Naturalny poród zakończony cesarką
-
WIADOMOŚĆ
-
Trzy tygodnie temu urodziłam synka. Byłam nastawiona na poród naturalny, rodziłam przez ok.11 h. Rozwarcie postępowało i wszystko szło do przodu. Jednak gdy bylo juz pełne rozwarcie i zaczęło się parcie, nie przynosiło ono efektu. Na dodatek lekarz stwierdził że synek niefortunnie zmienil położenie. Po godzinie niefektywnego parcia zadecydowano o cesarce. Synek urodził się zdrowy. Dostał 10 pktow i niby wszystko jest cudownie ale ja ciągle myślę o tym że nie dałam rady urodzić naturalnie. Nie powiem że mam depresję ale jestem zła na siebie i do tego często chce mi się płakać. Byłam bardzo nastawiona na porod sn a tu nagle coś takiego...Czy któraś z Was była w podobnej sytuacji? Jak dochodziłyście do siebie?
-
Oj wiem o czym piszesz, wiem co czujesz. Rodziłam naturalnie 13h po godzinie partych , małemu spadło tętno, u mnie znikły skurcze i padła decyzja o cc. Dochodziłam do siebie po tym pół roku. Rana po cc nadal boli, ale wiem że to siedzi w głowie. Bardzo nie chciałam cc... Teraz jest już w miarę ok. Pomaga mi myśl że co dobrego z sn miał dostać to dostał, podzialaly na niego hormony, wyściskaly go skurcze. Z dwojga złego lepsza taka cc niż planowana. Marne pocieszenie ale jest. Wiem że pewnie zaraz znajdzie się milion głosów że najważniejsze że urodzil się zdrowy itp. Oczywiście, co nie oznacza że nie siedzi gdzieś głęboko poczucie że nie umialo się urodzić swojego dziecka.
Karola1988 lubi tę wiadomość
21.10.2015 Leon
-
Madu aż pół roku :o masakra. Ja myślałam że ja jestem dziwna bo to już trzeci tydzień a u mnie bez zmian. W prawdzie rana już nie boli i jestem w dobrej kondycji fizycznej ale gorzej z psychiką. U mnie też wszyscy powtarzają że najważniejsze że dziecko urodziło się zdrowe...I ja też sobie to powtarzam często ale jakoś to do mnie nie przemawia.
-
Karola1988, ja urodziłam pierwsze dziecko po 3 próbie wywoływania, 15 godzinach, 2 godzinach pełnego rozwarcia i skurczy partych, a skończyło się cc.
Wszystko odbyło się nie tak jak chciałam. Bardzo to przeżyłam, bo nie dość że musiałam leżeć w szpitalu, poród był wywoływany, byłam naprawdę zmasakrowana na maxa, to na koniec cc. Jeszcze miałam problemy z karmieniem. Wszystko było do niepowiemczego.
Psychicznie ciężko mi było bardzo. Fizycznie, to po jakichś 2 miesiącach byłam w extra formie. Psychicznie byłam bardzo rozbita.
To było 5 lat temu.
Z perspektywy czasu uważam, że:
- warto ten temat przegadać z kimś kto rozumie, czyli z osobą, która też tak się czuła. Wbrew pozorom wiele kobiet czuje poczucie klęski, pustki jeśli były nastawione na sn a się nie udało. Trzeba to przegadać, wypłakać. Nie polecam jednak wyzalania się osobom, które tego nie przeszły, bo prawdopodobnie zbagatelizują.
- trzeba pozwolić samej sobie na coś w rodzaju "żałoby" po porodzie, który nie przebiegł jak się chciało. Tu nie ma dobrych pocieszeń. Jedna dziewczyna będzie płakać, inna będzie wściekła. Trzeba sobie pozwolić na te emocje.
- w czasie po porodzie (około 2 miesiące) warto napisać sobie karteczkę "uwaga spadek hormonów". Spadek nastroju często powoduje wyolbrzymienie pewnych odczuć, które miesiąc później będzie łatwiej ogarnąć.
