Czekając na Tęczowe Dziecko 🌈💗

7 dni po owulacji, jeśli wynik jest powyżej 20 wskazuję to na pewną owukacje bo progesteron jest produkowany przez ciałko żółte z pękniętego pęcherzyka.

Bardzo mi przykro z powodu Twojej straty. Nic nie ukoi bólu, który przezywasz. Jesteś matką dwójki swoich dzieci tylko z jednym nie było dane Ci się spotkać. Daj sobie czas na żałobę, na żal, smutek. Tego co przeżywasz mało kto zrozumie ale nam możesz powiedzieć wszystko. Jesteśmy 😘 tule mocno

Jejku jak to czytam to aż serce mi staje z żalu. Bardzo mi przykro z powodu straty dziecka. A z partnerem to zrób tak żeby Tobie było dobrze. Jeśli nie czujesz się na siłach żeby teraz go pogonić to tego nie rób. Masz czas na decyzję. Za jakiś czas gdy spojrzysz na wszystko z dystansu to mkze będziesz wiedziała czy pogonić gnoja, czy zasługuje na szanse, czy może terapia Dla par?
Ale w tym wszystkim może zarzadaj radykalnych zmian np pracy aby nie było kontaktu z tą kobietą?
Mam nadzieję, że szczęście zajrzy do Ciebie szybko.
32 lata to wcale nie tak dużo żeby znaleźć szczęście i jeszcze założyć szczęśliwa rodzinę. Najważniejsze żebyś nie musiała żyć w strachu. Trzymam za Ciebie kciuki.

Mi gin mówiła, że najlepiej 7 dni po owulacji. Ja akurat czuję kiedy ja mam, ale mówiła,że jeśli nie wiem to żeby właśnie testy robić

Bardzo mi przykro 😥
A lekarz zalecił ci teraz jakieś badania ?
Wiadomo jaka była przyczyna ?

Kochana. Nie możesz mieć wyrzutów sumienia, ponieważ sama piszesz, że potrzebujesz jeszcze więcej czasu. Musisz być gotowa. Nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim psychicznie. A wszystko to co zrobiłaś: badania, dieta, ćwiczenia zrobiłaś po to, żeby mieć większe szanse.
Ooo zazdro wakajek! My mamy urlop w połowie czerwca, ale chyba skoczymy gdzieś na weekend tylko. Może w góry.
A może wrócicie już we trójkę z tych wakacji 😍

Po stracie przeczytałam piękne słowa, że nasze nienarodzone dzieci nie odchodzą, one zmieniają tylko datę przyjścia na świat 👼

Dziękuję 😘 staram się to wszystko poukładać, wiem, że potrzeba czasu. Ciągle zastanawiam się, czy nie skorzystać z pomocy psychologa, mąż mówi, że pomału wygląda to na depresję, a on sam nie wie jak może mi pomóc. Mi wystarcza, że jest ze mną, a ja nie przełamię się, aby obcej osobie się zwierzerzać.

Ja skorzystałam i nie było tak źle. Zwierzenia chyba przychodzą później. Ja po prostu wyłożyłam kawę na ławę historie z jaką przychodzę skrócona do 1/5 i więcej ona mówiła ale mi łzy lały się jak grochy.
Na pierwszy raz spróbowałam rozmowy telefonicznej z psychologiem z fundacji Ernesta, oni zajmują się tylko takimi rzeczami, są dla nas. Jak boisz się rozmawiać to można też skorzystać z czatu.

Jesteś w domu na macierzyńskim czy nie pracujesz?

Za tydzień będę znać wyniki badań histopatologicznych, nie wiem czy dadzą jakaś odpowiedź. Z racji wieku w ciąży zdecydowałam się na badania nifty, które wyszły dobrze, dlatego nie zdecydowałam się na badania genetyczne po stracie. U lekarza byłam prawie tydzień temu bo ciągle plamiłam, jak się okazało jeszcze zostały jakieś resztki, które gin w większości się pozbył ale mam czekać na miesiączkę. W szpitalu roniłam całkowicie, synka trzymałam, ale nie byłam w stanie na niego spojrzeć 😭Podobno po wszystkim nie potrzebne było mechaniczne czyszczenie, jak się okazuje wcale do końca nie było to prawdą. Za miesiąc będę mieć wizytę u innego lekarza i będę chciała żeby zaleciła mi konkretne badania. To jest moja pierwsza strata i wiem jakie są zalecenia w takim wypadku, ale ja nie chcę czekać, zwłaszcza, że czas nie jest moim sprzymierzeńcem bo zaraz 37 lat. Choć teraz razem z mężem potrzebujemy wytchnienia, chcę ,aby głowa odpoczęła, a jesli gin da zielone światło to myślę że wrzesień, październik będzie właściwym czasem.

Bardzo boli mnie, jak mój czertoletni syn co jakiś czas pyta, gdzie jest Maciuś. Po wszystkim wytłumaczyłam mu, że stał się aniołkiem i teraz jest w niebie z innymi małymi aniołkami ☹️ Syn to na swój sposób zrozumiał, ale niestety już kilkukrotnie czy to w przedszkolu, placu zabaw, czy z rodziną opowiada, że dzidziuś jest w niebie, mama nie ma w brzuszku braciszka i wtedy przychodzi taka konsternacja, każdy milczy a ja płaczę.
Lżej mi na sercu, że mogę Wam to napisać i dzielić się smutkiem i nikt nie będzie oceniać.

Jak narazie czekam na moment czy się przełamię, nie chcę robić nic na siłę i wbrew sobie. Też czytałam i tej fundacji i przez moment sięgałam po telefon.

