odklejenie łożyska

Witajcie.
Kate55 tak mi przykro, tak bardzo Ci kibicowałam, znamy się niestety też z innego wątku (niestety ze względu na temat tamtego wątku). Od kiedy urodziła się Julka nie zaglądałam tu już tak często. Byłam przekonana, że Ty również już nie masz czasu. To straszne co przeszłyście, to straszne jak bliska tego byłabym ja i Julia...
19.12.2016 r poszłam spać dopiero o 1 nad ranem. O 5 standardowo obudził mnie pełny pęcherz. Tak mi się nie chciało wstać, może jakoś zasnę, pomyślałam wtedy. Po chwili jednak pojawiła się myśl, kurcze to 38 tydz, z pełnym pecherzem musi być jej tam ciasno, aaaah wstaję. Dotykam prześcieradła jakieś mokre, krzyczę do męża, żeby zapalił światło, to była krew... Potem biegiem do łazienki, krew w sporej ilości, dzwonię do mamy mówi, że najlepiej wezwać karetkę, a ona już jedzie do szpitala za mną. Pani przyjęła wezwanie, mówi że rodzę, panowie w karetce to samo, no to myślę sobie super, czekałam na to 9 Msc. Położna robi ktg mówi, że rodzę. Lekarz bierze na usg i mocno jeździ między żebrami pytam go czy to normalne żeby aż tak krwawić, powiedział, że nie, ale na usg nic niepokojącego nie widać, zrobi mi jeszcze raz ktg i zobaczą może trzeba będzie ciąć. Trochę zaczęłam się denerwować, ale na cały szpital w tym moim pipidówku to jedyna osoba, której mogę zaufać, miałam rodzić w Warszawie ale nie dojechałam. Lekarz ogląda ktg mówi, że jednak będą ciąć. Pytam co się dzieje mówi, że dziecko ma wysokie tętno ale ten wykres jest płaski nie taki zygzakowaty. No ok. Leżę grzecznie czekam. W pokoju obok lekarz opieprza pielęgniarki, żeby nie wypełniały papierów, bo mnie trzeba natychmiast ciąć, nagle wszyscy biegają wokół mnie, wtedy naprawdę dotarło do mnie, że sprawa jest poważna, pojawiły się pierwsze łzy. Pamiętam jak lekarz wziął nóż do ręki mówił, że na co mu to było, mógł zostać piekarzem, miałby mniej stresująca pracę. Patrzę w lampę widzę mój brzuch, widzę tylko krew... Wyciągają dziecko, płacze, sprawdzają wszystko ok, dają mi ją ucałować i zabierają. Pani anestezjolog mówi, że powinnam doktora po rękach całować, bo na usg nic nie było widać, a odklejało mi się łożysko. Potem zaczęłam o tym czytać, płakałam patrząc na Julię, bo niewiele brakowało, a mogłoby jej tu nie być. Lekarze w moim szpitalu nie cieszą się dobrą opinią, dlatego miałam rodzić w Warszawie, jestem pewna, że gdybym nie trafiła na ordynatora, każdy inny wolałby poczekać i zwalić to na następnego, przecież kończył mu się dyżur o 8 rano, ja urodziłam 7:27. Nie wiem dlaczego miałam więcej szczęścia od Was, po tym wszystkim jestem pewna, że Ktoś nad nami czuwał, mam wrażenie, że Julia to mój mały cud. 2 poprzednie ciąże straciłam, w tej ostatniej uwierzyłam, że wszystko może być dobrze dopiero w 20 tygodniu. Okazuje się, że do ostatniego momentu nie można być pewnym i spokojnym. Nie planujemy jeszcze drugiego dziecka, może za rok, ale myśl o tym, że drugi raz będę przez to wszystko przechodzić, jeszcze bardziej świadoma i bardziej przerażona, normalnie mnie paraliżuje.