsze, że wszystko jest ok
z cukrzycą nie mam większych problemów mam już nie badać codziennie cukru, tylko co kilka dni i jak jem coś nowego, do poradni diabetologicznej mam się zgłosić 6 tygodni po porodzie. Dostałam już skierowanie na przyszłe badania.

Duperelek dokazuje, wierci się, przemieszcza. Czasami odczuwam to jak wijącego się robaka pod skórą, a czasami boli. Szczególnie jak idzie kop między żebra.
Eh wzruszam się co chwila jak daje mały czadu.
Nawet nie sądziłam, że to będzie takie piękne, mimo, że upierdliwe uczucie bycia w ciąży.

10 lat czekania na ten mały cud i taka nagroda.

Mam już wszystko poprane, wóz stoi. Nie mam jeszcze łóżeczka i wanienki.

Wczoraj byłam na pierwszym ktg. W szpitalu gdzie rodzę czas oczekiwania kilka godzin
pojechałam prywatnie.
Podczas zapisu mały nie ruszał się, chyba spał i zapis był bez sensu. Położna kazała mi iść coś zjeść i jeśli nie będzie poprawy jechać do swojego szpitala.
Na szczęście po zjedzeniu mały zaczął się ruszać.

Wieczorem zadzwonili z kliniki, żebym przyjechała jeszcze raz, bo lekarz z którym położna skonsultowała mój wynik zalecił powtórzenie tak dla świętego spokoju. Lekko sie zdenerwowałam.
Pojechałam dzisiaj zaopatrzona w jedzenie i przed samym ktg podjadłam. Mały galopował i wszystko ok.
Postanowiłam, że po Nowym Roku idę na prywatne usg 3D. Raz, że nie mogę się doczekać żeby zobaczyć szczeniaczka, dwa że chcę dowiedzieć się czy wszystko z nim w porządku.
Zawsze to nowe źródło

A może już się spakować??

No to mamy 38tc

jak kiedyś w oczekiwaniu na @, tak teraz sprawdzam czy w gaciach czopa nie ma
Oesu zawsze coś.
Całe życie z okiem w gaciach


a i byłam na 3D, ale niestety niewiele było widać, bo szczenie jest już spore (2606g) i ma ciasno
trochę za późno podjęłam decyzję
szkoda

Szczyt budyniu ciążowego
Przyjechać do szpitala na wizytę na oddział ginekologiczny, spotykać starszego sąsiada, pogadać chwilę i...zapytać a Pan sam czy z żoną?



Mina jego bezcenna
Popatrzył na mnie jak na dziwną i niepewnie mówi: No jak?..z żoooną, przecież to ginekologia

Byłam dzisiaj u gina i na ktg

No i idziemy rodzić 23.01
Mam już skierowanie. Będziemy wywoływać.
Po badaniu szyjki stwierdzam, że skoro to tak mega bolało, to zaczynam pękać przed sn.

zaczęło robić się poważnie

No i dupa.
Nawet poród musi być z przeszkodami.
W szpitalu nie ma miejsc.
Czekam aż moj gin pojawi się w szpitalu. Ma się zorientować co i jak i zadzwonić kiedy mam jechać.

Wczoraj wieczorem przyjęli mnie. Zero akcji. Dzisiaj mają mnie przygotować
A poród jutro
Mają mi balonik założyć

Sorry, że zamilkłam, ale od tyg prawie nie śpię.
Jestem nadal w szpitalu.
Jutro chyba wyjdziemy. Napisze z kompa wtedy więcej.

25.01.2019 historyczna data. W encyklopedii na pewno o tym będzie.

25.01.2019 o godz. 13:50 narodził się najpiękniejszy, najmądrzejszy, najcenniejszy dziedzic moich genów.
Ludzkie szczenię miało 59 cm i 3750 gram zacnej wagi.
Łożyska nie zjadłam.
Na porodówce miałam kosę z ginami i położnymi, bo się mądrzyli.
A przecież jak mówię, że nie mam siły to mówię! Tak?

Ciąża zakończona 25 stycznia 2019

Oesu..po kilku podejściach udało mi się opisać poród.
trochę się zeszło
Mały ma chyba wbudowany sensor ruchu i tylko czeka kiedy odpalę kompa.


Ja nie wiem skąd facetki biorą siły i czas na wszystko inne co nie jest związane z małym ssakiem, który nawet teraz skiełczy domagając się matkowej uwagi
Może uda mi się zbudować zdania, a jak nie, to przynajmniej na raty spróbuję napisać.

Dawno, dawno temu..w sumie nie, bo 23.01.2019 w środę zgodnie ze skierowaniem miałam zgłosić się do szpitala na wywołanie porodu.
Niestety okazało się, że przyjęcia zostały wstrzymane. Mają komplet.

