In vitro bez ponadliczbowych zarodków

In vitro to jak wygranie w totolotka. Przykre ale niestety prawdziwe. Po stymulacji miałam 17 pęcherzyków z czego 13 komórek MII. Wszystkie zapładnialiśmy ze względu na moj wiek. Uzyskaliśmy 5 blastek, które zostały. Świeży transfer nie wchodził w grę. 1 transfer jeden zarodek się nie rozmroził, drugi podany i czekamy. Jak usłyszałam że jeden się nie rozmroził to się popłakałam.
Czyli jak sama widzisz zostały nam 3 zarodki. A jeszcze długa droga przed nami. Pomyśl na spokojnie. Myślę, że tyle ile dziewczyn jest na forum to tyle usłyszysz histori. Porozmawiaj z mężem i zapytaj co on czuje. To jest obciążenie psychiczne nie tylko dla Ciebie i dla niego. Mojemu ciężko było patrzeć jak musiałam się kuć, jak po punkcji wymiotowałam. Ile wizyt i leków muszę przyjmować. Dlatego my wiemy, że jak coś by źle poszło to do drugiej procedury już nie podejdziemy. Ale wierze, że będzie dobrze Musi być dobrze i nasz kropek z nami zostanie

U nas 4 komórki 2 zarodki z tego jedna ciąża do mrożenia nic nie było , i zaczynamy teraz od nowa walkę

Do pierwszej procedury podchodziłam pełna optymizmu, więc jak z 5 zarodków zostały tylko dwa, to prosiłam o podanie obu, bo chciałam bliźniaki. Wierzyłam w sukces ten metody. Ostatecznie jeden z zarodków się nie rozwinął. Z początku był pęcherzyk, ale potem zniknął (może został wchłonięty). Drugi Maluch dawał radę do 12tc, dopiero na prenatalnych dowiedziałam, że się dziecko nie żyje. Patrząc wstecz to od samego początku traktowałam zarodki jak swoje dzieci. Utrata pierwszego zabolała, ale trzymał mnie przy życiu jeszcze ten drugi, o którego się modliłam, żeby z nami został. Niestety życie weryfikuje nasze plany i marzenia. Po śmierci synka postanowiliśmy jednak walczyć dalej. Druga procedura, nieudany transfer bliźniaków - znów zabolało, chociaż miałam jakieś dziwne przeczucie, że może się nie udać. Od początku tej procedury mieliśmy pod górkę. Transfer crio, pozytywna beta, po dwóch dniach weryfikacja i zamiast wzrostu o 100% miałam taki sam spadek. Przepłakałam cały weekend, bo czułam, że po raz kolejny straciłam dziecko. Jeśli chcesz podejść do IVF musisz mieć mocne nerwy i ogromne wsparcie męża/partnera. Wiele przepłakanych z bezsilności nocy wystawiły moje małżeństwo na próbę. Podnieśliśmy się silniejsi, ale od początku otwarcie rozmawialiśmy o tym czego oczekujemy. Mieliśmy z tyłu głowy myśl, że możemy mieć nadliczbowe zarodki, ale postanowiliśmy nie "gdybać", tylko podjąć decyzję, kiedy już urodzę dziecko/dzieci. Wiem na pewno, że nie pozwoliłabym na zniszczenie zarodków.
Wracając do twojego pytania (bo trochę się rozpisałam), to tak, każdy nieudany transfer bolał, najmniej jednak ten, przy którym beta wcale nie drgnęła. Wydaje mi się, że kobieta może być wielokrotnie we wczesnej ciąży, a nawet o tym nie wie, bo @ przychodzi tylko kilka dni po czasie. Jeśli jednak beta ruszy, pojawia się nadzieja i wtedy robi się poważniej. Jeśli ktoś czeka kilka lat na macierzyństwo, to bardzo łatwo o przywiązanie się do zarodka, bo ma świadomość, że ten zlepek komórek już niedługo może dać niewyobrażalne szczęście.

U nas 13 komórek, 4 zarodki, 0 ciąż
Ale są przypadki dziewczyn ktore zachodzą od razu i zostają im np 2- 3 zarodki