Psychologiczne aspekty starań

Moi bliscy wiedzą. Nie wiedzą teściowie. Ale ja jestem hm... otwarta w tej kwestii. Nie uważam tego za tabu. I chociaż pewnie tym samym zdarzają się denerwujące pytania, to jednocześnie zdarzyło mi się bardzo dużo wspierających, ciepłych rozmów i wiele słów zrozumienia, że pewne kwestie mogą być dla nas trudne.

Odpowiadając na drugie pytanie, jak się czuję- kurczę nie wiem czy czuję się cokolwiek inaczej niż zwykle... Zastanawiam się jak powinnam się czuć?

Hej dziewczyny !
Mocno Was bardzo tulę, bo przeczytałam Wasze historie i tak bardzo Was rozumiem…

U mnie 22 cykl o drugie bobo i widziałam, że nie tylko ja mam ten problem, że my chcemy powiększyć rodzinę, a nasze dziecko co jakiś czas pyta o rodzeństwo.

Widzę tu dużo „świeżych” staraczek - dziewczyny ! Mam nadzieję, że długo tu nie pobędziecie, a jak już to na tych ciążowych grupach ❤️ Wiem, że tak samo boli w 2 c.s. jak i w 20…. Ja tylko z mojej perspektywy powiem, że najbardziej mnie raniło jak np sobie w czerwcu myślałam „no, do grudnia to już muszę być w ciąży. Może zrobię prezent rodzinie i powiem im w Wigilię?” Albo planowanie urlopów w pracy i myśl „a co tam, pewnie już będę w ciąży w tym czasie”. I nadchodził ten czas…. 😭 Teraz już jestem na takim etapie, że tylko taka myśl mi się pojawia, to zdyszam ją w zarodku. Brzmi to bezdusznie, ale pomaga.


Co do OVOSICARE- ja zaczęłam brać w tym cyklu. Niestety są drogie - za miesiąc 220 zł, wcześniej brałam fertistim. Zobaczymy, pobiorę z 2 cykle i chyba wrócę do fertistim - ta cena jednak jest spora

Dziewczyno, ale Ty to pięknie napisałaś 🥹
To chyba tak jest, że czujemy się bezsilne i same się na siłę ranimy….

Wracam pochlipać po ostatnim monitoringu... Jest tu ktoś jeszcze w tym wątku?

Jest jest. Co tam na monitoringu?

Ja też jestem! I te czuję że dziś odbiorę zaraz wyniki i będzie znowu załamka psychiczna. A już było dobrze i tak nawet sobie myślałam że pora wyluzować.

Przytulam 💙

Ja na monit idę jutro, też zastanawiam się, co będzie, jestem teraz na nowym leku - tomoxifen

Ooooo ciekawy wątek.

Czyli trafiłaś na dwóch psychologów, u których nie pykło. Ja bym szukała dalej

Hej. Nie chcę urazić dziewczyn pracujących w tym zawodzie. Bo wypowiem się na temat tych dwóch psychologów na których trafiłaś. Są bardzo kiepscy....

Strasznie Ci współczuję tego co przeszłaś. Jak widzę "Twoją" stopkę. 🫂😔

Naprawdę psychiatra zalecił po zobaczeniu dwóch kresek przerwanie terapii. Naprawdę❔❓❕❗

Jestem w totalnym szoku.

U mnie też same ciążę wśród najbliższych znajomych i w rodzinie. Cieszę się ich szczęściem.
Ale to tak cholernie boli........że mój synek umarł👼

Hej. W związku z tym, że wątek to "psychologiczne aspekty starania" to ja pokrótce napisze jak to u mnie było, i jak się skończyło. Bo obecnie czuję się na psychologicznych aspektach ale straty mojego dziecka.
PS. I wprowadzając, zastanawiam się czy i w jakim stopniu można pogodzić się z tym, że tego dziecka poprostu się nie doczekamy?
Generalnie, w ciąży nienawidzę tego, że wiemy ile ona powinna trwać. I tak liczę, w którym tygodniu bym teraz byłam i tak pisaliście o pracy. Ja też zaczynam każdy kolejny miesiąc w pracy i powtarzające się w nim proces a z tyłu głowy myśl. Mnie tu miało już nie być. Miałam sobie siedzieć na zwolnieniu lekarskim.
Ja tak naprawdę uważałam, że dziecka nigdy nie będę miała. Tak się jakoś życie układało, że nie widziałam szans na to. A potem, zdarzyła się ta ciąża. I ja oszalałam, że szczęścia. Byłam przeszczęśliwa i jednocześnie przerażona wszystkim komplikacjami jakie mogą się pojawić w organizmie. Ale nawet mi przez myśl nie przeszło, że serduszko przestanie bić.......
I teraz próbuje się z tego pozbierać. Ale się boje ze może to nie nastąpić. I widzę że jestem zblokowana w głowie na ewentualną kolejną ciążę.....a bardziej na możliwość powtórki scenariusza.
I próbuje się pogodzić z tym, że tego dziecka poprostu nigdy nie będę mieć. Ale jakoś nie potrafię.

