W maju zobaczę kuta*a 🍆 w styczniu urodzę bobasa 👶🏼

U mnie standardowo biel
Można od razu wpisać małpę, bo już mam plamienie

Potwierdzam, styczeń to super miesiąc, mam urodziny dzien po Tobie 😀 i bylabym mega szczęśliwa gdyby urodził nam się też Wodnik 🥹

U mnie też można wpisać 🐒 co prawda jeszcze jej nie ma ale dzisiejsze samopoczucie w 100% na to wskazuje... Jestem załamana, dopada mnie "depresja" i jeszcze słuchanie do drugiego poronienia to spokojnie można się starać nie trzeba nic robić i sprawdzać... Wszędzie w koło dzieci i słuchanie o ciążach tu fajnie jest to widzieć że wam się udaje bo daje nadzieję ale w życiu strasznie mnie to dobija

Dziewczyny mam już wyniki 🥹

Beta 144,44 mIU/ml
Progesteron 36,85 ng/ml

Szczerze mówiąc, ja nigdy nie miałam “upatrzonego” czasu na urodzenie, ja ogólnie od zawsze miałam w sobie taki mega lęk, że co będzie jak nie będę mogła mieć dzieci, a to przecież coś o czym marzyłam od zawsze - od zawsze uwielbiałam dzieci, miałam z nimi dobry kontakt, to wszystko prawdopodobnie dlatego, że zawsze byłam tą najstarszą z rodzeństwa/kuzynostwa. Pierwsza córeczka, wnuczka, wiecie jak to leci Teraz mam z kolei wkrętę, że sobie te problemy z zajściem wykrakałam przez tyle lat.

Co do wieku i narracji, że późne macierzyństwo jest super - wierzę, że może być, ale opowiem Wam historię moich rodziców. Urodziłam się gdy mieli 19 lat, po trzech latach urodził się mój brat - powiedzieć że mieli przesrane to jak nic nie powiedzieć. No ale spoko, udało się, było ciężko, ale wyszli z biedy itd. Gdy byłam na studiach, w wieku 22 lat rodzice oznajmiają mi i mojego bratu, że będziemy mieli rodzeństwo… Najmłodszy urodził się, gdy rodzice mieli po 40 lat. I wiecie, niby wcale nie jakos turbo późno, ale ja widzę po moich rodzicach to zmęczenie, to zamartwianie się, że ich zabraknie. Dodatkowo czują się też trochę wykluczeni z takiej społeczności “rodziców” np w przedszkolu, bo jednak inni rodzice są dużo młodsi od nich i na innych etapach życia. A gdyby tego było mało, to okazało się, że młody ma autyzm, co znowu ich postawiło w totalnie nowej i trudnej dla nich sytuacji. I wiecie, niby są ustawieni, mają hajs, mądre głowy, dojrzałość itd, a i tak miotają się jak nie wiem… I nigdy nie zadałam im pytania, co było trudniejsze - być nastolatkiem z dwójką dzieci czy być 40-latkiem z niemowlęciem.

Oczywiście nie chcę Was tutaj stresować ani nic, my jesteśmy trochę z innego pokolenia niż oni, więc na wiele rzeczy patrzymy inaczej. Ale tak pomyslalam, że dorzucę swoją cegiełkę, bo wiem, że dużo ludzi nie myśli o sobie w kontekście tego, że na upragnione maleństwo mogą czekać wiele lat. Szczególnie w dzisiejszych czasach, w których jednak wiele ludzi chce mieć wszystko tu i teraz.

Dobrej nocki dziewczyny, jutro ostatni dzień majówki, wypocznijcie!