Choroby autoimmunologiczne a zajscie w ciąze

a czy te przeciwciała to nie idą w parze z wynikami tsh? i jego 2 frakcji? i co ma do poronienia tego gluten? wiem ze gdzieś mogłabym w sieci odpowiedź uzyskać , ale wolę usłyszec od Was

Strumyk nie nie ida niestety w parze z TSH i ja mam np w miare ok wyniki TSH i ft3 i ft4 a anty mam nieciekawe.
A gluten oj o tym by mozna pisać bardzo dużo niestety ma ponieważ jezęli masz nietolerancje na gluten to on wyniszcza Twoje jelito cienkie a w jelicie dochodzi do czesci trawienia a zwłaszcza do transportu najbardzoej potrzebnych zwiazków odżywczych dla calego organizmu niestety przy nietolerancji wszystko sie zaburza i zaczyna wyniszczać sie organizm nawet może wysiąsć tarczyca,żoładek,są zaburzenia hormomów kobiecych itd


A ja mam wyniki: czesc jest ok a czesc jest przy samej górnej granicy a antykoagulant tocznia 2 jest poza granicą normy czyli coś jest nie tak!!!
i ja tak naprawde ciesze sie,ze w koncu cos wyszło bo moz w koncu ustawia mi leki!!!

Do kryteriów klinicznych zespołu antyfosfolipidowego zalicza sie: ( cytuje)

1. jeden lub więcej incydentów zakrzepicy naczyń tętniczych, żylnych lub drobnych naczyń tkankowych bądź narządowych (z wyjątkiem zakrzepicy naczyń powierzchownych), bez cech zapalnych ściany naczynia, potwierdzonych badaniem obrazowym, dopplerowskim lub histopatologicznym.

2. utraty ciąży:

a) co najmniej trzy poronienia przed ukończeniem 10-go tygodnia ciąży, z wykluczeniem przyczyn anatomicznych lub endokrynologicznych u matki i chromosomalnych u obojga rodziców;

b) co najmniej jedno obumarcie płodu po 10 tym tygodniu ciąży, przy morfologicznej pra widłowości płodu, potwierdzonej badaniem bezpośrednim lub ultrasonograficznym;

c) co najmniej jeden poród przedwczesny przed 34-tym tygodniem ciąży, związany z niewydolnością łożyska lub/i rzucawką lub stanem przedrzucawkowym o ciężkim przebiegu, przy morfologicznej prawidłowości płodu [3, 4].

Do kryteriów laboratoryjnych APS należy:

1. obecność średniego lub wysokiego stężenia (>40 GPL lub MPL, lub >99th percentyl), przeciwciał antykardiolipinowych (aCL) klasy IgG lub/i IgM w surowicy bądź osoczu, oznaczonych 2 lub więcej razy w odstępie przynajmniej 12 tygodni standaryzowaną metodą ELISA [3, 5, 6];

2. obecność antykoagulanta toczniowego - LA w osoczu, oznaczonego dwa lub więcej razy w odstępie co najmniej 12 tygodni, zgodnie z wytycznymi International Society on Thrombosis and Haemostasis (Scientific Subcommittee on LAs/phospholipid dependent antibodies) [1, 3, 7, 8, 9, 10,11];

3. obecność przeciwciał przeciw (i 2-glikoproteinie I (/S2-GPI) klasy IgG lub/i IgM w surowicy bądź osoczu w mianie >99 percentyl, oznaczonych dwa lub więcej razy w odstępie co najmniej 12 tygodni za pomocą zalecanej metody [7].

Nie należy rozpoznawać zespołu antyfosfolipidowego jeśli pomiędzy wystąpieniem objawów klinicznych a wykryciem przeciwciał antyfosfolipido-wych minęło mniej niż 12 tygodni lub więcej niż 5 lat [2]. Przejściową obecność przeciwciał antyfosfolipidowych w surowicy krwi stwierdza się często w przebiegu zakażeń, chorób nowotworowych oraz pod wpływem działania niektórych leków [12]. Badania Sailer i wsp. pokazały, że obecność przeciwciał przeciw /32-glikoproteinie I oraz antykoagulanta toczniowego - LA w osoczu jest związana z utratą ciąży u kobiet bez niepowodzeń położniczych i incydentów zakrzepicy w wywiadzie [13].

Według wcześniejszych kryteriów wyróżnić można było dwie postacie zespołu antyfosfolipidowego: częściej spotykaną w położnictwie (62%) postać pierwotną, w której brak klinicznych objawów choroby autoimmunologicznej, oraz postać wtórną - ze współistniejącą chorobą z autoagresji, np. toczniem rumieniowatym układowym, małopłytkowo-ścią autoimmunologiczną, niedokrwistością hemolityczną, twardziną układową, zapaleniem skórno-mięśniowym, zespołem Sjógrena, chorobą Takayasu lub też reumatoidalnym zapaleniem stawów [8, 14, 15]. Międzynarodowy zespół ekspertów w Syd-ney zakwestionował ten podział ze względu na brak różnic w klinicznych następstwach obecności przeciwciał antyfosfolipidowych w obu postaciach APS i zalecił używanie definicji ąwspółistnienie choroby tkanki łącznej z zespołem antyfosfolipidowym"

