Życie po stracie.

Oh bardzo mimorzykroj. Ja do tej pory mam takie ataki paniki..."a co jeśli zadzwonią z przedszkola że mojej Izi coś się stało? Albo" może to jie przeziębienie tylko sepsa?""a jak Ja też stracę "?

Powiem Wam że czasami jak mi to przejdzie przez głowę... koszmar.
Boje się bo wiem że nie wiem zupełnie co los na mnie jeszcze szykuje....że jest tak strasznie nie przewidywalny.

Tak,moja córka też byłaby cudowną siostra. Widzę brak Róży w jej życiu. To takie przykre.

Tęsknota jest najgorsza 😭 ja nawet nie mogę przytulić żadnego dziecka. Z każdym testem pojawia się ogromna nadzieja, rany lekko zaczynają się goić a potem wszystko się wali i znów ból...
Jestem przerażona, że już nigdy nie doczekam się dziecka, a z drugiej strony nie chcę już przechodzić żadnej straty.

Niestety,nie pokonasz tego.
Ja jestem teraz w tęczowej ciąży, I każdego dnia poprostu wstaje i staram się myśleć o tym konkretnym dniu,o tym że nie wiem co się wydarzy więc cieszę się ze stabilizacji.

Każda ciąża jest związana z ryzykiem. Każda na każdym etapie już nie mówiac o tym że urodzenie żywego dziecka też nie zawsze jest początkiem szczęścia. Czasami te dzieci też odchodzą,to mnie przeraza- ta zupełnie niewiadoma i nieprzewidywalność....
Wiem to może brzmiec pesymistycznie ale dla mnie brzmi realnie. Poprostu.
Tyle się slyszy: teraz to już musi być dobrze." Ale przecież ile z nas wie że to wcale nie jest prawda. Nic nie musi.
Dlatego jestem tak bardzo pełna wdzięczności za moją mądra,kochana 5 latkę. Za mojego męża.
Bo to życie ściera człowieka nie wiedząc kiedy. Więc w tym sensie śmierć mojego dziecko dala mi lekcje pokory i wdzięczności.
Ale bez mrugnięcia okiem,zawsze zamiast tego,wybrałam moja Róże. Tylko że my nie miałyśmy wyboru.