BADANIA

Żadne z wydarzeń cyklu nie dzieje się przez przypadek. Wszystkie kontrolowane są przez chemiczne przekaźniki nazywane hormonami. Dwa główne hormony kobiecego cyklu ? ESTROGENY I PROGESTERON ? są objaśnione na poniższym rysunku. Wzrost stężenia ESTROGENÓW następuje w konsekwencji dojrzewania pęcherzyka, zawierającego komórkę jajową i powoduje otwieranie się szyjki macicy oraz wydzielanie płodnego typu śluzu, aż do chwili gdy komórka jajowa jest gotowa do uwolnienia. Ostatni dzień występowania płodnego śluzu nazywany jest DNIEM SZCZYTU ? szczytem płodności.
Przerywana pionowa linia oznacza HORMON LUTROPINĘ (LH), który wywołuje owulację.
Pęknięty pęcherzyk jajnikowy zamienia się w żółtą strukturę ? ciałko żółte produkujące dominujący hormon PROGESTERON, który:
zagęszcza śluz,
odbudowuje wyściółkę macicy,
hamuje wystąpienie owulacji w tym cyklu.

Po odliczeniu trzech dni po owulacji, na zagęszczenie śluzu, pozostałe dni cyklu są niepłodne, aż do początku kolejnej miesiączki.

Wystąpienie owulacji potwierdza także inny wskaźnik ? WZROST TEMPERATURY CIAŁA. Ten dobrze zbadany wskaźnik jest stosowany z powodzeniem na całym swiecie od 1950 r. Słuzy do wyznaczania końca fazy płodnej w cyklu i stanowi jeden z głównych wskaźników obserwacji cyklu w metodach wielowskaźnikowych naturalnego planowania rodziny (również w metodzie angielskiej, tzw. "podwójnego sprawdzenia").
Wpływ płodności na temperaturę ciała

Przed owulacją temperatura ciała kobiety jest normalna, ponieważ estrogeny nie mają wpływu na temperaturę ciała.

Jakkolwiek, PO OWULACJI, progesteron w jej ciele powoduje wzrost temperatury i pozostaje na wyższym poziomie do początku kolejnej miesiączki. Proces ten wyjaśniono wcześniej - slajd nr 5 "Cykl kobiety - temperatura".


Jak nauczyć się i poprawnie interpretować objawy szyjki macicy?

Sa 3 objawy: otwartość, miękkość i wysokość. Jeśli kobieta nie potrafi rozpoznać któregoś z tych objawów, to może go pominąć i badac pozostałe 2 albo tylko 1.

Badanie polega na wprowadzeniu 1-2 palców do pochwy. Kobieta przyjmuje zawsze taką samą pozycję: np. jedną nogę opiera na krześle a drógą stoi na ziemi. Bada dotykiem miękkość szyjki oraz jej otwartość oraz głębokość na jaką musi sięgac aby dotknąć szyjki.
Badanie przeprowadza się jeden raz dziennie o stałej porze, w jednej pozycji po badaniu śluzu, bo badanie szyjki może zaburzyć obserwacje śluzu.
Badanie szyjki można prowadzić kilka razy dziennie, ale nie ma takiej potrzeby.
Nie powinno się badać po wypróznieniu ponieważ wtedy szyjka zmienia swoje położenie. Należy więc trochę odczekać.

Jak sie nauczyć obserwacji?

Najpierw należy poznać, jaka jest róznica pomiędzy:
- szyjką miękką i twardą
- szyjką uniesioną i niską
- szyjką otwarta i zamknietą

W tym celu kobieta zaczyna badać szyjkę w czasie niepłodności poowulacyjnej (np 4 dni po skoku temperatury). Wtedy szyjka powinna byc nisko zamknięta i twarda. Bada ją aż do końca cyklu. Wtedy już wie co to znaczy, ze szyjka jest nisko, twarda i zamknięta.

Następnie nie obserwuje szyjki aż do pokazania się bardzo płodnego śluzu. Wtedy jest to czas największej płodnosci więc szyjka bedzie uniesiona otwarta i miękka. Należy ją wtedy badać żeby zobaczyć, co to znaczy, że jest ona wysoko, miękka i otwarta.

Mając takie porównanie można teraz już zapisywać ciągłe objawy szyjkowe.

W czasie największej płodności szyjka jest uniesiona miekka i otwarta, czasami jest tak wysoko, że nie można jej dostać.
W czasie niepłodności szyjka jest nisko zamknięta i twarda.

Nie ma oddzielnej metody wyznaczania czasu niepłodnego tylko za pomocą szyjki, ale w literaturze można znaleźć takie zasady:
-czas niepłodności jest od początku cyklu gdy jest twarda zamknięta i nisko aż do pierwszego "ruchu" szyjki w kierunku wyższego położenia, miękkości lub otwartości az do 4-5 dnia wieczorem po tym jak będzie jej szczyt położenia otwartości i miękkości.

Warto ją włączyć w planowanie poczęcia. Owulacja występuje najczęściej w ostatni dzień gdy jest ona jest wysoko otwarta i miękka. Zatem jesli kobieta wie z doświadczenia ile czasu jej szyjka jest otwarta uniesiona i miękka to w danym cyklu łatwo okresli kiedy jest czas bliski owulacji. Po prostu czeka tyle dni uniesienia miękkości i otwartości szyjki ile było w poprzednim cyklu i podejmuje współżycie w ostatni taki dzień.

ak badać położenie szyjki macicy?
Dolegliwości związane z miesiączką
Pozycja szyjki macicy ma związek z etapem cyklu miesięcznego...
Sprawdzanie pozycji szyjki macicy wymaga trochę praktyki. Aby uzyskać miarodajne wyniki, należy trzymać się zaleceń. Jeśli chcesz zbadać położenie szyjki macicy, dokładnie umyj dłonie. Weź także kąpiel lub prysznic. Wskazane jest również obcięcie na krótko paznokci i opiłowanie ich tak, aby nie doszło do zadrapania delikatnej tkanki. Następnie przyjmij dogodną pozycję. Możesz usiąść, przykucnąć lub oprzeć nogę na krawędzi wanny. Powoli i ostrożnie wprowadź palec lub dwa do pochwy. Wyczuj szyjkę macicy. Czynność powtarzaj tak często, aż nauczysz się rozpoznawać wszystkie zmiany w szyjce macicy zachodzące podczas cyklu miesięcznego. W kolejnym miesiącu z pewnością zauważysz, jakie są cechy szyjki macicy przed okresem, po miesiączce i przed owulacją.
Czym charakteryzuje się szyjka macicy przed okresem?
Przed miesiączką szyjka macicy znajduje się nisko, jest stosunkowo twarda i lekko otwarta, by umożliwić przepływ krwi. Podobnie jest na początku cyklu, czyli podczas okresu. W tym czasie szyjka macicy w dotyku przypomina czubek nosa. Wiele kobiet nie bada położenia szyjki macicy podczas miesiączki z powodu dyskomfortu i obawy przed infekcjami. Gdy krwawienie ustaje, szyjka macicy pozostaje w niskim położeniu, jest twarda i zamknięta. W miarę jak zbliża się owulacja, szyjka macicy podnosi się do góry pochwy i staje się coraz bardziej miękka. W szczytowym momencie owulacji szyjka macicy zaczyna przypominać w dotyku usta, przy czym jest otwarta i gotowa na przyjęcie spermy. Niekiedy można odnieść wrażenie, że szyjka znika, ale jest to tylko złudzenie. W rzeczywistości jest ona tak miękka, że zlewa się ze ściankami pochwy. W tym czasie szyjka macicy jest tak wysoko, że nie sposób sięgnąć do niej palcem. Podczas owulacji szyjka jest miękka, wysoka, otwarta i wilgotna. Po owulacji szyjka macicy opada i staje się twarda oraz jędrna, a otwór w szyjce szczelnie się zamyka. Należy jednak pamiętać, że każda kobieta jest inna. Panie, które urodziły dziecko mogą zaobserwować częściowe otwarcie szyjki przez cały cykl miesięczny.

