WSTĘP
Nic nowego, nic odkrywczego
O mnie: 31 lat, szczęśliwa mężatka od pół roku. Stabilni finansowo, szczęśliwi w trakcie remontu naszego gniazdka.
Czas starania się o dziecko: Od maja 2018. A później na nowo od października 2018r.
Moja historia: W lipcu test zrobiony z czystej ciekawości pokazał 2 kreski. Szok i niedowierzanie i niewyobrażalne szczęście. Niestety w 10 tc okazało się, że płód przestał się rozwijać w 6 tc. Na drugi dzień szpital i łyżeczkowanie...
Moje emocje: Strach, że łyżeczkowanie zostawiło blizny, że "popsuło" płodność. Frustracja, że co miesiąc przychodzi @. I nerwy na siebie, czasami na męża. Na wszechświat, że sobie tak okrutnie zadrwił. Zazdrość, że wszystkim dookoła się udaje a mi nie.
Jestem w pracy, ale praca mi nie wychodzi. Stanowisko, które miało być strzałem w 10 okazuje się dla mnie za trudne. Za dużo przepisów, za dużo papierologii. Nie jestem na tyle kreatywna ani charyzmatyczna, żeby osiągnąć tu jakikolwiek sukces. Marzę o tym, że zachodzę w ciążę i idę od razu na zwolnienie. Zabawne kiedyś gardziłam takimi dziewczynami, ledwo zaszła w ciążę i poszła się wylegiwać. A jednak życie weryfikuje i pokazuje, że wcale się nie jest lepszym od innych. Teraz rozumiem te dziewczyny czemu mogły tak zrobić. Już nimi nie gardzę. Teraz często gardzę sobą. A wszystko zaczęło się od sierpnia 2018r. Od czasu łyżeczkowania nie ma dnia żebym nie myślała o mojej straconej ciąży i straconym czasie jaki jej towarzyszył, a to wpływa na moją pracę i życie. Nie widzę już sensu w wielu sprawach. Niemniej jednak staram się dalej jak mogę. Zaczynam się podnosić z tego doła, który mi towarzyszy prawie pół roku...
Siedzę ostatnio i czytam tutejsze pamiętniki. Śledzę wykresy, analizuję, zazdroszczę i cieszę się. I widzę, że wszystko to co ja myślę i czuję jest obecne u wszystkich tutaj. Wiele pamiętników, które czytam opowiada moją historię i uczucia. Jest to dla mnie pokrzepiające. Przynajmniej wiem, że nie jestem z tym sama, i że wcale nie jestem gorszego sortu. Bo tak się często czuję. Gdyby nie mój mąż to pewnie by mnie tu nie było już. W ostatnich miesiącach przeszłam chyba coś na wzór załamania nerwowego. Zajadałam i zapijałam smutki. W pracy narobiłam sobie zaległości, dużo kasy poszło na alkohol i jedzenie. Parę razy nawet przyjechałam do pracy na kacu. Nie jestem z siebie dumna, wręcz przeciwnie. Ale myślę, że już jest dobrze. Już wychodzę na prostą. Po przeczytaniu wielu pamiętników, gdzie każda pisała że czuje i się boi, że nigdy nie zostanie mamą, a na końcu tych wpisów jest przeniesienie na fioletową stronę- moja wiara zaczęła wracać.
W zeszłym tygodniu podjęłam decyzję, że dokańczam ten kwas foliowy co mam i kończę z tą zabawą. Ale po wizycie u gina w piątek uznałam, że chyba znajdę jeszcze siły do walki. Co prawda endo (9 dc) cienizna, bo tylko 4 mm. Ale i tak z mężem będziemy próbować. Dostałam receptę na duphaston na wyregulowanie cyklu i zalecił mi Infolic combi. Dzisiaj po pracy jadę i kupuję. Oby pomogło i oby się udało.
Siedzę ostatnio i czytam tutejsze pamiętniki. Śledzę wykresy, analizuję, zazdroszczę i cieszę się. I widzę, że wszystko to co ja myślę i czuję jest obecne u wszystkich tutaj. Wiele pamiętników, które czytam opowiada moją historię i uczucia. Jest to dla mnie pokrzepiające. Przynajmniej wiem, że nie jestem z tym sama, i że wcale nie jestem gorszego sortu. Bo tak się często czuję. Gdyby nie mój mąż to pewnie by mnie tu nie było już. W ostatnich miesiącach przeszłam chyba coś na wzór załamania nerwowego. Zajadałam i zapijałam smutki. W pracy narobiłam sobie zaległości, dużo kasy poszło na alkohol i jedzenie. Parę razy nawet przyjechałam do pracy na kacu. Nie jestem z siebie dumna, wręcz przeciwnie. Ale myślę, że już jest dobrze. Już wychodzę na prostą. Po przeczytaniu wielu pamiętników, gdzie każda pisała że czuje i się boi, że nigdy nie zostanie mamą, a na końcu tych wpisów jest przeniesienie na fioletową stronę- moja wiara zaczęła wracać.
W zeszłym tygodniu podjęłam decyzję, że dokańczam ten kwas foliowy co mam i kończę z tą zabawą. Ale po wizycie u gina w piątek uznałam, że chyba znajdę jeszcze siły do walki. Co prawda endo (9 dc) cienizna, bo tylko 4 mm. Ale i tak z mężem będziemy próbować. Dostałam receptę na duphaston na wyregulowanie cyklu i zalecił mi Infolic combi. Dzisiaj po pracy jadę i kupuję. Oby pomogło i oby się udało.
Taka refleksja mnie nachodzi ostatnio. Kiedyś oglądając serial "Tajemnice Laury" (swoją drogą całkiem fajny szkoda, że bez kontynuacji) jedna z bohaterek powiedziała cytuję: "Licz na najlepsze lecz bądź przygotowany na najgorsze". Z taką myślą udałam się 20 sierpnia do gina na drugą kontrolę. To był 10 tc a ja nie miałam żadnych objawów ciąży. Żadnych mdłości, piersi zrobiły się mniej tkliwe i przeszła nadwrażliwość na zapachy. Gdzieś z tyłu głowy czułam, że coś jest nie tak. A po obserwacji wielu wykresów na ovu wiedziałam, że często zdarzają się poronienia, obumarcia płodów itd. Może gdybym nigdy nie założyła konta na ovu to bym nie wiedziała, że dużo kobiet ma taki problem, że tracą ciąże albo nie mogą w nią zajść latami i wtedy cieszyłabym się każdym dniem ciąży na luzie bez stresów potencjalnej straty. Może wtedy ciąża by przetrwała? Jest to jedno z pytań, na które nigdy nie będzie odpowiedzi.
Parę tygodni temu załapałam mega doła. Mąż pytał co się dzieje, a ja powiedziałam że w tym dniu nie mam humoru i nie mam ochoty na siłę się śmiać i udawać szczęśliwej, że po prostu mam zły humor. No i on to zrozumiał, że nie jestem z nim szczęśliwa. Tłumaczyłam mu, że to przez to że dostałam okres i przez niesprawiedliwość wszechświata. A on wtedy odpowiedział mi tak: "daj spokój z tą niesprawiedliwością chcę mieć dziecko ale ty się tym nie zamęczaj tak bo do końca życia będziesz nieszczęśliwa i mnie też nie uszczęśliwisz w ten sposób a życie ma się tylko jedno bo po śmierci nic nie ma więc ciesz się nim albo próbuj chociaż (...), kochanie wiem dziecko to wszystko ale ja będę z tobą choćby go nie było serio nie to nie trudno życie ale tylko jedno ono jest do przeżycia (...) jak będziesz takie teksty rzucać to zaczniemy się oddalać niestety bo ja uważam ze nie jedna chciałaby takie życie jakie mamy wiec dotknęło mi to ze nie jesteś szczęśliwa myślisz że tylko dziecko to wyznacznik szczęścia wiele kobiet ma kilka dzieci i też nie są szczęśliwe (...)."
