Kiedy zakończyć starania?

Cześć Dziewczyny, nie znalazłam wątku w podobnym temacie, więc zakładam nowy (jeśli już jest, proszę o link).
Czy po jakimś czasie starań zastanawiacie się, kiedy powiedzieć dość i zakończyć leczenie, które i tak nie przynosi efektów?
Ja staram się o dziecko od ok. 7 lat, leczę się ponad 3 lata. Ciągle jeszcze mam nadzieję na szczęśliwe rozwiązanie, ale ostatnio mój mąż, po kolejnych zleconych badaniach, uznał, że za wszelką cenę nie musimy ciągnąć tych starań. Skoro nie wychodzi, może po prostu mamy nie mieć biologicznych dzieci. Ja jednak mam w sobie jeszcze dużo nadziei i chęci na dalsze leczenie. Postawiona pod ścianą, powiedziałam mężowi, że dam sobie czas do kolejnych świąt Bożego Narodzenia. Jak się nie uda to przestanę brać tonę suplementów i leków, chodzić na kolejne badania czy szukać kolejnych specjalistów.
Jak wy podchodzicie do tego tematu? Czy po dłuższych staraniach rozważacie koniec myślenia o zajściu w ciążę, rzucenie leków i zakończenie obserwacji cyklów?

Hmm, żadna z Was nie planuje zakończyć starań bez sukcesu?

Pia88, wiem właśnie.
Ja mam w sobie siły jeszcze na kolejne kilka lat, nie szkoda mi czasu, energii i pieniędzy na kolejne badania czy leki. Mój mąż jednak jest zmęczony tym, że nie ma efektów leczenia i że co miesiąc mówię o tym, w jakich dniach lepiej współżyć, w jakich nie, co lepiej jeść, co pić itd... Nie podoba mu się też, że szukam nowych lekarzy, nowej diety, a ciąży jak nie było tak nie ma. Twierdzi, że ciagle skupiam się tylko na staraniach zamiast normalnie żyć. Niektórzy z mojego otoczenia też mówią: weź odpuść sobie, rzuć to leczenie to sama zajdziesz w ciążę. Niestety jak się ma jakieś problemy zdrowotne, to tak nie działa.

Wyjaśniłam z mężem o co mu chodzi z tym, że ja za dużo robię w temacie staraniowym. On uważa, że jestem zbyt nakręcona na dziecko i ciągle o tym myślę i przez to bardziej się stresuję, co nie pomaga w staraniach. Ja u siebie tego nie widzę, że aż tyle myślę, ale może coś w tym jest... Jedzenie, lekarze, leki, sport, ważne decyzje - wszystko od dłuższego czasu jest z myślą o potencjalnej ciąży. Nawet nie przyjęłam 2 nowych ofert pracy, bo pewnie zaraz zajdę w ciążę, a u siebie mam umowę na czas nieokreślony. I tak minęły prawie 2 lata Na podyplomówkę też nie poszłam, bo jak będę dojeżdżać z brzuchem. A już bym skończyła te studia.
Jednak nie jestem tak wyluzowana jak myślałam

Dorkaa, głośno nie chcę o tym mówić nawet przed sobą, ale rok 2020 pod względem starań był stracony. Miała być inseminacja w lutym-marcu, ale odwołana. Nie robiliśmy też badań nasienia po operacji ŻPN, nie robiłam badań rezerwy jajnikowej.
Stwierdziliśmy, że może najlepiej będzie, jak odpuścimy do czasu ustania pandemii badania i leczenie w klinice niepłodności, a dzięki temu sex będzie z czystą głową i może się uda. Ale właśnie kończy się rok 2020, a ciąży brak.

Ja z podyplomowka pomyślałam tak: jak jej nie zrobię to nigdy nie będę robić tego co kocham i nawet jak zajde w ciążę to bede miała poczucie niespelnienia. Jak zajde w ciążę w trakcie studiów to najwyżej zrezygnuje jak nie dam rady pogodzic, ale spróbować muszę. I wiesz co? Zaszłam w ciążę dopiero 10 miesiecy po skonczeniu podyplomowki. Dzieki temu ze ja skończyłam moglam dorabiac sobie przez te 10 miesięcy w wymarzonym zawodzie. Prace z kolei zmienilam po trzeciej nieudanej IUI. Zdążyłam przejść na umowę na czas nieokreślony w kolejnej pracy zanim zaszłam w ciążę. Życie pisze swoj scenariusz i choćbys nie wiem jak chciala, nic na 100% nie zaplanujesz. Trzeba żyć obok starań.

Moja kuzynka ma roczna córeczkę. Walczyła o nią równe 10 lat. Odpowiedź czy było warto tyle wytrwać chyba już znacie

Hej,

Nie jestem ekspertem jeśli chodzi o długość starań, ale z punkty widzenia związku, jeśli Twój mąż jest zmęczony ciągłym tematem ciąży i podporządkowaniem pod nią życia to może warto zrobić jakaś przerwę i zadbać o związek, o was i wasza relacje? Może wrócą mu chęci i za jakiś czas powrócicie do starań, ale szkoda by było żeby podupadły moralne związku, a druga strona czuła się do czegoś ,,zmuszana,,

Szkoda, że w minionym roku wam się nie udało. Może ten będzie szczęśliwszy. Niestety to nie działa tak, jak sporo osób radzi, żeby odpuścić, to samo się wtedy uda. Przecież większość z nas na początku starań nie spodziewała się trudności i pochodziła do tematu bardziej na luzie. Dopiero kolejne bezowocne cykle zaczęły powodować stres i zmartwienia.
Życzę wytrwałości w staraniach

Bardzo dziękuję za Twoją historię Super podejście z tą podyplomowką. Takie ciągnące się starania uczą pokory i człowiek widzi, że plany planami, a życie toczy się po swojemu.

Jak najbardziej masz rację, że starania nie mogą być ważniejsze niż relacja z mężem. Z takich działań na siłę nic dobrego nie wyjdzie, a niepotrzebnie mozna popsuć związek.
Super, że Tobie szybko się udało Dużo zdrówka