Pisaliście też o tym jak wyglądają rozmowy w gronie rodziny, przyjaciół na temat starań, czy właśnie też straty. Ja mam jeden komentarz, lepiej żeby nikt nie próbował nas pocieszać. Bo te teksty zawsze są nie trafione. PS. Ja usłyszałam np. że dziecko potrzebuje pełnej rodziny, a ja nie jestem w małżeństwie z ojcem dziecka to może lepiej że się stało jak się stało. Albo że nie wiesz "małżeństwa" się tyle starają. Zabrzmiało to tak jakby było jednoznaczne z tym że przecież mogłam stracić, jak zaszłam od strzała. I klasyk: ciesz się że teraz ciąża poleciała, bo wiesz jakbyś miała urodzić i miało by wtedy umrzeć. Kur.....no sory, dla mnie to czy to dzieciątko było 3, 5 miesięcy w brzuchu czy urodziło się i zmarło. Strata jest ta sama. To dziecko było i tak brutalnie odeszło.

Przepraszam, za tak długi wpis. Musiałam to wylać z siebie.....🖤

Hej, bardzo mi przykro, a to co usłyszałaś to wielki dramat - ale tacy są ludzie, serio. Nie wiem skąd sie tacy biorą, ma sa kra Trzymaj się

Bardzo mi przykro. Spróbuj odciąć się od takich ludzi. Boisz się powtórki więc zachęcam do wykonania badań. Być może to może Ci pójść dalej

Przykro mi, że doświadczyłaś straty i przykrych komentarzy I w ogóle nie jestem w stanie zrozumieć tego, że lepiej, że tak się stało, bo nie jesteś w związku małżeńskim :o Jak dla mnie to szczyt chamstwa. Z drugiej strony rozumiem, że niektórzy próbuję Cię jakoś pocieszyć, chcą Cie wesprzeć, ale sami tego nie doświadczyli i nie są świadomi tego, że Ci to nie pomaga, tylko bardziej dobija

Tulę Cię mocno i życzę Ci, żeby z czasem ta strata bolała mniej i żeby wkrótce pojawiło się w Tobie nowe życie

Nie wiedziałam, że starania będą aż tak ciężkie pod względem psychicznym. Liczyłam, że odstawimy antykoncepcję i niech się dzieje…ale no nie. Zaczęłam co prawda dopiero 3cs, ale już 2 razy dostałam zjazd po dostaniu @. Czułam jakby to była moja wina, jakby to we mnie był problem, czułam się beznadzieję. Walczyłam z myślami dlaczego inni mogą, my którzy tak się staramy nie. Czasami żałuje, że tyle wiem, czytam, interesuje się, bo mam wrażenie, że czasami im mniej się wie, tym lepiej się śpi. Teraz wkręcam sobie różne choroby, niedobry itp, bo przecież jakaś przyczyna musi być. W pierwszym cyklu liczyłam, że na wakacje będę miała brzuszek, kiedy pójdę na L4 i to będzie cudowny czas. Po owulacji włączało mi się doszukiwanie wszystkich objawów. Potem przychodziła @ i czar prysł. Teraz to już chyba chce być w ciąży, niezależnie w jakim miesiącu, po prostu, by to się udało.

To mój pierwszy post, spodobał mi się wątek, przeczytałam cały. Jeśli jeszcze tu jesteście dziewczyny, napiszcie proszę co u Was 😊.

U mnie dopiero 3cs. Ale ciąża wyczekiwana od lat. Dopiero teraz pojawiła się na to "życiowa" gotowość. Za mną 7 lat związku i tyle samo terapii. Mój partner również po przejściach. Kroki milowe ku dorosłości dużo mnie kosztowały - odnalezienie się w swoim zawodzie, kupno mieszkania, wejście w poważny związek i w międzyczasie praca nad sobą. Poświęciłam się przez ostatnie lata pracy i czuje się na ten moment spełniona zawodowo.
Brak sukcesu w 1cs to było jak kubeł zimnej wody. Zderzenie z tym, że można bardzo pragnąć, coś zaplanować, działać zgodnie z instrukcją (😅) i... nic. Niby racjonalnie człowiek wie jakie są statystyki i w ogóle, ale emocje to emocje. Do tego cały proces jest owiany tajemnicą - nie wiesz dlaczego tym razem nie.
Miałabym większy luz gdyby nie to, że mam wizję rychłego końca umowy w dotychczasowym, stabilnym miejscu pracy. I pracową niewiadomą w kolejnym rok. Jak się nie uda, trzeba będzie wrócić dopiero za jakiś czas. Lekcja cierpliwości od życia...