Witam kochane jesli można to powiem wam ze ja mam miastenie i Pani doktor uprzedziła mnie ze mogę miec problemy z zajsciem albo z donoszeniem ciąży ale również powiedziała ze nie ma co rezygnować ze starań bo nigdy nie wiadomo co dalej przyniesie los i trzeba byc dobrej myśli Nie wolno skazywać sie na przegraną tylko walczyć jesli moja wypowiedz jest nie do tematu to przepraszam Pozdrawiam

Jest do tematu Ewelinko dzieki za dobre słowa

cytuje:
"Większość chorób autoimmunologicznych pojawia się znacznie częściej u kobiet niż u mężczyzn, zwłaszcza w przypadku syndromu Sjörgena, tocznia rumieniowatego układowego, chorób autoimmunologicznych tarczycy (choroba Gravesa-Basedowa i choroba Hashimoto)oraz twardziny, wśród których ponad 80% chorych to kobiety. Pacjenci cierpiący na reumatoidalne zapalenie stawów, nużliwość mięśni i stwardnienie rozsiane to
w 60–75% kobiety, natomiast cukrzyca typu 1 pojawia się z podobną częstością u obydwu płci (WhitacRe 2001). W zależności od pochodzenia etnicznego badanej grupy chorych,
zarówno proporcje, jak i objawy chorobowe u kobiet i mężczyzn mogą się różnić.
Niższa zapadalność na choroby autoimmunologiczne wśród mężczyzn wiązana jest m.in. z obecnością chromosomu Y. Poza potencjalnie istniejącymi, niepoznanymi jednak jeszcze genami związanymi bezpośrednio z funkcją układu immunologicznego, chromosom Y zawiera geny kodujące hormony męskie.

Androgeny obecne u mężczyzn w stężeniach znacznie wyższych niż u kobiet, mają działanie immunosupresyjne. Terapia z wykorzystaniem testosteronu zmniejsza objawy chorobowe u mężczyzn z reumatoidalnym zapaleniem stawów (cutOlO i współaut.1991) i toczniem rumieniowatym układowym (Olsen i kOvacs 1995). Jako pomost łączący układ immunologiczny i płeć postuluje się czynnik transkrypcyjny NF-κB (Dale i współaut. 2006). W zależności od typu komórek i bodźca zewnątrzkomórkowego, NF-κB aktywuje transkrypcję genów związanych z odpowiedzią immunologiczną, taką jak produkcja cytokin czy prezentacja antygenów.

Glikokortykoidy i progesteron produkowany w niższych ilościach także u mężczyzn, mają również własności immunosupresyjne. Natomiast
żeńskie estrogeny podnoszą reaktywność układu immunologicznego (cutOlO iwspółaut. 2006).
Zarówno odporność komórkowa, jak i humoralna, są silniejsze u kobiet niż u mężczyzn. Wskazują na to liczne badania dotyczące m.in. niższej ogólnej zapadalności kobiet na nowotwory, zakażenia wirusowe i pasożytnicze, jak również większa częstość odrzucenia przeszczepów. Nabyta odporność jest silniejsza u kobiet, w przeciwieństwie do odporności wrodzonej niespecyficznej, która działa szybciej i skuteczniej u mężczyzn i, jak
się sugeruje, w ten sposób chroni układ odporności nabytej mężczyzn przed nadmierną stymulacją przez obce antygeny i tym samym przed rozwojem reakcji autoimmunologicznych(caRROll 2001)."

:Witamina, która jest hormonem
Witamina D - gdzie jej szukać?
Wiemy, że witaminy - to niezbędne dla przemiany materii substancje, których organizm sam nie potrafi wytworzyć. Do niedawna tak klasyfikowano też witaminę D.
Ostatnio jednak zalicza się ją, a ściśle mówiąc, jej aktywną pochodną - 1,25(OH) D3 - do hormonów.
Jest to jeden z tzw. hormonów kalcytropowych, związanych z gospodarką wapniową organizmu, tak jak kalcytonina i parathormon.

Witamina D3 (cholekalcyferol) pochodzi z dwóch źródeł: pokarmu (ryby, jaja, wątroba, produkty mleczne), z którego zostaje wchłonięta w przewodzie pokarmowym, lub powstaje w skórze pod wpływem promieniowania ultrafioletowego ze światła słonecznego.
Przyjęta z pokarmem lub wytworzona w skórze witamina D jest następnie przetwarzana w wątrobie i nerkach (zostają do niej przyłączone dwie grupy hydroksylowe, co daje aktywny metabolit, 1,25 (OH) cholekalcyferol).
Zadaniem witaminy D w organizmie jest regulacja białka jelitowego umożliwiającego wchłanianie wapnia. Zwiększa ona również wchłanianie fosforu w jelitach. Witamina D "współpracuje" z parathormonem, który nasila powstawanie jej czynnej postaci w nerkach.
Od obecności witaminy D zależy odpowiedni poziom wapnia i fosforu w organizmie.
Ma ona kolosalne znaczenie w zapewnieniu prawidłowej mineralizacji tkanki kostnej.