Tak, korzystam ze skróconego urlopu macierzyńskiego, szef czeka na mnie, jest spoko, czuję empatię z jego strony. Ale kolejna moja bolączka,powrót do pracy, ja nie chcę współczucia i tych spojrzeń. Muszę to jakoś przepracować.

Ewa89 długo zajęło Tobie ogarnięcie się psychicznie po stracie?

Stela, trudno jest mi opisać w słowach jak bardzo mi przykro, że musiałaś przez to wszystko przejść💔 Wiem jak bardzo jest Ci ciężko i rozumiem dlaczego mimo ogromnej traumy nie chcesz długo czekać, ale daj sobie czas. Pozwól sobie na żałobę, nie powstrzymuj tych łez. To jak się teraz czujesz jest jak najbardziej normalne i naturalne, dlatego pozwól sobie na te emocje. Twój organizm też musi wrócić do równowagi, więc nie martw się tym, że wstrzymasz się teraz ze staraniami. W międzyczasie zrobisz badania i będziesz lepiej przygotowana 🍀🌈

Hej Stela, ja korzystalam z pomocy z Fundacji Ernesta i w najgorszym monencie bardzo mi pomogli. Te panie psycholog naprawde wiedza jak z nami rozmawiac, waza slowa. Mozna mailowo tez sie „wyzalic”.

Strasznie to przykre i bolesne 💔 z czasem ten bol sie jakos oswaja.. zyje sie dalej. Dajcie sobie czas ❤️‍🩹

Mam takie przemyslenia poranno- sobotnie. Probuje jakos zaklinac rzeczywistosc zeby bylo tak „jak dawniej”, byc „dawna soba”. I nie da sie, nie wychodzi to. Chyba nigdy nie bedzie jak kiedys, lepiej jakos zaakceptowac ze ja sie zmienilam przez to co sie stalo i caly nasz swiat sie zmienil.

Właśnie wyszłam od lekarza.
Ch*jnia z grzybnia. 16 dzień a ja pęcherz 1.1 cm po prawej stronie i endo ledwo 7.6 mm.
Powiedziała, ze postymuluje mnie jeszcze z 2 razy, a potem chyba pójdę na laparoskopię do szpitala, zobaczyć czy nie mam endometriozy. A wtedy już z wynikami sugeruje nam in vitro..

Szczerze Ci powiem, że wciąż się ogarniam. Moja droga do macierzyństwa była trudna ale strata dziecka jest jeszcze trudniejsza. Tym bardziej gdy kochasz to dziecko parę lat wcześniej zanim ono w ogóle powstaje. Mam wrażenie, że wciąż żyję w dwóch wymiarach jeden to ta rzeczywistość, w której jestem, a drugi to ta w której chciałabym być z moim Igorkiem. Wciąż nachodzą mnie myśli jak teraz wyglądałby mój brzuszek. Czy na rocznicę ślubu 20 sierpnia miałabym go już w ramionach. Są dwa światy, a pomiędzy nimi ja. Tak samo boli mnie to, że córka już nie będzie jego starszą siostrą, że moja droga wciąż jest usłana kolcami, a nie różami.
Bardzo bałam się powrotu do pracy, właśnie spojrzeń i pytań ale nikt nie pyta. Niektórzy udawali, że nie wiedzą a inni nic nie mówili. W pracy pierwsze 2 tygodnie były ciężkie. Nie umiałam się odnaleźć i ciągle myślałam co ja tu kuźwa robię. Poszłam na urlop. Wróciłam i już było lepiej. Popracowałam 2 tygodnie i znowu wzięłam trochę urlopu i tak staram się żyć a jak jest gorzej to znikam. Od mojego poronienia minęło już 5 miesięcy i w sumie dopiero teraz jest lepiej, uśmiecham się i patrzę w przyszłość. Robię badania i zbieram siły do dalszej walki. Mówię reż otwarcie, że straciłam syna. W końcu przyszedł ten czas, że mogę o tym mówić, nie bije się tych słów ani relacji. Każdy reaguje inaczej, biorę to na klatę. Wiele kobiet też przez to przechodzi i duszą to w sobie. Ja już tego nie robię. Ale już dawno wyszłam że swojej strefy komfortu walcząc ze stereotypami invitro itd dlatego poronienie już nie jest dla mnie tematem tabu, wstydu czy powodem do ukrywania uczuć.
Daj sobie czas, u Ciebie jest wszystko bardzo świeże. Mnie też goni czas, choroby i życie ale wiem, że muszę być gotowa na wszystko. Mieć siłę gdy znowu trzeba będzie się mierzyć z problemami, gdyby przyszło leżeć w szpitalu w ciąży całe 9 miesięcy, gdy będę wbijać w brzuch igłę za igłą. Na to wszystko trzeba mieć siły, a żeby je mieć trzeba dać sobie czas.
Masz bardzo mądrego synka. On mówiąc o tym też tak sobie radzi, musi to sobie jakoś tłumaczyć a mówienie o tym pewnie pozwala mu się odnaleźć w sytuacji. Jeśli Ty potrzebujesz mówić to też mów. Straciłaś syna. Nigdy o nim nie zapomnisz dlatego nie musisz się bać o nim mówić.

A czym Cię stymuluje?
Jak będziesz miała jakieś pytania to wal śmiało.
Chodzisz do lekarza z kliniki Niepłodności czy do zwykłego gina?

W tym cyklu nie brałam nic, także mój organizm znowu zawiódł.
A jak już mnie stymuluje to etruzilem.
Ona zajmuje się niepłodnością, ale nie pracuje w klinice. Także pewnie pod koniec roku wybiorę którąś z klinik w moim mieście i zaczniemy in vitro.
Dziękuje! Na pewno będziecie moja skarbnica wiedzy.
Na razie przeraża mnie ta laparoskopia. Bo to już pewnie pod narkoza jest, a ja w życiu narkozy nie miałam..