Zupełnie nieświadoma że moje dziecko szykuje jakąś niespodziankę na dzień mamy w żłobku zadałam mu z głupa pytanie "Bartusia a na dzień mamy coś w żłobku szykujecie?" A mały mi odpowiada "Mamo mamo coś Ci dam, jedno serce które mam..."i recytuje cały wierszyk. To co poczułam jest nie do opisania. Łzy szczęścia i wzruszenia leciały mi bezwarunkowo. Jeszcze nie tak dawno wydawało mi się, że nigdy czegoś takiego nie usłyszę, że nie będzie mi dane usłyszeć takiego wierszyka z ust mojego dziecka. Tak, zdecydowanie mój Syn jest dla mnie cudem ♥️ dzisiaj mam siłę walczyć dla niego o siebie. Dzisiaj wiem że zrobię wszystko,aby był szczęśliwym i kochanym chłopcem. Dzięki niemu odbiłam się od dna,które niemiłosiernie mnie ciągnęło wgłąb siebie. On mnie uratował. On sprawił że mam dla kogo żyć. I to właśnie on powiedział dla mnie dzisiaj ten cudowny wierszyk ♥️🥹

Są dni takie jak dzisiaj, że w uszach słyszę dźwięk wypowiadanych słów "serduszko nie bije", "zauważyliśmy przy saturacji 40,nic nie dało się zrobić, przepraszam", "to dziecko nie ma szans na przeżycie" i wciąż zastanawiam się jak ja to wszystko wytrzymałam. Nie wiem. Kocham moje dziewczynki, ale czasami jestem już tak bardzo zmęczona właśnie tymi myślami, wspomnieniami że złych chwil, że mam dość. Staram się myśleć pozytywnie, każda ciąża nauczyła mnie czegoś nowego, doświadczyła mnie w inny sposób. Dzisiaj czasami zastanawiam się czy wszystko co przeżyłam to naprawdę było moje życie,bo to aż niemożliwe żeby tyle przetrwać. Tak,wiem że ludzie mają większe problemy, większe trudności życiowe i szczerze ich wszystkich podziwiam, ale zastanawiam się jak to wszystko mogło się stać. Czas mija tak szybko, tak nieubłagalnie...nie ma skrupułów. Albo korzystasz z życia albo nie. Tylko co w sytuacji, gdy braknie sił? Dzisiaj człowiek jest, a jutro moze go nie być. Przeraża mnie to. Bardzo. Dzisiaj jest szczęśliwy, a jutro może wszystko stracić. Życie to jedna wielka niewiadoma. Nie nadążam ..

Dla zapamiętania.
Dzisiaj mieliśmy pierwszy dzień adaptacji w przedszkolu 🥹 przedszkole. Niby nic wielkiego, a jednak. Kolejny etap edukacji mojego syna. Nigdy,przenigdy bym nie uwierzyła, że będę w tym miejscu, dlaczego ? Bo nadal nie dowierzam, że on jest. Że jest mój. Zamykam oczy i widzę dzień CC, widzę jak walczę o życie,jak walczy on. Widzę jak kładą mi go na klatce piersiowej,jak oddycha...otwieram oczy i widzę wspaniałego 3-letniego chłopca. Kiedy to minęło? Dlaczego tak szybko? Nie wiem. Ale wiem, że jestem wdzięczna Bogu za dar macierzyństwa, którym mnie obdarzył. To najwspanialsza "rzecz" jaka otrzymałam.
Po tym jak zostałam ziemską mamą wiem, że wiele rzeczy jest w życiu ważnych, ale teraz najważniejszy jest on. Nie pieniądze, nie status społeczny, nie kariera. To wszystko jest ważne, ale nie najważniejsze. Dzisiaj wiem, że wolę żyć skromniej, ale z nim. Gdyby ktoś mi dzisiaj powiedział, że da mi wszystkie pieniądze świata, ale miałabym zrezygnować z macierzyństwa to bym mu powiedziała, że nie pieniądze są ważne, a te maleńkie rączki, które codziennie mnie obejmują. Nie zamieniłabym macierzyństwa na nic innego pomimo codziennego trudu i cierpliwości , które trzeba włożyć w wychowanie tego małego człowieka.
Przedszkole. Tylko tyle i aż tyle.
Oby to była kolejna, fajna przygoda

Jutro dzień dziecka utraconego.
Niby zwyczajny, a jednak jakże ciężki dla mnie dzień. Staram się już nie analizowac, nie rozmyślać, nie myśleć, ale w takich dniach jak jutrzejszy się nie da. I nie, z biegiem czasu wcale nie jest mi lżej. Nauczyłam się już żyć ze stratą. Nauczyłam się żyć z pustka w sercu, której nigdy nikt ani nic nie wypełni.
Kocham Was moje dziewczynki.
Nigdy nie przestanę.
Niby nie tak długo, a jednak wnet całe wieki...