Podsumowując, możemy stwierdzić, że organizm dysponuje trzema głównymi hormonami kalcytropowymi, "dbającymi" o zapewnienie prawidłowych stężeń wapnia, fosforu (także magnezu) w surowicy krwi i płynach ustrojowych. Są to: kalcytonina, parathormon i aktywne metabolity witaminy D. Działają one poprzez wpływ na tkankę kostną, jelita i nerki."

"Niedobór witaminy D u dzieci powoduje krzywicę, u dorosłych tzw. osteomalację ("rozmiękanie kości" - zaburzenia mineralizacji tkanki kostnej). Leczy się go, podając odpowiednie dawki witaminy D i zalecając korzystanie z kąpieli słonecznych. Wystarczy przebywanie na dworze z odkrytą twarzą i ramionami przez 20-30 minut dziennie w miesiącach wiosenno-letnich, by organizm - "zrobił sobie" zapasy witaminy D na cały rok.

Warto pamiętać, że stałe stosowanie kremów z filtrami UV na odsłonięte części ciała może powodować niedobór witaminy D w organizmie.

Nadmiar witaminy D, czyli zatrucie tą witaminą, jest powodowany nadmierną jej podażą. Leczenie polega na przerwaniu podawania tego preparatu. Czasami konieczne jest farmakologiczne obniżenie nadmiernego poziomu wapnia. Szczególnie często dochodziło do zatrucia witaminą D w czasie leczenia tzw. dawkami uderzeniowymi, co obecnie raczej nie jest praktykowane."

KOCHANE MOJE NIE BEDZIE MNIE TU DŁUŻSZY CZAS DLATEGO PRAGNE WAM ZŁOŻYC ŻYCZENIA ŚWIĄTECZNE:
NIECH TEN CZAS SZCZEGÓLNY CZAS NA NOWE ŻYCZE CZAS NOWEGO ŻYCIA PRZEMIENIONEGO PEŁNEGO MIŁOSCI WLEJE W WASZE SERCA POKÓJ I RADOSC ZWŁASZCZA NADZIEJE!!!
NIECH BEDZIE WIELE ZIELENI
PAMIETAM O KAZDEJ Z WAS I DZIEKUJE ZA PAMIEĆ!!!

Ciąża zwiększa ryzyko zakrzepicy

Ryzyko powstania zakrzepów zwiększa się u kobiet w ciąży z wielu powodów, m.in. na skutek oddziaływania na żyły hormonów produkowanych przez łożysko, a także ucisku ciężarnej macicy na naczynia, którymi krew płynie z dolnej połowy ciała. Bardziej zagrożone są ciężarne, które wcześniej długo stosowały hormonalne środki antykoncepcyjne. Ryzyko tej choroby żył zwiększają również predyspozycje genetyczne (występowanie choroby w rodzinie). Uwaga: operacja cesarskiego cięcia też sprzyja zakrzepicy, dlatego tak ważne jest wczesne wstanie z łóżka i poruszanie się.

Zakrzepica to choroba, którą ciężko wykryć

Zakrzepica często przebiega bezobjawowo, a poza tym objawy choroby są niecharakterystyczne, to znaczy, że występują też w innych schorzeniach. Są to:
– obrzęk kończyny dolnej
– miejscowy ból w obrębie uda lub łydki
– zaczerwienienie skóry na nodze
– zwiększony obwód chorej nogi (różnica obwodów między kończyną zdrową i chorą jest większa niż 3 cm)
– nadmierne ucieplenie skóry
– ból w łydce w czasie zginania stopy.
Zator płucny mogą natomiast zapowiadać: nagły napad duszności, bóle w klatce piersiowej, przyspieszenie oddechu. Jeśli zauważysz u siebie któreś z tych objawów, szybko skontaktuj się z lekarzem i opowiedz o swych obawach. We wczesnej diagnostyce zakrzepicy pomoże badanie ultrasonograficzne naczyń z oceną przepływów (USG duplex Doppler). Można je zrobić na własną rękę. Bardziej specjalistyczne badania wykonuje się na zalecenie lekarza.

Jak uchronić się przed zakrzepicą w ciąży?

Ryzyko zakrzepicy żylnej i zatoru tętnicy płucnej zmniejszają wszelkie działania poprawiające przepływ krwi i zapobiegające jej zastojowi. Powinnaś więc dbać o prawidłową wagę – zdrowo się odżywiać (ograniczyć zwłaszcza tłuszcze), być aktywna fizycznie, unikać długotrwałego przebywania w pozycji siedzącej, a po operacji jak najszybciej zmuszać się do ruchu. Ciężarne o podwyższonym ryzyku wystąpienia zakrzepicy powinny nosić specjalne rajstopy oraz stosować profilaktycznie leki przeciwzakrzepowe. Leki takie (heparyny drobnocząsteczkowe) powinna otrzymać każda osoba, u której planowana jest operacja chirurgiczna – zarówno przed operacją, jak i po niej.