- warto uświadomić sobie, że nie to jak się urodziło czyni nas matką. Jesteś najlepszą mamą dla swojego dziecka, bo po prostu jesteś. To wystarczy. Nic nie musisz robić więcej, bo mamą jesteś i już.
Ja po porodzie cc urodziłam jeszcze 2 dzieci. Tym razem sn. To były wspaniałe 2 porody pełne dobrych emocji, szczęśliwie sprawnie przebiegające i prawie bez interwencji medycznych (drugi z nacięciem, trzeci zupełnie bez interwencji). Polecam naturalniepocesarce.pl Tam jest wiele opowieści o dobrych porodach po cc. Może kiedyś będziesz chciała spróbować jeszcze raz?
A teraz zmierz się z tym, że nie urodziłaś jak chciałaś, ale urodziłaś. To co było tworzy Ciebie. Jesteś mamą, która miała trudny poród. To jest Twoje doświadczenie. Dzięki mojemu pierwszemu trudnemu porodowi doceniłam piękno kolejnych.
Trzymam kciuki, żebyś była z siebie dumna. Wszystko poszło inaczej, niż planowałaś. Może jednak taki właśnie miał być Twój poród, dzielna Mamo?Wiadomość wyedytowana przez autora: 18 lipca 2016, 23:54
Karola1988, Marietta, kark lubią tę wiadomość
-
Belladonna pięknie napisane. Myślę że z perspektywy takiego czasu jak u Ciebie mogłabym napisać to samo. Jednak to się tak wszystko szybko, dobrze w głowie nie układa. Ale dziękuję Ci za te słowa na pewno w jakiś sposób pomagają nawet mnie. I zgadzam się, nie warto rozmawiać o tym z osobami które tego nie przeszły...21.10.2015 Leon
-
Beladonna, Twoja historia mnie nieco pokrzepiła. Fajnie, że kolejne dzieci udało Ci się urodzić sn. Ja mam teraz taką myśl, że jak będę w drugiej ciąży to od razu poproszę o cc (skoro za pierwszym razem się nie udało sn). Ale może jak już przyjdzie co do czego (i nie będzie przeciwwskazań) to spróbuję po raz kolejny urodzić siłami natury. Tylko co jeśli znowu się nie uda?
Zgadzam się, że warto przegadać ten temat z kobietami, które przeżyły to na własnej skórze, dlatego też założyłam ten wątek.
-
Karola nie trać nadziei na sn. Ja już powiedziałam że zrobie wszytsko zeby urodzić kolejnego malucha sn. Myślę, ż ebedzie latwiej, wiem czego sie spodziewać. Myślę, że mogłam trochę spanikować ostatnio i dlatego akcja się zatrzymała. Oczywiście jeśli nie bedzie zagrożenia dla niego i dla mnie. A jesli sie nie uda...trudno, juz jestem po takim czasie z tym pogodzona. Ale nigdy bym o cc nie poprosiła.21.10.2015 Leon
-
A i jeszcze jedna sprawa mi się przypomniała. Polecam
znaleźć jakiś dobry punkt, chwilę tego porodu zakończonego cc. Nie wiem, cokolwiek, kiedy czułaś się dobrze, kiedy miałaś dobre myśli, jakiś nawet maleńki punkcik. U mnie to była ta chwila, kiedy wyjęli Bobasa z brzucha i takiego ciepłego, mokrego kluska przyłożyli mi do policzka. Do dziś pamiętam to uczucie. I co ciekawe w żadnym kolejnym porodzie tego nie doświadczyłam aż tak. Mimo, że dostawałam dzieci od razu na brzuszek, przytulałam je do twarzy, to ten "cesarkowy" dotyk wbił się dużo bardziej w serce. Chyba przez to, że na sali było zimno (klimatyzacja) i różnica temperatur między dzidziusiem a moją twarzą była duża. W kolejnych porodach ja byłam cała gorąca z wysiłku i już inaczej to odebrałam.
Ale reasumując, znajdźcie sobie dziewczyny jakiś dobry moment. Na pewno jakiś był. Cokolwiek, dobra myśl, jakieś słowa, jakiś obraz. I wracajcie myślami do tego właśnie. Tak można odczarować to uczucie rozczarowania. Nie rozważać tego co było nie tak, tylko np. przed zaśnięciem przypominać sobie tę dobrą chwilę. Po jakimś czasie zostaną tylko te dobre wspomnienia.