Tu mi dał do myślenia. Co jest sensem życia? Czy jedynym co trzeba osiągnąć w życiu i da szczęście jest urodzenie dziecka? Różnie w życiu bywa. Zajście w ciążę nie gwarantuje, że urodzi się to dziecko. I że będzie zdrowe. Nie ma gwarancji, że będzie z Tobą zawsze. Mój ex doczekał się córki. Ale teraz w wieku niecałych dwóch lat okazało się, że mała ma nowotwór. Czy posiadanie dziecka, które każdego dnia może odejść z tego świata sprawia, że są szczęśliwi? Nikt z nas tego nie chce. Posiadanie dziecka nie jest sensem życia. Czas zacząć żyć swoim życiem, cieszyć się z tego co jest. Co jest lepsze- nie mieć dziecka czy doświadczyć tego cudu na krótki okres i go stracić przez chorobę/ wypadek? Liczę na najlepsze ale jestem przygotowana na najgorsze. Co ma być to będzie.
Parę tygodni temu załapałam mega doła. Mąż pytał co się dzieje, a ja powiedziałam że w tym dniu nie mam humoru i nie mam ochoty na siłę się śmiać i udawać szczęśliwej, że po prostu mam zły humor. No i on to zrozumiał, że nie jestem z nim szczęśliwa. Tłumaczyłam mu, że to przez to że dostałam okres i przez niesprawiedliwość wszechświata. A on wtedy odpowiedział mi tak: "daj spokój z tą niesprawiedliwością chcę mieć dziecko ale ty się tym nie zamęczaj tak bo do końca życia będziesz nieszczęśliwa i mnie też nie uszczęśliwisz w ten sposób a życie ma się tylko jedno bo po śmierci nic nie ma więc ciesz się nim albo próbuj chociaż (...), kochanie wiem dziecko to wszystko ale ja będę z tobą choćby go nie było serio nie to nie trudno życie ale tylko jedno ono jest do przeżycia (...) jak będziesz takie teksty rzucać to zaczniemy się oddalać niestety bo ja uważam ze nie jedna chciałaby takie życie jakie mamy wiec dotknęło mi to ze nie jesteś szczęśliwa myślisz że tylko dziecko to wyznacznik szczęścia wiele kobiet ma kilka dzieci i też nie są szczęśliwe (...)."
Tu mi dał do myślenia. Co jest sensem życia? Czy jedynym co trzeba osiągnąć w życiu i da szczęście jest urodzenie dziecka? Różnie w życiu bywa. Zajście w ciążę nie gwarantuje, że urodzi się to dziecko. I że będzie zdrowe. Nie ma gwarancji, że będzie z Tobą zawsze. Mój ex doczekał się córki. Ale teraz w wieku niecałych dwóch lat okazało się, że mała ma nowotwór. Czy posiadanie dziecka, które każdego dnia może odejść z tego świata sprawia, że są szczęśliwi? Nikt z nas tego nie chce. Posiadanie dziecka nie jest sensem życia. Czas zacząć żyć swoim życiem, cieszyć się z tego co jest. Co jest lepsze- nie mieć dziecka czy doświadczyć tego cudu na krótki okres i go stracić przez chorobę/ wypadek? Liczę na najlepsze ale jestem przygotowana na najgorsze. Co ma być to będzie.
A chuj... jestem zmęczona tymi staraniami. Może to nie jest mój czas. Moja siostra podróżuje i spełnia marzenia. Głaszcze i tuli małe tygryski, karmi słonie w sanktuarium na Tajlandii. Zwiedziła całe USA, we wrześniu wybiera się w podróż do Chin. A co ja robię? Nic nie planuję bo MOŻE zajdę w ciążę, bo pieniędzy mało a remont się robi, a bo może mężowi będzie przykro. Mam dość życia pod ciążę. Teraz jeszcze mam zaburzenia snu, budzę się kilka razy w nocy, nie wiem jak mierzyć tempkę, żeby była względnie miarodajna. Czy jak się przebudzam o 1 w nocy, czy później jak się budzę po 4 jak mąż wraca z pracy czy o 5:30 kiedy ja wstaję do swojej? Wydawało mi się, że miałam owulację w poniedziałek. Statystyka, śluz, szyjka i kłucie w jajnikach tak mi mówiły. Ale ani temperatura (4 dni po owulce) ani testy tego nie potwierdziły. Wczoraj test owulacyjny pokazał mi nawet trochę ciemniejszą kreskę niż w niedzielę, choć nadal dużo jaśniejszą niż kontrolna. Zgłupiałam od tego wszystkiego. Jeszcze mój gin przepisał mi duphaston na regulację cyklu po 1 tabletce od 16 dpo przez 10 dni. Już zdążyłam się naczytać, że potrafi hamować owulację, powoduje brak miesiączki itp. Czuję się tak mega skołowana obserwacją własnego ciała i tymi staraniami. A te też nie są idealne. Mąż pracuje na zmiany, a "kochana" matka natura tak mi "reguluje" cykl, że płodne wypadają wtedy gdy on ma nocki. Ja wracam późno, on zmęczony, bo praca fizyczna po 8-10h i tym samym mamy dla siebie tak mało czasu, że jak raz uda nam się wtedy pobzykać to jest cud. Czuję coś jakby mieszankę potężnej frustracji wymieszanej z rezygnacją. Już sama nie wiem czego chcę, co mogę robić i kiedy, co mogę osiągnąć. Czuję się zagubiona, skołowana i w potrzasku. Nie mam wpływu na nic. Zaczynam tracić siły. Od jutra nie mierzę tempki. Może zacznę na nowo z nową @. O ile będzie w terminie i duphaston nie narozrabia.
Wiadomość wyedytowana przez autora 8 lutego 2019, 11:52
Do dziewczyn, które robia testy owulacyjne jako ciążowe. Jak je robicie- rano? Wieczornem? Jakich zasad przestrzegacie?