Jeśli doszło do zapłodnienia, szyjka macicy podnosi się i staje się miękka, ale otwór jest całkowicie zamknięty. Ma to miejsce w różnym czasie u poszczególnych kobiet. Niektóre panie zauważają zmianę położenia szyjki macicy i jej zamknięcie już po dwunastu dniach od owulacji, ale u innych dochodzi do tego już po potwierdzeniu ciąży przez lekarza.

Jeśli planujesz badanie położenia szyjki macicy, pamiętaj, by po przyswojeniu sobie jej indywidualnych cech podczas cyklu nie robić tego zbyt często. Szyjka macicy jest bowiem niezwykle delikatna i łatwo ulega podrażnieniom.

Czym jest niepłodność?

Niepłodność jest poważnym problemem, z którym mierzy się co dziesiąta para w wieku rozrodczym. Zgodnie z definicją WHO (Światowej Organizacji Zdrowia) niepłodność rozpoznaje się, gdy nie dochodzi do poczęcia dziecka w ciągu 12 miesięcy regularnego współżycia bez stosowania jakichkolwiek środków antykoncepcyjnych.
Przyczyn niepłodności może być wiele, dotyczą one zarówno mężczyzn jak i kobiet, np. zaburzenia hormonalne, różnego rodzaju choroby narządów płciowych, przyjmowane leki i inne schorzenia wpływające na ogólny stan zdrowia. Powodem niepłodności mogą być również zaburzenia immunologiczne, polegające na nieprawidłowej reakcji układu odpornościowego, które wpływają na procesy prowadzące do zapłodnienia.
Na czym polega niepłodność o podłożu immunologicznym?

Organizm wytwarzając przeciwciała, uszkadza komórki rozrodcze lub struktury układu płciowego. Taka rekcja immunologiczna, u kobiety bądź u mężczyzny, uniemożliwia poczęcie dziecka.
Diagnostyka niepłodności immunologicznej

Najważniejsze znaczenie ma wykrycie przeciwciał przeciwko komórkom biorącym udział w zapłodnieniu.

Przeciwciała przeciwplemnikowe
Występują u około 20% niepłodnych par i są najlepiej poznanymi czynnikami immunologicznymi hamującymi zapłodnienie. Mogą być wytwarzane przez układ odpornościowy zarówno kobiet jak i mężczyzn. Wykrywane są w surowicy krwi i nasieniu. Przeciwciała przeciwplemnikowe upośledzają funkcję nasienia: wiążą się do powierzchni plemników, powodują ich zlepianie i hamują ruchliwość. U kobiet mogą być obecne w śluzie szyjki macicy, tworząc barierę blokującą dotarcie plemników do komórki jajowej.

Przeciwciała przeciwko strukturom jąder, np.: Anty-Leydig cells
przeciwciała skierowane przeciwko komórkom znajdującym się w jądrach. Ich funkcją jest produkcja męskiego hormonu płciowego- testosteronu. Przeciwciała powodują zaburzenia hormonalne i występują u osób cierpiących na choroby endokrynologiczne oraz niepłodność.

Przeciwciała przeciwko strukturom jajnika mogą być skierowane przeciwko różnym elementom jajników:
Anty- Theca folliculi: przeciwciała skierowane przeciwko komórkom osłonki pęcherzyka jajnikowego, które wytwarzają żeńskie hormony płciowe. Mogą być przyczyną niewydolności jajników, czego skutkiem jest niewystarczająca produkcja estrogenów. Często towarzyszą im kolejne autoprzeciwciała przeciwko inym gruczołom wydzielania wewnętrznego.
Anty- Zona pellucida: przeciwciała skierowane przeciwko otoczce przejrzystej komórki jajowej, które hamują wnikanie plemników do wnętrza jajeczka, nawet w przypadku sztucznej inseminacji.
Poronienia

Co szósta ciąża kończy się poronieniem. Czasem dochodzi do niego tak wcześnie, że kobieta traktuje pojawiające się krwawienie za spóźnioną miesiączkę. Przyczyną poronień są najczęściej wady genetyczne plemnika, komórki jajowej lub anomalie genetyczne zarodka.

Inne powody to:
nieprawidłowości w budowie narządów rodnych
zakażenia wirusowe (różyczka, odra, grypa i inne) i pasożytnicze (np. toksoplazmoza)
inne choroby przewlekłe (np. cukrzyca, niewydolność nerek)
zaburzenia czynności tarczycy i inne czynniki hormonalne (np. niedobór progesteronu,
niezbędnego do zagnieżdżenia się zapłodnionego jaja i utrzymania ciąży)
urazy psychiczne

Poronienie nawykowe rozpoznawane jest, gdy kobieta roniła przynajmniej trzy razy z rzędu. Przyczyną powtarzających się poronień mogą być wady genetyczne, czynniki hormonalne, niewydolność szyjki macicy, zakażenia i inne. Powodem poronień nawykowych może być również choroba immunologiczna: zespół antyfosfolipidowy (Anti- Phosholipid Syndrom- APS). Polega ona na skłonności do tworzenia zakrzepów w naczyniach krwionośnych, również w naczyniach łożyska. Wówczas krew nie dopływa do płodu w wystarczającym stopniu, powodujące jego obumarcie, czego skutkiem jest poronienie. U kobiet, u których wystąpiło kilka poronień o nieznanej przyczynie bądź istnieje poważne podejrzenie APSD (inne choroby autoimmunologiczne, zawały serca i mózgu w młodym wieku), należy wykonać badania laboratoryjne.
Diagnostyka poronień w przebiegu APS
Zgodnie z rekomendacjami obowiązującymi na świecie i w Polsce, w przypadku poronień nawykowych lub podejrzenia zespołu antyfosfolipidowego należy wykonać badania laboratoryjne na obecność antykoagulanta toczniowego oraz przeciwciał charakterystycznych dla tej choroby:
Anty- β2- glikoproteina 1 (Klasa IgG i IgM)
Anty- Kardiolipina (Klasa IgG i IgM)
Czasami zalecane są również badania innych rzadkich przeciwciał związanych z tą chorobą,
np:Anty- Fosfatydyloseryna (IgA,IgG,IgM)
Badania laboratoryjne
Diagnostyka niepłodności
Anty- Plemniki
Anty- Leydig cells
Anty- Theca folliculi
Anty- Zona pellucida
Diagnostyka poronień nawykowych
Anty- β2- glikoproteina 1 (IgA,IgG,IgM)
Anty- Kardiolipina (IgA,IgG,IgM)
Anty- Fosfatydyloseryna (IgA,IgG,IgM)

W odróżnieniu od innych metod ultrasonograficznych badania drożności jajowodów (np. z zastosowaniem samej soli fizjologicznej), metoda 3D 4D HyFoSy (Hysterosalpingo Foam Sonography) jest stosunkowo dokładna, przez co eliminuje przynajmniej w początkowym okresie diagnostyki niepłodności konieczność zastosowania znacznie bardziej inwazyjnej laparoskopii z testem barwnym.

