A miałam dobry humor. Jestem w pracy i tak w przerwie na kolacje wchodzę na FB patrze a tam focie naszego byłego przyjaciela z córeczką (był świadkiem na naszym ślubie, wszędzie razem chodziliśmy można było konie z nim kraść...aż do momentu jak poznał swoją obecną żonę) i normalnie serce mi się rozpadło na milion kawałków...co za cudowny widok łezka mi się zakręciła wokół oka, patrzę tylko po koleżankach czy nie zauważyły. Chwilami jest okej, nie przejmuje się specjalnie, dzień leci za dniem, goście, zakupy itd a są chwile takie właśnie jak ta że normalnie czuje że się sypie. Nie wyobrażam sobie czekać kolejny rok dwa trzy, trace siły:-( jak mam walczyć jak mam tak rozpieprzony cykl!!!!!

Jedynym + jest to że nasze są tak jakby lepszej jakości, wraca mi ochota na sex, na dotykanie męża, jest więcej czułości itd... ciężko tą relacje odbudować, miałam wrażenie że pogubiłam się w tym wszystkim totalnie, że nic już nie będzie jak dawniej a nie umiałam udawać, a mąż napewno czuł że robię to tylko dlatego bo trzeba...
Ale powiedziałam sobie że i tak tracę cykl za cyklem, bo krwawienie, bo krótki cykl bo cykl bezowulacyjny. Nie miałam/nie mam na to wpływu mimo że się staram (biore i brałam leki ale cykl i tak kompletnie się rozjeżdżał) czułam się winna i miałam wyrzuty sumienia że to ja chrzanie szanse, że nie umie odwzajemnić tego co dostaje.
Sama z siebie nie robiłam z tym nic a czułam się coraz gorzej. Dobrze że teraz jest lepiej może będą tego jakieś efekty

9dc mam nadzieje że w tym cyklu będzie owulacja normalnie albo żeby w ogóle była. Niech to będzie ten ostatni!

Nawet śni mi sie że mam córkę, ale nie wiem jak ją urodziłam, w domu nie miałam dla niej nic ani ubranek ani mleka nic, trzymałam taką golutką i tuliłam do siebie

Dzisiejszy test owulacyjny w 10dc, pierwszy raz od dwóch lat taki intesywny! Boże mam nadzieje że jestem już na właściwej drodze, cykl wróci do normy dzięki stymulacji letrozolem i się w końcu uda ja wiem że to żaden dowód na owulacje ale coś tam się dzieje (test z dnia na dzień był ciemnejszy), teraz czekam na wzrost temperatury, później luteina i badanie progesteronu 7dpo.
http://naforum.zapodaj.net/thumbs/26553da41f7d.jpg

Od jutra do końca tygodnia mam urlop! A co 12 dni zaległego jeszcze, wreszcie trochę poodpoczywam a mąż na 2 zm

11dc
Dzisiaj test też pozytywny, temperatura 36.34 jeszcze nie poszła do góry ale to chyba kwestia czasu. Tak mnie dziś napierniczają jajniki że szok, czuje jakby urosły a ból promieniuje na krzyże. Rzadko kiedy czuje je aż tak, mam tylko nadzieje ze to pęcherzyki a nie jakaś torbiel.

Dziś oddaje się cudownemu leniuchowaniu )

2dpo 13dc
Temperatura poszła do góry testy owulacyjne już negatywne.

Na bank się nie udało to byłoby zbyt proste. Dzisiaj sobie troszkę popłakałam do Boga, prosiłam i płakałam- że pomału mam dość, że czuję taką pustkę, że marzę o tym jak z mężem oglądamy na usg taką maleńką fasolkę, że chcę czuć się spełniona

3dpo krew na aplikatorze po podaniu luteiny.

Wzięło mnie dziś rano na sentymenty, mam w pracy koleżankę która jest już po 30 i ani jej w głowie dziecko i tak pare razy rozmawiałyśmy o staraniach itd i mówiła to co ja mówiłam jeszcze przed staraniami, że "jak w pracy będzie do dupy to pójdę na chc". Mówię jej że ja też tak myślałam że to takie proste, tyle wpadek jest to mi się nie uda? A teraz mija prawie 2 lata naszych starań. Próbowałam ją przestrzec że kiedyś może żałować tego że tak późno zaczęła myśleć o dziecku, po jakimś czasie pojawią się myśli "trzeba było zacząć odrazu..". Ale to trzeba w tym być, przeżyć to, czekać każdy miesiąc na coś co z czasem wydaje się bardziej odległe, poczuć zazdrość, żal, niezrozumienie łatwo to się tylko mówi. Nawet pomyślałam że nie warto się było odzywać.