CZYM JEST CELIAKIA?
Inaczej choroba trzewna, jest to trwające całe życie schorzenie o podłożu genetycznym, wywołane nieprawidłową odpowiedzią układu odpornościowego organizmu na spożywany gluten - białko zawarte w zbożach (pszenicy, życie, jęczmieniu, owsie). Nietolerancja glutenu skutkuje zanikiem kosmków jelita cienkiego (maleńkich wypustek błony śluzowej) odpowiedzialnych za wchłanianie substancji odżywczych z pokarmu do krwioobiegu. W efekcie dochodzi do niedożywienia organizmu, co prowadzi do wystąpienia różnorodnych objawów. Na rozwój celiakii ma wpływ wiele czynników, tj. genetyczne, immunologiczne oraz środowiskowe.

OBJAWY
U niemowląt pierwsze objawy pojawiają się po 4-6 tygodniach od wprowadzenia do diety produktów mącznych i są charakterystyczne dla celiakii. U młodzieży i dorosłych schorzenie często przybiera postać nietypową, co utrudnia postawienie diagnozy.

Typowe objawy: niski wzrost i waga ciała, opóźnienie rozwoju psychoruchowego, przewlekłe biegunki lub obfite stolce tłuszczowe, wymioty, bóle brzucha, wzdęcia i powiększenie obwodu brzucha, brak apetytu, osłabienie siły mięśniowej, częste infekcje, w badaniach pomocniczych: niskie stężenie białka, niedokrwistość z niedoboru żelaza, niedobory witamin (A, D, E, K, kw. foliowego), podwyższona aktywność aminotransferaz.
Nietypowe objawy: zmiana usposobienia (nadpobudliwość lub męczliwość i apatia), osteopenia i osteoporoza, zespół jelita drażliwego (IBS), niedorozwój szkliwa zębowego, próchnica zębów, afty, zapalenie kącików ust, zapalenie języka, opryszczkowe zapalenie skóry, zatrzymanie miesiączkowania, poronienia, niepłodność, zmęczenie, depresja, ADHD, zaburzenia neurologiczne: padaczka, ataksja, drgawki, bóle głowy, bóle mięśni, niewyjaśnione bóle stawów, nietolerancja laktozy, cukrzyca typu I.
W badaniach pomocniczych: anemia z niedoboru żelaza i kwasu foliowego, niedobór białka w surowicy, zwiększona aktywność aminotransferaz.
Choroby towarzyszące (tzw. zespoły nakładania): reumatoidalne zapalenie stawów, cukrzyca, niedoczynność tarczycy, nieswoiste zapalenie jelit, chłoniaki nieziarnicze, autoimmunologiczne zapalenie wątroby i inne schorzenia autoimmunologiczne.
Brak właściwej diagnozy i wprowadzenia restrykcyjnej diety bezglutenowej, 12-krotnie zwiększa ryzyko rozwoju nowotworów jelita cienkiego.

CO TO JEST ŁUSZCZYCA?
Łuszczyca to najczęściej występująca choroba skóry, na którą cierpi 5-10% ludzi na całym świecie. Istnieje również postać stawowa choroby, szczególnie trudna do rozpoznania ze względu na mało charakterystyczne objawy i podobieństwo do innych chorób stawów.
Podłoże choroby nie jest znane, ale wiadomo, że jest to schorzenie dziedziczne, którego objawy mogą być wywołane przez różne czynniki zewnętrzne, np. infekcje, leki, stres, zaburzenia hormonalne, nieprawidłowa dieta oraz używki.

Prawdopodobieństwo zachorowania na łuszczycę dziecka, którego jedno z rodziców jest chore, wynosi około 25%. Gdy oboje rodziców ma łuszczycę, ryzyko zachorowania dziecka wzrasta do 70%. Natomiast w przypadku zdrowych rodziców, którzy mają już jedno dziecko chore na łuszczycę, ryzyko rozwoju choroby u rodzeństwa wynosi około 20%.

ŁUSZCZYCA SKÓRNA
Polega na nadprodukcji naskórka, którego komórki namnażają się znacznie szybciej niż u zdrowych osób. Skutkiem tego jest nawarstwienie naskórka w postaci wykwitów na skórze głowy, kolan, łokci i pleców. Zmiany mogą również pojawić się na dłoniach, stopach lub na całym ciele.
80% pacjentów cierpi na łuszczycę młodzieńczą, która ujawnia się nagle, w wieku 16 - 25 lat. Rzadsza łuszczyca dorosłych przebiega łagodniej, a jej pierwsze objawy pojawiają się po 40 roku życia. Zmiany skórne mogą przypominać grzybice lub inne choroby skóry, dlatego czasem nawet doświadczeni lekarze mogą postawić błędne rozpoznanie.

