Brak zrozumienia

Pierwszą ciążę straciłam we wrześniu 2020 w 8+6 tyg. Skończyło się podaniem tabletek w szpitalu i łyżeczkowaniem. Byłam wtedy z innym partnerem, związek nie przetrwał (z innego powodu). Do pracy wróciłam dość szybko, ale psychicznie nie doszłam do siebie chyba nigdy. Byłam u psychologa, stwierdził początki depresji, zaproponował leczenie, nie chciałam brać leków, kolejny raz już nie poszłam.
Wtedy uwierzyłam w to, co mówili niektórzy: może to stres, 1 ciąża, czasem tak się zdarza, pech.
Po jakimś czasie poznałam obecnego partnera, szczęśliwie zakochałam się. Rozpoczęliśmy starania. Zaszłam w ciążę i na 2 USG okazało się, że ciąża zatrzymała się na etapie 6+2. Znów szpital, tabletki i łyżeczkowanie.
Mam 38 lat i nie mam dzieci.
Narazie... chce mi się tylko płakać.
Partner bardzo mnie wspiera, a ja gdzieś z tyłu głowy myślę o tym, że może nigdy nie dam mu dzieci, a on odejdzie... Przyszłość mnie przeraża. Czuję pustkę.
Badań nie robiłam, poza bardzo podstawowymi. Czytałam, że czasem nie można znaleźć przyczyny... że leczenie trwa latami... ja tego czasu nie mam...
Mam milion myśli, raz chcę walczyć, za chwilę, jak pomyślę, że brakuje mi siły, planu, pewnie pieniędzy, chce mi się płakać jeszcze bardziej.
Jak znaleźć w sobie siłę, mając w pamięci to morze krwi... Może taki mój los? Tyle, że nie potrafię się z tym pogodzić.
Podziwiam osoby, które próbują wiele razy.

Po 2 poronieniach badania są konieczne.
Krzywa glukozowa I insulinowa, prolaktyna, tarczyca, zespół antyfosfolipidowy, mutacje na trombofilie, celiakia, kariotyp, histeroskopia / biopsja endometrium. To takie absolutne podstawy, szczególnie, że nie masz 20 lat.

Dobry wieczór zakładam nowy wątek bo nie znalazłam nic podobnego. A mionowicie jak sobie radzić ze stratą. Jestem prawie 5 miesięcy po zabiegu. Ale chwilami mam wrazenie że jest coraz gorzej. Czasami płaczę jak nikt nie widzi ale i tak mi ciężko. Czuję się samotna nawet jak bym chciała z kimś o tym pogadać to nie mam z kim bo wszyscy chyba uważają ze nic się nie stało. Wiem że ludzie nie wiedzą jak się zachować wola po prostu unikać tematu. No i moja przyjaciółka po wszystkim stanie się ode nie odsunęła wiem że nie byłam najlepsza towarzyszka do imprez ale i tak mnie to boli. 😔