Wszystko zależy od punktu siedzenia

4dpo

Chodzę dziś od rana jak osa, męża czepiam się o wszystko byle tylko się pokłócić a tak naprawdę nie mam powodów. Czuje że muszę się na kimś powyżywać. Poprostu czuję że znów się nie udało i nosi mnie jak cholera nie czuje kompletnie nic!

5dpo

Zbudziliśmy się rano z mężem do pracy i mówi że miał sen, był przy porodzie moim i przecinał pępowine ja pytam dziewczynka czy chłopiec a on syn ) marzy mi się pierwszy chłopiec- opiekował by się młodszą siostrą, bo jak się "worek" wreszcie rozwiąże to na jednym bobasku się nie skończy. Chcielibyśmy dwójkę.

6dpo 17dc

Jutro idę na badanie progesteronu, to będzie 5 dzień brania luteiny (7dpo).
Nie czuję kompletnie nic, piersi nie bolą, brzuch nie boli no nic kompletnie. Taka pierdolona cisza w tym moim organizmie!!!

7dpo

Czekam na wynik progesteronu, koło 18 powinien już być online. Dziś temperatura 37,06. Nadal żadnych objawów.

Wczoraj wieczorem temp. pod pachą 37,08 i dreszcze.

Wyników nie ma pewnie babka podała mi zły kod! Zła!

Wizyta u gina 11.03 godz. 19.10 z myślą o kolejnym cyklu.

Nie wiem w ogóle po co ja się staram jak i tak nie wierzę że mi się uda. Wszystkich znajomych moich jakoś ciąże dotykają tylko do mnie dotrzeć nie może. Kiedy, już mam wrażenie że jestem blisko, euforia mnie unosi ponad ziemie, nawet zachowuję sie jakbym była w tej (urojonej) ciąży, wyobrażam sobie test, swoją radość, to jak powiem mężowi... a później spada mi kamień na łeb, ja w ciąży? Hola hola nie tak prędko to nie dla Ciebie... możesz sobie tylko popatrzeć. Niemożliwe przecież. Z jakiegoś powodu ten jeden żołnierzyk nie może się przedrzeć, nie wiem może faktycznie nie zasługuje. Idzie oszaleć masakra, niby mija prawie 2 lata a zachowuje się jakby to był pierwszy cykl... mało było już rozczarowań? Cykli których miała być ciąża a nie było? Czemu 22 byłby inny od pozostałych, bo co? Bo czułam moment owulacji, bo może było więcej jak jeden pecherzyk? Bo temperatura poszybowała ponad 37 (jak zwykle z resztą)? Bo cycki nie bolą, bo brzuch nie boli, bo biore luteine? Oj Angelika zejdź na ziemie bo jak pierdykniesz to aż sobie dupe potłuczesz.

9dpo

progesteron 7dpo 47.58 ng/ml szkoda że to nie mój tylko sztuczny po luteinie

12dpo
test ciążowy negatywny.

Odstawiłam luteine wczoraj (szybciej o 2 dni), czyli brałam 8 a nie 10. Poprostu wiem że w ciąży nie jestem a bez sensu przedłużać ten cykl...

Jutro płytkarz kończy wreszcie łazienkę, w sobotę byłam w pracy, a po pracy do samego wieczora sprzątałam poddasze, masakra ile kurzu ile wszystkiego było gościu docinał płytki, łaził w butach, szlifował pustaki na wanne.. a szkoda gadać, i dziś znowu to samo! Przyszedł i moment bajzel.
Wczoraj byliśmy z bratem żoną i ich dziećmi u siostry (też ma dzieci) pod Mielcem na 40-stce szwagra. Impreza udana, wróciliśmy późnym wieczorem ale w weekend nie odpoczełam kompletnie. A tu jeszcze rysuje się perspektywa dalszego sprzątania od nowa

W ten weekend mamy plan z mężem iść do kina na Pitbula

Muszę odpocząć na jakiś czas od OvuFriend, od czytania, sprawdzania, liczenia itd wrócę tutaj napewno. Ale narazie trzeba wziąć głęboki oddech i zebrać siły na dalszą walkę, obecnie czuję że nie daleko mi już do jakiegoś załamania lub depresji. Może tego tak nie widać bo staram się jakoś trzymać ale sama widzę że za dużo tutaj przebywam a później wszystko odbija się w snach. Buziaczki