I co teraz?
Zadzwoniłam do mojego gina z pytaniem co mam robić. Jeździć szukać miejsca w innych szpitalach czy czekać?
Polecił zaczekać. Miał się zorientować w sytuacji i dać znać. Wróciłam do domu.
Po południu zadzwonił, że zwolniły się miejsca i żeby przyjechać wieczorem, żeby się nie okazało, że rano znowu nie będzie miejsca.
Wieczorem pojechaliśmy na IP. Na dyżurze był mój lekarz
Zrobił usg, ktg i przyjął mnie na oddział patologii ciąży. Uff
Według USG mały miał 3400-3500 g.
Zadecydował, że następnego dnia w czwartek przygotują mnie do porodu zakładając cewnik folleya z balonikiem, bo rozwarcia prawie brak (jakiś marny 1cm), a poród wywołamy w piątek.
W pokoju byłyśmy we 3. Jedna miała raptem 16 lat. Cały czas rozmawiała z matką przez telefon lub żarła się ze swoim nieletnim wybrankiem. Booosz. Jęczała, skiełczała. Nie dało się tego słuchać.
O 4 nad ranem dostała nakaz zamknięcia. Laska miała sraczkę i skurcze. Zapomniała, że chyba jest na porodówce, bo wisiała non stop na telefonie i matce relacje zdawała, całkowicie zdziwiona, że ma skurcze. Nie mogłyśmy jej już znieść i wezwałyśmy położną. Położna opieprzyła dziewczynę, że nie zgłasza, że ma skurcze i że nie liczy jak często się pojawiają.
Rano trzecia dziewczyna pojechała na cesarkę, a ja zostałam z małolatą. Przyjechała do niej matka i nareszcie dała mi spokój.
Po porannym obchodzie i badaniach zabrano ją do izolatki…z podejrzeniem Rota. Noż kurła tego mi tylko brakowało.
Za chwilę wpadła położna z informacją, że i mnie przenoszą do innego pokoju, bo ten musi być zdezynfekowany. Na szczęście w nowym pokoju byłam już sama i mogłam delektować się ciszą przed porodem.
Zrobiono mi kolejne usg. Założono cewnik folleya z balonikiem i dopiero się zaczęło. Szczerze.. nieprzyjemne uczucie. Później przez kilka godzin czułam silne bóle, jak przed okresem. Cewnik tak mnie wkurzał, a raczej te rurki wiszące z wedżajny. Cały czas miałam wrażenie, że wyleci za wcześnie. O losie .. że ja nie wiedziałam, że to nie jest takie proste

Leżałam na szczęście sama, więc mogłam sobie w spokoju pocierpieć i postękać z bólu.
https://naforum.zapodaj.net/thumbs/f7c1641aa857.jpg

Nadszedł piątek
Noc upłynęła mi w miarę spokojnie. Cewnik trochę przeszkadzał, ale już nie bolało..na razie.
Rano wpadła położna zrobić ktg i przypomnieć, że mam być gotowa na 7:30.
Przed ósmą przyszła i zabrała na porodówkę.
https://naforum.zapodaj.net/thumbs/a5d75e10c115.jpg


I się zaczęło..
Zadzwoniłam do męża, że jestem już na sali i może przyjeżdżać. Oczywiście mówiłam mu, że na spokojnie może jechać czyli zjeść śniadanie czy napić się kawy. Tu się pewnie zejdzie, bo najpierw kroplówka nawadniająca, bo miałam zakaz jedzenia od północy, tak na wszelki wypadek jakby trzeba było zrobić cesarkę. Do czasu pojawienia się bólu z krzyża moje myśli krążyły wokół jedzenia i picia.
Przy okazji załapałam się na obchód na porodówce. Kilka par oczu zajrzało mi do wedżajny.
Miałam jeszcze cewnik, więc lekarz postanowił od razu wyjąć. Boooosz co za ból..a gdzie poród.
Trafiłam na lekarza, który miał łapy jak bochny chleba i to on postanowił sprawdzić rozwarcie. Tylko jak się mają jego 4 palce do moich??? Czy to jest miarodajne? Kurłaaa jak to boało. Jeszcze bardziej niż ten pieprzony balonik.
https://naforum.zapodaj.net/thumbs/bf02383627b4.jpg
Pojawił się też mój lekarz prowadzący zapytać się jak się czujesz..a wie pan doktor jak w spa. Powiedziałam, że zmieniłam zdanie i nie chcę naturalnego porodu. Skoro balonik bolał i badanie rozwarcia, to nie chcę wiedzieć co będzie podczas parcia. Poprosiłam, żeby jakby co nie czekać z cesarką i od razu znieczulenie. Lekarz zaczął się śmiać i mówi, że idzie zgłosi to znieczulenie.

Mój mąż dotarł już po obchodzie Wpadł jak po ogień. A tu jeszcze oksytocyny nie podłączyli.
Biedak nic nie zjadł, nie pił i jeszcze w korku stał.

