Smutno mi, jestem beznadziejnym przypadkiem

Dowiedziałam się dziś, że kolejna koleżanka jest w ciąży i oczywiście od razu ścisk serca, zaszklone oczy - dlaczego innym może się udać, a nam nie, no dlaczego?

Koleżanka opowiadała mi dziś o tym, co dzieciaki wyrabiają u niej w przedszkolu. Straszne, ale nie to jest najgorsze. Najgorsza jest reakcja rodziców, a raczej jej całkowity brak - brak słów. I tacy mogą mieć dzieci...

Ostatnimi czasy moje samopoczucie jest istną sinusoidą. Raz na górze, raz na dole, na górze, idę do lekarza - bach na dół, potem znowu - troszkę do góry i tak w kółko. Męczy mnie to. Z resztą nie tylko to. Zakańczam wreszcie swoje zawodowe męczarnie i robię nadgodziny w pracy + w domu żeby wszystko ogarnąć jak należy. Jestem wykończona, jak dobrze, że zbliżam się do finału...
Jutro kolejne usg, znowu otoczona ciężarnymi będę znosić ich karcące spojrzenia w stylu "oho, myśli, że się wepchnie przede mnie" , jak bardzo tym razem wizyta mnie zdołuje? Stresuję się.

Kolejna znajoma w ciąży...

Dziś 13 dc, jesteśmy po kolejnej wizycie u "specjalisty". Kolejny dół związany z finansami, 5 minut w gabinecie, zbywanie moich pytań wywracaniem oczu i 550 zł w plecy, do tego za każdy monitoring muszę płacić 50 zł, a nawet głupiego zdjęcia nie dostaję... Tak czy siak stwierdził, że pomimo początkowo słabej reakcji moich jajników na stymulację, teraz zaczyna być lepiej i powinno być już o.k. Oby, dzisiaj okaże się.

Zbliżają się święta, Nowy Rok, a ja wraz z nimi czuję coraz wyraźniej na plecach oddech wyjazdu Męża. Boję się, nie wiem jak przeżyję naszą rozłąkę i te cholerne niepowodzenia. Czasami wydaje mi się, że jestem silna i dam radę, to znowu przychodzi moment, że się rozklejam, wszystko mnie dobija, męczy, mam wrażenie, że moje życie zaczyna powoli zamieniać się w równię pochyłą. Nie będzie lepiej. Będzie tylko gorzej. Mąż wyjedzie - będzie mi ciężko, będę tęsknić. Potem ja wyjadę do Niego - będzie mi ciężko, będę tęsknić za rodziną, za Polską. W ciążę też cudownie nie zajdę po przekroczeniu granicy, więc problem będzie się dalej ciągnął, tylko Bóg jeden wie ile, tylko Bóg jeden wie, czy my kiedykolwiek zostaniemy rodzicami... Ciąży mi również na sercu przeświadczenie (z resztą nie bez podstaw), że teściowa już zawsze będzie rządzić moim, naszym życiem i to nie zmieni się, a będzie tylko gorzej, bo w sumie co ja mogę? Kiedy tak o tym myślę czasami, wyobrażam sobie, że całe życie mam czuć to parcie, ten jej nacisk itd., to ja chyba zwariuję, tym bardziej tam, za granicą. Nie wiem jak to będzie...

Czy ja mam nadzieję, że zajdę w ciążę? Mam, małą, ale mam. Ale brak mi wiary, wiary w to, że się uda, no bo skoro nie udało się przez tyle miesięcy, to dlaczego miałoby udać się teraz? Nie umiem dokładnie opisać swoich uczuć, chociaż bardzo się staram. Kiedy patrzę na wykres dziewczyny, której udało się, widzę szczęśliwy wpis w pamiętniku, albo dowiaduję się, że koleżanka jest w ciąży, czuję że te wszystkie ciąże są tak bardzo daleko ode mnie, że mnie to w ogóle nie dotyczy, że jestem w jakiś dziwny sposób wybrakowana, ukarana i nie mam prawa dostąpić cudu poczęcia nowego życia, czuję jakąś niewidzialną granicę, jakiś mur, barierę, której nigdy nie pokonam ;(

Ostatnio babcia chwaliła się ciążą kuzynki i opowiadała jak z mężem cieszą się z drugiego dziecka, a potem wypytywała moich rodziców na co my czekamy. Bolało, cholernie bolało.

Wczoraj byłam na monitoringu. Endometrium zrobiło się lepsze, pęcherzyk rośnie. Jutro rano idę na kolejny monitoring.

Ostatnia wizyta u "specjalisty" skończyła się u mnie swego rodzaju dobiciem, bo powiedział mi coś niepokojącego i jednocześnie nie wyjaśnił mi tego tak, jak powinien. Wspomniałam o tym lekarzowi wykonującemu monitoring i kiedy odpowiedział mi, poczułam jak całe to napięcie związane ze staraniami opada ze mnie. Nie powiedział ani nic specjalnie mądrego, ani odkrywczego... powiedział tylko tyle "nie myślimy o tym, nie przejmujemy się tym, zapominamy! To jest nieważne! Po co siebie stresować, męża stresować? Po co się blokować? Myślimy pozytywnie - będzie dobrze!" Ile to razy teksty czytane w artykułach, albo słowa znajomych o zapominaniu i wyluzowaniu działały na mnie jak czerwona płachta na byka? Wiele razy. W tych jego słowach (choć w sumie niewiele się różniły od innych) było coś uspokajającego i pokrzepiającego. Podziałały na mnie naprawdę dobrze. Od wczoraj więc staram się myśleć pozytywnie, naprawdę się staram... moja głupia natura jednak cały czas daje o sobie znać i kiedy już prawie wychodzi mi wpieranie sobie pozytywnego nastawienia i zaczynam sobie w duchu gratulować postawy, mam wrażenie, że zza rogu wyskakuje moje negatywne nastawienie z tekstem "A co jeśli znowu...?" Ech... Będzie ciężko.