Wiadomość wyedytowana przez autora 15 lutego 2019, 03:39
Mam mętlik w głowie. Co robić? W teorii powinnam dostać @ w poniedziałek/ wtorek. Dziś jest 29 dc. Przed 1 ciążą miałam cykle 27-30 dniowe. Od czasu zabiegu cykle wahają się między 23 a 30, z czego kilka było po 25-26 dni. W niedzielę wzięłam ostatnią tabletkę duphastonu (9dc byłam na wizycie kontrolnej, endo miało 4 mm, lekarz przepisał duphaston na regulację cyklu). Pierwszy raz brałam i nie wiem jak powinna wtedy wyglądać temperatura ani kiedy powinnna przyjść @ 
Mierzę tempkę od tego poniedziałku (przerwałam w połowie cyklu i nie mam premium to zapisuję sobie póki co na flo) i są ładne wzrosty w porównaniu do wcześniejszych cykli, gdzie najwyższa jak osiągnęła 36,6 to już było wysoko a teraz jest w okolicach 36,8-36,9. Skusiłam się więc i zrobiłam wczoraj test ciążowy (czułość 10) i był bladzioch (wieczorem zrobił się wyraźniejszy- wiem wiem wg zasad nie powinno się odczytywać wyniku po dłuższym czasie). Dziś rano termometr mierzony dopochwowo pokazał spadek o 0,01 w porównaniu do dnia wczorajszego, natomiast identyczny termometr mierzony doustnie pokazał spadek o 0,21. Niemniej jednak dzisiaj powtórzyłam test, tym razem inny o czułości 25 i wyszła delikatna druga kreska. Ale na papierze przy podcieraniu zobaczyłam trochę krwi. Nie czuję żadnego bólu typowego dla miesiączki. Sporadycznie kilkuminutowe w ciągu ostatnich paru dni, ale w mniejszym stopniu niż w poprzednich cyklach. Cycki też mnie nie bolą jak przed 1 ciążą. Nie mam żadnych objawów, które by się pokrywały z tym co już przechodziłam. I teraz nie wiem co robić, nie chcę panikować ani dramatyzować (to moja druga ciąża- o ile rzeczywiście jest- pierwszą straciłam ale żadnych plamień ani krwawień nie miałam). Chyba nie mam wyjścia muszę się poobserwować do soboty, jak nic więcej się nie będzie działo to w sobotę polecę na betę, a w poniedziałek do lekarza.
Po prostu „uwielbiam” jak sobie ta natura ze mnie śmieszkuje. Ewidentnie znalazła sobie kozła ofiarnego. Najpierw uszczęśliwiła ciążą, później ją odebrała. Później @ była na chybił trafił, płodne wypadały akurat wtedy gdy z bzykanka nici. W tym cyklu byłam pewna, że jest bezowulacyjny i był jeden seks w 12 dc. Do 15 dc temperatura nic nie pokazała jakoby miała być owulacja. A teraz nie dość, że nie mam żadnych objawów na @ ani na ciążę, to testy mówią, że coś tam jest ale pojawiło się krwawienie. Co tu się odjebało w tym cyklu?
Mierzę tempkę od tego poniedziałku (przerwałam w połowie cyklu i nie mam premium to zapisuję sobie póki co na flo) i są ładne wzrosty w porównaniu do wcześniejszych cykli, gdzie najwyższa jak osiągnęła 36,6 to już było wysoko a teraz jest w okolicach 36,8-36,9. Skusiłam się więc i zrobiłam wczoraj test ciążowy (czułość 10) i był bladzioch (wieczorem zrobił się wyraźniejszy- wiem wiem wg zasad nie powinno się odczytywać wyniku po dłuższym czasie). Dziś rano termometr mierzony dopochwowo pokazał spadek o 0,01 w porównaniu do dnia wczorajszego, natomiast identyczny termometr mierzony doustnie pokazał spadek o 0,21. Niemniej jednak dzisiaj powtórzyłam test, tym razem inny o czułości 25 i wyszła delikatna druga kreska. Ale na papierze przy podcieraniu zobaczyłam trochę krwi. Nie czuję żadnego bólu typowego dla miesiączki. Sporadycznie kilkuminutowe w ciągu ostatnich paru dni, ale w mniejszym stopniu niż w poprzednich cyklach. Cycki też mnie nie bolą jak przed 1 ciążą. Nie mam żadnych objawów, które by się pokrywały z tym co już przechodziłam. I teraz nie wiem co robić, nie chcę panikować ani dramatyzować (to moja druga ciąża- o ile rzeczywiście jest- pierwszą straciłam ale żadnych plamień ani krwawień nie miałam). Chyba nie mam wyjścia muszę się poobserwować do soboty, jak nic więcej się nie będzie działo to w sobotę polecę na betę, a w poniedziałek do lekarza.
Po prostu „uwielbiam” jak sobie ta natura ze mnie śmieszkuje. Ewidentnie znalazła sobie kozła ofiarnego. Najpierw uszczęśliwiła ciążą, później ją odebrała. Później @ była na chybił trafił, płodne wypadały akurat wtedy gdy z bzykanka nici. W tym cyklu byłam pewna, że jest bezowulacyjny i był jeden seks w 12 dc. Do 15 dc temperatura nic nie pokazała jakoby miała być owulacja. A teraz nie dość, że nie mam żadnych objawów na @ ani na ciążę, to testy mówią, że coś tam jest ale pojawiło się krwawienie. Co tu się odjebało w tym cyklu?
Dzisiaj również zrobiłam test. Wyszła trochę ciemniejsza kreska. Zgodnie z @ wczoraj zaczął się 5+0 tydz. Jutro lecę na betę. Od 14 wczorajszego dnia ani śladu krwi. Jestem dobrej myśli, choć nie napalam się i staram się nie niecierpliwić jak przed pierwszą ciążą. Co ma być to będzie. Myślę o wzięciu wolnego dnia w poniedziałek, to bym pojechała sobie na spokojnie na drugą betę a po południu do gina. Raczej nie powinno być wiele widać na usg, zależy mi głównie na tym żeby pozwolił mi brać duphaston. Nie jestem lekarzem i wielkiej wiedzy nie mam, ale gdzieś tam z tyłu głowy jest ta myśl, że nawala u mnie progesteron. Z drugiej strony bym chętnie poczekała aż do 8 tyg żeby mieć pewność, że zobaczę więcej niż sam pęcherzyk. Jak wtedy....
Wyniki: Beta-> 165,7 mIU/mL (normy: 4 tyd. ciąży - 9,5 - 750; 5 tyd. ciąży - 217 - 7138) wg OM jest 5t2d
Progesteron -> 17,64 ng/ml (norma: I trymestr - 16,4 - 49)
Nie wiem, niby troszku lepiej jak przy pierwszej (wtedy Beta- 94,5 prog.: 15,7). No i chuj wie kiedy miałam owulację, bo jak tempka jej nie pokazała w przewidywanym czasie to pieprznęłam termometrem do szuflady
Masakra tak bardzo chciałam tej ciąży a teraz się boję jak cholera, że będzie powtórka z "rozrywki"...
Progesteron -> 17,64 ng/ml (norma: I trymestr - 16,4 - 49)
Nie wiem, niby troszku lepiej jak przy pierwszej (wtedy Beta- 94,5 prog.: 15,7). No i chuj wie kiedy miałam owulację, bo jak tempka jej nie pokazała w przewidywanym czasie to pieprznęłam termometrem do szuflady
Masakra tak bardzo chciałam tej ciąży a teraz się boję jak cholera, że będzie powtórka z "rozrywki"...
Wiadomość wyedytowana przez autora 26 lutego 2019, 08:23
Strach coraz większy. Czuję, że z tej ciąży też nic nie będzie. Oprócz bólu sutków i lekkiej senności nie czuję nic więcej. Beta jest za niska jak na 6 tydzień (5t2d). Nie idę na drugą betę to nie ma sensu. Wtedy przyrastała prawidłowo a skończyło się tak jak się skończyło. Pójdę do lekarza niech zajrzy czy jest pęcherzyk tam gdzie powinien i niech powie jak mam brać duphaston. A później nie wiem czy dam radę pójść ponownie i znowu zobaczyć ten sam obraz. Zostawię to w rękach siły wyższej, bo ewidentnie znów jestem obiektem żartów wszechświata...