I nadjeszła ta chwila gdzie podłączyli mi oxy

Kazano mi wstać z łóżka i jak najwięcej się ruszać. Chodzić, bujać się na piłce, czy przy drabinkach. Co tam chcę i jak mi wygodnie, byleby się ruszać.
No to usiadłam na piłce. Trzymałam się łóżka…i kurde pojawiły się skurcze.
ale, że już.. że tak szybko

No i się porządnie zaczęło. Ból był nie do zniesienia.
Co chwilę zaglądała moja położna prowadząca. Na szczęście mój mąż liczył skurcze i okazało się, że szybko zaczęły się co 2,3 minuty!
Nie zdążyłam nawet pomyśleć o tym, że się boję i czy długo będę rodzić, a już się zaczęło.
Ból był ogromny.
Przyszła na chwilę anestezjolog z położnymi. Dali mi jakieś papiery do wypełnienia (kilka kartek). Skurcze szły jeden za drugim, te z krzyża. Jak tu papiery wypełniać jak długopisu nie można utrzymać. Anestezja zaczeła się denerwować, że dokumenty powinnam wypełnić przed oxy, bo teraz tracimy cenny czas, a bez mojego podpisu nie może zrobić wkłucia.
Po kilku minutach udało się wypełnić papiery, ale anestezje gdzieś wcieło.
Przy kolejnym skurczu zaczęłam krzyczeć „dajcie mi to jebane znieczulenie, bo nie zniosę więcej tego bólu. GDZIE ONA JeST!, GDZIE TA ANESTEZJOLOG”
Pojawiła się za jakiś czas. Wyprosiła męża na korytarz. Kazała mi usiąść na skraju łóżka i zrobić koci grzbiet w jej stronę. Nie ruszać się. JAK SIĘ NIE RUSZAĆ JAK SKURCZ IDZIE. Jak koci grzbiet na siedząco jak brzuch mi przeszkadza. Opieprzyła mnie, że skurcze ją nie interesują, że ma być koci grzbiet. Musiała położna mi pomóc. Przytrzymała mi barki, żebym mogła się jakoś wypiąć. W końcu udało się. Cewnik w kręgosłupie, jakaś rurka przez całe plecy przyczepiona na obojczyku. Można się położyć.
Podano mi w końcu znieczulenie. Nie wiem czy działało, bo i tak bolało jak diabli. Jedyne co zauważyłam nogi mi się odłączyły.
Jak już leżałam i miałam się obrócić na bok czy ugiąć nogi w kolanie mąż musiał mi pomóc, bo nie mogłam dźwignąć kopyt.
Przyszła położna, zajrzała do weżdzajny i mówi, że mamy 8 cm. Zaczynamy.
Pan doktor z łapami jak bochny chleba zalecił przebicie pęcherza płodowego. Gdzieś słyszałam, że to boli.
Poinstruował młodą panią chyba doktor, stażystkę jak to zrobić. Wsadziła paluch, nacisnęła i pyk poleciało coś mega gorącego. Zrobiło się przyjemnie, błogo. Myśl jaka mi przyszła do głowy, to że z chęcią zdrzemnęłabym się…ale nie skurcz już czekał na moje rozprężenie i przyszedł ze zdwojoną siłą.
Nagle jak pojawiło się kilka osób. Położne, lekarze, stażystki. Jak insekty powyłazili z dziur. Kazali mi się ułożyć na plecach, nogi na podpórki. I jak przyjdzie skurcz wdech, wydech, wdech i przemy.
No to pyk..
Ale czy się nie zesram???
Skurcz za skurczem, pre i pre i nie mogę, nie mam siły nie dam rady.
Zewsząd słyszę głosy, że mam przeć, aż mi się słabo zrobi, aż mi pociemnieje przed oczami. Moja położna mówi łagodnym głosem, lekarz z łapami jak bochnami chleba zachęca do parcia jak tylko przyjdzie skurcz. Po moje lewej stronie stał lekarz, którego znałam już z patologii ciąży i on też coś do mnie mówił. I gdzieś tam z tyłu siąpała wargą stara położna. Larwa jedna! Jej głos wybijał się ze wszystkich. W skrócie: że taka akcja porodowa jest do bani, że to nie ma sensu takie parcie, że zaraz znieczulenie przestanie działać. Przyznam się szczerze, że strasznie mnie rozpraszała i wkurwiała. Marzyłam, żeby się zamknęła i już chciałam jej coś powiedzieć, ale znowu przyszedł skurcz.
Lekarz po mojej lewej położył rękę na brzuchu i jak szedł skurcz mówił, że idzie i że jeden wdech, wydech i na wdechu jedziemy. Boooosz czy oni nie rozumieją, że już nie mogę, że nie mam siły.
Przyszedł skurcz, ale im o nim nie powiedziałam. Musiałam złapać oddech. Lekarz po lewej też go wyczuł, ale był taki krótki, że nie było sensu się nadwyrężać.
Zrobiło się zamieszanie. Zaczęli krzyczeć jedno przez drugie, że mam przeć. Tylko moja położna łagodnie, ale stanowczo, że na kolejnym skurczu mam przeć i nie przestawać, aż nie powie, że już można. Akurat!
