8 I 2024
25t5d

Wróciłam. Być może na dłużej, być może na krócej ale wolałabym już na stałe. Czas leciał jak szalony, każdy dzień wypełniony był po brzegi, a tygodnie leciały jak w przyśpieszonym filmie. Ale wracam - potrzebuję przestrzeni do uporządkowania myśli.
***
Lilianna. Tak będzie nazywała się Nasza córeczka. Dzisiaj ma już prawie kilogram i albo cechy Wstydnisi albo małego urwisa, bo na kolejnym usg nie chciała pozować do zdjęć.
Walczyłam o Nią długie 19 miesięcy.
Walczyłam całą niepewną procedurę.
I walczyć muszę teraz.
W dniu swojej umownej ciążowej studniówki lekarz potwierdził łożysko przodujące i brak szans na naturalny poród. Mimo, że nie nastawiałam się na żadną formę to jednak poczułam się jakby mi coś odebrano. Wiem, że potrzebuję czasu żeby oswoić się z tą myślą. Ale to nie ta walka zaprząta mi głowę.
Mój nowy szczyt nazywa się - dotrwać do 35 tc bez plamień i krwawień. Prowadzący poinformował mnie o wszystkich zagrożeniach i ułożyliśmy plan działania na każdą ewentualność.
Moja wędrówka jeszcze nie zakończyła się.
Każdy tydzień będzie na wagę złota.
Mój spakowany plecak pełen strachu, wahań i niepewności niesie Mąż mocno trzymając mnie za rękę.
Jesteśmy już w trójkę i nie pozwolę by cokolwiek Nam Ciebie odebrało, Córeczko.
***
Mój studniówkowy brzuszek 😊

17 I 2024r
27t+0d

A więc zaczynam ostatni tydzień 6 miesiąca ciąży. Cieszę się, każdy tydzień jest na wagę złota i wraz z upływającym czasem zmniejsza się też lęk. Nie znika całkiem ale już nie dominuje. Pozostaje z tyłu głowy jako migająca przestroga, jednak nie utrudnia funkcjonowania.
Ostatnie dni były ciężkie psychicznie.
Pojawiły się złe myśli podkręcane dodatkowo przeczytanymi artykułami o wcześniakach i przedwczesnych porodach. Pochłonęła mnie ciemność. Siedziałam na tykającej bombie, a płynące łzy nie pozwalały ujrzeć mi pozytywnych scenariuszy. Czego się bałam?
Bałam się, że dostanę krwotoku i będę musiała rodzić w najbliższym szpitalu, który ma I stopień referencyjnosci, zamiast w zaplanowanym, który posiada III. Nie jest tajemnicą, że przekłada się to na dostęp do najlepszych specjalistów i porządnej aparatury. Widziałam już Małą w setkach rurek i inkubatorze. A to generwowało potężne poczucie winy. Czarne, niesprawiedliwe myśli, które szeptały mi, że to moja wina, bo najpierw nie umiałam w tą ciążę zajść, a teraz nie potrafię jej bezpiecznie donosić. Strach ściskał mnie za gardło i nie pozwalał oddychać. Bałam się, że stracę Lili, że w skutek komplikacji usuną mi macicę i już nigdy nie zostanę mamą. I im bardziej nie chciałam o tym myśleć tym częściej żądliły boleśnie jak osy.
Ale słońce w końcu wyszło.
Łzy wyschły, a kopniaki mojej Córeczki stały się mocniejsze. Codziennie rano budziła mnie nimi i żegnała na dobranoc jakby chciała powiedzieć "Mamusiu jestem tutaj, poradzimy sobie ze wszystkim, nie skreślaj tego."
Mąż wyczuwając mój nastrój stał się jeszcze bardziej opiekuńczy i czuły - przed snem tulił mocno i długo nie mówiąc nic - w sumie nie musiał, rozumieliśmy się bez słów, mieliśmy te same obawy.
Wyznaczyłam sobie 2 małe punty czasowe, do których dotrwam w dwupaku i nie ma innej opcji.
Pierwszy to 21.02 - czas kiedy zacznę 32tc i Mała zakwalifikuje się do najstarszej grupy wcześniaków zwiększając swoje szanse na lepszy start.
Drugi to 13.03 - ten dzień rozpocznie 35tc czyli czas na który bardzo liczy mój prowadzący.
A do tego czasu przygotowujemy wyprawkę, oszczędzam się ile mogę i zaczynam na nowo cieszyć się tymi ostatnimi miesiącami ciąży.
Liliannko, nie śpiesz się na drugą stronę brzuszka - jeszcze zdążymy się sobą nacieszyć 😘
A póki co Mama nie podda się nawet na chwilę.
W tym całe piękno rodziny - dba się o siebie nawzajem ❤️

21 II 2024r.
32tc + 0d

Czasami boję się, że to tylko sen.
Budzę się w środku nocy i momentalnie łapię się za brzuch - sprawdzam czy nadal jest w zwiększonym rozmiarze. Głaszcząc się delikatnie czekam na ruchy Córeczki.
Namacalny dowód na to, że tam jest i nie zniknie.
Moja miłość ma już prawie 2 kg - dokładnie 1888g. Chyba niczego jej nie brakuje skoro rozwija się prawidłowo. Dodatkowo łożysko podniosło się na tyle, że nie ma żadnych cech przodowania. Mogę próbować porodu naturalnego. Staram się przygotować na ten wielki dzień najlepiej jak potrafię. Najważniejsze, że czarne wizje odnośnie inkubatorow, wcześniejszych porodów i krwotokow odsuwam jak najdalej od siebie.
Zostało 8 tygodni do pierwszego spotkania 🍀.
***
W ciąży słyszę wiele komplementów odnośnie swojego wyglądu. Koleżanki, ciotki, znajome - śmieją się, że powinnam nosić pod sercem chłopca, bo dziewczynki przecież odbierają rodzicielkom urodę, a u mnie to się nie sprawdza. Wtedy odpowiadam, że moja córka będzie sama z siebie tak piękna, że nie potrzebuje "pobierać" jej od innych osób 😉.
Ale prawda jest taka, że lubię siebie w ciąży. Podoba mi się zmieniajace się ciało, bardziej gęste i błyszczące włosy oraz szeroki uśmiech na twarzy, gdy obserwuję swoje odbicie w lustrze.
Mówią, że promienieje w ciąży.
Lecz dla mnie to nie tylko ciąża - to spełnienie moich marzeń. ❤️