Liczę na najlepsze ale jestem przygotowana na najgorsze. Przynajmniej w teorii....
Liczę na najlepsze ale jestem przygotowana na najgorsze. Przynajmniej w teorii....
Wiadomość wyedytowana przez autora 26 lutego 2019, 08:23
5t4d
Masakra... Z nerwów jest mi niedobrze- nie to nie są mdłości ciążowe, tych znowu nie czuję jak w poprzedniej ciąży. Wczorajszy dzień był zjebany. Pół dnia przepłakane, wieczorem z tych nerwów głowa mnie rozbolała tak, że myślałam że pęknie. Na szczęście miałam jeszcze te plastry chłodzące, więc nie musiałam brać żadnych tabletek.
Nie czuję tej ciąży. Sporadycznie jak brzuch zaboli jak na @ to oblewam się zimnymi potami myśląc, że to już koniec. Trwa to tylko kilka sekund.
Obudziłam się o 2 w nocy, temperatura lekko spadła- wczoraj było 37,16, dzisiaj 37,07. Kręciłam się do 3 z boku na bok, w końcu zeszłam na dół do kuchni i zrobiłam sobie melisę. Posiedziałam godzinę i wróciłam do łóżka. Udało mi się coś pospać jeszcze, ale i tak jestem ledwo przytomna.
Idę dzisiaj do lekarza. Nie chcę USG ale muszę je zrobić. W 9dc było tylko 4 mm endo. No i ten progesteron jeszcze... Błagam wszechświat, żeby tym razem mnie tak nie doświadczał. Nie wiem jak dam radę to udźwignąć jeśli historia się powtórzy. Nic a nic się nie cieszę jak przy pierwszej. Nikomu nie mam ochoty nic mówić. Wtedy ledwo powstrzymywałam język za zębami. Teraz z trudem powiedziałam nawet mężowi. Objawów dalej żadnych. Sutki tylko są tkliwe (wydaje mi się, że dzisiaj mniej jak w sobotę). I brzuch zdecydowanie rzadziej się odzywa jak wtedy. Najbardziej jednak z tego wszystkiego boję się drugiego łyżeczkowania. Ile ja bym dała żeby nie było tego zabiegu już nigdy więcej. Nic mnie tak nie przeraża jak myśl, że drugi taki zabieg sprawi że już nigdy nie zajdę w ciążę. Jeszcze nigdy niczego tak się nie bałam jak tego. Żebym chociaż miała już jedno dziecko. A ja ciągle czekam na to pierwsze. Boli jak widzę, że dziewczyny które już mają dzieci twierdzą, że świat się dla nich kończy bo nie mogą mieć 2/3/4 dziecka. Co one mogą wiedzieć o bólu, kiedy ciągle tracisz to pierwsze...
-po wizycie-
Jest tyci pęcherzyk w samym centrum macicy, endo 11 mm. Żadnych nieprawidłowości lekarz nie stwierdził. Lekko pobolewał brzuch po usg ale już minęło. Zapisał zapas duphastonu (co 12h po 1 tabletce) i mam się nie pokazywać przez 3 tygodnie. Ciekawa jestem czy dam radę w ogóle pójść na drugą wizytę. Absolutnie mi się nie śpieszy. Trochę się uspokoiłam, tak jak mój mąż powiedział- co ma być to będzie, nie mamy wpływu na to co się stanie. Prawda, mogę się zdrowo odżywiać, brać dupka i kwas foliowy, pić dużo wody, ale i tak nie mamy wpływu na to czy ciąża tym razem się uda.
Postanowiłam nie wykupywać premium. Już raz byłam na fioletowej stronie. Nie przyniosło mi to szczęścia. Wykupię premium z nowymi staraniami. Oby to było nie wcześniej jak za rok.
Masakra... Z nerwów jest mi niedobrze- nie to nie są mdłości ciążowe, tych znowu nie czuję jak w poprzedniej ciąży. Wczorajszy dzień był zjebany. Pół dnia przepłakane, wieczorem z tych nerwów głowa mnie rozbolała tak, że myślałam że pęknie. Na szczęście miałam jeszcze te plastry chłodzące, więc nie musiałam brać żadnych tabletek.
Nie czuję tej ciąży. Sporadycznie jak brzuch zaboli jak na @ to oblewam się zimnymi potami myśląc, że to już koniec. Trwa to tylko kilka sekund.
Obudziłam się o 2 w nocy, temperatura lekko spadła- wczoraj było 37,16, dzisiaj 37,07. Kręciłam się do 3 z boku na bok, w końcu zeszłam na dół do kuchni i zrobiłam sobie melisę. Posiedziałam godzinę i wróciłam do łóżka. Udało mi się coś pospać jeszcze, ale i tak jestem ledwo przytomna.
Idę dzisiaj do lekarza. Nie chcę USG ale muszę je zrobić. W 9dc było tylko 4 mm endo. No i ten progesteron jeszcze... Błagam wszechświat, żeby tym razem mnie tak nie doświadczał. Nie wiem jak dam radę to udźwignąć jeśli historia się powtórzy. Nic a nic się nie cieszę jak przy pierwszej. Nikomu nie mam ochoty nic mówić. Wtedy ledwo powstrzymywałam język za zębami. Teraz z trudem powiedziałam nawet mężowi. Objawów dalej żadnych. Sutki tylko są tkliwe (wydaje mi się, że dzisiaj mniej jak w sobotę). I brzuch zdecydowanie rzadziej się odzywa jak wtedy. Najbardziej jednak z tego wszystkiego boję się drugiego łyżeczkowania. Ile ja bym dała żeby nie było tego zabiegu już nigdy więcej. Nic mnie tak nie przeraża jak myśl, że drugi taki zabieg sprawi że już nigdy nie zajdę w ciążę. Jeszcze nigdy niczego tak się nie bałam jak tego. Żebym chociaż miała już jedno dziecko. A ja ciągle czekam na to pierwsze. Boli jak widzę, że dziewczyny które już mają dzieci twierdzą, że świat się dla nich kończy bo nie mogą mieć 2/3/4 dziecka. Co one mogą wiedzieć o bólu, kiedy ciągle tracisz to pierwsze...
-po wizycie-
Jest tyci pęcherzyk w samym centrum macicy, endo 11 mm. Żadnych nieprawidłowości lekarz nie stwierdził. Lekko pobolewał brzuch po usg ale już minęło. Zapisał zapas duphastonu (co 12h po 1 tabletce) i mam się nie pokazywać przez 3 tygodnie. Ciekawa jestem czy dam radę w ogóle pójść na drugą wizytę. Absolutnie mi się nie śpieszy. Trochę się uspokoiłam, tak jak mój mąż powiedział- co ma być to będzie, nie mamy wpływu na to co się stanie. Prawda, mogę się zdrowo odżywiać, brać dupka i kwas foliowy, pić dużo wody, ale i tak nie mamy wpływu na to czy ciąża tym razem się uda.
Postanowiłam nie wykupywać premium. Już raz byłam na fioletowej stronie. Nie przyniosło mi to szczęścia. Wykupię premium z nowymi staraniami. Oby to było nie wcześniej jak za rok.