ŁUSZCZYCA STAWOWA
Łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) występuje bez zmian skórnych u ponad połowy chorych. Wówczas wykrycie prawdziwej przyczyny dolegliwości jest bardzo trudne, ponieważ zapalenie stawów nie różni się znacząco od chorób stawów o innych przyczynach. Zaczyna się złym samopoczuciem, gorączką, bólem i obrzękiem stawów. Przebiega z okresami poprawy i nasilenia dolegliwości. U 50-70% pacjentów zapalenie dotyczy kilku drobnych stawów. U kobiet choroba może przypominać reumatoidalne zapalenie stawów z zajęciem jednocześnie wielu stawów rąk i stóp. U mężczyzn dolegliwości występują głównie w stawach biodrowych i kręgosłupa. Często dochodzi do zapalenia przyczepów więzadeł i ścięgien, szczególnie ścięgna Achillesa.

OBJAWY SKÓRNE
grudki i krostki na skórze
wykwity pokryte charakterystyczną srebrzystą łuską
łuszczące się plamy
rozległe zmiany zapalne, zajmujące duży obszar skóry
paznokcie „naparstkowe“- drobne, punktowe wgłębienia w płytce paznokcia
punktowe krwawienie po lekkim zadrapaniu lub próbie usunięcia łuszczącej skóry
OBJAWY STAWOWE
zapalenie ścięgien, szczególnie ścięgna Achillesa
palce „kiełbaskowate”- zapalenie i obrzęk całego palca
sztywność, bóle, obrzęk i wrażliwość wokół stawów
ból jednego lub wielu stawów jednocześnie
problemy z poruszaniem się
nocne bóle kręgosłupa, sztywność poranna i zmęczenie
INNE OBJAWY
zapalenie oka: spojówek, tęczówki, rogówki
zapalenie aorty wstępującej
wysokie OB, CRP, IgA
brak czynnika reumatoidalnego i przeciwciał anty-CCP w surowicy krwi
obecność markerów genetycznych np. gen HLA-Cw6
DIAGNOSTYKA
Niestety brak jest badań jednoznacznie potwierdzających łuszczycę, dlatego rozpoznanie stawiane jest na podstawie wyglądu zmian skórnych, rodzaju dolegliwości, wyników badań obrazowych stawów oraz badań laboratoryjnych. Ze względu na udowodnione dziedziczne występowanie choroby obecnie wykonywane są badania genetyczne. Wykrycie genów związanych z łuszczycą ułatwia i przyspiesza postawienie diagnozy oraz rozpoczęcie właściwego leczenia.

Zaczynam się zagłębiać bardzo głęboko w tematykę autoimmunologii, bo mnie to niestety dotyczy i jestem przerażona
Wiem, że z immunologią nie wygram, na te wszystkie szczepienia limfocytami mnie nie stać
Nie wiem, co robić

lownka nie załamuj się. Widzę że masz hashimoto, ja też mam hashimoto i się udało! Cierpliwości, to nie wyrok. A moje przeciwciała przed ciążą były tak wysokie że aparat nie był w stanie ich nawet zmierzyć, też byłam załamana na początku ale jak widać można. Powodzenia.

Ale leczyłaś to tylko kontrolując hormony tarczycy?
Ja dostałam przedwczoraj metypred, który jest lekiem sterydowym i ma mi troche zbić przeciwciała, niezależnie od jakiej choroby immunologicznej pochodzą.
Bardzo się boję.
Euthyroxu biorę od wczoraj dawkę 75, a ostatnie TSH wynosilo 2,9.

Iownka nie bój sie Matypredu ja go biore coprawda ostatnio tylko w wyjątkowych sytuacjach ale On jedynie mi pomaga podczas duzego ataku astmy oraz kiedy zjem cos z glutenem i bardzo bolą mnie jelita.
Lekarz zalecił mi Matypred zamiast Encortonu bo wg niego ma mniejsze negatywne skutki zwłaszcza na żołądek.
Bedzie dobrze

BARDZO WAŻNE:
Celiakia (choroba trzewna) to trwająca całe życie immunologiczna choroba o podłożu genetycznym, charakteryzująca się nietolerancją glutenu, białka zapasowego zawartego w zbożach (pszenicy, życie, jęczmieniu, owsie*). Działający toksycznie gluten prowadzi do zaniku kosmków jelita cienkiego, maleńkich wypustek błony śluzowej, które zwiększają jego powierzchnię i są odpowiedzialne za wchłanianie składników odżywczych. W efekcie toksycznego działania glutenu wchłanianie pokarmu jest upośledzone, co prowadzi do wystąpienia różnorodnych objawów klinicznych. Jedyną metodą leczenia celiakii jest stosowanie przez całe życie ścisłej diety bezglutenowej.

Celiakia nie jest alergią, choć często jest z nią mylona.

Do niedawna uważano celiakię za “rzadkie schorzenie małych dzieci, z którego wyrasta się po kilku latach diety”. Nic bardziej błędnego! Mit celiakii jako choroby wieku dziecięcego jest mocno utrwalony, także w środowiskach medycznych. Wciąż spotyka się osoby „wyleczone” z celiakii w dzieciństwie, które w dorosłym życiu zapadają na poważne schorzenia spowodowane nieprzestrzeganiem diety bezglutenowej. Tymczasem badania dowodzą, iż cierpi na nią przynajmniej 1% populacji, także w Polsce. Co więcej, pojawiają się pierwsze doniesienia mówiące o tym, iż częstość występowania celiakii ciągle wzrasta (np. prace badaczy z Finlandii oceniają występowanie choroby trzewnej w tym kraju na ok. 2,5%). Wydaje się, iż jest to związane z coraz większym spożyciem glutenu (m.in. korzystaniem z wysoko glutenowych odmian zbóż i zmianą nawyków żywieniowych) oraz coraz lepszą wykrywalnością choroby.