Tamta larwa nadaje w tle. W końcu się z nimi pokłóciłam „że jak mówię, że nie mam siły, to nie mam!”
Dzięki Bogu był ze mną mój mąż, który podczas całego porodu był ze mną. Dociskał mi głowę podczas skurczu. Instruował spokojnie co mam robić (tzn. powtarzał słowa lekarzy, ale jego głos był łagodny i na nim się skupiłam). Mega mnie uspokajał.
To on mówił, że już widzi główkę i przy ostatnim skurczu mówił, że mam przeć, że nie przestawać, że już, ze prawie, że już idzie, że widzi. BORZE SZUMIĄCY skąd on miał tyle siły i zaparcia!? Że miał odwagę zaglądać między nogi, że nawet wypływające wody płodowe razem z krwią go nie obrzydziły.
I poszedł ostatni skurcz i nagle poczułam coś czego nie zapomnę nigdy. To było najgorsze! Nacięto mnie. Nie wiem czy to nie był gorszy ból niż sam poród. Czułam się jakby mi ktoś po mózgu przejechał błyszczącym ostrzem skalpela.. Lekarz po lewej krzyczał, że mam nie przestawać, bo ma dziecko w kanale rodnym i nie ma żartów. Na skurczu pomógł małemu wyjść wypychając go pięścią za pupę. (Miałam potem na brzuchu dlugie krwiaki. Zastanawiałam się od czego to, czy przed porodem nie zauważyłam, że mnie mój pies odrapał?. Potem mąż mi powiedział, że to kostki lekarza odbite po tym jak wypychał małego.)
Parłam, aż mi oddechu zabrakło, zaczęło ciemnieć przed oczami, ale mąż mój mówił, że już widzi małego i że zaraz koniec. Udało się. Przyjście szczenięcia na świat przyniosło ulgę, nie tylko fizyczną.
Położono mi małego na brzuchu, ale ja byłam tak pogrążona w bólu (po nacięciu), że do końca nie załapałam, że o to jest on.
Nadal trzymałam się za nogi i syczałam z bólu..bo polali krocze środkiem odkażającym. Moja położna powiedziała, że jeszcze tylko łożysko. I tu przypomniało mi się, że to jeszcze nie koniec, że urodzenie łożyska też do przyjemnych nie należy, że może mega boleć.
Położna z uśmiechem mówi, że ma dobrą wiadomość. Łożysko jest już w wedżanie, więc już nie muszę się męczyć. Pyk i poszło.
Zapomniałam mężowi powiedzieć, że łożysko też jest ważne i jest oglądane, ważone.
Położna wzięła łożysko na tackę i zaczęła oglądać.
Mój mąż nie wiele myśląc mówi do niej „a czego pani tam szuka??”
Hahah
Pamiętam, że jak dali mi małego na brzuch i go objęłam to było najpiękniejsze uczucie w życiu. Mały, mokry wilgotny człowiek. Małe szczenie, zwinięte w kłębuszek. Trzymałam go za pupkę i głaskałam po główce. I jego pierwszy oddech. Piękne uczucie. Płakaliśmy z mężem nie wierząc, że to już po wszystkim. Po 10 latach starań (w tym 4 ivf) jest z nami. Prawdziwy z krwi i kości. Nasz mały cud.
Zła jestem tylko na to, że położyli mi małego na koszulę nocną zamiast na brzuch czy pierś. Gdzie skóra do skóry??
Przyszła neonatolog po małego. Zapytała czy mąż ma iść z nią czy zostać ze mną. Oczywiście kazałam iść z małym. Mówię idź i pilnuj, żeby go nam nie podmienili
Dzięki temu mam fotkę bezpośrednio po porodzie.
W czasie kiedy młodego zbadano, zmierzono i zważono, zszyto moje krocze. Okazało się, że oprócz cięcia krocza popękałam też w wedżanie  i tam też musieli założyć szwy. Modliłam się o koniec. Polewanie środkiem odkażającym pali żywym ogniem.
Podczas porodu człowiekowi jest tak wszystko jedno, że tyle osób łazi, zagląda, że drzwi są nie zamknięte, a leżałam naprzeciwko recepcji i klatki schodowej. Szkoda, że personel szpitala nie pomyślał, że jednak to jest bardzo intymna sprawa i nikt obcy nie powinien oglądać mnie w takiej niekomfortowej pozycji.
Przyszła neonatolog i powiedziała, że mały zdrowy 10 pkt 3750 g i 59 cm! (Miał być mniejszy!)
Za jakiś czas wrócił mąż, przywieźli młodego i kazali przystawić do piersi. Mąż do tej starej położnej a gdzie skóra do skóry?? 2 godziny powinniśmy tak mieć dziecko. Stara larwa tylko odburknęła, że no przecież jest skóra do skóry. Usta dziecka do piersi mamy. Już na starcie okazało się, że przystawienie do piersi nie jest takie proste. Jak się potem okaże szkoda, że nie miałam w tym temacie wsparcia!

