Stres o przebieg ciazy.

Dziewczyny, czy wy tez borykacie sie z takim ciaglym stresem czy z malenstwem jest wszystko ok ? Ja jestem po prostu przewrazliwiona...zyje od usg do usg (jestem w 9+4 a mialam juz je dwa bo ciagle sie stresuje). Na poczatku czy to ciaza maciczna, pozniej czy jest serce...(oczywiscie wszystkie usg super ❤️)a mnie to nadal nie opuszcza. Siedze na googlach, sprawdzam wszystko czy jest ksiazkowo...mosna sie wykonczyc nerwowo...a co najlepsze jeszcze niedawno mialam problem o to, ze nie mam nudnosci a wiekszosc kobiet z mojego otoczenia je mialo, wiec jak ktos zapytal czy mam to kipiałam ze zlosci....teraz kolejne usg dopiero 30go...
Powiedzcie jak sobie radzilyscie ? Czy ktoras z Was tez jest taka craaaazy jak ja ?

Wszystko co mogę ci powiedzieć, to polecam ci psychologa prenatalnego i naprawdę nie ma się czego wstydzić. Każda z nas się boi ale niedobrze gdy lęk odbiera ci radość z życia i z ciąży, może warto byś porozmawiała o tym z kimś kto się w tym specjalizuje?

Też żyłam od USG do USG, ale po pierwszych prenatalnych odetchnęłam, teraz też czasami się zastanawiam czy wszystko oki w szczególności jak dziecko akurat się nie rusza, ale jeżeli twój strach cię paraliżuje to może rzeczywiście warto udać się do psychologa

Ja dalej mocno się stresuję, chociaż już jestem w drugim trymestrze. Obiecywałam sobie najpierw, a zobaczę serduszko będę spokojniejsza. Pojawiło się krwawienie nieduże i wylądowałam na ip. Było serduszko, troszkę się uspokoiłam , ale ciąża zagrożona. Obstawili mnie lekami. No to obiecywałam sobie, że się uspokoję na kontrolnej wizycie, czy na pewno po krwawieniu jest ok. Było w porządku. Długo spokojna nie byłam, bo znowu lekkie krwawienie, już przy luteinie, to byłam pewna że to koniec. Na izbie przyjęć mała pomachała mi rączką na USG. Ulga… no na chwilę i znowu, a że uspokoją mnie badania prenatalne 1 trymestru. No i guzik no na chwilę uspokoiły, dłuższą, ale uspokoiły. Zaczęłam jednak myśleć, a chociaż doczekać 24 tc. No to w międzyczasie badania prenatalne 2 trymestru. Wszystko książkowo, ale miałam tego dnia i kilka dni wstecz mocny ucisk i kłucie promieniujące do pleców. Szyjka delikatnie się skróciła, chociaż w dalszym ciągu jest jak najbardziej w normie, twarda, zamknięta. No ale muszę na kontrolę jechać za tydzień, więc oczywiście łepetyna mi dalej pracuje i teraz przebieram nogami do wizyty kontrolnej. Niby mogło być gorzej, ale te chwile grozy naprawdę odciskają mi się na psychice, bo bardzo walczyłam żeby być w tej ciąży, a też mam taką konstrukcję psychiki, że negatywne rzeczy mocno mnie dołują i obciążają. Staram się nie nakręcać i myśleć pozytywnie, ale jest ciężko. Rodzina i partner mnie wspierają i pocieszają, ale też nie siedzą mi w głowie. Także wiem co czujesz i myślę, że warto w takim przypadku faktycznie rozważyć rozmowę z psychologiem okołoporodowym. Ja się wciąż zbieram i zbieram, ale zawsze coś.

Jeszcze tylko dodam, że delikatnie jest lepiej i szybciej się opanowuję odkąd czuję ruchy dziecka. Początek tych ruchów jest jednak dziwny, często ciężko powiedzieć czy są. Jak się zacznie wyczuwać te pierwsze to potem wyczekuje się kolejnych i panika jak ich nie ma, ale następne dni jednak przynoszą już coraz lepsze te ruchy. Może to będzie na Ciebie w drugim trymestrze troszkę bardziej kojąco działało. Mnie to właśnie te ruchy łagodzą ten lęk, który i tak mi stale towarzyszy. Będziesz musiała na nie poczekać jeszcze sporo czasu, ale może też trochę będą Tobie łagodziły chociaż w drugim trymestrze lęk. Nie mam innych tipów, bo sama też świruję …

Doskonale Cie rozumiem.
Ja sie stresowalam bardzo. Dlatego kupilam sobie detektor tetna plodu i po prostu jak czulam niepokoj, wlaczalam sobie na minutke, slyszalam tetno bobasa i sie uspokajalam. Przed kazda wizyta u lekarza serce mialam w gardle.
Nie wiem jaka jest u Ciebie sytuacja, ale wg mnie jak sie doznało wczesniej straty ciazy (w moim przypadku pierwsza biochemiczna, druga - poronienie zatrzymane w 10tc) to strach w kolenej ciazy sie zwieksza.
Ale tak jak posalam, mi pomogl detektor bardzo.

Aktualnie zaczelam 26tc i moge powiedziec, ze jestem juz o wiele spokojniejsza. Spokoj przyszedl z ruchami dziecka i po drugich prenatalnych. Teraz „mam kontakt” z maluchem codziennie, czuje jak mi tam skacze wiec daje mi to spokoj.

Trzymam kciuki za Ciebie i oby spokoj przyszedl szybko ❤️

Dziewczyny, czy Wy też się tak stresowałyście na początku ciąży? Kurcze mam taki wewnętrzny stres, że dzieciątko się nie rozwinie, albo że to ciąża pozamacniczna... Jak o tym nie myśleć? Macie jakieś złote rady?

Ehh ja mam dokładnie to samo. Liczę na to, że jak pójdę na pierwszą wizytę i zobaczę to bijące serduszko to będzie mi lżej. Ale jakoś te czarne scenariusze mi siedzą w głowie 😕 boję się tym cieszyć.
Do tego nie mam podstaw, aby się negatywnie nastawiać - to pierwsza ciąża, udało się od razu jak zaczęliśmy się starać. Może dlatego, że wszystko poszło tak gładko, boję się że coś „w końcu” złego się wydarzy.

Byłam w identycznej sytuacji pierwsza ciąża z pierwszego cyklu starań. Też czekałam aż coś złego się wydarzy, bo przecież nie może być tak łatwo. Stres był ogromny, ale minął dokładnie z zobaczeniem zarodka z sercem od tamtej pory jest pełen luz

Dziękuję za dobre słowo ❤️

Jakbyś chciała popisać i się wygadać zapraszam na priv