Metoda ta polega na kontrastowaniu jajowodów w czasie usg 2D 3D 4D specjalnie przygotowaną mieszaniną glicerolowego żelu hydroksyetylocelulozowego z gazowanym roztworem soli fizjologicznej. Mieszanina ta ma postać płynnej pianki w pozwalającej w sposób stosunkowo precyzyjny kontrastować jajowody w usg. Dzięki tej nowej technice i zastosowaniu kontrastującej pianki, dłużje utrzymującej się w jajowodach w czasie badania, uzyskuje się większą dokładność oraz wygodę w stosowaniu, niż przy innych środkach kontrastowych używanych w metodach ultrasonograficznego badania drożności jajowodów.

Procedura HyFoSy jest procedurą całkowicie ambulatoryjną. Badanie przeprowadzana jest na fotelu ginekologicznym w Pracownii Ultrasonograficznej w Ludwin & Ludwin Ginekologia w Krakowie na najnowczesniejszym obecnie (na rok 2012) na świecie aparacie usg 3D 4D Hdlive firmy GE Voluson E8 Expert BT12. Procedura HyFoSy powinna być przeprowadzona w pierwszej połowie cyklu. Z uwagi, iż zestaw do przeprowadzenia HyFoSy jest sterylny i jednorazowy nie jest wymagane szczepienie przeciw WZW B.

Przed przeprowadzenie badania od pacjentów wymagamy jedynie aktulanego wyniku biocenozy pochwy (z cyklu poprzedzającego).
Benefity płynące z zastosowania HyFoSy to:

- możliwość ambulatoryjnego badania drożności jajowodów w warunkach pracowni ultrasonograficznej

- jasna wizualizacja kontrastu w jajowodach (w odróżnieniu od samej soli fizjologicznej)

- możliwość użycia w różyteczna w początkowym etapie diagnostyki niepłodności, ale także w celu potwierdzenia braku drożności po operacyjnych procedurach udrażniających jajowody

- możliwość zastosowania do potwierdzenia braku drożności u kobiet poddanym zabiegom ubezpładniającym (przypominamy, iż w Polsce zabiegi takie są zakazane).



W Centrum Konsulatcyjnym Ludwin & Ludwin Ginekologia w Krakowie badania drożności jajowodów techniką HyFoSy przeprowadza ekspert od diagnostyki ultrasonograficznej, radiograficznej oraz endoskopowej drożności jajowodów oraz chirurgii rozrodu dr n. med. Artur Ludwin.

Jest nam bardzo miło, że jako pierwsi w Polsce możemy zaoferować badanie drożności jajowodów w Krakowie tą najnowszą metodą. Mimo, że sceptycznie podchodzimy do jakości diagnostyki drożności jajowodów przy użyciu ultrasonografii z solą fizjologiczną i nie rekomendujemy tej metody, to metodę HyFoSy (Exem Foam), cechuje znacznie większa dokładność i możemy ją zaproponować jako wstępną metodę diagnostyki drożności jajowodów i alternatywę w stosunku do klasycznego HSG.

Normy nasienia męskiego wg. światowej organizacji zdrowia WHO na marzec 2010 r
Objetość ejakulatu(ml) - >1,5
liczba plemników (mln/ml) - >15
całkowita liczba plemników(mln) - >39
ruchliwość (%) - >40 (a+b+c)
odsetek o ruchu postępowm(%) - >32 (a+b)
formy prawidłowe(%) - >4
żywotność plemników (% żywych) - > 58
leukocyty (mln/ml) - <1,0

Tutaj troszkę dokładniej o stosunku i poziomie hormonów:


Podstawowymi badaniami hormonów są LH, FSH, PRL (prolaktyna), estradiol, TSH, testosteron i progesteron. Analizy wykonuje się określonego dnia cyklu, najlepiej by podał nam to lekarz. Najczęściej pierwsze sześć hormonów określa się w 3-5 dniu cyklu, ale może to się różnić w zależności od tego, na co nastawione jest badanie.

FSH odpowiada za dojrzewanie pęcherzyków w jajniku, wyznacza poziom rezerwy jajnikowej, jego poziom < 3 mlU/ml może świadczyć natomiast o niewydolności przysadki mózgowej.

LH wywołuje pęknięcie pęcherzyka.
Prawidłowy wynik, to gdy stosunek LH:FSH jest zbliżony do 1, gdy jest poniżej 0,6 oznacza to niewydolność przysadki mózgowej, wartość >1,5 mówi o istnieniu zespołu policystycznych jajników (PCOS).

PRL – jej nadmiar może utrudniać pękanie pęcherzyka, często występują łatwo zauważalne objawy, w tym: nieregularne miesiączki lub ich zanik, mlekotok, nasilony PMS, bóle i powiększenie piersi, brak śluzu owulacyjnego.

Estradiol – przeprowadza się z FSH, by określić rezerwę jajnikową, podczas monitoringu owulacji jego wynik plus badanie USG pozwala ocenić stopień rozwoju pęcherzyków oraz określić odpowiedni moment, w którym należy podać leki mające wywołać ich pęknięcie.

TSH – hormon tarczycy, określa czy tarczyca pracuje prawidłowo.

Testosteron – hormon męski, oznacza się go przy podejrzeniu PCOS lub zaburzeń pracy nadnerczy.

Progesteron – niezbędny przy określaniu przebiegu owulacji, jest odpowiedzialny za przygotowanie śluzówki na przyjęcie zapłodnionej komórki jajowej.
Wyślij pocztą e-mailWrzuć na blogaUdostępnij w usłudze TwitterUdostępnij w usłudze Facebook

A ja znalazłam coś takiego:
Badania hormonalne najczęściej dotyczą hormonów, takich jak:

folitropina (folikulostymulina, FSH) - to jedna z gonadotropin, pobudza dojrzewanie pęcherzyków;
lutropina (hormon luteinizujący, LH) - to jedna z gonadotropin, pobudza pęknięcie pęcherzyka w jajniku;
estradiol - to hormon płciowy regulujący cykl owulacyjny;
progesteron (luteina) - to żeński hormon płciowy, odpowiedzialny za implantację zarodka w błonie śluzowej macicy i utrzymanie ciąży;
prolaktyna - to hormon produkowany przez przysadkę, kontroluje laktację, zbyt wysoki poziom może doprowadzić do zaburzeń miesiączkowania i braku owulacji;
dehydroepiandrostendion - to jeden z androgenów, czyli męskich hormonów płciowych;
testosteron - to jeden z androgenów;
T3 (trójjodotyronina) - pochodna T4, hormon tarczycy, jego nadmiar prowadzi do zaburzeń hormonalnych i komplikacji w ciąży;
T4 (tyroksyna) - to jeden z hormonów tarczycy, którego nadmiar obniża działanie estrogenów i prowadzi do problemów w ciąży, a niedobór utrudnia zajście w ciążę.

