Psychologiczne aspekty starań

To mój pierwszy post, spodobał mi się wątek, przeczytałam cały. Jeśli jeszcze tu jesteście dziewczyny, napiszcie proszę co u Was 😊.

U mnie dopiero 3cs. Ale ciąża wyczekiwana od lat. Dopiero teraz pojawiła się na to "życiowa" gotowość. Za mną 7 lat związku i tyle samo terapii. Mój partner również po przejściach. Kroki milowe ku dorosłości dużo mnie kosztowały - odnalezienie się w swoim zawodzie, kupno mieszkania, wejście w poważny związek i w międzyczasie praca nad sobą. Poświęciłam się przez ostatnie lata pracy i czuje się na ten moment spełniona zawodowo.
Brak sukcesu w 1cs to było jak kubeł zimnej wody. Zderzenie z tym, że można bardzo pragnąć, coś zaplanować, działać zgodnie z instrukcją (😅) i... nic. Niby racjonalnie człowiek wie jakie są statystyki i w ogóle, ale emocje to emocje. Do tego cały proces jest owiany tajemnicą - nie wiesz dlaczego tym razem nie.
Miałabym większy luz gdyby nie to, że mam wizję rychłego końca umowy w dotychczasowym, stabilnym miejscu pracy. I pracową niewiadomą w kolejnym rok. Jak się nie uda, trzeba będzie wrócić dopiero za jakiś czas. Lekcja cierpliwości od życia...

Morgo, a do kiedy masz umowę?