Choroba może ujawnić się w każdym wieku. Zarówno wkrótce po wprowadzeniu glutenu do diety dziecka, jak również podczas dorastania, ciąży u kobiet, dużego stresu, po silnej infekcji, poważnej operacji itd. Obecnie najczęściej wykrywa się celiakię u osób 30-50-letnich, choć zdarzają się przypadki choroby u osób 80-letnich. Kobiety chorują dwa razy częściej niż mężczyźni.



Celiakia jest najpoważniejszą nietolerancją pokarmową człowieka. Jak już wspomniano badania nad jej występowaniem szacują częstość zachorowań jako przynajmniej 1:100 osób. Niestety, w Polsce wykrywa się jedynie niewielki odsetek wszystkich przypadków. Szacujemy, że jest to około 5%. Zatem choruje około 380 000 osób, z czego ogromna większość, bo aż około 360 000 osób nie jest świadomych choroby.

Gluten jest czynnikiem toksycznym w celiakii, alergii (szczególnie na pszenicę), ale także w niedawno opisanej przez naukowców i lekarzy nadwrażliwości (tzw. gluten sensitivity). Tutaj piszemy więcej o tej szczególnej formie nietolerancji glutenu, która może dotyczyć nawet 6% populacji. Piszemy o tym także w trzecim numerze czasopisma “Bez glutenu” (czasopismo otrzymują regularnie bezpłatnie członkowie Stowarzyszenia).

* Obecnie trwają dyskusje co do konieczności wyeliminowania owsa (czystego!) z diety bezglutenowej. Uważa się, że białko zawarte w owsie (awenina) nie powoduje reakcji immunologicznej typowej dla celiakii w stopniu takim jak pszenica, żyto czy jęczmień. W niektórych krajach dopuszcza siię niewielkie spożycie specjalnego certyfikowanego bezglutenowego owsa z czystych upraw, jest on także dostępny już w Polsce. Należy jednak pamiętać o pewnych ograniczeniach w jego spożyciu

Alergia na gluten
Celiakia i alergia na gluten są dwoma odrębnymi schorzeniami mieszczącymi się w pojęciu nietolerancji pokarmowych i nie należy ich ze sobą mylić. Gluten jest jednym z najczęstszych (po mleku) alergenów – 10-25 % osób z alergią pokarmową ma objawy uczulenia na to białko.

Objawy

W zależności od czasu wystąpienia reakcję uczuleniową na gluten można podzielić na:

natychmiastową - występującą w ciągu minut do godziny od spożycia pokarmu
późną - objawiającą się po kilku godzinach a czasem nawet po 1-2 dniach
Pierwszy typ reakcji jest zależny od specyficznych dla glutenu przeciwciał w klasie IgE i może objawić się jednym lub kombinacją niżej wymienionych objawów:

wymiotami
biegunką
wstrząsem anafilaktycznym
pokrzywką skórną
wodnistym katarem
skurczem oskrzeli
zmianami skórnymi o typie atopowego zapalenia skóry
Reakcja typu późnego, niezależna od przeciwciał w klasie IgE, objawia się zwykle biegunką lub zaostrzeniem atopowego zapalenia skóry. Przebieg uczulenia na gluten różni się w zależności od wieku. U dzieci jest to najczęściej atopowe zapalenie skóry, rzadziej objawy ze strony układu pokarmowego czy oddechowego, które występują po spożyciu niewielkich, miligramowych, ilości glutenu. W przeciwieństwie do celiakii większość dzieci wyrasta z tego typu alergii.

U dorosłych alergia na gluten ujawnia się najczęściej pod postacią pokrzywki, obrzęku naczynioruchowego, wstrząsu anafilaktycznego lub biegunki. Ponadto u dorosłych obserwuje się postać alergii na gluten, która występuje jedynie po równoczesnym wysiłku fizycznym. W przeciwieństwie do dzieci uczulenie na gluten jest u dorosłych zjawiskiem trwającym latami, a do wywołania objawów alergii potrzebne są znacznie wyższe niż u dzieci ilości glutenu (10 g lub więcej).