Kiedy wykonuje się badania hormonalne?

Badanie poziomu hormonów pozwala na wykrycie zaburzeń, takich jak:

niewydolność przysadki;
obniżona rezerwa jajnikowa;
zespół policystycznych jajników;
zespół hipoandrogenowy.

W przypadku podejrzenia któregokolwiek z powyższych zaburzeń, stosuje się badania hormonalne.

Diagnostyka niepłodności korzysta szczególnie z oznaczania poziomu gonadotropiny FSH i LH. To badanie hormonalne musi być przeprowadzone między 3., a 5. dniem cyklu menstruacyjnego. Pierwszym dniem cyklu jest pierwszy dzień krwawienia miesiączkowego. Badanie to przeprowadzane jest także u kobiet przed menopauzą i cierpiących na zaburzenia miesiączkowania. Za jego pomocą określa się rezerwę jajnikową.

Estradiol można zbadać równocześnie z gonadotropinami. Jego wynik może pomóc w diagnostyce niewydolności jajników oraz niewydolności podwzgórzowo-przysadkowej. U kobiet, które monitorują owulację przy wspomaganiu zajścia w ciążę, badanie stężenia estradiolu wykonuje się też między 12. a 14. dniem cyklu.

Progesteron pozwala określić, czy doszło u kobiety do owulacji. Z badania można korzystać w leczeniu niepłodności naturalnymi metodami, zwiększającymi szanse na poczęcie. Prawidłowa owulacja i znajomość dni płodnych kobiety mogą znacznie pomóc w zajściu w ciążę. Najlepszym momentem na zbadanie jego poziomu jest 21. dzień cyklu.

Badanie poziomu prolaktyny we krwi jest wykonywane u kobiet, u których stwierdzono gruczolaka przysadki. Badanie wykonywane jest także, jeśli kobieta ma problemy z zajściem w ciążę lub zaburzeniami cyklu miesiączkowego. Oznaczanie poziomu prolaktyny jest wykonywane w 2. połowie cyklu owulacyjnego, najczęściej około 21. dnia cyklu. Prolaktynę można także zbadać za pomocą metoklopramidu, wykonując test pobudzenia wydzielania prolaktyny.

Badanie hormonów zwanych androgenami (testosteron i dehydroepiandrostendion) wykonuje się przy podejrzeniu zespołu hiperandrogenizacji. Zaburzenie to powoduje u kobiet zanik kobiecych cech płciowych, zaburzenia miesiączkowania i trudności z zajściem w ciążę.

takie jakieś przejrzyste schematy...może niech sobie tu wiszą:

Dupek podobno nie zmienia temperatury - wiec możesz mierzyć, luteina ją podnosi.

Wartość FSH poniżej 3 mIU/ml sygnalizuje niewydolność przysadki.
Wartość FSH 9-12 mIU/ml oznacza obniżoną rezerwę jajnikową.
Wartość FSH 12-18 mIU/ml oznacza wyczerpującą się rezerwę jajnikową, stymulacja przy takim FSH jest trudna.

Przy FSH > 18 mIU/ml stymulacja owulacji jest bardzo trudna, a często niemożliwa, prawdopodobieństwo ciąży jest bardzo małe.

Istotny jest stosunek stężeń obu gonadotropin. W przypadku prawidłowego cyklu stosunek LH:FSH jest bliski 1, w niewydolności przysadki ulega zmniejszeniu poniżej 0,6, a w zespole policystycznych jajników (PCOS) wzrasta powyżej 1,5. Wynik może zależeć od metody badania.

Trzeba podzielić LH przez FSH czyli u CIebie 4,24 : 6,56 = 0,65 . WIęc nie masz w okolicy 1, ale też nie zeszłaś poniżej 0,6. Ja bym to skonsultowała z lekarzem

Ultragestan jest naturalnym progesteronem wiec podnosi temperature i bedzie podnosil poziom progesteronu w badaniach ale lekarze czesto zalecaja takie badania by sprawdzic czy dawki progesteronu sa odpowiednie. Wiem ze syntetyczny Dupek nie jest wykrywalny we krwi.

Problemom STOP! - Niewydolność fazy lutealnej
elikg - 15-11-2007, 15:38
: Temat postu: Niewydolność fazy lutealnej
Przedruk z forum starania:)))

Faza lutealną nazywamy fazę cyklu, która trwa od owulacji do miesiączki.
Z jej niewydolnością mamy do czynienia, jeśli występuje:


- niedobór progesteronu lub

- zbyt krotka faza lutealna (< 12 dni) lub

- błona śluzowa macicy jest niewystarczająco przygotowana do implantacji lub/i utrzymania ciąży.

Inne nazwy to niedomoga lutealna lub niewydolność drugiej fazy.



Wbrew pozornie prostej definicji trudno precyzyjnie zdiagnozować takie zaburzenie. Nieznane tez są w związku z tym rzetelne dane na temat częstotliwości jego występowania. Główny problem stanowi pomiar poziomu progesteronu gdyż jest on uwalniany pulsacyjnie w odpowiedzi na pulsy LH z przysadki (od około 4 dnia po owulacji), a wiec jego stężenie zmienia się w czasie. Realne pojecie o jego niedoborze dawałoby, zatem dopiero 2-3 krotne zmierzenie jego stężenia w ciągu 3 godzin (tyle przeciętnie trwa cały cykl zmian stężeń). Taka metoda jest niewygodna, czasochłonna i w codziennej praktyce nie jest używana. Inna propozycja jest wykonanie trzech oznaczeń poziomu progesteronu w 4, 6 i 8 dniu po owulacji. Suma stężeń powinna przekraczać 15 ng/ml. Najprostsza metoda i najczęściej praktykowana polega na zmierzeniu stężenia progesteronu jednorazowo w

środku fazy lutealnej (czyli ok. 6-8 dni po owulacji). Za poziom prawidłowy uznaje się stężenie równe przynajmniej 10 ng/ml. Z ustaleniem czy endometrium jest odpowiednio wykształcone też jest problem. Endometrium ulega pogrubieniu i zmienia swoja strukturę pod wpływem działania progesteronu. W obrazie histologicznym można zaobserwować te zmiany oraz to czy odpowiadają one momentowi cyklu, w którym pobrano wycinek (wsparcie stanowi badanie USG z oceną grubości i echogeniczności endometrium). Do pobrania wycinka służy biopsja endometrium, a procedura przyporządkowania obrazowi histologicznemu dnia cyklu nazywa się datowaniem endometrium. Datowanie niestety jest subiektywne i wyniki mogą się różnić w zależności od badającego, jednorazowo nieprawidłowe obrazy stwierdza się, u co drugiej kobiety bez problemów z płodnością, wiec chcąc mieć dokładny obraz sytuacji badanie należałoby powtórzyć przynajmniej w dwóch cyklach, co może być uciążliwe. Ocena wydolności fazy lutealnej za pomocą biopsji wykonywana jest w naszym kraju bardzo rzadko. Diagnozę opiera się za to często na takich objawach, jak występowanie kilkudniowych plamień przed miesiączka. Skrócona faza lutealna występuje rzadko.