A no i to co pisałam. Daj sobie czas. Na wszystko, na dojście do siebie fizyczne, psychiczne, dotarcie się z dzidziusiem. Teraz hormony będą Ci robić huśtawki i niestety raczej nie dodają optymizmu, ale uwierz, z tego doświadczenia możesz wynieść wiele dobrego.
Karola1988 lubi tę wiadomość
-
Belladonna, dziękuję za cenne wskazówki. Wydaje mi się, że muszę jeszcze oswoić się z całą sytuacją. Jeszcze nie potrafię się zdystansować i popatrzeć w taki sposób żeby znaleźć jakiś dobry moment całej sytuacji. Ale jak to mówią-czas leczy rany.
belladonna lubi tę wiadomość
-
O rany co ja tu czytam to jestem w szoku. Po 19h porodu miałam cc. Byłam wycieńczona i dziękowałam lekarzom ze zdecydowali o cc. Rana goila się super może i może parę dni chodziłam skrzywiona ale nie bolał mnie tylek jak inne dziewczyny. Wiem ze jestem najlepsza mama.
Drugie dziecko tez chce urodzić cc tylo jeszcze gdyby była planowana. Jedyny minus to to ze akurat w moim szpitalu olali sprawę kp i nie pomogli mi malej przystawić. Ale w innych położne co pol godziny przekladaja dzidziusia do karmienia i nie ma żadnego problemu.
Nigdy więcej tego bólu porodowego to jakiś hardcore dla mnie. Aaa i do tego nie mam oporow przed wspolzyciem. Dodam tez ze moja mama miała same cesarki i wszyscy jesteśmy zdrowi nie chorujemy itp
Dagn_, Rysiowa lubią tę wiadomość
Kornelia ur. 27.06.2016 r. g.21.20 cc 3700g 57 cm
[/url]
Wiara i nadzieja dziala cuda! -
Ja też po 10h SN miałam cc. Wyobrażając sobie poród naturalny wiedziałam że nagroda po tych bólach będzie ciepłe dzieciątko na moim brzuchu, że to będzie cudowne, będę go miała w ramionach itp itd, no miało być "pięknie", ale porod nie przebiegał książkowo po takich skurczach jakie miałam położne mówiły że dawno powinnam już urodzić i też już prosiłam o cc bo bałam się o synka, to on był najważniejszy w tym wydarzeniu a nie jakieś moje wyobrażenia. Tym czego najbardziej pragnęłam to żeby się urodził zdrowy i juz bez różnicy w jaki sposób. Dziewczyny co za różnica czy SN czy cc?? Ważne że wszystko zakończyło się dobrze i dzieciaczki są z nami
-
belladonna wrote:Niuniusia a czemu jesteś w szoku? Nie rozumiem za bardzo o ci chodzi.
Chodziło mi o to ze może jestem wyjątkiem ale od początku chciałam mieć cesarkę. Bo wiedziałam ze bol porodowy będzie ogromny i się o tym przekonałam. I byłam w szoku ze dziewczyny maja wyrzuty sumienia ze nie urodziły naturalnie. Ja widzę same plusy w cc, poza tym pięknym momentem położenia dziecka na brzuszku. O ile ma się sile patrzeć i cieszyc. Bo moja kol po sn miała właśnie depresje i przez msc dziecka na ręce nie brala taki przesyła bolKornelia ur. 27.06.2016 r. g.21.20 cc 3700g 57 cm
[/url]
Wiara i nadzieja dziala cuda! -
Chyba nie jesteś wyjatkiem jeśli chodzi o cc. Mnóstwo kobiet woli cc. Myślę że bycie otwartym na spojrzenie innych ludzi to istota tolerancji. Nie jest ważne kto jak urodził. Ważne jest aby podchodzić do innych z życzliwością. Dla dociekliwych polecam litetature medyczna która opisuje stres pourazowy po porodzie sn zakończonym cc. Wydaje mi się że wsparcie takich kobiet zamiast przekonywania do cc jest lepszym pomyslem. Tu nie chodzi o to które rozwiązanie ciąży jest lepsze/gorsze. Chodzi o wsparcie mamy która ma problem z porodem który był dla niej trudny. Myślę że warto podejść z delikatnoscia i empatia do cudzych trudnych przezyc.
