Wsparcie emocjonalne dla kobiet, których partnerzy nie chcą się leczyć

Czy są tu jakieś kobiety, które chciałyby porozmawiać o staraniach w przypadku braku wsparcia ze strony partnera? Sama jestem w takiej sytuacji i szukam pomocy, bo jest mi bardzo ciężko... Chętnie wymienię się doświadczeniami i wesprę inne dziewczyny w podobnej sytuacji

Smutna, bardzo współczuję i łączę się w bólu. Mój partner niestety podchodzi bardzo… biernie? Do sprawy. Pójdzie na badania jak ja zadzwonię, ja zapiszę, ja załatwię i jak wymęczę. Nie wiem czy to wynika że strachu czy może z ograniczeń finansowych, bo trzeba przyznać, że te badania wszystkie kosztują. Mówi, że bardzo chce dziecko i że mu przykro, że nie możemy, ale sam z siebie nie poczyta, nie załatwi…

U mnie niestety było podobnie - było, ponieważ i tak uważam za duży sukces fakt, że partner umówił się samodzielnie na badanie nasienia i nasze starania ruszyły "do przodu", bo w końcu zaangażował. Tutaj muszę zaznaczyć, że wynika to z wielu naszych rozmów na ten temat. Muszę natomiast często przypominać o suplementach, o tym jak wygląda cykl kobiety (u nas dodatkowym problemem jest niskie libido partnera) i ogólnie często towarzyszy mi takie wrażenie, że po każdym nieudanym cyklu jestem w tej porażce sama... Mój mąż ma takie nastawienie, że nie możemy się poddawać i próbować dalej, a jeśli się nie uda, to też zaakceptuje życie bez dzieci. Mi natomiast coraz ciężej przychodzi myśl, że moglibyśmy być bezdzietni. Smutna8 napisz może coś więcej, jak to u Was wygląda, ile się staracie, czy macie już za sobą badania itp.

Dzięki Dziewczyny za podzielenie się swoim doświadczeniem. Przykro mi, że musicie przez to przechodzić... to całe kombinowanie i wymuszanie różnych rzeczy jest potwornie upokarzające 😒 ja w sumie słyszę to samo - jak się uda to super, jak nie to trudno. A nie uda się na pewno, bo namówiłam go na badanie nasienia i wyszło tragicznie - koncentracja 1mln, ruch A 2%, Morfologia <1%. W sumie nie wiadomo czy cokolwiek prawidłowego tam znaleźli i takie wyniki jak dla mnie nie kwalifikują się do IVF. U mnie jest względnie ok, mam hashimoto i hiperprolaktynemię, ale owulacje występują normalnie - co prawda nie miałam nigdy monitoringu, ale ile razy nie badałam progesteronu to był bardzo ładny. Raz też miałam usg i endometrium też było niezłe. Staram(y) się od 2021 r. 😮‍💨 teraz czekam na drugie badanie nasienia i mam nadzieję, że da się jakoś te wyniki poprawić, ale zżera mnie stres, bo ja mam 37 lat a partner 49. W każdym razie trzymam za Was kciuki, oby Wam się udało🤞🏼czy jest jakiś wątek, gdzie dzielicie się aktualizacjami? Ja co prawda już od dawna nie robię testów, bo za wiele razy pękło mi serce, ale chętnie będę kibicować Wam i innym dziewczynom 🌸

Rozumiem Cię, niejednokrotnie też czułam upokorzenie i żal... Możesz dołączyć do wątku miesięcznego, gdzie dziewczyny dzielą się aktualizacjami. Znajdziesz tam również na pierwszej stronie rozpiskę wszystkich badań, polecanych suplementów itp. Jeśli staracie się już od 2021 to myślę, konieczne będzie rozszerzenie diagnostyki zarówno u partnera jak i u Ciebie, no i przede wszystkim trzeba sprawdzić monitoringiem, czy te owulacje faktycznie występują. Przytulam i trzymam kciuki. 🤞🏼

Cześć Dziewczyny!
Czytam i jakbym widziała nas. Uparty i bierny, a czasem odnoszę wrażenie, że celowo stawia opór. Ja mu umawiam wizyty, ja opłacam, szukam laboratoriów blisko domu. Zgodził się na invitro. Sam wyszedł z inicjatywą więc jak się odpaliłam to organizacja wzorowa ale i z wyczuciem żeby go nie spłoszyć Na spokojnie, bez emocji ustaliliśmy termin pierwszej wizyty.
Teraz nawet problem wielki robi jak mu krew muszą pobrać... bo go żyła boli... krew mi się gotuje. Chciałabym go zapytać czy może woli 40 zastrzyków w brzuch przyjąć i skoczyć sobie na punkcje ale wiadomo... hamuje emocje i staram się chwalić za małe kroki. Suple bierze bo kupiłam i pod nos podstawiłam (na szczęście sam bierze)
Czuje się upokorzona, zero wsparcia. Trochę jakby chciał mi powiedzieć idź sama i to załatw a ja was odbiorę za 9 miesięcy ze szpitala. I mówię Wam Dziewczyny, jakby się tak dało to chętnie.
Ja 41, on 44. Mam zamrożonych 6 oocytów z 13 pobranych (krioprezerwacja 2024)- to było moje desperackie zamknięcie tematu bo nie zgadzał się na invitro.
Obecnie jesteśmy na etapie pierwszej procedury, długi protokół od 08.08.25 r. wiec najważniejsze dni przed nami.
Wyniki nasienia bardzo słabe mimo dużej liczby plemników, czekamy na jego kariotyp i wynik badania mutacji genu CFTR (nosicielstwo mukowiscydozy)- tyle udało mi się osiągnąć plus grupa krwi.
Na nadania preimplantacyjne nie wyraża zgody- nie chce się dołożyć. Uważa, że klinika chce nas naciągnąć. Nie ma nawet przestrzeni na argumenty przy kwocie rzędu 6-8 tys. To mnie najbardziej teraz stresuje... Mam nadzieję, za są dziewczyny po czterdziestce, które nie badały.
Trzymam kciuki i wspieram.

Bambi84 jeśli Cię to pocieszy to mój partner nawet supli nie chce brać. Kupiłam całkiem drogie suplementy z 2 lata temu to może z 3 dni brał... Wydaje mi się, że dla nich to po prostu nie jest priorytet i tyle. Dla świętego spokoju i ze strachu przed rozstaniem czasem robią krok do przodu, ale ile trzeba się naprosić... więc albo trzeba się starać samej robić co się da albo się poddać. A ja nie mam zamiaru rezygnować. Ty też się nie dawaj ☺️ mam nadzieję, że Ci się uda 🤞🏼