Wiadomość wyedytowana przez autora 26 lutego 2019, 08:23
5t5d
Albo sobie wmawiam albo czuję ustąpienie objawów. Piersi są ciut mniej tkliwe, wczoraj latałam co chwila do łazienki dzisiaj byłam raz. Przeziębienie ustępuje i brak innych objawów. Z jednej strony chcę polecieć na betę, sprawdzić jak sytuacja wygląda, z drugiej nie chcę tego robić bo beta nie powie czy urodzę to dziecko. Temperatura od 4 dni ma tendencję spadkową (dzisiaj 36,63 mierzone doustnie i 37,04 mierzone dopochwowo). Pogłębiły mi się zaburzenia snu i znowu miałam sen, że ta ciąża też się nie rozwinie. To omen czy zwykłe odzwierciedlenie stresu?
Czuję się jak w potrzasku.
Albo sobie wmawiam albo czuję ustąpienie objawów. Piersi są ciut mniej tkliwe, wczoraj latałam co chwila do łazienki dzisiaj byłam raz. Przeziębienie ustępuje i brak innych objawów. Z jednej strony chcę polecieć na betę, sprawdzić jak sytuacja wygląda, z drugiej nie chcę tego robić bo beta nie powie czy urodzę to dziecko. Temperatura od 4 dni ma tendencję spadkową (dzisiaj 36,63 mierzone doustnie i 37,04 mierzone dopochwowo). Pogłębiły mi się zaburzenia snu i znowu miałam sen, że ta ciąża też się nie rozwinie. To omen czy zwykłe odzwierciedlenie stresu?
Czuję się jak w potrzasku.
6t1d (?)
Brak objawów ciąży. Tylko sutki trochę bolą jak się je dotknie. Poza tym nic. Ani mdłości, ani częstomoczu ani wyczulonego węchu, ani pobolewania brzucha. W pierwszej ciąży w tym czasie latałam co 15 minut do toalety, brzuch lekko pobolewał jak na @ i wyraźnie czułam różne zapachy- miałam wyczulony węch. Teraz nic jedno wielkie zero jeśli chodzi o objawy (oprócz sutków). Także tego... chyba czekamy na poronienie, bo już nie wierzę, że coś z tego będzie. Pójdę na betę w poniedziałek i w środę. Tak chyba, żeby wydać pieniądze i rozwiać wszelkie wątpliwości.
Brak objawów ciąży. Tylko sutki trochę bolą jak się je dotknie. Poza tym nic. Ani mdłości, ani częstomoczu ani wyczulonego węchu, ani pobolewania brzucha. W pierwszej ciąży w tym czasie latałam co 15 minut do toalety, brzuch lekko pobolewał jak na @ i wyraźnie czułam różne zapachy- miałam wyczulony węch. Teraz nic jedno wielkie zero jeśli chodzi o objawy (oprócz sutków). Także tego... chyba czekamy na poronienie, bo już nie wierzę, że coś z tego będzie. Pójdę na betę w poniedziałek i w środę. Tak chyba, żeby wydać pieniądze i rozwiać wszelkie wątpliwości.
Macie wszystkie rację, pewnie za dużo dramatyzuję z tego strachu i zaczynam wymyślać i wyszukiwać coś czego nie ma. Dziękuję Wam za wsparcie. Postaram się myśleć pozytywnie w końcu co ma być to będzie 
Zrobiłam betę w poniedziałek, wyniosła: 6202 mIU/ml. Czyli mniej więcej tyle ile powinna wyjść licząc od ostaniej bety. Miałam dzisiaj jechać na drugą ale sobie daruję. W poniedziałek pójdę jeśli będzie 70000-80000 to dalej jest dobrze (o ile dobrze liczę).
Objawy ciążowe?- do wczoraj powiedziałabym, że bez zmian. Dzisiaj jednak zaczął mnie boleć krzyż i do tej pory 2 razy zabolało podbrzusze jak na @. Czy to dobrze czy źle? Nie wiem, jak nie przejdzie do piątku do zadzwonię do gina. Plamień żadnych nie mam, ale biorę duphaston (2x1) to nie wiem czy on by coś poradził gdyby np. miało dojść do poronienia? Pomimo wszystko zachowuję spokój i staram się nie panikować. Kolejna beta w poniedziałek. Czas pokaże.
Trochę jestem ogłupiała jak się liczy tą ciążę. Jeśli ostatnia @ pojawiła się 24.01 to ten dzień jest liczony jako 0t0d czy jako 1t0d? Mam dwie apki na telefonie, z których korzystałam w alternatywie dla ovufriend i jedna właśnie pokazuje na dzisiaj, że jest 5t5d a druga, że jest 6t5d. Tydzień różnicy to dosyć duża różnica w ciąży, zwłaszcza w tej wczesnej
Ok co do bólu krzyża to bolało cholernie ale po zmianie pozycji lub chwilowej gimnastyce przychodziła ulga. Teraz (o godz. 19) mam 37,8 stopni, gdzie normalnie o tej porze mam 36,8-37,2. Do tego szczypią mnie oczy to chyba mam stan podgorączkowy. Jak wstałam to "szarpnęło" mi prawym jajnikiem. Ale nie panikuję jeszcze zobaczę co będzie jutro. Oby było lepiej.
Objawy ciążowe?- do wczoraj powiedziałabym, że bez zmian. Dzisiaj jednak zaczął mnie boleć krzyż i do tej pory 2 razy zabolało podbrzusze jak na @. Czy to dobrze czy źle? Nie wiem, jak nie przejdzie do piątku do zadzwonię do gina. Plamień żadnych nie mam, ale biorę duphaston (2x1) to nie wiem czy on by coś poradził gdyby np. miało dojść do poronienia? Pomimo wszystko zachowuję spokój i staram się nie panikować. Kolejna beta w poniedziałek. Czas pokaże.
Trochę jestem ogłupiała jak się liczy tą ciążę. Jeśli ostatnia @ pojawiła się 24.01 to ten dzień jest liczony jako 0t0d czy jako 1t0d? Mam dwie apki na telefonie, z których korzystałam w alternatywie dla ovufriend i jedna właśnie pokazuje na dzisiaj, że jest 5t5d a druga, że jest 6t5d. Tydzień różnicy to dosyć duża różnica w ciąży, zwłaszcza w tej wczesnej
Ok co do bólu krzyża to bolało cholernie ale po zmianie pozycji lub chwilowej gimnastyce przychodziła ulga. Teraz (o godz. 19) mam 37,8 stopni, gdzie normalnie o tej porze mam 36,8-37,2. Do tego szczypią mnie oczy to chyba mam stan podgorączkowy. Jak wstałam to "szarpnęło" mi prawym jajnikiem. Ale nie panikuję jeszcze zobaczę co będzie jutro. Oby było lepiej.
Wiadomość wyedytowana przez autora 6 marca 2019, 19:45
Zaczynamy 7 tydzień
Przetrząsnęłam pół internetu i dowiedziałam się, że:
a) 1 dzień @ jest liczony jako 0t0d lub 0t1d.
b) Beta po osiągnięciu 6000 mIU/ml zaczyna zwalniać z przyrostem a od 7 tyg ciąży nie ma większego sensu jej mierzenie (a głupia ja źle policzyłam, że w poniedziałek powinna wynieść 70 tys.).