Myślimy pozytywnie! Koniec, kropka.

Świąteczne szaleństwo w kuchni trwa w najlepsze. Już jutro Wigilia - ostatnia tutaj. Trochę mi z tego powodu smutno, ale staram się o tym nie myśleć, trzeba cieszyć się chwilą, bliskością mojej kochanej rodzinki. Kto wie jak będzie za rok...

Z okazji Świąt Bożego Narodzenia chciałabym wszystkim czytającym ten pamiętnik życzyć zdrowia, spokoju, radości i wszystkiego co najlepsze, ale przede wszystkim spełnienia się tego jednego, jedynego marzenia

Święta kończą się, szybko przyszły, szybko poszły... w sumie nie było źle. Kochani rodzice przy dzieleniu się opłatkiem życzyli nam dzidzi, ale w żadnym wypadku nie mam im tego za złe, wręcz przeciwnie - jestem wdzięczna za te życzenia, bo wiem, że płynęły z głębi serca. Teściowa też coś podczas życzeń wspomniała, może nie wprost, ale wiadomo o co chodziło i muszę szczerze przyznać, że jakoś to przykrości mi nie sprawiło żadnej. Miałam wręcz wrażenie, że mogłabym przyjąć tych życzeń jeszcze więcej i więcej żeby się wzmocnić, nabrać siły do dalszej walki, aż dziwne jak na mnie. Normalnie, w momentach, w których jestem sama i myślę o tym, jak mi źle, że się nie udaje, byle drobnostka sprawia, że płaczę, a tu proszę - nawet łezki, tylko radość z otrzymanych życzeń, doprawdy dziwne

Są takie dni w drugiej fazie cyklu, że wszystko jest na nie, wszystko widzę w czarnych barwach i podłapuję doła. Siedzę skwaszona od godziny i co chwilę zerkam na swój wykres naiwnie wierząc, że od patrzenia zaczaruję go. Ech.

Kuzynka, która jest w ciąży dziś biegała za łóżeczkiem i wózkiem dla dziecka. A mnie tak naszła refleksja, że gdyby ciąża z V cyklu utrzymała się, byłybyśmy mniej więcej na tym samym etapie, różnica jakiś 2-3 tygodni. Nie wpłynęło to na mnie dobrze i zaczęłam rozmyślać. Niestety znikąd ratunku - Mąż nie rozumie, od razu zgasił mnie jakimś typowym dla siebie tekstem, a potem nawet mnie zdrażnił jakąś głupotą, błahostką kompletnie niezwiązaną z tematem. I siedzę tak - smutna, zła, zmęczona, bezradna.

Ja już chyba naprawdę nie dam rady, nie wiem skąd mam brać wiarę, nadzieję. Ciężko mi, cholernie ciężko. Dlaczego to jest takie trudne?

Nie mogę sobie znaleźć miejsca

Koniec roku, Sylwester, a ja dalej trwam w swoim świątecznym postanowieniu. Wieczór spędzimy w domu, z najbliższą rodziną, tak jak chciałam. Jakoś nie mam nastroju żeby wyjść do ludzi na imprezę. Nie chcę, nie mam siły itd.

Koniec 2013 roku i jakie jest jego podsumowanie? No nie wychodzę raczej na +. Postanowiliśmy wyjechać za granicę, ale nie wszystko potoczyło się tak, jak powinno. Straciliśmy dużo czasu. Od 9 miesięcy staramy się o dziecko, którego nadal nie ma. Nie narzekamy na nadmiar gotówki, u mnie ze zdrowiem jest tak sobie, nadal nie pozbyłam się pewnych, uporczywych dolegliwości. Boję się tego, co przyniesie Nowy Rok, boję się tego jak będzie zagranicą. Nie wiem czy dam radę funkcjonować daleko od rodziny, widując ich raz na rok albo i rzadziej. Nie wiem czy podołam naciskom innych ludzi, czy dam radę przeciwstawić się... Nie będzie łatwo, jestem tego świadoma.

Mam nadzieję, że 2014 rok będzie o wiele, wiele lepszy. Nie liczę na sukces we wszystkich dziedzinach życia, ale chciałabym chociaż żebyśmy za 9 miesięcy mieli upragnione, ukochane maleństwo i żebyśmy dali radę w nowym miejscu, żebyśmy nie żałowali tego wyboru i żebyśmy zawsze pamiętali, że mamy siebie i tylko to się liczy, nic więcej.

Cierpliwości.

Że też musiał mi wypaść termin rehabilitacji akurat na początek stycznia Zawsze wiatr w oczy, no zawsze! Grrr!