PODSUMOWUJĄC:
I faza porodu trwała 3 godz
II faza ..31 minut
w sumie zeszłam na porodówkę po 8 rano, a przed 14 było już po wszystkim.

Leżeliśmy na sali 2 godziny po czym przewieźli nas na oddział poporodowy.

Okazało się, że tego dnia nie było wypisów, bo mają epidemię żółtaczki i brakuje im lamp do naświetlania. Wylądowaliśmy z maluchem na korytarzu. Przy szybie remontowanej windy, przy recepcji i klatce schodowej. Centralnie w przejściu. Zamiast szafki dostałam krzesło, żeby mieć na czym postawić kubek z piciem czy obiad czy śniadanko. https://naforum.zapodaj.net/thumbs/9940b37cfa05.jpg
Żaaaart jakiś. Krzesło tapicerowane, więc bez szans żeby coś postawić.
https://naforum.zapodaj.net/thumbs/d1d2564c540f.jpg
Mąż poszedł poprosić o przeniesienie do innej części korytarza. Babsko, z którą się pokłócił powiedziało, że tu postawiłam i tu będzie stało. Jak się okazało była to zwykła salowa, która wiecznie była na wkurwie i nikt jej nie lubił.
Ostatecznie przesunęli mnie kawałek do drugiej części korytarza. Światło zgasili dopiero po 24! Leżałam z małym centralnie pod jarzeniówkami. Wierzyć się nie chce, że nikt na to nie zwraca uwagi. Dziecko ledwo się urodziło i w takich warunkach musi zacząć swoje życie. Następnej nocy zgłosiłyśmy, żeby wcześniej zgaszono światło. Niestety leżałam naprzeciwko starej windy (takiej co trzeba mocno pieprznąć drzwiami i zasunąć kratę, żeby móc pojechać), więc przez większość nocy napieprzano drzwiami. Niestety o chwili spokoju czy intymności nie było mowy. O wietrzeniu krocza czy piersi nie było mowy, bo wiecznie ktoś chodził po korytarzu.
Po 2 dniach zaczęły się wypisy, więc w końcu dostaliśmy łóżko w pokoju 3 osobowym.
Przez pierwsze dwa dni próbowałam karmić piersią. Niestety nie bardzo mi to szło. Mały zorał mi brodawki. Denerwował się, bo nie mógł uchwycić. Mało jadł. Próbowałam szukać pomocy u położnych, ale słyszałam tylko, że on po porodzie odsypia i „przystawiać, przystawiać”.
Bałam się, że za mało je. Waga jego spadała, a bilirubina rosła. No ale ..przystawiać przystawiać.
Po 4 dniach waga spadła o 12% i żółtaczka się rozwinęła. Zdecydowaliśmy się na dokarmianie MM i lampy.
https://naforum.zapodaj.net/thumbs/f1324f149d24.jpg
Podczas wieczornego obchodu położne badając małego zauważyły, że jest bardzo czerwony, wręcz rozpalony. Okazało się, że poprzednia zmiana ustawiła za wysoką temperaturę w stosunku do wagi dziecka! Noż kurła! Prawie zgrillowały mi dzieciaka!
Z laktacją nadal lipa. Dostałam kapturek na brodawkę i dalej kazano mi przystawiać małego. Szkoda tylko, że nikt mi tego nie pokazał. Na wklęsłe brodawki zalecono laktator i „przystawiać, przystawiać”
Ale kiedy jak nie ma kiedy usiąść i się odciąć od wszystkiego. Laktator unieruchamia na co najmniej pół godziny,a mały cały czas potrzebował mojej uwagi. Pod tymi lampami był niespokojny i wiecznie płakał.
Szwy..ani usiąść, ani się załatwić. Nawet prysznic bolał. Chwila kiedy się ich pozbyłam była zbawieniem, chociaż jeszcze długo długo po piekło. Ukojenie przynosiły kąpiele w Tantum Rosa.
I ten ból kręgosłupa. Miejsce po wkłuciu bolało. Nie mogłam się schylać i czasami miałam jakby blokadę, że nie mogłam podnieść małego. Anestezjolog mówiła, że efekty uboczne mogą być i do miesiąca.
Codziennie był obchód ginekologiczny gdzie na Sali na miejscu zaglądano nam w krocza oraz obchód pediatryczny gdzie oglądano malucha. Wyszło, że ma złamany obojczyk.
Mały z racji tego, że miałam cukrzycę ciążową miał różne dodatkowe badania. Wszystkie były ok.
Po prawie tygodniu wypisano nas do domu.