Niemniej jednak jutro pojadę po pracy na ostatnią betę, ale tylko dlatego że wczoraj miałam problemy. Cały dzień napierdalał mnie krzyż (przechodziło po położeniu się- dobrze jest mieć 1 osobowe biuro i kanapę
- oraz po krótkiej gimnastyce rozciągającej plecy) a wieczorem miałam stan podgorączkowy- 37,8 szczypiące oczy i ból mięśni szczególnie w dole pleców (dalej krzyż ale jeszcze mocniej) i łydek oraz delikatny ból głowy. Dzisiaj na szczęście czuję się lepiej choć mam takie ćmienie głowy jakbym była niedotleniona. Poza tym wszelkie bóle ustały łącznie z bólem piersi. Więc jutro sobie zrobię, żeby upewnić się że odpowiednio przyrosło w stosunku do bety z poniedziałku (wg moich nowych obliczeń powinien wyjść wynik min. 15000).
Rany niby jestem spokojna i naprawdę staram się nie panikować ani dramatyzować jak wczesniej. Różne myśli latają po głowie od myśli, że ta ciąża jest cudem po myśli, że za szybko się udała, poprzez że nie chcę już tej ciąży i się nią martwić i jednocześnie że chcę żeby się udała i dziecko rosło zdrowo. Oczywiście, że chcę żeby się udała i chcę mieć to dziecko. Ile ono radości wniesie do naszej rodziny. Moi rodzice to zwariują na punkcie wnuka/ wnuczki. To będzie ich pierwsze a widać, że już nie mogą się doczekać. Jednocześnie się boję i cieszę. Ciąża uczy cierpliwości trzeba czekać.
Przetrząsnęłam pół internetu i dowiedziałam się, że:
a) 1 dzień @ jest liczony jako 0t0d lub 0t1d.
b) Beta po osiągnięciu 6000 mIU/ml zaczyna zwalniać z przyrostem a od 7 tyg ciąży nie ma większego sensu jej mierzenie (a głupia ja źle policzyłam, że w poniedziałek powinna wynieść 70 tys.).
Niemniej jednak jutro pojadę po pracy na ostatnią betę, ale tylko dlatego że wczoraj miałam problemy. Cały dzień napierdalał mnie krzyż (przechodziło po położeniu się- dobrze jest mieć 1 osobowe biuro i kanapę
- oraz po krótkiej gimnastyce rozciągającej plecy) a wieczorem miałam stan podgorączkowy- 37,8 szczypiące oczy i ból mięśni szczególnie w dole pleców (dalej krzyż ale jeszcze mocniej) i łydek oraz delikatny ból głowy. Dzisiaj na szczęście czuję się lepiej choć mam takie ćmienie głowy jakbym była niedotleniona. Poza tym wszelkie bóle ustały łącznie z bólem piersi. Więc jutro sobie zrobię, żeby upewnić się że odpowiednio przyrosło w stosunku do bety z poniedziałku (wg moich nowych obliczeń powinien wyjść wynik min. 15000).Rany niby jestem spokojna i naprawdę staram się nie panikować ani dramatyzować jak wczesniej. Różne myśli latają po głowie od myśli, że ta ciąża jest cudem po myśli, że za szybko się udała, poprzez że nie chcę już tej ciąży i się nią martwić i jednocześnie że chcę żeby się udała i dziecko rosło zdrowo. Oczywiście, że chcę żeby się udała i chcę mieć to dziecko. Ile ono radości wniesie do naszej rodziny. Moi rodzice to zwariują na punkcie wnuka/ wnuczki. To będzie ich pierwsze a widać, że już nie mogą się doczekać. Jednocześnie się boję i cieszę. Ciąża uczy cierpliwości trzeba czekać.
No to zaczynamy 8 tydzień...
Sprawy się komplikują w pracy. W przyszłym tygodniu już trzeba odwiedzić lekarza. Mogę to zrobić w poniedziałek, środę lub piątek (piątek to już będzie początek 9 tygodnia). Dopuszczam możliwość wylądowania na zwolnieniu od razu po wizycie. W pracy natomiast jestem odpowiedzialna za aktualizację Bardzo Ważnego Dokumentu, którą trzeba zrobić "na już" z czego to "na już" ciągle przesuwa się w czasie. I szef zarządził spotkanie w czwartek 21.03 całego kierownictwa w sprawie tej aktualizacji. Wizyta na lekarza zostaje mi w takim razie na piątek. A planowałam poniedziałek najpóźniej w środę. Eh ciągle coś pod górkę. No i jeszcze próba utrzymania w sekrecie. Nie da się. Czasami muszę przejść przez kontrolę (bramki, promieniowanie te sprawy) no i byłam ugadana z dwiema kontrolerkami że sprawdzą mnie osobiście bez potrzeby przechodzenia przez bramki. Ale dzisiaj niestety żadnej z nich nie było więc musiałam poprosić kogoś innego. Nie wiem czy się domyśliła, że nie chcę przechodzić przez bramki z powodu ciąży i nie wiem czy można jej zaufać i czy zaraz cały zakład nie będzie huczał, że jestem w ciąży. Chciałam poczekać z informacją o ciąży do przynajmniej 12 tyg. Ale z każdym dniem gdzie już nie mogę odwlekać pewnych spraw robi się to coraz trudniejsze. Niepokoi mnie to, wiecie żeby nie zapeszyć. Chyba nie ma co się przejmować i po prostu zobaczyć jak sprawy się same rozwiążą. Co ma być to będzie.
Sprawy się komplikują w pracy. W przyszłym tygodniu już trzeba odwiedzić lekarza. Mogę to zrobić w poniedziałek, środę lub piątek (piątek to już będzie początek 9 tygodnia). Dopuszczam możliwość wylądowania na zwolnieniu od razu po wizycie. W pracy natomiast jestem odpowiedzialna za aktualizację Bardzo Ważnego Dokumentu, którą trzeba zrobić "na już" z czego to "na już" ciągle przesuwa się w czasie. I szef zarządził spotkanie w czwartek 21.03 całego kierownictwa w sprawie tej aktualizacji. Wizyta na lekarza zostaje mi w takim razie na piątek. A planowałam poniedziałek najpóźniej w środę. Eh ciągle coś pod górkę. No i jeszcze próba utrzymania w sekrecie. Nie da się. Czasami muszę przejść przez kontrolę (bramki, promieniowanie te sprawy) no i byłam ugadana z dwiema kontrolerkami że sprawdzą mnie osobiście bez potrzeby przechodzenia przez bramki. Ale dzisiaj niestety żadnej z nich nie było więc musiałam poprosić kogoś innego. Nie wiem czy się domyśliła, że nie chcę przechodzić przez bramki z powodu ciąży i nie wiem czy można jej zaufać i czy zaraz cały zakład nie będzie huczał, że jestem w ciąży. Chciałam poczekać z informacją o ciąży do przynajmniej 12 tyg. Ale z każdym dniem gdzie już nie mogę odwlekać pewnych spraw robi się to coraz trudniejsze. Niepokoi mnie to, wiecie żeby nie zapeszyć. Chyba nie ma co się przejmować i po prostu zobaczyć jak sprawy się same rozwiążą. Co ma być to będzie.
Początek 9 tygodnia i po wizycie.
Wszystko ok, maluch jest, serduszko biło(!), jestem niemal pewna, że nawet się poruszyło Wiek ciąży idealny co do dnia ostatniej @ czyli 8t1d. CRL 17,45 mm (czy to jest wielkość malucha?). Wstępna data porodu to 31.10.
