🍀✨ Z plecakiem doświadczeń 🎒 Weteranki IVF ✨🍀

Bardzo jestem ciekawa tych sposobów. U mnie dużo daje pies, nieważne co się dzieje z moim psotnikiem trzeba iść. Trafił mi się egzemplarz, który non stop się uśmiecha. I jak patrze jak on się cieszy życiem to nie sposób się nie uśmiechnąć. Kiedyś spokój dawały mi wyjazdy, bliższe i dalsze. Spotkania z przyjaciółmi. Ale mam wrażenie, że na wyjazdach ciągle widzę dzieci , albo myślę co by było jakbyśmy byli tu z dzieckiem, czy to dobry hotel , czy mają dziecięce menu i atrakcje 🫣 a z przyjaciółmi ostatnio ciężko mi się rozmawia. W moim życiu po prostu za dużo spraw kręci się wokół procesu i ciężko nagle plotkować o czymś innym. Dziś wróciłam do medytacji, wspaniala sprawa. Lubię kobiece zakupy. Nigdy nie lubiłam ale teraz każdy wypad do galerii to wielka atrakcja i przyjemność . Zaczęłam wspierać swoją kobiecość bo jednak in vitro ją w jakiś sposób odbiera. Zaczęłam dbać o siebie bardziej, szukam dobrych kremów, fajnych ciuchów, regularnie chodzę na pazury i wracam z nową energią. No i mieszkam nad morzem. Jak mi źle to idę na plażę. Tam staram się wywiewać z głowy złe myśli.
Jutro idziemy z mężem do kina na koncert DM. Kiedyś byłam depeszówą totalną. Nawet mam tatuaż z inicjałami zespołu. To taka nagroda że jutro kończę cykl tabletek na wchloniecie torbieli. Chyba pierwszy raz od dawien dawna czymś się ekscytuję 😊

Patrząc na ogrom smutnych i trudnych historii poczułam ,że może jednak nie powinnam dusić się z tym sama…
Zacznę od tego,że od zawsze chciałam być mamą i kochać. Jako jedynaczka wychowana w dużym rygorze zawsze odczuwałam brak ciepła i miłości rodzicielskiej. Zapewne ona była, tylko nikt nie nauczył moich rodziców ją okazywać. Dla nich okazywanie emocji to była oznaka słabości. Niestety życie układało się tak,że nie spotkałam na swojej drodze odpowiedniej osoby… w wieku 27 lat zakochałam się,ale bez wzajemności. Wystarczył jeden raz bez zabezpieczenia i zaszłam w ciążę … niestety druga strona nie podzielała mojego entuzjazmu i jedyne co zaproponowała to kasę na aborcje…bo przecież będę obciążeniem dla kariery i w ogóle….Zostałam sama. Sama z ciążą. W tym czasie mój tata walczył z rakiem,a ja byłam na umowie czasowej. Sytuacja patowa. Stres ,brak dbałości o siebie doprowadziły do starty w 12 tygodniu ciąży. Wszystko mnie przygniotło. Zaczęłam nadużywać alkoholu,ale szybko jakoś się ogarnęłam. Mając 28 lat wydawało się ,że poznałam w końcu drugą połówkę… okazało się ,że mój luby był niedojrzały … po którejś kłótni wyrzuciłam go z domu.. pojechał odreagować w góry i już nie wrócił. Spadł i się zabił. Jego rodzice mnie obwiniali o to. Musiałam jakoś to przepracować. W końcu w wieku 30 lat poznałam mojego Marka. Po tylu przejściach nie łatwo było wpuścić kogoś do swojego życia. Nie zabezpieczaliśmy się . On chciał mieć dzieci ,ja tym bardziej… i tak mijały lata. Zaczęłam się badać . On uważał,że mamy czas …przecież kobiety po 40 rodzą też.. okazało się ,że mam guza jajnika.. operacja stres,czy uda się go oszczędzić,czekanie na wyniki histopatologii. W końcu po kolejnych latach mając 39 lat postawiłam go pod ścianą. Albo idziemy po pomoc do kliniki i on się zbada ,albo to nie ma sensu..zgodził się od razu… sierpień 2024r. dwa tygodnie leżałam w szpitalu na karowej ,gdzie przebadali mnie od stóp do głów.. nic nie znaleźli… następnie wrzesień pierwsza wizyta w klinice badanie nasienia i zonk… obniżone bardzo parametry. Słaba jakość. Kwalifikacja do in vitro. Październik 2024r. Pierwsza stymulacja 1 zarodek,transfer nieudany. Listopad 2024r. Druga stymulacja zero zarodków. Jakbym dostała w twarz…. Dodatkowo polip, skierowanie na histeroskopie. Styczeń 2025r. histeroskopia w znieczuleniu miejscowym w szpitalu , zapaść … znieczulenie musiało dostać się do krwioobiegu. Trauma. Decyzja o zmianie kliniki. Luty 2025r. Terapia hormonem wzrostu, długi protokół . Marzec 2025r. Punkcja ,transfer i ciąża biochemiczna. Kwiecień 2025r . Umiera mój ukochany dziadek i dwa dni przed pogrzebem kolejna histeroskopia. Zapalenie endometrium. Leczenie antybiotykiem. Kolejny transfer maj… ciąża ta upragniona, wyczekana i wyśniona.. wszystko książkowo . Nagle wyniki Sanco… trisomia 18. Mój świat się zapadł. Amniopunkcja w szpitalu. Po dwóch tygodniach wynik potwierdził to co test Sanco. Rozpacz, szok, niedowierzanie i pytanie co teraz. Pomimo odstawienia leków z dnia na dzień, koszmarnego obrazu USG serce nadal biło… ale podjęłam najgorsza decyzję mojego życia.. że mój syn odejdzie bez cierpienia i na moich warunkach. Że tyle dla niego mogę zrobić. Znalazłam pomoc w klinice w Wiedniu. Trafiłam na cudownych lekarzy w tym całym dramacie. W poniedziałek 27 lipca podano mi tabletki,które gwałtowanie obniżyły poziom progesteronu. To odcięło dziecku tlen i pożywienie. Następnego dnia ,gdy zjawiłam się w klinice serduszko już nie biło. Zrobiono zabieg w narkozie . Niczego nie byłam świadoma . Dostałam dużo wsparcia. Wróciłam do Polski i poczułam przeraźliwą pustkę. Ale wiedziałam ,że muszę iść dalej i to jak najszybciej. A z tym co zrobiłam będę musiała żyć. Ale nie żałuję. Wiem jak takie dzieci cierpią. Nie mają szans. Tutaj dziękuję dziewczynom z forum , które były przy mnie cały czas i wspierały w tym koszmarnym momencie. Naprawdę nikomu nie życzę. Korzystałam z pomocy psychologa i psychiatry. Byłam na lekach. Wróciłam szybko do pracy by jakoś odzyskać równowagę . Październik 2025r. Pierwszy monitoring cyklu naturalnego. Wszystko książkowo. Jest owulacja. Wyznaczony termin transferu. Przyjeżdżam do kliniki i nagle się okazuje ,że rozmrożona blastocysta 4.1.1 fragmentuje,nie nadaje się do transferu. Płacz. Decyzja rozmrażamy kolejna 4.1.2. Czekanie… wychodzi lekarka i ma łzy w oczach i ja już wiem.. moja nadzieja legła w gruzach. Nikt nie wie dlaczego. Najlepsze laboratorium w Polsce. Najlepsi embriolodzy. Moja ukochana doktor sama nadzorowała cały proces. Wracam do domu… płaczę ,zapadam się w sobie… najlepsze zarodki i taka porażka… następny dzień g. 14.00 dzwoni doktor i wesołym głosem mówi,że stał się cud.. że ostatnia blastocysta ,która rozmrażali rozprężyła się w nocy i podjęła dalsze podziały. Nie dzwonili rano by mieć pewność i obserwowali pod embrioskopem.Także biegiem do kliniki bez zbędnych nadziei . Transfer o godz.17.00 przeprowadzony przez szefostwo kliniki Novum. I tak dziś mija 5dpt a ja jeszcze się nie podniosłam… czuję się jak bokser na ringu ,który został powalony i wstał na chwiejnych nogach… czekam na nokaut . Nie mam siły myśleć,nie mam siły na nic… próbuje się poskładać by móc wziąć na klatę wynik bety.