Diagnostyka i leczenie alergii na gluten

Badania laboratoryjne mają ograniczone znaczenie w diagnostyce alergii pokarmowej. Dodatnie testy skórne nie występują u wszystkich osób z alergią pokarmową i mają tendencję do utrzymywania się po klinicznym ustąpieniu objawów alergii. Obserwuje się również dodatnie testy skórne u osób, które nie były uczulone na gluten. Jedynie ujemne testy skórne z dużym prawdopodobieństwem wykluczają alergię na gluten. Podwyższony poziom IgE swoisty dla glutenu może mieć pewne znaczenie w wykrywaniu reakcji natychmiastowego typu, jednak korelacja poziomu swoistego IgE z objawami jest umiarkowana. Aby mieć pewność czy objawy alergii na gluten nie są objawami celiakii, oznacza się poziom przeciwciał przeciwko endomyzjum mięśni gładkich (IgAEmA) lub przeciwko tranglutaminazie tkankowej (tTG), które nie występują w przypadku alergii na gluten. Najbardziej wiarygodnym testem w diagnostyce alergii pokarmowej jest dieta eliminacyjna z ponownym wprowadzeniem uczulającego pokarmu.

Podobnie jak w przypadku celiakii podstawą leczenia alergii na gluten jest dieta bezglutenowa

Nadwrażliwość na gluten
W ostatnich latach lekarze i naukowcy zaobserwowali, że gluten szkodzi nie tylko osobom z celiakią i alergią. Szereg osób spożywając żywność z glutenem zgłasza niepokojące symptomy, a nie ma charakterystycznych dla celiakii przeciwciał we krwi (tTG i EmA). Natomiast aż 50% z nich ma pozytywny wynik przeciwciał AGA (przeciwciała antygliadynowe, tak zwane „starego typu” w przeciwieństwie do deamidowanej gliadyny DGP, potocznie nazywanej „nową gliadyną”). Zwykle podczas biopsji u osób tych nie obserwujemy zmian patologicznych w śluzówce jelita, a ilość limfocytów pozostaje w normie lub nieznacznie poza nią wykracza (Marsh 0 lub I). Osoby te także nie mają alergii na pszenicę, ich całkowity poziom IgE pozostaje w normie.


Nadwrażliwość na gluten to te przypadki nietolerancji glutenu, w których w oparciu o badania diagnostyczne wykluczono celiakię (negatywny wynik przeciwciał) oraz alergię na pszenicę (brak podwyższonego poziomu IgE) oraz w których praktycznie brak jest zaniku kosmków jelitowych, a pomimo tego spożycie glutenu (najlepiej sprawdzone podczas prowokacji) powoduje niepożądane objawy u pacjenta.


Schorzenie dotyczy głównie osób dorosłych i charakteryzuje się wystąpieniem jednego lub najczęściej wielu objawów, wśród których najczęstsze to :


ból brzucha – w 68% przypadków
wysypka, egzema – 40%
bóle głowy – 35%
uczucie ciągłego zmęczenia – 35%
splątanie – 34%
biegunka – 33%
wzdęcia – 25%
zaparcia – 20%
anemia- 20%
drętwienie i bolesność kończyn – 20%
osłabienie/omdlenia – 20%
pieczenie w przełyku – 15%
nudności i wymioty – 15%
uczucie przelewania w jelitach – 10%
zapalenie języka – 10%

Objawy te pojawiają się zwykle w ciągu kilku dni lub godzin po spożyciu żywności zawierającej gluten. Wstępne badania amerykańskie wskazują, że zaburzenie to może dotyczyć aż 6% populacji. Zatem wydaje się pewne, że nadwrażliwość na gluten jest znacznie częstsza niż celiakia.

Nadwrażliwość na gluten może być także powiązana z chorobami neuropsychiatrycznymi, takimi jak schizofrenia czy autyzm. Są prace badawcze wskazujące związek pomiędzy wycofaniem glutenu z diety a zdecydowaną poprawą zdrowia niektórych osób ze schizofrenią i cierpiących na zaburzenia autystyczne. U wielu pacjentów mylnie i zbyt często diagnozuje się zespół jelita drażliwego oraz inne zaburzenia jelitowe o naturze psychosomatycznej. Najprawdopodobniej część tych osób cierpi na nadwrażliwość na gluten i jedynym efektywnym sposobem leczenia ich dolegliwości jest dieta bezglutenowa, a nie kolejne leki.

Schorzenie wydaje się powiązane z aktywacją nieswoistej immunologicznej reakcji na gluten, inaczej niż w celiakii, gdzie dochodzi do procesów autoimmunizacyjnych. Badanie genetyczne w diagnostyce nadwrażliwości nie jest miarodajne, ponieważ tylko połowa chorych posiada haplotyp HLA DQ2/DQ8, charakterystyczny dla celiakii, dlatego nadwrażliwość na gluten nie ma podłoża genetycznego. Wypływa z tego wniosek, że ujemny wynik testów genetycznych w kierunku celiakii nie musi oznaczać, że pacjentowi nie szkodzi gluten.


Co istotne i jak już wspomniano, u osób z nadwrażliwością na gluten często występują przeciwciała antygliadynowe starego typu (AGA IgA lub IgG).