Masakra ten stres co mnie trzymał jak weszłam do gabinetu. Naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Strach i nadzieja równoważyły się a intuicja nic nie chciała mi powiedzieć. Objawów ciążowych nadal brak. Czuję się "lekko" zupełnie nie czuję się ciążowo póki co. Cieszę się niesamowicie ale nadal jeszcze ostrożnie. W końcu to dopiero 9 tydzień. Nie spieszy mi się z niczym najważniejsze żeby maluch był zdrowy. Czekamy, moc jest z nami!
Wszystko ok, maluch jest, serduszko biło(!), jestem niemal pewna, że nawet się poruszyło
Wiek ciąży idealny co do dnia ostatniej @ czyli 8t1d. CRL 17,45 mm (czy to jest wielkość malucha?). Wstępna data porodu to 31.10.Masakra ten stres co mnie trzymał jak weszłam do gabinetu. Naprawdę nie wiedziałam czego się spodziewać. Strach i nadzieja równoważyły się a intuicja nic nie chciała mi powiedzieć. Objawów ciążowych nadal brak. Czuję się "lekko" zupełnie nie czuję się ciążowo póki co. Cieszę się niesamowicie ale nadal jeszcze ostrożnie. W końcu to dopiero 9 tydzień. Nie spieszy mi się z niczym najważniejsze żeby maluch był zdrowy. Czekamy, moc jest z nami!
9t0d
Od piątku, kiedy byłam u lekarza nie przestaje mnie boleć krzyż. Masakra jak mnie tam napierdala.... Myślałam, że to od materaca bo już stary i w ogóle i dzisiaj dla odmiany spałam na podłodze. Rano wstałam zadowolona bo nic nie bolało. Jak zakładałam spodnie to przeszył mnie taki "prąd" po krzyżu i miednicy że myślałam, że zaraz stracę czucie w nogach. I ból powrócił ze zdwojoną siłą, bardziej jakby rozprzestrzeniony. Ledwo jechałam autem a mam bardzo wygodne auto. I już nie wiem czy to od ciąży (ponoć zdarza się na takim etapie zwłaszcza przy tyłozgięciu macicy- a taką mam) czy może za mało się ruszam- większość dnia siedzę lub leżę, nawet w pracy.
I dzisiaj dodatkowo zauważyłam, że piersi stały się bardziej miękkie i mniej bolesne. Nawet zrobiły się ciut mniejsze, już nie wyskakują tak ze stanika. Mam nadzieję, że to tylko moja spanikowana głowa tak to odbiera i że ten objaw to tylko chwilowo bo niby powinny stawać się coraz twardsze
Zresztą nic co normalnie związane jest z ciążą kompletnie mnie nie dotyczy. Ani mdłości, ani parcia na pęcherz, ani wyczulonego węchu. Nie powiem pomimo, że piątkowa wizyta była bardzo udana to jednak nadal nie daje mi to spokoju. Mam nadzieję, że ból krzyża to jednak od ciąży i świadczy o tym, że dziecko rośnie. Na kolejną wizytę idę dopiero 10 kwietnia, a tego samego dnia wcześniej jestem umówiona na badanie NIFTY. Zaszalałam i zakupiłam dla świętego spokoju (koszt to 2400 zł). Mąż twierdzi, że jest niepotrzebne i trochę jest zły o koszty ale tłumaczę mu cały czas, że wolę zapłacić full kasy byle dowiedzieć się jak najwcześniej czy dziecko na pewno jest zdrowe. No i dodatkowym plusem jest, że można się dowiedzieć o płci dziecka.
Oby było dobrze.
Od piątku, kiedy byłam u lekarza nie przestaje mnie boleć krzyż. Masakra jak mnie tam napierdala.... Myślałam, że to od materaca bo już stary i w ogóle i dzisiaj dla odmiany spałam na podłodze. Rano wstałam zadowolona bo nic nie bolało. Jak zakładałam spodnie to przeszył mnie taki "prąd" po krzyżu i miednicy że myślałam, że zaraz stracę czucie w nogach. I ból powrócił ze zdwojoną siłą, bardziej jakby rozprzestrzeniony. Ledwo jechałam autem a mam bardzo wygodne auto. I już nie wiem czy to od ciąży (ponoć zdarza się na takim etapie zwłaszcza przy tyłozgięciu macicy- a taką mam) czy może za mało się ruszam- większość dnia siedzę lub leżę, nawet w pracy.
I dzisiaj dodatkowo zauważyłam, że piersi stały się bardziej miękkie i mniej bolesne. Nawet zrobiły się ciut mniejsze, już nie wyskakują tak ze stanika. Mam nadzieję, że to tylko moja spanikowana głowa tak to odbiera i że ten objaw to tylko chwilowo bo niby powinny stawać się coraz twardsze
Zresztą nic co normalnie związane jest z ciążą kompletnie mnie nie dotyczy. Ani mdłości, ani parcia na pęcherz, ani wyczulonego węchu. Nie powiem pomimo, że piątkowa wizyta była bardzo udana to jednak nadal nie daje mi to spokoju. Mam nadzieję, że ból krzyża to jednak od ciąży i świadczy o tym, że dziecko rośnie. Na kolejną wizytę idę dopiero 10 kwietnia, a tego samego dnia wcześniej jestem umówiona na badanie NIFTY. Zaszalałam i zakupiłam dla świętego spokoju (koszt to 2400 zł). Mąż twierdzi, że jest niepotrzebne i trochę jest zły o koszty ale tłumaczę mu cały czas, że wolę zapłacić full kasy byle dowiedzieć się jak najwcześniej czy dziecko na pewno jest zdrowe. No i dodatkowym plusem jest, że można się dowiedzieć o płci dziecka.Oby było dobrze.
10t1d
Poleciałam dzisiaj zrobić wyniki, które mi lekarz zalecił przy ostatniej wizycie (2 tyg. temu). Wyniki dobre, choć jak zwykle mocz coś nie bardzo do końca. Niemniej jednak poszłam dzisiaj na kolejną wizytę i lekarz uznał, że wyniki OK. Miałam się zjawić najwcześniej za tydzień u niego, ale że od paru miesięcy jeszcze zanim zaszłam w ciążę mam nagrany wyjazd do Aten na weekend, to chciałam się upewnić czy na pewno mogę podróżować. Przeciwwskazań nie ma, plamień nie ma, szyjka długa (4,4 cm) i zamknięta, serducho bije, maluch rośnie (już 10+2, CRL 34 mm), kosmówka cała, wszystko na USG wygląda jak należy. A w ogóle dzisiaj już posłuchaliśmy serducha Śmieszna sprawa ta świadomość, że w twoim brzuchu bije drugie serce.... I widziałam jego/ jej (czuję, że jej) paluszki na rączce. Jeszcze tylko zrobić NIFTY, odebrać wyniki i cieszyć się ciążą bez zmartwień. Ale na to jeszcze 2-3 tygodnie, dlatego wyjazd do Aten by mi się przydał żeby nie myśleć, zrelaksować się pojeść dobre jedzonko (rany jak mi się marzą frytki i pizza...). Sama czuję się super, chociaż ostatni tydzień to był płacz co wieczór (strach przed utratą, wahania nastrojów) oraz brak apetytu. Rano jeszcze jakoś pojem, później przychodzi takie uczucie na żołądku, wrażenie że jak coś zjem to dopiero będzie mi nie dobrze. Więc zmuszam się jeszcze do zjedzenia paru orzechów i jakiegoś owoca i koniec, po 13 już nie jestem w stanie nic przełknąć. Czasami przez to wieczorem brzuch mnie boli z głodu ale na myśl o jedzeniu znowu czuję nieprzyjemny nacisk na żołądku. Takie nudności chyba? Aż mnie ciekawi co to będzie dalej.