Edit: nigdy nie zapomnę kolacji po porodzie.
Nigdy bym tego do ust nie wzięła, ale bylam tak głodna, że i nogę od stołu ogryzłabym
Podano nam coś w rodzaju paprykarzu (tam chyba powinna być ryba) i 3 kromki starego chleba. No no wypas. Na tym laktacja na pewno ruszy

W domu próbowałam karmić piersią. Laktatora nie miałam czasu podłączyć, no może późnym wieczorem jak mąż mógł przejąć małego.
Niestety mleka było co raz mniej i ostatecznie po prawie godzinie odciągania wyszło niecałe kilka ml
https://naforum.zapodaj.net/thumbs/976d136b132f.jpg

Było mi bardzo przykro. Na początku nie mogłam sobie z tym poradzić. Miałam do siebie żal, że nie podołałam, że nie dałam dziecku najlepszej rzeczy. Na każdym kroku wszyscy tylko mowią o karmieniu piersią, wręcz terroryzują. Wszędzie gdzie się nie spojrzę są reklamy karmienia piersią.
Mój mąż nie mógł sobie z tym poradzić. Napierał wręcz, żebym się nie poddawała i próbowała. Po pewnym czasie widząc mój smutek, frustrację i na koniec załamanie nerwowe sam doszedł do wniosku, żebym przestała się katować. Trudno. Nie przeskoczymy tego.
Teraz z czasem jak już się z tym pogodziłam, że lecimy z MM jest mi lepiej. Mały jest najedzony, przybiera na wadze.
Kocham go na zabój, ale też mam czasami dosyć.

Wczoraj minął miesiąc od narodzin mojego syna. Jestem zmęczona, ale też szczęśliwa.
Zastanawia mnie czy można dziecku zmienić oprogramowanie? Ten tryb wampira nie bardzo mi się podoba O 20 zaczyna swój koncert i tak leci do 24 czy 1. Drze się co chwila. Wypluwa smoka i drze się, żeby mu go dać. Dostanie 2 sek ciszy i jeb smokiem. W sumie to chce go, więc podaj mnie go matko moja. Do łóżeczka nie da się odłożyć, więc śpi w wózku lub ze mną. Ma dni kiedy się piekli, że nie chce ze mną, chce w wózku i odwrotnie. Doprowaadza mnie do ostateczności tym niezdecydowaniem. Może mnie zlinczujecie, ale serio zmęczenie daje mi się we znaki.
Tryb zombie też u mnie działa, ale do czasu. Zdarza mi się, że zasypiam na stojąco mieszając herbatę.
Ustaliłam z mężem, że w piątki on śpi z małym, a ja zamykam się w sypialni. Wkładam zatyczki do uszu i choćby się paliło "ZAKAZ WSTĘPU". I powiem Wam, że to jest super opcja. Wstaję w sobotę wypoczęta. A mój mąż po 1 nocy umęczony jak po wojnie


no ale jakby nie było uczymy się siebie
Powoli rozpoznajemy co oznaczają poszczególne "krzyki"
Naszym przyjacielem stał się termoforek z pestek wiśni i suszarka na youtubie

Obojczyk się ładnie zagoił.
Oby do przodu

Bycie matkiem to jednak fajna sprawa. Synu jest całkiem w porzo facetem.

w nocy przesypia, wstajemy na ogarnięcie dupsztala, flaszka, odbek i spać
Najgorzej jest rano, bo go pierdy męczą i nie może się rozszczelnić, ale wtedy biorę go do łóżka, kładę na brzuchu i tak dosypiamy do następnego karmienia, a przy okazji idą salwy Niesamowite jest to jak takie małe stworzenie potrafi pierdzieć.
Koleś wali takie bąki, że nie jeden facet po grochówce zawstydziłby się.

W ciągu dnia chwile pogadamy, popatrzymy na sufit albo sam leży i gada z pięścią, po czym za jakiś czas zasypia.
Niestety jest czujny jak ważka i jak siadamy do jedzenia, to się budzi. Jakby tylko na to czekał..oho starzy siadają do strawy trza im poprzeszkadzać
Dziwne jest to, że piętro wyżej mamy remont z wiecznym kuciem ścian, waleniem itp i go to nie rusza, a jak ja idę po ciuchu i przywalę w nogę od stołu to zawsze się obudzi.

Nadal śpi w wózku, ale są już postępy w spaniu w łóżeczku. W ciągu dnia tam go odkładamy i nawet trochę przesypia. Ktoś kto wymyślił nianię elektroniczną z funkcją wideo powinien dostać nagrodę. Super sprawa.

