Dlugie starania INV

Cześć, dawno mnie nie było na forum, ostatnio zaglądam, szukam „starych” znajomych, żeby zobaczyć co słychać. U mnie lata starań, wiele badań, cykli stymulowanych, 1 procedura i 2 transfery. Historia w skrócie w mojej stopce. Po zakończonym leczeniu poczułam wielką ulgę, ponieważ miało ono w dłuższej perspektywie negatywny wpływ na moje małżeństwo i na mnie samą. Chętnie dzielę się swoimi doświadczeniami i chce Was podnieść na duchu w drugą stronę - nigdy nie byliśmy szczęśliwsi z mężem i naprawdę da się to w głowie poukładać! Wiem, że są osoby, które nie wyobrażają sobie życia bez dziecka… jednak głową muru nie przebijesz. Nie namawiam do zaprzestania leczenia, ale róbcie sobie przerwy, dajcie jakiś limit, pożyjcie z mężem na luzie jak w czasach „szkolnych” i przede wszystkim nie pozwólcie, aby starania wyssały z Was całą energię i radość z życia!

Pamiętam Cię kochana. Jestem dokładnie takiego zdania jak Ty. Jeśli ktoś czuje potrzebę walki do samego końca ja to podziwiam i szanuję, ale czasem warto przemyśleć, czy starania nie sprawiły, że życie uciekło przez palce. Ja tak mam i na drugiej procedurze kończę. Za mną stymulacje, inseminacje, wszystko co mogę robię już prawie 8 lat. Mam nadzieję, że się uda, ale coraz częściej jestem w stanie wyobrazić sobię chwile tylko z mężem. Nie zrozumcie mnie źle, te które robią wiele stymulacji. To piękne i godne podziwu. Przykre i niesprawiedliwe jest to, że ta heroiczna walka już nie skończyła się dla Was zwycięzko.

Bu, ja Ciebie pamiętam😉 Cieszę się, że jesteś szczęśliwa i podziwiam za to, że potrafiłaś powiedzieć STOP

Teraz Novum. Pierwsza procedura w Invicta. Immunolog Pasnik. Testu Era nie miałam, ale myślałam o nim.

Podziwiam, ale w Twoim wieku jeszcze można sobie pozwolić nawet na 3-4 letnią przerwę . U mnie niestety to ostatni moment i nawet rok odpoczynku nie wchodzi w grę.
Nadal masz furtkę w tym wieku.

Ja to samo właśnie... zawsze myślę jakie to jest niesprawiedliwe tyle czasu poświęconego o pieniądzach nie wspomnę juz nawet. Też robiłam przerwę w sumie 1,5 roku po 4 latach starań bo już nie moglam za dużo było tych leków stymulacji a co najgorsza rozczarowań które z razu na raz były coraz to bardziej bolesne... 😔

Mądrze napisane. Kiedyś wlasnie myslalam ze ja sobie zycia bez dziecka nie wyobrazam. Ale perspektywa czasu i niepowodzenia troche zmienily moje podejscie. Nadal chce walczyc, nie czuje ze to juz czas sie poddac mimo bogatej historii, zrobilam w sumie tylko taką wakacyjna przerwe teaz ale coraz czesciej mysle o tym jak to moze byc gdyby jednak mialo sie nie udac. I czasem tak mysle ze niektorzy nie mają meza/zony na przyklad i zyja. Zycie nie jest idealne. Tak jak piszesz, glowa muru nie przebijesz. Moze mi przyjdzie zyc bez dziecka. Mam bezdzietne kolezanki i czy ich zycie jest takie zle? I tez doszlam do wniosku ze nie mozna sie w tym zatracic. Czasem to trudne ale zycie jest jedno. Tez nie namawiam do zaprzestania staran bo sama je kontynuuje ale warto nie podporzadkowac sie im bezgranicznie.

Niestety dołączam do wątku.
6ty nieudany transfer.
myslę, zeby przejsc jeszcze 3cią procedurę, skoro w moim mieście są dofinansowane.

ależ to wszystko frustrujące.

Dzień dobry ,
przygotowuję pracę badawczą w dziedzinie Psychologii. W badaniach skupiam się na tym, co wpływa na kondycję emocjonalną kobiet przystępujących do procedury in vitro, aby ustalić jak najbardziej efektywnie wspierać emocjonalnie grupę kobiet leczących się z powodu niepłodności. Twój udział w badaniu jest bardzo cenny, zarówno z perspektywy badawczej, jak i tej praktycznej. Dzięki Twojemu zaangażowaniu dowiem się, jak lepiej pomagać innym ludziom.
Bardzo proszę o Twoją pomoc w tym badaniu.

https://forms.gle/quP93Gt7csuce1HU6