Leticia, Niuniusia, polkosia, Karola1988, Dagn_ lubią tę wiadomość
-
Belladonna, trafiasz w samo sedno. Wsparcie innych jest bardzo ważne. Ja porozmawiałam z moim mężem. Po prostu wygadałam się, wyrzuciłam z siebie wszystkie emocje. To mi bardzo pomogło.
Dziś mijają już prawie 3 miesiące od porodu i czuję się dużo lepiej. Czasami wracam myślami do tego dnia, ale już nie podchodzę do tego tak emocjonalnie jak na początku. Myślę, że to też zasługa hormonów, które się w miarę ustabilizowały.
Byłam też u lekarza i powiedział, że nie ma przeciwskazań żebym drugie dziecko urodziła sn. Kolejną ciążę planuję za jakieś 2-3 lata i będę próbować urodzić sn.
polkosia, belladonna lubią tę wiadomość
-
Ja bardzo chciałam urodzić naturalnie, ale niestety się nie udało. Po wielu godzinach porodu doszłam jedynie do 6 cm, poród nie postępował. Zrobiono mi usg i okazało się, źe synek ma sporo ponad 4 kg. Decyzja- cc. Popłakałam się na porodówce. Pomimo ogromnego zmęczenia było dla mnie trudne pogodzić się z tym, że nie urodzę sn. Na szczęście mąż mnie wspiera a ja po pierwszych najtrudniejszych dniach pogodziłam się z tym, że tak po prostu musiało być. Najważniejsze, że maluszek zdrowy.
-
Diewuszka, dobrze, że masz wsparcie męża. U Ciebie to bardzo świeża sprawa, więc pewnie troszkę czasu zajmie Ci pogodzenie się z całą sytuacją. Ale jak widzisz na naszym wątku -prędzej czy później kobiety dochodzą do siebie. Ja w podobnym czasie jak Ty teraz pisałam swojego pierwszego posta i naprawdę byłam załamana. A teraz, po prawie 5 miesiącach jestem w świetnej kondycji psychicznej.
Zawsze możesz się wygadać na tym wątku, podzielić swoimi smutkami. Możesz też pisać na priv. Trzymaj się!
diewuszka86 lubi tę wiadomość
-
nick nieaktualnyOpiszę może swoje wrażenia skrótowo, bo za dużo czasu i zdrowia zabrało, żebym umiała jako tako przeboleć tamtą noc, jeszcze dłużej, by zdecydować się na drugie dziecko.
Przyjechałam do szpitala ok 16, o 4 rano było pełne rozwarcie, które kilka razy się potem cofało. O 6 byłam już tak wyczerpana fizycznie i psychicznie, że mimo podpiętej oksytocyny skurcze ustały, a parte nigdy nie nadeszły Po 8 łaskawie zdecydowali o cc.
Przeszłam przez stres pourazowy, depresję poporodową i głęboką nienawiść do swojego synka
jeszcze kilka miesięcy w snach przeżywałam poród, a na widok szpitala trzęsłam się że strachu. Bólu, poniżenia i bezradności na porodówce nie zapomniałam i bardzo długo tydzień, w którym synek przyszedł na świat wspominałam jako najgorszy w moim życiu.
Owszem, miałam jakieś poczucie, że nie dałam rady ani urodzić ani nakarmić. Czułam się winna. W sumie teraz też mówię, że będzie operacja a nie poród. Że mi syna wyjmą a nie ze urodzę. Ale podpinam się pod Niuniusię - gdybym wiedziała, że będzie aż taka rzeźnia, ozaświadczeniowałabym się że wszystkich stron, byle tylko nikt nie kazał mi rodzić naturalnie Jestem pewna, że - choć finalnie okazało się, że mam jeszcze inne problemy psychiczne i cały czas muszę brać leki - gdyby nie te przeżycia, początki mojego macierzyństwa wyglądałaby zgoła inaczej.