No i najważniejsza sprawa..te jego uśmiechy. Tak jak na początku był marudą, tak teraz się dogadaliśmy. Gęba mu się wiecznie cieszy. A jak kokietuje zerka na mnie bokiem, tak z ukosa i uśmiecha się półgębkiem.

kurła



cofam to co napisałam wcześniej

dzieć mi się spsuł i od tygodnia żyć nie daje

przychodzi popołudnie i zaczynam się go bać. Wyje, jojczy. Nic mu się nie podoba, nie wie czego chce. Zanosi się płaczem, a potem szlocha.
Mniej więcej do północy jest polka galopka.
Potem ok 4-5 nad ranem od nowa. Zastanawiam się czy to kolki, ale on ma już 9 tyg. Kolki podobno 4-6 tydzień.
Może to marudzenie fizologiczne. Tak czy tak jest wykańczające.

Coś w tym stylu

Na pewno ma coś z brzuszkiem, bo nad ranem pręży się i stęka. Biorę go wtedy do siebie. Kładę na brzuchu. Jak się odpowietrzy to zasypia.

Odkąd próbuje wydawać pierwsze zgłoski mam wrażenie, że głośniej wrzeszczy
Zauważyłam też, że bardziej nas terroryzuje swoim darciem paszczy.

Po skończonym jedzniu nagle piszczy jak obdzierany ze skóry, po czym za chwilę cisza.

Mam nadzieję, że to chwilowe
trzeba to przetrzymać....do czasu ząbkowania, bo pewnie znowu się zacznie

i dostałam okres

mąż do mnie "to co robimy Małgosie?"

2 maluchów w domu? No nie wiem, zabiłabym się własną pięścią

Poza tym on czasami traci cierpliwość. Zapomina, że to niemowlę i mówi do syna jak do starego, żeby się uspokoił

czasami jak już za bardzo się wkurza mówi, że się poddaje

w końcu się zapytałam "to co? okno życia?" a mąż na to "nie zmieszczę się"
eh faceci..ale nie mogę narzekać. W sumie dużo się małym zajmuje.

właśnie rozkręca mi się 2 cykl po porodzie i dzisiaj mija dokładnie rok jak zaczął się ten szczęśliwy cykl, z którego mamy Jasia

i kusi, a może by tak...nie nie nie żadnych więcej porodów



te żarty męża..a może by tak Małgosię stają się niebezpieczne! Muszę być czujna

jakby mi ktoś w 2017 roku powiedział, że będę się bała wpadki to zabiłabym go własnym śmiechem
jeszcze rok temu byłam w czarnej dupie, straciłam prawie nadzieję, że zostanę kiedyś matkiem czy ojcem, bo zależy czy facet czy facetka będzie
a dzisiaj? leży koło mnie kaszojad, chichra się, coś tam po swojemu nadaje, puszcza bąki jak prawdziwy facet, ciągnie za włosy, terroryzuje jak coś jest nie po jego myśli. Najbardziej lubię jak przytula sie do mojej ręki i zasypia. A jego dołeczek na policzku, który pojawia się gdy się uśmiecha rozbraja mnie całkowicie. Kocham gnoja nad życie.

Ooooesu moje szczenie ma już skończone 18 tygodni

to jest niewiarygodne, że czas tak szybko leci
jeszcze niedawno chodziłam po lekarzach, grzebałam w gaciach, oglądałam śluz, mierzyłam tempki i przechodziłam miliony badań, a teraz leży koło mnie miniaturka faceta

beka, pierdzi, wierci się, marudzi i szczerzy do mnie bezzębną gębolinę
Każdy dzień jest podobny. Jedzenie, spacery, klocki, siki. Na szczęście zrobiło się ciepło, więc można pobyć na powietrzu.

Żałuję tylko, że moja psina gaśnie . Niestety na stare lata nie ma już tyle siły. Mam wyrzuty sumienia, że trochę go zaniedbałam odkąd pojawił się synek. Staram się go jak najwięcej przytulać, zabierać na krótkie spacery, ale nigdy nie będzie to tyle co przed porodem. Straszne jest widzieć jak największy przyjaciel powoli zbliża się do tęczowego mostu. Tak bardzo bym chciała, żeby Jaś zdążył go poznać i mógł zapamiętać.

