Nie chcę tej ciąży

Nie wiem gdzie pisać, w którym tamacie.
Od ok 20 lat miałam Zdiagnozowaną bezpłodność, brak rezerwy jaeczkowej, jajniki policystyczne
Widziałam że dzieci mieć nie będę, jednak gdzie w tej głowie zawsze siedziało, że fajnieby było mieć swoje dziecko, patrzeć jak dorasta itp. No i stało się. W wieku 41, bez on vitro, po prostu zaszłam w ciążę. Był to dla nas na początku szok, potem potem radość. Jestem w prawie 8 tyg ciąży i czuję że nie chce jednak tego dziecka, mimo że zawsze mówiłam, że chce. Być może dlatego że mam ciągłe, mocne bole z powodu zrostów endometriozy i operacji na Endo, mam w głowie też to, że jesteśmy starzy. Rodzące będę mieć 42 lata, mąż 50. Jak on będzie mieć 70 dziecko dopiero 20. Do tego boje się też różnych chorób i odpowiedzialności za tego człowieka. Chodzę j codziennie płacze, bo nie wiem co robić i nie wiem co się dzieje z moimi emocjami. Czuję się strasznie.

Tylko Ty możesz odpowiedzieć sobie na pytanie co zrobić.
Z mojego punktu widzenia 42 lata - przecież Ty młoda jesteś - bez przekąsu.
Patrząc na mojego tatę lat 71 to nie widzę problemu żeby miał w tym wieku dziecko 20 letnie. 20 latek to juz dorosła osoba i nie trzeba niańczyć, a po prostu kochać i być. Wiele dzieci traci swoich rodziców dużo wcześniej i to czy będą tęsknić zależy tylko od tego jak spędzało sie czas z dzieckiem.
Ja też nie byłam na 100% pewna, 90% przyszło z czasem, ale teraz gdy córka jest juz na świecie, tak się w tym złotym dziecku zakochałam, że po 2,5 miesiąca mysle o drugim. Ważne jest też czy Wy dwoje się kochacie i szanujecie, jeśli tak to to dziecko będzie jeszcze bardziej Was spajać. Będziecie patrzeć na wspólny cud.

Wiek nie ma znaczenia teraz a Wasze podejście. Moje rodzice mieli 39 lat i byłam 3 dzieckiem. Moim zdaniem to bylo dla nich już za późno. U koleżanki mama odmłodniała na późnym macierzyństwie. Także ja uważam że najlepiej będzie jak pójdziesz pogadać do psychologa. A jak się nie zdecydujesz mimo wszytko to pamiętaj że są sposoby.

Myślę, że wizyta u dobrego psychologa jest tutaj niezbędna. Z jednej strony ogromny strach przed odpowiedzialnością jaką jest mały człowiek, a z drugiej strony byłaś pogodzona przez wiele lat ze swoim stanem. Natura jednak uważa, że jeszcze nie jest za późno dla Ciebie i twojego męża. Trzymam kciuki za Ciebie, męża i malucha.

To normalne na początku ciąży, wiele kobiet tak ma. Powiem na swoim przykładzie, że o dziecko walczyłam jak lwica. Niepłodność idiopatyczna, prawie 4 lata walki, 3 kliniki, multum badań, 4 inseminacje, in vitro i za drugim transferem się udało. Na początku radość ogromna. Po tygodniu przyszedl dziwny nastrój. Jednak nie chce, jednak nie jestem gotowa. Chce nadal zwiedzać świat. Czulam się dziwnie, jak nie w swojej skórze. Nie czułam chęci bycia matką. Minęło. Ale po jakichś 2 miesiącach. Córkę kocham nad życie od pierwszego wejrzenia. Teraz spodziewam się drugiej ciąży, nieplanowanej, przeplakalam pierwsze tygodnie. Do teraz nie czuje się gotowa a poród już za miesiąc😁 Pewnie mi się zmieni jak usłyszę pierwszy płacz 🙂 Tak że Twoje uczucia są ok.