Dziękuję za wysłuchanie Pozdrawiam Was wszystkie ciepło
Dagn, która choć idzie na planowe cc, to boi się, że położne i lekarze przywiążą ją do łóżka porodowego, podepną kroplówkę i każą przeć
-
Karola1988 wrote:Diewuszka, dobrze, że masz wsparcie męża. U Ciebie to bardzo świeża sprawa, więc pewnie troszkę czasu zajmie Ci pogodzenie się z całą sytuacją. Ale jak widzisz na naszym wątku -prędzej czy później kobiety dochodzą do siebie. Ja w podobnym czasie jak Ty teraz pisałam swojego pierwszego posta i naprawdę byłam załamana. A teraz, po prawie 5 miesiącach jestem w świetnej kondycji psychicznej.
Zawsze możesz się wygadać na tym wątku, podzielić swoimi smutkami. Możesz też pisać na priv. Trzymaj się!
Dziękuję za te słowa. Ja w ogóle nie brałam pod uwagę cc. Wszystko z mężem zaplanowaliśmy. Wspólny poród, przecięcie pępowiny, kangurowanie i pierwsze karmienie. Wyszło jak wyszło. Myśli o tym, że jestem złą matką. Problemy z laktacją. Jedną noc w szpitalu oddałam Małego do położnych bo nie umiałam go uspokoić. Teraz w domu często jak są jakieś problemy (nie śpi, ulewa, raz zwymiotował) to winię siebie. Myśli o byciu złą matką wracają do mnie co jakiś czas. Nie wiem czy to pokłosie porodu. Przez pierwsze dni płakałam bez powodu. Mam poczucie, że już na samym początku nie dałam rady. Ale wierzę, że będzie lepiej. Będę tu wpadała jak najdą mnie złe myśli
-
Dagn, dzięki za podzielenie się swoją historią. Trzymam kciuki żeby tym razem wszystko przebiegło bez komplikacji, zgodnie z planem. Na kiedy masz ustalony termin? Oby ten poród (tak, cesarka to też poród! ) wiązał się z bardziej pozytywnymi wspomnieniami. Być może ze względu na to, że masz zaplanowane cc obejdzie się bez nieprzyjemnych doznań. Mam wrażenie, że kiedy cesarka jest "na cito" to w większości przypadków niesie ona za sobą traumatyczne przeżycia (taka moja obserwacja).
Diewuszka, ja też miałam wielkie plany dotyczącego tego "cudownego" dnia. Wyobrażałam sobie jak kładą mi synka na brzuchu, jak mąż mnie całuje w czoło i mówi "dziękuję " i wszyscy razem z położna i lekarzem płaczemy ze szczęścia...No tu może trochę przesadziłam Rzeczywistość była bolesna, przynajmniej na samym początku. Czułam wielki żal i pretensje do siebie samej, że taka słaba jestem że nie dałam urodzić dziecka , a do tego te problemy z karmieniem...Pamiętaj, że po porodzie rządzą nami hormony. Ja zawsze dziwiłam się kobietom, które podczas okresu zachowywały się dziwnie i zwalały wszystko na hormony. Uważałam, że to fanaberia tych kobiet , bo przecież wystarczy jakoś zapanować nad swoimi hormonami. Natomiast kiedy przyszedł na świat mój synek, przekonałam się na własnej skórze że rządzą mną emocje i naprawdę nie jestem w stanie nic na to poradzić! Histeryczny płacz dopadał mnie kilka razy dziennie na zmianę z jakąś dziwną euforią. Diewuszka, pamiętaj , że to w jaki sposób urodziłaś swojego synka, nie świadczy o tym jaką matką jesteś! Zobaczysz za kilka tygodni, kiedy połóg się skończy, zmienisz postrzeganie całej tej sytuacji. Ja dzisiaj z perpektywy i N chłodno mogę powiedzieć, że mimo wszystko to był naprawdę piękny dzień