Z takich mnie poważnych rzeczy, bo zapomniałam.
na początku, jak jeszcze byłam nieogarnięta z tematem dziecka i lekko nieprzytomna, miałam niezłą akcję
wyszłam na spacer..ludzie się na mnie oglądają..hmm.. ale nikt nic
i jak już wracałam do domu zaczepiła mnie matka (też z wózkiem), że coś mi się do spodni przyczepiło
Patrzę, a to zwinięty pampers .
Jakby kto zapytał..to tak, jest to brelok i będę go tak nosić

4 msce 24 dni (21 tydzień)

Od wczoraj wózek stoi na klatce. Oficjalnie wyjechał z chaty. Uff
Bałam się, że już nigdy sie go nie pozbędę. Do tej pory mały w nim spał, uspokajał się, bawił.
Odłożenie do łóżeczka, na kanapę czy do leżaczka kończyło się mega awanturą.
Tak każdy mnie straszył, że to źle i że będę miała kłopot z przestawieniem go na łóżeczko. I trochę już miałam stracha, bo mały długi jak glizda i powoli przestaje się mieścić w gondoli.
A tu proszę bardzo pyk i poszło. Po prostu wzięłam sobie do serca radę specjalisty "na wszystko przyjdzie pora, więc pozwólmy dziecku spać gdzie i jak chce. Jak skończy 4 msce i będzie bardziej świadome siebie można zacząć naukę"
U nas wystarczyło, że mały zaczął przewracać się na boki i w gondoli miał ciasno. Przewrócenie się na brzuch dopełniło odstawienie wózka
Teraz śpi w łóżeczku jak panisko. Rozwala się jak żaba na liściu
Ja też śpię lepiej, bo wiem, że ma więcej powietrza.

No trochę mnie tu nie było i trochę się działo
Dzisiaj mały ma 8 miesięcy 20 dni
Łoooo panie kiedy to zleciało
Chodziliśmy 2 msce na rehabilitację, bo słabo raczkował i nie siadał. Pełzał i turlał się.
Baba na ćwiczeniach piekliła się, że mały nie chce współpracować. Co by nie zrobiła on kładł się i wył. Nie podobało mu się to. Pewnego dnia wyszłam z sali i poleciało. Obeszło się bez krzyków.
Dostawałam opieprz, że za mało z nim ćwiczę, że nie trzeba zwracać uwagi na ryk itd. Weź nie zwracaj uwagi jak mały ryczy tak, że w bezdech wpada. A idź pan w c..złonka z takimi ćwiczeniami.
Najlepsze jest to, że po prostu przyszedł taki dzień, że mały sam z siebie cyk i siedzi. Cyk i raczkuje tzn. gania psa. Niestety zaczął szybciej stawać niż porządnie siedzieć i że to za wcześnie na stawanie. To co mam zrobić z pętać go?
Dzisiaj pomyka przy meblach, czasami się puszcza i chwilę sam stoi.

Jeśli chodzi o mnie to przyznam się szczerze, że ten poród to była porażka. Muszę uważać, żeby się nie posikać, staram się nie dopuszczać do długiego trzymania
Seks jest bolesny. Niby szwy były z prawej strony, ale ciągnie i boli mnie po lewej. Fatalnie. Czuję się jakby mi ktoś tam granat wsadził i wszystko rozpieprzył. Moje libido zdechło totalnie. Te kilkuletnie starania o ciążę i poród zaorały temat.
Chyba czas na urofizjoterapeutę, bo nie jest dobrze.
Mój mąż chyba ma cichy plan, że zajdę w ciążę.
Ostatnio mu powiedziałam, że boję się jej jak diabeł święconej wody, że nas na to nie stać. Macierzyński zaraz się kończy, a i tak jest to tylko 80% kasy. Poza tym nie mam do czego wracać, więc muszę szukać pracy, ale…mały musi iść do żłobka. I tu mamy niespodziankę, bo jesteśmy na 530 miejscu. Dramat idioty.
No i jakbym teraz zaszła to ani chorobowego, ani macierzyńskiego, więc byłoby to nieodpowiedzialne mając na stanie malucha i starszego, schorowanego psa. Jak to facet o tym nie wiedział.
Wyobrażacie sobie?? U mnie takie słowa. Jakby mi ktoś kiedyś powiedział, że tak powiem to bym go zabiła własnym śmiechem.

Oczywiście chciałabym, żeby mały miał rodzeństwo, ale kurcze, ja już nie mam chyba siły na drugie. Zaraz kończę 43 lata. Wszystko mnie boli, kręgosłup siada.
Jestem zmęczona jak koń po westernie. Siedzę z dzieckiem 24 na dobę. Mąż dużo pracuje, czasami od rana do wieczora, więc ja czasami jak samotna matka się czuję.
Brakuje mi rozmowy z dorosłym człowiekiem. Matki na placu zabaw się nie liczą, bo to jakiś inny gatunek człowieka. Chcę porozmawiać o wpływie dziury ozonowej na cykl rozrodczy morświnów itp., a nie tylko o dzieciach. Ileż można?
Fajnie widzieć jak dziecko się rozwija. Z dnia na dzień pojawiają się nowe umiejętności, zmiany w jego zachowaniu i mimice, ale też tęsknię za pracą.
NO BABIE NIE DOGODZISZ