Witam się po dłuższej przerwie.
Tak dla informacji jestem w 25 cyklu starań, nic się nie zmieniło przez ten czas- od ostatniego postu. Czas leci, dni są gorsze i lepsze. Miałam za to czas na przemyślenia, z którymi teraz chcę się z Wami podzielić.
Kilka dni temu mialam bardzo szczerą rozmowę z moim kochanym mężusiem. Potrzebowałam to wszystko wypowiedzieć na głos ale tylko do niego. Teraz wiem że zrobię/zrobimy wszystko oprócz adopcji w kierunku upragnionej ciąży. Wszystko oprócz tego i trudno jak nic się nie uda wtedy odpuszczamy. Po prostu będziemy żyć sami i też na swój sposób będziemy szczęśliwi może nie aż tak jak z dzieckiem ale będziemy. Obecne leczenie u nowego lekarza dotrzymam do września następnego roku, przejdę kolejną laparoskopie i tak mnie ona czeka ze względu na wiszący w powietrzu wysoki marker Ca125. Nie chce przerywać w trakcie, dam mu szansę bo to dobry lekarz. Cały czas jestem na lamettcie i do tego luteine tym razem doustna bo ta dowcipna to mi nie bardzo służy... mamy rok na podjęcie decyzji jaką droge wybieramy czy inseminacja lub in vitro czy naprotechnologia. Narazie nie wiem. Z jednej strony myślę o inseminacji bo szybciej ale wiadome co nagle to po diable, nie można tak za wszelką cenę a z drugiej strony tylko naprotechnologia jest w stanie "znaleźć" prawdziwą przyczynę i czasami okazuje się to pierdola o której w życiu byś nie pomyślała, nie wiem. Na to mamy czas. Ale czuję już że to za długo, życie mnie nie rozpieszczało i teraz też tego nie robi. Nie potrafię się z tym pogodzić że Bóg daje komuś kto niekoniecznie na taką łaskę zasługuje a mi każe nadal czekać. Teraz dopiero czuję się jakbym miała na czole napisane "ta nie może mieć dziecka", czuje się gorsza, mniej wartościowa od innych. Ale już nie czekam, owszem jem tabletki bo bez tego nie mam żadnych szans przy braku owulacji lub ciągłym krwawieniu lub plamieniu. Przestałam wierzyć i czekać, jestem wyjałowiona z tego całkiem. Jeszcze jakiś czas temu myślałam że gorliwa modlitwa pomaga, owszem pomoże w stanie psychnicznym człowieka bo nie czuję się z tym sam i ciągle do Kogoś mówi ale tylko tyle. Ta obojętność jest dla mnie niezrozumiała. Niby skraca mękę cierpiącym ale nie każdym. Po prostu trzeba samemu odpuścić. Trzeba sobie znaleźć inne zajęcie inny cel i będzie lepiej. Ja tak zrobiłam. Ciąża dla mnie to taki temat tabu, kocham dzieci i nie zniechecam ich do siebie przez swoje problemy ale z ludźmi starszymi nie chcę rozmawiać (z wyjątkiem mojej Moni i męża), ja wiem swoje i koniec. I niby paplaja do mnie a bo ta sąsiadka z drugim w ciąży, a ta kuzynka w 8 miesiącu już ma bóle i musi leżeć itd mówię otwarcie nie interesuje mnie to, nade mną nikt się nie rozczula.

Biegamy z mężem, i to nie takie puste gadanie tylko najgorsze juz za nami 3 km przebiegamy. Sciagłam aplikacje endomodo i topimy tłuszcz hehe. Ważyłam 79 kg bo już kg spalony . Byłam u fryzjera zrobiłam włoski, są miodzio odrazu mówię. Czekam na zestaw startowy do hybrydy, będę się trochę bawić z paznokciami, narazie na sobie a później zobaczymy. Urlop zarezerwowany na drugą połowę czerwca iiiiii lecimy do Hiszpanii już nie mogę się doczekać. Tak się opierniczam w pracy że szok (to są właśnie moje wypociny na drugiej zmianie). A poza tym co, latam sobie po szmateksach, chalupka skończona i ogólnie jest okej

Buziaki dla tych co o mnie pamiętają i czasem zaglądają