Leczenie


W leczeniu stosuje się stymulacje owulacji (w przypadku skróconej fazy lutealnej lub zaburzeń owulacji), leki obniżające stężenie prolaktyny (w przypadku nawet nieznacznej hiperprolaktynemii) i preparaty zawierające progesteron (naturalny mikronizowany lub zbliżony do naturalnego). Wielu uważa, ze niedobór progesteronu w II fazie cyklu jest efektem zaburzonej owulacji i leczenie powinno polegać na jej stymulacji. Leki z progesteronem stosuje się dopiero po upewnieniu się, co do występowania owulacji. Leczenie preparatami zawierającymi progesteron jest bezpieczne dla kobiety i dla płodu wiec często podaje się go profilaktycznie zwłaszcza kobietom z nawykowymi poronieniami po uzyskaniu dodatniego wyniku testu ciążowego. Skuteczność takiego postępowania jest jednakże niepotwierdzona. Progesteronem leczy się plamienia przedmiesiączkowe po wykluczeniu innych przyczyn: stanu zapalnego szyjki macicy, nadżerki, polipa, obecności mięśniaka podśluzówkowego czy przerostu endometrium. Najczęściej stosowane preparaty progesteronowe to Luteina, Duphaston, rzadziej Utrogestan, Kaprogest (iniekcje) i Crinone (żel dopochwowy). W leczeniu używa się także preparatów gonadotropiny kosmówkowej (hCG) - substancji podobnej do LH, który w prawidłowym cyklu stymuluje ciałko żółte do produkcji progesteronu. Gonadotropina kosmówkowa wzmacnia lub zastępuje działanie LH. Ten sposób ma jednak swoje wady, ponieważ podanie hCG wpływa na wynik testu ciążowego i może dawać rezultaty fałszywie pozytywne oraz nasila objawy hiperstymulacji jajników (np. po stymulacji do IVF).


Są sytuacje, gdy występowanie niewydolności fazy lutealnej występuje z założenia. Dotyczy to cykli, w których stosuje się analogi GnRH (blokują one wydzielanie LH), a także procedury IVF, gdzie oprócz stosowania analogów dodatkowo podczas punkcji pobiera się część tkanki, z której powstaje ciałka żółte. Jako suplementację drugiej fazy cyklu zaleca się duże dawki progesteronu.


Terapie progesteronem rozpoczynamy w dwa dni po owulacji, w dniu punkcji lub dzień po i kontynuujemy przez 12-14 dni, po czym wykonujemy test ciążowy lub badanie poziomu hCG we krwi. Gdy ciąży brak lub pojawia się miesiączka progesteron odstawiamy, w ciąży stosuje się go przynajmniej do 10-tego tygodnia, kiedy głównym źródłem progesteronu staje się łożysko. W praktyce progesteron często jest zalecany do końca pierwszego trymestru ciąży (13 tydzień) lub do momentu całkowitego wykształcenia się łożyska (16-20 tydzień ciąży), a nawet dłużej, jako lek hamujący przedwczesną czynność skurczową macicy.

z "Przewodnika po niepłodności" dr Ilony Królak

[ Dodano: 22-01-2008, 10:44 ]
ZABURZENIA FAZY LUTEALNEJ

OBRAZ KLINICZNY

*krótkie cykle, plamienia przedmiesiączkowe,
*prawidłowa długość fazy folikularnej cyklu oraz jajeczkowanie, znaczne skrócenie fazy lutealnej, nawet do 7-8 dni;
lub

*prawidłowe dwufazowe krzywe temperatury ciała z prawidłową długością obu faz cyklu, obniżone stężenie progesteronu w surowicy, opóźnienie dojrzewania endometrium w stosunku do wyliczonego dnia cyklu stwierdzone badaniem histopatologicznym;
lub

*nawracające wczesne poronienia;
lub

*cykle jednofazowe, w których uzyskanie owulacji możliwe jest jedynie przez stymulację, a wytwarzanie progesteronu w drugiej fazie cyklu jest zaburzone.

ETIOLOGIA ZABURZEŃ FAZY LUTEALNEJ
Nieprawidłowa sekrecja gonadotropin- niedobór FSH prowadzi do ograniczonej proliferacji komórek ziarnistych, małej syntezy estrogenów i w efekcie nieprawidłowego piku LH i niemożności podtrzymania czynności ciałka żółtego
Nieprawidłowe stężenia prolaktyny- cykle bezowulacyjne lub cykle z zaburzoną fazą lutealną
Nadmiar androgenów- podwyższone stężenia androgenów, a zwłaszcza siarczanu dehydroepiandrosteronu, zaburzają prawidłowy rozwój receptorów progesteronowych w endometrium
Przedwczesna luteoliza
Stymulacja owulacji cytrynianem klomifenu

DIAGNOSTYKA ZABURZEŃ FAZY LUTEALNEJ
*krzywe podstawowej temperatury ciała;
*stężenia progesteronu - ze względu na pulsacyjny charakter sekrecji progesteronu zaleca się trzykrotne oznaczanie progesteronu w środku fazy lutealnej - 5-10 dni przed miesiączką w co najmniej dwóch cyklach; jeżeli wartości w co najmniej dwóch oznaczeniach są większe lub równe 10 ng/ml i faza lutealna trwa przynajmniej 12 dni, z dużym prawdopodobieństwem można wykluczyć niewydolność lutealną;
*biopsja endometrium.
- LECZENIE ZABURZEŃ FAZY LUTEALNEJ
bromokryptyna - u pacjentek z hiperprolaktynemią;
klomifen (często łączony z hCG lub progesteronem w II fazie cyklu)
progesteron - suplementację rozpoczyna się najwcześniej po dwóch dniach od wzrostu podstawowej temperatury ciała lub na trzeci dzień po piku LH;
gonadotropiny menopauzalne i kosmówkowe;
leczenie po uzyskaniu ciąży - rutynowa suplementacja progesteronu do 12 tygodnia ciąży; dawkowanie 50-100 mg 2 x dziennie dopochwowo lub 150-200 mg 3-4 x
dziennie doustnie.

Przelicznik progesteronu w zależności od wyników podanych w ng/ml lub w nmol/l


1 ng/ml = 3,18 nmol/l


a tu jest stronka z kalkulatorem:

http://www.endmemo.com/medical/unitconvert/Progesterone.php

Niepłodność związana z wiekiem i wygasaniem czynności jajników. Wraz z postępującym wiekiem zmniejsza się płodność kobiety. W przypadku występowania niepłodności o nieznanej przyczynie u kobiety po 30. roku życia zawsze należy rozważyć występowanie przedwczesnego wygasania czynności jajników i zmniejszenie liczby pęcherzyków w jajniku. Można wtedy zaobserwować skrócenie długości cykli miesiączkowych, spowodowanych krótszą pierwszą fazą cyklu. W życiu płodowym u płodu płci żeńskiej w 16-20. tyg. ciąży w jajnikach jest 6-7 milionów pęcherzyków pierwotnych. Liczba ta w trakcie życia ulega systematycznemu zmniejszaniu, w momencie wystąpienia pierwszej miesiączki w jajnikach jest około 300 tys. pęcherzyków. W kolejnych latach liczba ta wciąż sukcesywnie się zmniejsza i w okresie menopauzy zostaje kilkaset pęcherzyków. W przypadku występowania chorób takich jak endometrioza, zabiegów operacyjnych na jajnikach z powodu guzów czy resekcji jajników pula pęcherzyków w jajnikach może być drastycznie zmniejszona.