Jestem ciekawa czy macie jakieś sprawdzone sposoby na wyciszenie głowy? Takie „wentyle bezpieczeństwa”?

Fajnie by było gdyby były takie sposoby U mnie chyba najbardziej zadziałała terapia, ale nadal czasem łapię się na myślach, że mogłabym być tu z dzieckiem, albo że nie będę czegos planowac, bo przecież zaraz będę w ciąży. Staram się w ten sposob nie myśleć i próbować nowych rzeczy, ale różnie z tym bywa 🫣 ostatnio coraz częściej myślimy z mężem o kocie i jak tak czytam Wasze posty, to coraz bardziej się przekonuję do tego pomysłu 😍

Fajnie by było gdyby były takie sposoby U mnie chyba najbardziej zadziałała terapia, ale nadal czasem łapię się na myślach, że mogłabym być tu z dzieckiem, albo że nie będę czegos planowac, bo przecież zaraz będę w ciąży. Staram się w ten sposob nie myśleć i próbować nowych rzeczy, ale różnie z tym bywa 🫣 ostatnio coraz częściej myślimy z mężem o kocie i jak tak czytam Wasze posty, to coraz bardziej się przekonuję do tego pomysłu 😍

Lunkaaway, ja znałam tylko fragment Twojej historii 🫂, nawet nie wyobrażam sobie co musiałaś przejść...
Moja mała umarła nawet nie wiem kiedy, tak po prostu... Nie wyobrażam sobie co musiałaś przejść czekając na śmierć dziecka 😢. Wierzę że teraz się uda ✊️✊️😘.

Ememm, ja też po pierwszym transferze miałam myśl że będzie 3 dzieci ... a z tamtej procedury został tylko on... cp będzie teraz nie wiem, ale chce wierzyć, mimo że łatwo nie jest...

Bardzo mocno Ci kibicuję, podglądam wątek o rodzeństwie. Niestety pragnienie drugiego dziecka jest niezwykle silne, bo już wiesz o jaki cud walczysz.

Lunkaaway.. tak po ludzku mi przykro, ze tyle Cie spotkało. Czasami sie mowi, ze nie ma rzeczy, której czlowiek nie udźwignie, tylko jakim kosztem. Po co to wszystko nas spotyka?
Ja tez sie leczę w Novum, powiesz kto Cię teraz prowadzi?

Jestem ciekawa czy macie jakieś sprawdzone sposoby na wyciszenie głowy? Takie „wentyle bezpieczeństwa”?

Także wybaczcie,że się nie odzywałam,ale nie miałam przestrzeni by wspierać innych…

Dziewczyny coraz bardziej mnie przekonujecie z tym kotem 🤭 🐈‍⬛ u nas tylko największy problem jest taki, że czesto wyjeżdżamy, nie chciałabym go za bardzo zostawiać 😞
A co do książek, to Magdalena robię screena- też jestem molem książkowym i nałogowym gościem biblioteki, więc każde polecajki mile widziane 😊