Oby było dobrze.
Poleciałam dzisiaj zrobić wyniki, które mi lekarz zalecił przy ostatniej wizycie (2 tyg. temu). Wyniki dobre, choć jak zwykle mocz coś nie bardzo do końca. Niemniej jednak poszłam dzisiaj na kolejną wizytę i lekarz uznał, że wyniki OK. Miałam się zjawić najwcześniej za tydzień u niego, ale że od paru miesięcy jeszcze zanim zaszłam w ciążę mam nagrany wyjazd do Aten na weekend, to chciałam się upewnić czy na pewno mogę podróżować. Przeciwwskazań nie ma, plamień nie ma, szyjka długa (4,4 cm) i zamknięta, serducho bije, maluch rośnie (już 10+2, CRL 34 mm), kosmówka cała, wszystko na USG wygląda jak należy. A w ogóle dzisiaj już posłuchaliśmy serducha
Śmieszna sprawa ta świadomość, że w twoim brzuchu bije drugie serce.... I widziałam jego/ jej (czuję, że jej) paluszki na rączce. Jeszcze tylko zrobić NIFTY, odebrać wyniki i cieszyć się ciążą bez zmartwień. Ale na to jeszcze 2-3 tygodnie, dlatego wyjazd do Aten by mi się przydał żeby nie myśleć, zrelaksować się pojeść dobre jedzonko (rany jak mi się marzą frytki i pizza...). Sama czuję się super, chociaż ostatni tydzień to był płacz co wieczór (strach przed utratą, wahania nastrojów) oraz brak apetytu. Rano jeszcze jakoś pojem, później przychodzi takie uczucie na żołądku, wrażenie że jak coś zjem to dopiero będzie mi nie dobrze. Więc zmuszam się jeszcze do zjedzenia paru orzechów i jakiegoś owoca i koniec, po 13 już nie jestem w stanie nic przełknąć. Czasami przez to wieczorem brzuch mnie boli z głodu ale na myśl o jedzeniu znowu czuję nieprzyjemny nacisk na żołądku. Takie nudności chyba? Aż mnie ciekawi co to będzie dalej.Oby było dobrze.
Dzisiaj 12t6d
Czas trochę zleciał, chociaż cały czas mi się wydaje, że się dłuży. W piątek (12t1d) byłam na USG, maluch rośnie, serducho bije wszystko w normie jak należy. Aczkolwiek ciężko było go pomierzyć bo kompletnie nie chciał współpracować. Jakby czuł, że ktoś go podgląda. Nawet zrobił kilka kopniaków CRL nie całe 5,3 cm, NT 1,7. Lekarzowi raz się wydawało, że będzie chłopak, ale już nie udało się dojrzeć później żeby potwierdzić. Teraz czekam na wyniki NIFTY, ale to jeszcze kilka dni, dzisiaj patrzałam to na pasku pokazuje dopiero 30%..... A 10 maja kolejna wizyta. To już będzie 15td1. Wczoraj zmiękły mi piersi i pobolewał brzuch jak na okres. Wieczorem trochę mocniej, ale nie na tyle żebym potrzebowała tabletki dlatego uznaję to za fizjologiczny objaw. W końcu tam wszystko rośnie. Nawet zauważyłam już zmiany na brzuchu- jest inny bardziej zaokrąglony. Sadełko sadełkiem, ale to wybrzuszenie to na pewno nie tylko samo sadełko. Czasami przyłożę rękę to wydaje mi się, że coś czuję, ale to pewnie ruchy jelit lub coś innego, bo chyba nie da się wyczuć 5 cm dziecka. Zaszalałam i zakupiłam wczoraj detektor tętna płodu. Nie wiem czy to był dobry pomysł czy będzie mnie uspokajało jak będę codziennie słuchać jego serduszka czy wręcz przeciwnie jeśli nie będę mogła go znaleźć. Słyszałam różne opinie. No ale przez te miękkie cycki i ból brzucha nie do końca myślałam racjonalnie. Niby najgorszy okres za nami, bo wchodzimy w 2 trymestr, ale jednak strach nadal mi towarzyszy. Czekam z niecierpliwością na wyniki NIFTY oraz na wizytę 10 maja, mam nadzieję że już wtedy uwierzę naprawdę że wszystko będzie w porządku.
Oby było dobrze.
Czas trochę zleciał, chociaż cały czas mi się wydaje, że się dłuży. W piątek (12t1d) byłam na USG, maluch rośnie, serducho bije wszystko w normie jak należy. Aczkolwiek ciężko było go pomierzyć bo kompletnie nie chciał współpracować. Jakby czuł, że ktoś go podgląda. Nawet zrobił kilka kopniaków
CRL nie całe 5,3 cm, NT 1,7. Lekarzowi raz się wydawało, że będzie chłopak, ale już nie udało się dojrzeć później żeby potwierdzić. Teraz czekam na wyniki NIFTY, ale to jeszcze kilka dni, dzisiaj patrzałam to na pasku pokazuje dopiero 30%..... A 10 maja kolejna wizyta. To już będzie 15td1. Wczoraj zmiękły mi piersi i pobolewał brzuch jak na okres. Wieczorem trochę mocniej, ale nie na tyle żebym potrzebowała tabletki dlatego uznaję to za fizjologiczny objaw. W końcu tam wszystko rośnie. Nawet zauważyłam już zmiany na brzuchu- jest inny bardziej zaokrąglony. Sadełko sadełkiem, ale to wybrzuszenie to na pewno nie tylko samo sadełko. Czasami przyłożę rękę to wydaje mi się, że coś czuję, ale to pewnie ruchy jelit lub coś innego, bo chyba nie da się wyczuć 5 cm dziecka. Zaszalałam i zakupiłam wczoraj detektor tętna płodu. Nie wiem czy to był dobry pomysł czy będzie mnie uspokajało jak będę codziennie słuchać jego serduszka czy wręcz przeciwnie jeśli nie będę mogła go znaleźć. Słyszałam różne opinie. No ale przez te miękkie cycki i ból brzucha nie do końca myślałam racjonalnie. Niby najgorszy okres za nami, bo wchodzimy w 2 trymestr, ale jednak strach nadal mi towarzyszy. Czekam z niecierpliwością na wyniki NIFTY oraz na wizytę 10 maja, mam nadzieję że już wtedy uwierzę naprawdę że wszystko będzie w porządku.Oby było dobrze.
Wczoraj przyszły wyniki NIFTY- i jest zdrowy genetycznie chłopak Czuję się prawie całkowicie uspokojona, chociaż wiem że wizytą 10 maja też będę się stresować.
Oby było dobrze.
Czuję się prawie całkowicie uspokojona, chociaż wiem że wizytą 10 maja też będę się stresować.Oby było dobrze.
Hej, Nie jesteś sama. Ja również przechodzę załamanie... W tym miesiącu miałam mieć kolejną inseminacje niestety lekarz nie poinformował mnie że na niektóre wyniki trzeba czekać co najmniej 2 tygodnie A bez nich ani rusz.. Także kolejny miesiąc bezskuteczny. Głowa do góry uda wam się wierzę w to !!