Dla określenia potencjału jajników wykonujemy oznaczenia stężenia hormonów FSH i E2 w 2. lub 3. dniu cyklu, określamy liczbę pęcherzyków wzrastających między 2. a 5. dniem cyklu podczas badania USG lub w szczególnych sytuacjach wykonujemy testy diagnostyczne. Stwierdzenie poziomów FSH większych niż 15, a szczególnie więcej niż 20 daje małe szanse na zapłodnienie, a stężenia większe niż 25 lub wiek 44 lata albo więcej powodują, że szanse są zbliżone do zera. Wg niektórych autorów każda kobieta po 30 roku życia powinna mieć wykonany test oceny rezerwy jajnikowej z kllomifenem. Po 40 roku życia nawet prawidłowy wynik testu nie potwierdza prawidłowej rezerwy jajnikowej. W teście stosujemy 100 mg cytrynianu clomifenu między 5 a 9 dniem cyklu i oceniamy wzrost stężenia FSH- stężenie powyżej 26 mIU/ml świadczy o zmniejszonej rezerwie jajnikowej.
Kilka faktów o wpływie wieku na płodność:
• najstarsza kobieta która zaszła w ciążę miała 67 lat
• między 30 a 34 r.ż. spadek płodności wynosi 14 do 19% na rok
• w 40 roku życia płodność kobiety wynosi 50% płodności kobiety w 30 roku życia
• między 45 rokiem życia a 49 płodność to 10% potencjału wyjściowego
• po 40 roku życia 60% ciąż jest ronionych
• inseminacje wykonywane po 40 roku życia dają 3,5% szans na urodzenie zdrowego dziecka, w przeliczeniu na jeden cykl 1,2%
• procentowa szansa na urodzenie dziecka w zapłodnieniu pozaustrojowym w zależności od wieku: w 30 roku życia 16,1%, w 40 roku życia – 7,3%, a w 45 roku życia 1,9 %
• powyżej 40 r.ż. 10 % pacjentek zachowuje zdolność do rozrodu
• odsetek zgonów w przebiegu ciąży i porodów – 5 na 100 000 w wieku 20 lat a w 40 roku życia 69 na 100 000

1.1. Hormon AMH u kobiet
Hormon AMH we krwi pępowinowej dziewczynek tuż po urodzeniu jest słabo lub w ogóle niewyczuwalny. Poziom hormonu rośnie do 3. miesiąca życia dziewczynki, następnie zaczyna się wahać. Czasem utrzymuje się na stałym poziomie, zależnie od wieku, np. przez okres dojrzewania płciowego poziom hormonu jest stały, lecz po 25. roku życia spada do czasu menopauzy. Zbadanie poziomu hormonu we krwi kobiety pozwala ocenić funkcjonowanie jajników przy takich zaburzeniach, jak zespół policystycznych jajników (wysoki poziom AMH), czy przedwczesne wygaśnięcie czynności jajników (niski poziom AMH).

1.2. Hormon AMH u mężczyzn
Wydzielanie AMH przez komórki Sertoliego jąder jest intensywne przez cały okres dzieciństwa, lecz wykazuje tendencję spadkową w okresie dojrzewania płciowego i w życiu dorosłym. Hormon AMH bierze udział w procesie regulacji wydzielania hormonów płciowych.

2. Badanie AMH – ocena płodności
Poziom hormonu we krwi pozwala ocenić, jaka jest rezerwa jajnikowa u kobiety, a więc ocenić płodność u kobiety. Pozwala to uniknąć przeoczenia momentu, w którym kobieta jest zdolna do zapłodnienia. Badanie umożliwia określenie szans kobiety na posiadanie potomstwa oraz wskazanie na moment wkroczenia kobiety w fazę menopauzalną. Przy określeniu przekwitania, należy wiedzieć jak radzić sobie podczas menopauzy.
Może dać także sygnał, aby zbadać możliwe przyczyny niepłodności u kobiet.

Normy poziomu AMH są następujące:

powyżej 3,0 ng/ml – wysoki poziom hormonu, mogący świadczyć o zespole policystycznych jajników;
powyżej 1,0 ng/ml – poziom prawidłowy;
poniżej 1,0 ng/ml – niski poziom, mogący świadczyć o menopauzie.
Rezerwa jajnikowa wraz z wiekiem zmniejsza się. Dlatego też warto badać jej poziom regularnie, aby przewidzieć jej wyczerpanie i nadejście menopauzy. Badanie takie ważne jest szczególnie o kobiet, których matka wcześnie zaczęła miesiączkować, a także wcześnie zaczął się u niej okres menopauzy. Jest to bowiem genetycznie uwarunkowane.
Zbadanie poziomu AMH umożliwi także zastosowanie odpowiedniego leczenia w przypadku wyników nieprawidłowych. Pozwoli na zastosowanie odpowiedniego leczenia farmakologicznego w celu poprawienia płodności.
Niestety pomiar AMH nie jest wykonywany w każdym laboratorium. Spowodowane jest to specyfiką oznaczenia, koniecznością posiadania odpowiedniej aparatury do jej oznaczenia. Poziom AMH można zbadać z ośrodkach specjalizujących się w leczeniu niepłodności. Badanie to niestety nie jest refundowane przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Średnia cena wykonania takiego badania to ok. 150zł.

To i ja wkleję badania które robione są w ciąży.
To ze strony mojego lekarza:

Test podwójny – Test PAPP-A
Badanie stężenia PAPP-A (osoczowego białka A występującego w ciąży) oraz wolnego HCG (wolnej podjednostki ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej). Badanie przesiewowe oparte o wyniki badań z krwi (wolne -hCG oraz PAPP-A) ma czułość 60% w wykrywaniu zespołu Downa. Powinno być wykonywane pomiędzy 11-14 tygodniem ciąży.
Jednocześnie wskazane jest wykonanie badania USG pomiędzy 11-14 tygodniem ciąży, z oceną przezierności karkowej, co pozwala na wykluczenie zespołu Downa z czułością 90%
Białko PAPP-A jest także ważnym czynnikiem pozwalającym na wyosobnienie grupy ryzyka występowania:

wewnątrzmacicznego zahamowania wzrastania płodu – IUGR
zagrożenia porodem przedwczesnym
wczesnego stanu przedrzucawkowego (wraz z oceną białka PLGF oraz przepływów dopplerowskich w tętnicach macicznych)

Test potrójny – badanie w krwi matki stężeń AFP (α-fetoproteiny) HCG (ludzkiej gonadotropiny kosmówkowej) oraz Estriolu. Wykonywany jest jako test przesiewowy w kierunku wykrywania zespołu Downa i innych zaburzeń genetycznych, a ponadto nieprawidłowe stężenia AFP mogą wskazywać na wystąpienie wad rozwojowych. Badanie powinno być wykonywane pomiędzy 15-17 tygodniem ciąży, ale ze względu na ograniczoną czułość sięgającą 60% oraz na fakt, że wady rozwojowe, na które wskazuje można wykryć przy pomocy USG, nie stanowi podstawowego kryterium diagnostycznego i jest coraz rzadziej wykonywany.