Podsumowanie – kiedy można mówić o nadwrażliwości na gluten:

przeciwciała IgE w normie (co wyklucza alergię)
wykluczona celiakia – prawidłowe wyniki przeciwciał tTG, DGP, EmA oraz brak niedoboru całkowitego IgA
brak zaniku kosmków jelitowych podczas biopsji (Marsh 0 lub I)
możliwa obecność przeciwciał antygliadynowych AGA (w klasie IgA i/lub IgG)
brak zależności genetycznej – pacjent może, lecz nie musi mieć HLA DQ2/DQ8
jeśli pacjent obserwuje złagodzenie/ustąpienie objawów po wprowadzeniu diety bezglutenowej oraz ponowne ich zaostrzenie podczas prowokacji glutenem
Leczenie poprzez wykluczenie glutenu z diety nie różni się od postępowania w przypadku celiakii czy alergii na pszenicę. Różnice polegają wyłącznie na tym, iż w przypadku celiakii dieta musi być już stosowana przez całe życie, natomiast w przypadku alergii i nadwrażliwości na gluten dieta może być stosowana czasowo

Choroba Dühringa
Choroba Dühringa (dermatitis herpetiformis) jest skórną manifestacją nietolerancji glutenu. Nazywana jest wręcz skórną postacią celiakii i występuje często w tych samych rodzinach, w których są chorzy na celiakię. Opisywano nawet bliźnięta jednojajowe, z których jedno chorowało na celiakię z zanikiem kosmków jelita cienkiego, a drugie na chorobę Dühringa. W chorobie tej występują też te same markery serologiczne co w celiakii – przeciwciała IgAEmA. Choroba Dühringa ujawnia się najczęściej pomiędzy 14 a 40 rokiem życia. Typowym obrazem zmian skórnych w jej przebiegu są zmiany wielopostaciowe – pęcherzyki, grudki, rumień, często bardzo swędzące, powodujące tendencję do drapania zmienionych miejsc, w następstwie czego powstają strupy i blizny. Najczęstszym umiejscowieniem zmian są kolana i łokcie oraz okolica kości krzyżowej i pośladki (bardzo typowa lokalizacja), a także tułów (częściej plecy – okolica łopatek) oraz twarz i skóra owłosiona głowy. Około 10% pacjentów, oprócz zmian skórnych ma różnorodne objawy ze strony przewodu pokarmowego, spowodowane całkowitym, lub niemal całkowitym zanikiem kosmków jelita cienkiego. Podobnie jak w celiakii objawy zaniku kosmków mogą być nietypowe (niedokrwistość, osłabienie, depresja itp.).

Elementy nasuwające podejrzenie choroby Dühringa:

niewspółmierne nasilenie świądu i pieczenia w stosunku do relatywnie łagodnego wyglądu zmian skórnych – liczne wtórne zadrapania i strupy
bardzo typowe występowanie zmian w okolicy kości krzyżowej, na pośladkach oraz na łokciach
występowanie w rodzinie celiakii
współwystępowanie objawów zespołu złego wchłaniania (około 10% pacjentów)
współwystępowanie defektów szkliwa zębowego identycznych jak u pacjentów z celiakią (opisywane nawet u 50% dorosłych z chorobą Dühringa)
nasilenie zmian skórnych po spożyciu leków i pokarmów zawierających większe ilości jodu (niektórzy chorzy mają wyraźne zaostrzenia po rybach morskich, skorupiakach i innych owocach morza)
W celu postawienia prawidłowej diagnozy należy oznaczyć poziom przeciwciał przeciwko endomysium mięśni gładkich (IgAEmA) – są one dodatnie u około 70% pacjentów z chorobą Dühringa. Ponadto przeprowadza się biopsję zdrowej skóry – najlepiej z pośladka. Badanie to uważane jest za niemal 100% swoiste w kierunku choroby Dühringa. W przypadku uzyskaniu dodatniego wyniku IgAEmA większość lekarzy zaleca wykonanie biopsji jelitowej w celu oceny nasilenia zmian w jelicie cienkim. Podstawą leczenia potwierdzonej choroby Dühringa jest ścisła dieta bezglutenowa. Ustępowanie zmian skórnych dokonuje się jednak dopiero po co najmniej 6 miesiącach stosowania diety. Opisywano pacjentów, u których pełna normalizacja zmian skórnych następowała dopiero po paru latach stosowania diety bezglutenowej. Drugim elementem leczenia powinno być ograniczenie spożycia jodu oraz ewentualne włączenie dodatkowego leczenia farmakologicznego (przy długotrwałym utrzymywaniu się uciążliwych objawów pomimo stosowania diety)

Inessa, dziekuję
Jedyne co mnie po nim niepokoi, to kłucia w kościach. Nie wiem, takie jakby reumatyczno-podobne bóle. Ale nie zwracam na to uwagi

Iownka a jaką dawke bierzesz Metypredu?
pytam bo jeżeli sie bierze sterydy na stałe powinno sie robić raz w roku badanie kosci ( tu jednak są różne poglady lekarzy ) oraz brać wapno i wit D.

Biorę 8mg.
Za tydzień mam wizytę u endokrynologa, to o wszystko ze szczegółami popytam. Już sobie nawet zapisałam w kalendarzu pytania...

I bardzo dobrze,ze zapisujesz sobie pytania pytaj ile sie da
oby teraz z lekami wszystko było dobrze