Nasze porody

No to moja opowieść o planowej cesarce

W poniedziałek rano dowiedziałam się, że ryzyko związane z przyjściem mojej córki na świat SN jest większe niż wszystkie powikłania po cesarskim cięciu więc wraz z lekarzem podjęliśmy decyzję o rozwiązaniu ciąży operacyjnie. Jeszcze tego samego dnia po południu dostałam telefon ze szpitala, że mam we wtorek pomiędzy 17-tą a 18-tą zgłosić się na IP do przyjęcia do planowego CC a w środę 20 marca będzie zabieg.
Byliśmy wcześniej, zaraz po nas pojawiła się jeszcze jedna dziewczyna do planowego zabiegu i po wypełnieniu dokumentacji, zaobrączkowaniu (pasek z imieniem i kodem kreskowym który szpital zakłada każdej przyjmowanej pacjentce) i przebraniu się, o 20-tej znalazłyśmy się na oddziale patologii ciąży. Tam założyli mi wenflon, pobrano krew do badań, dostałam kubeczek z płynem antyseptycznym, którym miałam umyć się dwukrotnie, raz wieczorem i raz rano przed zabiegiem oraz 2 różowe szpitalne koszule do operacji. Zrobiono KTG gdzie pisały się niezłe i regularne skurcze więc poinformowano mnie, że jeśli się nie uspokoją zabieg będzie już tej nocy więc żebym nic nie jadła ani nie piła. Umyłam się w płynie, który pachniał jak spirytus i piekło po nim w miejscach gdzie skóra jest wrażliwsza, założyłam jedną z koszul. Około 22-giej przyszedł anestezjolog, pobrał wywiad i zakwalifikował mnie oficjalnie do zabiegu. Po północy wpadła położna sprawdzić na dopplerze, czy wszystkie nasze dzieci jeszcze żyją i czy mają dobre tętno (tak to już chyba jest jest na patologii że zakłada się najgorsze). O 4.30 w nocy miałyśmy kolejne KTG, wszystko było w porządku. Rano o 6-tej podano mi lekarstwa, do 7.00 miałam umyć się ponownie w płynie i założyć kolejną koszulę, tym razem tylko ją, już bez bielizny. O 9.00 zrobił się szum i wpadły położne po dziewczynę obok, która miała wyznaczony zabieg na 11.00 ale ktoś nie przeszedł kwalifikacji i ona miała wpaść na miejsce tamtej dziewczyny. Ja miałam być następna choć godzina mojego zabiegu była pierwotnie wyznaczona na 12.45. Powiedziałam, że mój mąż będzie dopiero za godzinę na co dostałam odpowiedź, że trudno, najwyżej zaczną bez niego...
Około 10.00 zaproszono mnie na golenie miejsc intymnych, dostałam kroplówkę z glukozą i antybiotyk. Przyniesiono płyn do neutralizacji kwasów żołądkowych, który musiałam szybko wypić i zawieziono mnie na wózku inwalidzkim do sali operacyjnej. Mój mąż zdążył przybyć, zaprowadzono go do sali gdzie się przebrał w strój operacyjny i czekał przy śluzie do sali. W tym czasie inny anestezjolog po przeprowadzeniu kolejnego wywiadu wkuł mi się w kręgosłup, podał znieczulenie i kazał szybko położyć się na wznak. Zanim to zrobiłam moje stopy już odłączały się od reszty ciała...
Leżąc na plecach z rękami po obu stronach stołu operacyjnego podłączyli mi elektrody EKG i czekałam na męża. Założyli zaraz za moją twarzą parawan żebyśmy nic nie widzieli i wpuścili Sławka do sali. Dostałam maskę tlenową i przestałam czuć cokolwiek od biustu w dół. Mąż próbował się wyprostować ale dostał upomnienie, że nie może się wychylać ponad parawan. 5 minut później usłyszeliśmy krzyk dziecka i tata został poproszony do stołu gdzie dziecko oglądał, mierzył i ważył neonatolog. Musiał podać moje dane i mała też dostała opaskę z kodem na stópkę. Lekarz podszedł do mnie, przedstawił się, powiedział co urodziłam, że dziecko dostało 10 punktów ale brzuszek będzie obserwowany ze względu na dysproporcję. Potem przyniesiono malutką. Kontakt skóra do skóry polegał na przyłożeniu jej buzi do mojej, miała zamknięte oczy ale nie płakała. Spojrzałam na nią na tyle na ile mogłam w tej niewygodnej pozycji i wtedy się zakochałam w tej małej okrąglutkiej buzi w której zobaczyłam siebie, męża. Lilę i całą naszą rodzinę Nie wiem ile to wszystko potem trwało, bo znieczulenie zadziałało naprawdę mocno i miałam problem ze zidentyfikowaniem własnego ciała jak również czasoprzestrzeni ale dziecko zabrano a mnie przeniesiono na stół szpitalny i wywieziono do sali pooperacyjnej. Tam dostałam telefon i poinformowałam najbliższych co się właśnie stało
Po 3 godzinach leżenia, podłączona do kroplówki, pompy infuzyjnej, cewnika, czujnika koloru płytki paznokcia, ciśnieniomierza i bóg wie czego jeszcze, przyniesiono mi Maję i położono na piersi. Byłam totalnie bezwładna, nie byłam w stanie odsunąć się od krawędzi łóżka, przekręcić się, totalnie nic. Ciśnieniomierz uniemożliwiał nawet zgięcie prawej ręki. Moje nogi w dotyku przypominały gorący kisiel. Bałam się, że dziecko położone na matce, która nie ma wpływu na swoją pozycję zwyczajnie się udusi, takie rzeczy się zdarzają zwłaszcza jak matka zasypia, ale położna przyniosła koc aby unieść malutką i musiałam tylko podtrzymać jej nosek. Bardzo ładnie się od razu przyssała więc położna orzekła, że nie będzie żadnych problemów z jej karmieniem...
Potem znów zabrano Maję na oddział noworodkowy a mnie brutalnie mówiąc przewinięto z pampersa, który miał absorbować krew i zmieniono mi opatrunek rany. Po 4 godzinach odwieziono mnie na oddział noworodkowy a tata miał iść do noworodków po Maję. Około 17-tej wszyscy byliśmy już razem w sali i bardzo powoli zaczynałam odzyskiwać czucie w nogach. Kolejne godziny nie należały do najprzyjemniejszych, kręciło mi się w głowie, rana bolała, 24 godziny nic nie miałam w ustach więc robiłam się głodna ale Maja grzecznie spała Spała tak grzecznie, że wcale się nie budziła i straciła sporo na wadze więc trzeba było o powalczyć z jej snem i moim brakiem mleka, bo już wisiało nad nami widmo dokarmiania, czego bardzo nie chciałam.

Od tamtej pory nie rozstajemy się nawet na chwilę i po raz kolejny uświadomiłam sobie, że nie ma w życiu większego szczęścia niż urodzenie zdrowego dziecka i że to jest Dar, który został mi ofiarowany i za który będę Bogu dziękować póki żyję.

Anette, nigdy nie słyszałam, żeby narodzone dziecko kładli tatusiowi "na klatę" Ciekawe jakie to dla faceta uczucie... na pewno coś niesamowitego!