Testy biochemiczne są bardzo istotnym elementem nieinwazyjnej diagnostyki prenatalnej.
Dzięki testowi PAPP-A (test podwójny) wykonywanemu w okresie 11-14 tygodnia ciąży w znaczący sposób wzrasta wykrywalność wad genetycznych (do 90%)!
Dzięki temu, że dysponujemy wysokiej jakości sprzętem i wykwalifikowaną kadrą specjalistów, w badaniu USG możemy zobaczyć wiele szczegółów – jednak nie wszystkie, które mogłyby świadczyć o nieprawidłowościach. Pewna grupa płodów z zespołem Down’a ma prawidłowy fenotyp, czyli wygląd. Dlatego badanie USG nie jest wystarczające. Z tego powodu, zgodnie z zasadami diagnostyki prenatalnej nieinwazyjnej, powinno się wykonywać test PAPP-A u wszystkich kobiet, które zgłaszają się do USG w okresie 11-14 tygodni ciąży.
Istnieje kilka błędnych, obiegowych poglądów odnośnie wykonywania testu PAPP-A:

Powinno się go wykonywać tylko u kobiet, u których nastąpił wzrost ryzyka wystąpienia Trisomii 21
Wykonywanie testu PAPP-A powoduje wzrost wyników fałszywie dodatnich, czyli wskazań do amniopunkcji lub CVS
Test PAPP-A wykonuje się w celu weryfikacji nieprawidłowego wyniku badania USG


Powyższe stwierdzenia nie mają żadnego uzasadnienia naukowego, ani klinicznego i często są wygłaszane przez ludzi niekompetentnych w zakresie diagnostyki prenatalnej.
Zgodnie z zaleceniami Fetal Medicine Foundation oraz Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego test PAPP-A powinien być wykonywany wraz z badaniem USG, w okresie 11-14 tygodni ciąży u każdej ciężarnej, u której wykonuje się badanie USG.
Niezwykle istotnym jest, aby test PAPP-A wykonywany był metodą certyfikowaną przez FMF. Obecnie certyfikat FMF posiadają 3 firmy produkujące zestawy do testu PAPP-A. Są nimi: Delfia – Perkin Elmer, Kryptor – Brahms oraz Roche.
Każda inna metoda powoduje znaczne zafałszowanie wyników.

Diagnostyka biochemiczna powinna być przeprowadzona przez placówkę dysponującą odpowiednim sprzętem, który spełnia wysokie, międzynarodowe standardy i zapewnia wysoki poziom badania. Personel powinien także być przeszkolony, co powinno być potwierdzone stosownymi certyfikatami. Spełnienie powyższych wymogów zapewnia:

wysoki poziom wykonanego badania
brak wyników fałszywie ujemnych i fałszywie dodatnich
rzetelną, poprawną i obiektywną poradę z tego zakresu, udzieloną przez lekarza specjalistę w tej dziedzinie.


W NZOZ Sonomedico wszystkie testy biochemiczne są wykonywane za pomocą analizatora Delfia Express firmy Perkin Elmer, która posiada certyfikat FMF. To powoduje, że jakość testu jest najwyższa. W celu odpowiedniego obliczania ryzyka genetycznego należy „połączyć” wyniki USG i testu PAPP-A. Jest to możliwe jedynie przy użyciu odpowiedniego programu komputerowego. Do obliczania ryzyka genetycznego używamy programu Astraia – jednego z 2 programów certyfikowanych przez FMF. Wszystkie inne kalkulatory ryzyka (w tym szereg dostępnych w Internecie) mogą podawać zafałszowane wartości.

Oddzielna analiza wyników badań USG i testu PAPP-A może prowadzić do nieprawidłowych wniosków.

Współczynnik wykrywalności np. Zespołu Down’a w oparciu tylko o USG (z prawidłową oceną NT) i wiek matek wynosi ok 70%, podczas gdy dołączenie do badania USG testu PAPP-A zwiększa wykrywalność aż do ok. 90%! Ponadto analiza ryzyka genetycznego przy użyciu dodatkowych markerów USG (kość nosowa, przepływ przez zastawkę trójdzielną i przewód żylny oraz analiza kąta FMF-A) jest możliwa jedynie wtedy, gdy posiadamy wynik badania testu PAPP-A. Dlatego tak ważne jest, aby każda przyszła Mama - bez względu na wiek - była świadoma, jak ważne są badania biochemiczne. Tak naprawdę to tylko próbka krwi, a może dać odpowiedzi na bardzo wiele pytań i rozwiać wszelkie

Diagnostyką prenatalną nazywamy badania, które można przeprowadzić u dziecka (płodu) jeszcze podczas ciąży. W ostatnich latach, dzięki rozwojowi technik USG można nie tylko dokładnie zbadać dziecko przed urodzeniem, ale także w pewnych przypadkach zastosować odpowiednie leczenie jeszcze przed jego przyjściem na świat.

Zastosowanie metod badań prenatalnych ma na celu:

wykluczenie wad rozwojowych i genetycznych
potwierdzenie dobrostanu płodu
dokładne wyliczenie ryzyka wystapienia chorób genetycznych : Zespół Downa, Edwardsa, Patau’a
w przypadku wzrostu ryzyka wystąpienia wad genetycznych (więcej niż 1:300) dokładną diagnostykę w kierunku wykluczenia tych nieprawidłowości
wyosobnienie grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia zagrożenia porodem przedwczesnym, stanem przedrzucawkowym oraz wewnątrzmacicznym zahamowaniem wzrastania płodu
ponadto w przypadku wystąpienia wady rozwojowej, wczesne rozpoznanie często umozliwia leczenie wewnątrzmaciczne dziecka, podczas ciąży
dzięki takiemu postępowaniu - w razie potrzeby - można zaplanować odpowiednie rozwiązanie ciąży w ośrodkach referencyjnych (czyli w takich szpitalach) gdzie noworodek natychmiast uzyska niezbędną pomoc
w przypadku wystąpienia wady u płodu, wczesna diagnoza pozwala rodzicom na przygotowanie się do trudów takiego macierzyństwa


Ogromny postęp medycyny w ostatnich latach pozwolił na kompleksową diagnostykę płodu. Z tych względów (w pewnych sytuacjach) zdecydowanie lepiej jest wykonać kilka rodzajów badań, których analiza pozwoli na określenie stanu zdrowia dziecka.
Na szczęście zdecydowana większość dzieci rodzi się zdrowa i diagnostyka prenatalna służy temu, żeby potwierdzić taki stan. Niestety, w 1 na 100 przypadków ciąż dochodzi do ciężkiego upośledzenia umysłowego dziecka bądź ciężkiego kalectwa spowodowanego wystąpieniem wady rozwojowej.

Jednym z najczęściej spotykanych schorzeń w tej grupie jest zespół Downa – występujący wtedy, gdy dziecko otrzymuje dodatkowy chromosom 21 (trisomia 21 chromosomu). Ryzyko wystąpienia Zespołu Downa u dziecka wzrasta proporcjonalnie do wzrostu wieku matki, ale dotyczy także młodych matek.

Połączenia testów diagnostycznych w kierunku wykrywania zespołu Downa, stosowanych w pierwszym trymestrze ciąży:

Badanie przesiewowe oparte o wiek matki wykrywa zaledwie 30% przypadków zespołu Downa - dlatego badanie to powinny wykonywać wszystki ciężarne, a nie tylko te powyżej 35 roku życia.
Badanie przesiewowe oparte o wykonanie pomiaru przezierności karkowej (NT) i wiek matki - wykrywa ok. 70 - 75 % przypadków zespołu Downa.
Badanie przesiewowe oparte tylko o wyniki badań z krwi (wolne β-hCG oraz PAPP-A - test podwójny) i wiek matki wykrywa ok. 60% przypadków zespołu Downa.
Połączenie obu metod – badanie USG, pomiar NT oraz badania z krwi matki (wolne β-hCG i PAPP-A) wykrywa ok. 90% przypadków zespołu Downa.
Zastosowanie dodatkowych markerów wad chromosomowych (badanie obecności kości nosowej - NB, badanie przepływów dopplerowskich przez zastawkę trójdzielną -TV, przewód żylny - DV oraz pomiar kąta czołowo - szczękowego twarzy - FMF-A), wraz z oceną NT, wiekiem matki i koniecznie testem PAPP-A (bez tej składowej cała analiza traci skuteczność) - wykrywa ok. 96% przypadków zespołu Downa.

Badanie przezierności karkowej NT z oceną ryzyka statystycznego wad genetycznych
(trisomii 21,13,18)
w okresie 11-14 tygodni ciąży.
Ultrasonogram genetyczny ze wskazań ze względu
na wiek pacjentki.
Wczesna ocena anatomii płodu- w okresie
11-14 tygodni ciąży.

Badanie echokardiograficzne serca płodu-dokładne badanie serca płodu.
Badania Dopplerowskie przepływów obwodowych oraz ocena funkcji łożyska
i dobrostanu płodu
w przypadku zagrożeń ciąży takich jak np.: wewnątrzmaciczne zahamowanie wzrostu płodu (hypotrofia płodu), nadciśnienie tętnicze ciężarnej, trombofilie (zaburzenia krzepnięcia krwi u ciężarnej) i inne

Diagnostyka inwazyjna płodu oraz terapia płodu: biopsja kosmówki (CVS), amniopunkcja (pobranie płynu owodniowego), kordocenteza (nakłucie pępowiny płodu i ocena morfologii w przypadku podejrzenia anemii płodu) w przypadku konfliktu serologicznego oraz konieczności wykonania transfuzji (przetoczenia) wewnątrzmacicznego krwi.

Program badań NFZ obejmuje następujące procedury:

Dwa badania USG płodu: pomiędzy 11 a 13 tygodniem ciąży oraz pomiędzy 18 a 23 tygodniem ciąży
Badania biochemiczne (oznaczenia w surowicy krwi) - lekarz prowadzący decyduje o wykonaniu określonych testów w zależności od wieku ciąży
Wykonanie komputerowej oceny ryzyka choroby płodu na podstawie testów przesiewowych zgodnie ze standardami FMF i podjęcie decyzji o włączeniu pacjentki do dalszych etapów postępowania diagnostycznego
Porada genetyczna obejmująca m. in. wywiad lekarski z uwzględnieniem wywiadu genetycznego, ocenę i interpretację wyników wykonanych badań oraz decyzję, co do dalszego postępowania (w przypadku wskazań medycznych skierowanie na badania inwazyjne po wyrażeniu przez pacjentkę zgody na ich wykonanie)
Ewentualne skierowanie na badania inwazyjne (po wyrażeniu przez pacjentkę zgody na ich wykonanie), procedury inwazyjne w diagnostyce prenatalnej - pobranie materiału do badań genetycznych w drodze amniopunkcji pod kontrolą USG

USG NT (I trymestru)

Wykonywane jest między 11 a 14 tygodniem ciąży. Jest odpowiednie dla pacjentek w każdym wieku. Służy do wykrywania wczesnych wad genetycznych u płodu. Podczas badania lekarz określa przezierność karku (czyli wielkość przestrzeni płynowej w obrębie tkanki podskórnej na szyi płodu. W większości przypadków zespołu Downa i innych wad genetycznych przestrzeń ta jest zbyt szeroka) i obecność kości nosowej u płodu (w większości przypadków zespołu Downa kość nosowa jest krótka lub nie występuje wcale).

Badane są również inne parametry mogące świadczyć o wadach płodu.

Lekarz wykonujący badanie USG I trymestru dokonuje oceny ryzyka choroby płodu na podstawie oceny wielu parametrów. Jeżeli ryzyko choroby płodu oszacowane w oparciu o te parametry jest podwyższone, kobiecie ciężarnej proponuje się dodatkowe badania, np. amniopunkcję, która wyklucza, lub potwierdza wady genetyczne płodu. Jeżeli ryzyko choroby płodu jest niskie, dalsze badania mogą nie być konieczne.
Przeprowadzenie badania nie wymaga specjalnego przygotowania pacjentki.

USG prenatalne (II trymestru)

USG prenatalne wykonywane jest w 22 tygodniu ciąży (miedzy 21 a 24 tygodniem ciąży). Jest ono odpowiednie dla pacjentek w każdym wieku.

Służy do potwierdzenia dobrostanu płodu po 20 tygodniu ciąży. Obejmuje szczegółowe badanie wszystkich narządów (układu nerwowego, serca, klatki piersiowej, jamy brzusznej, kończyn itd.). Badanie wykonuje się sondą brzuszną, w trakcie badania oceniane są wszystkie narządy płodu, poszukując specyficznych objawów, mogących świadczyć o ryzyku choroby płodu.

Przeprowadzenie badania nie wymaga specjalnego przygotowania pacjentki.

Amniopunkcja

Amniopunkcja jest inwazyjnym badaniem prenatalnym polegającym na nakłuciu powłok brzusznych kobiety ciężarnej pod kontrolą ultrasonografu i pobraniu płynu owodniowego. Badanie płynu owodniowego ostatecznie pozwala wykluczyć (lub potwierdzić) występowanie u płodu nieprawidłowości w budowie chromosomów.

W pobranym płynie znajdują się komórki płodu pochodzące z owodni, ze skóry, układu moczowo-płciowego i pokarmowego.

Kariotyp z amniocytów

Kariotyp to zestaw chromosomów charakterystyczny dla danego człowieka, występujący w każdej jądrzastej komórce organizmu. Badanie kariotypu płodu polega na określeniu liczby i budowy chromosomów uzyskanych z dzielących się amniocytów metodą analizy mikroskopowej.

Badanie pozwala na jednoznaczne stwierdzenie czy rozwijający się płód jest wolny od wad genetycznych lub na ich stwierdzenie i rozpoznanie.

Dostałam od endokrynologa spis badań jakie mam wykonać

- stężenie insuliny i glukozy na czczo oraz w 1 i 2 godzinie po zjedzeniu śniadania
- testosteron, DHEAS, androstendion, 17OHprogesteron
- prolaktyna
- TSH
- LH, FSH, E2, progesteron w 22 dniu cyklu

Nie zauważyłam, że LH,FSH,E2 mam zrobić w 22 dniu cyklu wraz z progesteronem. Nie rozumiem jaki to ma sens, skoro wszyscy robią je w 3-5 dc. Czy ktoś z was też robił takie badania w 22 dc? Może lekarz się pomylił, lub tak jakoś głupio to napisał a chodzi tylko o progesteron w 22 dc? Na wizytę czeka się dość długo, a jak przyjdę ze źle zrobionymi badaniami, to następne miesiące będą stracone. A pozostałe badania robi się obojętnie w którym dniu cylu?